Λοκντάουν στη νεοφιλελεύθερη πανδημία!

Γιώργος Σαπουνάς 

Η κλιμακούμενη πανδημία δημιουργεί, με πολλούς τρόπους, φόβο και ανασφάλεια στους πολίτες. Φόβο για την υγεία αλλά επίσης για την οικονομική...

κατάσταση, συχνά για την ίδια την επιβίωση.

 Το νέο, δεύ­τε­ρο λο­κντά­ουν της κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο ο τρό­πος που γί­νε­ται, ανε­παρ­κές υγειο­νο­μι­κά ελέω οι­κο­νο­μί­ας και ταυ­τό­χρο­να σκλη­ρά τα­ξι­κό, «απο­γειώ­νει» τις αντι­φά­σεις και την κοι­νω­νι­κή οργή και υπο­νο­μεύ­ει σφο­δρά την μέχρι σή­με­ρα δη­μο­φι­λία ή έστω απο­δο­χή της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής. Ωστό­σο, ποια είναι η εναλ­λα­κτι­κή;

Υγεία και οι­κο­νο­μία πλήτ­το­νται από την παν­δη­μία του COVID 19, που εμ­φα­νί­ζε­ται ως κα­θο­λι­κή απει­λή για την κοι­νω­νία, διε­θνώς.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα η παν­δη­μία κα­λύ­πτει με (ακόμα ένα) πέπλο «κα­θο­λι­κό­τη­τας» και «ανα­γκα­στι­κό­τη­τας» το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο σχέ­διο. Λει­τουρ­γεί ως «διά­στα­ση» του σύγ­χρο­νου, νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου κα­πι­τα­λι­σμού. Τα «ορι­ζό­ντια» μέτρα της κυ­βέρ­νη­σης, που παίρ­νει στο όνομα της παν­δη­μί­ας, αλλά ακόμη και χωρίς αυτό το πρό­σχη­μα, όμως με σύμ­μα­χο το μού­δια­σμα και τον φόβο της κοι­νω­νί­ας, έχουν αυ­ξή­σει την ανερ­γία, την ερ­γο­δο­τι­κή αυ­θαι­ρε­σία και έχουν μειώ­σει ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο τα ερ­γα­τι­κά καθώς και ευ­ρύ­τε­ρα, τα δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα. Κλι­μα­κώ­νουν την στρα­τη­γι­κή της με­τα­φο­ράς πλού­του και ισχύ­ος απ’ τους πολ­λούς, τους «από κάτω», προς τους λί­γους, τους «από πάνω», χρη­σι­μεύ­ο­ντας ταυ­τό­χρο­να και ως αντί­με­τρο στο κό­στος της παν­δη­μί­ας και τα προ­βλή­μα­τα στη λει­τουρ­γία της αγο­ράς.

Απ’ την αρχή της παν­δη­μί­ας έως και σή­με­ρα, το συ­στη­μι­κό σχέ­διο κα­θο­ρί­ζε­ται αφε­νός από την εκτί­μη­ση και αντι­με­τώ­πι­ση του «πο­λι­τι­κού κιν­δύ­νου», τη δια­χεί­ρι­ση δη­λα­δή της κοι­νω­νι­κής και πο­λι­τι­κής ανο­χής στους κυ­βερ­νη­τι­κούς χει­ρι­σμούς, και αφε­τέ­ρου την αντι­με­τώ­πι­ση της οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης που η παν­δη­μία κλι­μα­κώ­νει. Τα υγειο­νο­μι­κά μέτρα, από τις μά­σκες και τα τεστ έως το λο­κντά­ουν και, ακόμη, από τις δυ­να­τό­τη­τες του ΕΣΥ έως τις έρευ­νες για το εμ­βό­λιο, είναι αυτά που μπο­ρούν να είναι (έστω ελά­χι­στα) πει­στι­κά προς την κοι­νω­νία και ταυ­τό­χρο­να (όσο το δυ­να­τόν) ανε­κτά από το οι­κο­νο­μι­κό σχέ­διο: το, στα­θε­ρά και αμε­τα­κί­νη­τα, νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο σχέ­διο, συ­ντο­νι­σμέ­να στην ΕΕ και σαφώς στην Ελ­λά­δα του Μη­τσο­τά­κη.

Το λο­κντά­ουν και γε­νι­κό­τε­ρα τα μέτρα πε­ριο­ρι­σμού της παν­δη­μί­ας της κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη και κάθε  κυ­βέρ­νη­σης διε­θνώς, πε­ρι­λαμ­βά­νουν ταυ­τό­χρο­να τόσο την ερ­γα­λεια­κή χρήση τους ως με­θό­δου βα­θέ­μα­τος της τα­ξι­κής, νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης στρα­τη­γι­κής όσο και μία, ορι­σμέ­νη «ρε­φορ­μι­στι­κή» δια­χεί­ρι­ση των κοι­νω­νι­κών ανα­γκών και πιέ­σε­ων μπρο­στά στον υγειο­νο­μι­κό κίν­δυ­νο.

Στο πο­λι­τι­κό πεδίο και στα μάτια του πλα­τιού κοι­νω­νι­κού ακρο­α­τη­ρί­ου εμ­φα­νί­ζε­ται το ψευ­το­δί­λημ­μα «ναι ή όχι στα πε­ριο­ρι­στι­κά μέτρα κατά της παν­δη­μί­ας» και, πιο συ­γκε­κρι­μέ­να σή­με­ρα, «ναι ή όχι στο λο­κντά­ουν». Αυτό συμ­βαί­νει για πολ­λο­στή φορά στην πρό­σφα­τη ιστο­ρία, καθώς τί­θε­νται ψευ­το­δι­λήμ­μα­τα, τα οποία απο­τε­λούν εντέ­λει win – win συν­θή­κες υπέρ του συ­στή­μα­τος (αστι­κή ατζέ­ντα). Δι­λήμ­μα­τα όπου απ’ την μια εμ­φα­νί­ζο­νται οι «ορ­θό­δο­ξες», mainstream νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες συ­στη­μι­κές επι­λο­γές και απ’ την άλλη, ως δήθεν αντι­πο­λί­τευ­ση στις προη­γού­με­νες, ακρο­δε­ξιές, ρα­τσι­στι­κές και εθνι­κι­στι­κές επι­λο­γές συχνά ανά­μι­κτες με ανορ­θο­λο­γι­κή προ­πα­γάν­δα. Πα­ρα­δείγ­μα­τα ουκ ολίγα: «ευρώ – δραχ­μή» στην Ελ­λά­δα και γε­νι­κό­τε­ρα «πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση – εθνι­κά κράτη»  (πιο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή έκ­φρα­ση το πο­λι­τι­κό δί­πο­λο στις ΗΠΑ). Επί­σης, το πρό­σφα­το «ναι – όχι» στις Πρέ­σπες. Οι αρι­στε­ρές από­ψεις συ­μπιέ­ζο­νται με­τα­ξύ «απο­δο­χής» της μίας ή της άλλης συ­στη­μι­κής άπο­ψης, απ’ τις οποί­ες επι­χει­ρούν να δια­χω­ρι­στούν ρητά, προ­κει­μέ­νου να μην αθροί­ζο­νται: το «αρι­στε­ρό» ναι ή όχι στην ΕΕ/ΟΝΕ, το «αρι­στε­ρό» ναι ή όχι στη συμ­φω­νία των Πρε­σπών, το «αρι­στε­ρό» ναι ή όχι στα μέτρα και στο λο­κντά­ουν κ.λπ. Αυτή η συν­θή­κη ασφα­λώς απο­τε­λεί τεκ­μή­ριο της υπο­χώ­ρη­σης της Αρι­στε­ράς σε ιστο­ρι­κή κλί­μα­κα. Υπο­χώ­ρη­ση της μα­ζι­κής, ρε­φορ­μι­στι­κής Αρι­στε­ράς, που αφή­νει πο­λι­τι­κό κενό εκ­προ­σώ­πη­σης των «από κάτω» και ταυ­τό­χρο­να, αδυ­να­μία κά­λυ­ψής του (ανά­λη­ψης των σχε­τι­κών κα­θη­κό­ντων προς την ερ­γα­τι­κή τάξη και ευ­ρύ­τε­ρα προς τις υπο­τε­λείς τά­ξεις και στρώ­μα­τα) από την υπαρ­κτή αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά.  

Στην τρέ­χου­σα πε­ρί­πτω­ση, της παν­δη­μί­ας, η έλ­λει­ψη συ­μπα­γούς αντι­λό­γου σε όλα τα επί­πε­δα, από το ια­τρι­κό, επι­στη­μο­νι­κό έως τις πο­λι­τι­κές επι­λο­γές δια­χεί­ρι­σης και αντι­με­τώ­πι­σης της παν­δη­μί­ας, επι­τρέ­πει τη σύγ­χυ­ση της δί­και­ης λαϊ­κής οργής ενά­ντια στα τα­ξι­κά μέτρα με τις υπο­χρε­ω­τι­κές, ρε­α­λι­στι­κές επι­λο­γές στο υγειο­νο­μι­κό επί­πε­δο.

Πο­λι­τι­κό κενό και ανορ­θο­λο­γι­σμός

Η από­στα­ση με­τα­ξύ αφε­νός των πιέ­σε­ων που βάζει η ανά­γκη των αν­θρώ­πων για οι­κο­νο­μι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα, ερ­γα­σία, επι­βί­ω­ση, αλλά και για κί­νη­μα, ακόμη και για κοι­νω­νι­κή ζωή, και αφε­τέ­ρου της υπο­τί­μη­σης του κιν­δύ­νου για την δη­μό­σια υγεία, είναι πολύ  μικρή. Η υπο­τί­μη­ση προ­κύ­πτει από την αδυ­να­μία δια­τύ­πω­σης εναλ­λα­κτι­κής προ­ο­πτι­κής απέ­να­ντι στις συ­στη­μι­κές επι­λο­γές.

Η απου­σία συ­νο­λι­κής εναλ­λα­κτι­κής από τη σκο­πιά των πολ­λών και των «από κάτω», που να ανα­τρέ­πει την κυ­βερ­νη­τι­κή δια­χεί­ρι­ση, αφή­νει το πο­λι­τι­κό (και ιδε­ο­λο­γι­κό) κενό να διεκ­δι­κεί να το κα­λύ­ψει ο … ανορ­θο­λο­γι­σμός και οι θε­ω­ρί­ες συ­νο­μω­σί­ας! Βε­βαί­ως, ο ανορ­θο­λο­γι­σμός δεν μπο­ρεί να συ­γκρο­τή­σει αρι­στε­ρή πο­λι­τι­κή επι­λο­γή, καθώς ψα­ρεύ­ει στα ίδια «θολά νερά» με τις ακρο­δε­ξιές από­ψεις και εν τέλει τις πλέον σκλη­ρές συ­στη­μι­κές επι­λο­γές. Ωστό­σο, από την  αδυ­να­μία ή/και την σύγ­χυ­ση δεν μένει αλώ­βη­τος (για άλλη μια φορά) και ο χώρος της Αρι­στε­ράς[1]. Εκ­φρά­ζε­ται ενί­ο­τε ως αρι­στε­ρι­σμός που εξη­γεί όλη τη συν­θή­κη με επί­κε­ντρο τον φόβο και τη βιο­πο­λι­τι­κή,  αθροι­ζό­με­νος, στη με­γά­λη ει­κό­να, με κάθε εί­δους «αρ­νη­τές» ή, στην κα­λύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση, μέ­νο­ντας εκτός βε­λη­νε­κούς της  κοι­νω­νι­κής προ­σο­χής.

Πιο συχνά, όμως, η αδυ­να­μία αρι­στε­ρής εναλ­λα­κτι­κής εκ­φρά­ζε­ται ως δε­ξιός ρε­φορ­μι­σμός, σο­σιαλ­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός, που «ρε­α­λι­στι­κά» συμ­με­ρί­ζε­ται τους πε­ριο­ρι­σμούς της αγο­ράς και οδη­γεί­ται στην ου­σια­στι­κή συ­ναί­νε­ση με τις κυ­βερ­νη­τι­κές επι­λο­γές. Εντού­τοις, τόσο ο σε­χτα­ρι­στι­κός αρι­στε­ρι­σμός που επι­χει­ρεί να απε­γκλω­βι­στεί από το πρό­βλη­μα κη­ρύσ­σο­ντας «εφό­δους», όσο και ο δε­ξιός ρε­φορ­μι­σμός, ο σο­σιαλ­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός που «αντι­πο­λι­τεύ­ε­ται» συ­ναι­νώ­ντας, συ­να­ντιού­νται, σαν δύο όψεις του ίδιου νο­μί­σμα­τος, στην απου­σία συ­νο­λι­κού εναλ­λα­κτι­κού σχε­δί­ου, στην Υγεία και στην οι­κο­νο­μία, αφή­νο­ντας όλο τον χώρο στην κυ­βέρ­νη­ση να προ­πα­γαν­δί­ζει τη δικιά της, νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη «ρεάλ πο­λι­τίκ» ως μο­νό­δρο­μο.

Ασφα­λώς, μόνον η απου­σία κάθε μέ­τρου θα εξα­φά­νι­ζε τους πε­ριο­ρι­σμούς στην «κα­νο­νι­κό­τη­τα», αλλά όλες οι από­ψεις που κα­τα­λή­γουν σ’ αυτό, παρά τις δια­φο­ρές τους, έχουν ως κοινό πα­ρα­νο­μα­στή, από λίγο ως πολύ, την ανοχή/απο­δο­χή της «ανα­λω­σι­μό­τη­τας» των πιο ευά­λω­των στην ασθέ­νεια και φθά­νουν ως τον κοι­νω­νι­κό δαρ­βι­νι­σμό.

Το ου­σια­στι­κό πε­ριε­χό­με­νο αυτών των μέ­τρων και κυ­ρί­ως οι επι­πτώ­σεις που μπο­ρούν να έχουν συ­νο­λι­κό­τε­ρα στη ζωή των αν­θρώ­πων, κα­θο­ρί­ζο­νται από την στρα­τη­γι­κή και τις κυ­βερ­νη­τι­κές πο­λι­τι­κές επι­λο­γές. Στον βαθμό που αυτή η στρα­τη­γι­κή του κε­φα­λαί­ου δεν αμ­φι­σβη­τεί­ται απο­τε­λε­σμα­τι­κά, πο­λι­τι­κά και κι­νη­μα­τι­κά, το τέλος της παν­δη­μί­ας δεν θα αφή­σει μόνο απο­λο­γι­σμό θυ­μά­των (νε­κρούς/ες και ανά­πη­ρους/ες[2]) αλλά και ένα νέο, δρα­μα­τι­κά χει­ρό­τε­ρο κοι­νω­νι­κό τοπίο για τους πολ­λούς/ες, ερ­γα­ζό­με­νους/ες, άνερ­γους/ες, φτω­χούς/ες, απο­κλει­σμέ­νους/ες.

Στο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο πλαί­σιο, φα­να­τι­κός οπα­δός του οποί­ου είναι ο Μη­τσο­τά­κης (πα­ρό­τι έχει συ­γκρο­τή­σει κυ­βέρ­νη­ση «ενι­σχυ­μέ­νη» με ακρο­δε­ξιές απο­χρώ­σεις), τα μέτρα κατά της παν­δη­μί­ας με­τα­τρέ­πο­νται ξε­κά­θα­ρα σε μη­χα­νι­σμούς πει­θάρ­χη­σης των κοι­νω­νι­κών αντι­δρά­σε­ων και δια­μαρ­τυ­ριών για την συ­νο­λι­κή, τα­ξι­κή, κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή και ταυ­τό­χρο­να όχημα για την πε­ραι­τέ­ρω εμ­βά­θυν­σή της. Ικα­νο­ποιώ­ντας τα πραγ­μα­τι­κά «αφε­ντι­κά», τους ισχυ­ρούς έλ­λη­νες κε­φα­λαιο­κρά­τες που απ’ την πλευ­ρά τους δεν έχουν δι­λήμ­μα­τα (Μυ­τι­λη­ναί­ος: «μο­να­δι­κή ευ­και­ρία για με­ταρ­ρυθ­μί­σεις που πρέ­πει η κυ­βέρ­νη­ση να αρ­πά­ξει από τα μαλ­λιά. Τώρα είναι η ευ­και­ρία. Με κα­τα­λύ­τη την παν­δη­μία, θα γίνει επι­χει­ρη­μα­τι­κό ξε­σκαρ­τά­ρι­σμα»)[3].

Ο υγειο­νο­μι­κά ανα­γκαί­ος πε­ριο­ρι­σμός του συ­νω­στι­σμού γί­νε­ται ερ­γα­λείο κλι­μά­κω­σης του αυ­ταρ­χι­σμού και της αστυ­νο­μο­κρα­τί­ας απέ­να­ντι στο κί­νη­μα και ιδιαί­τε­ρα απέ­να­ντι στους νέους/ες, πολλώ δε μάλ­λον στους μα­θη­τές/τριες κα­τα­λη­ψί­ες.

Το λο­κντά­ουν με­τα­τρέ­πε­ται από μέ­θο­δος δρα­μα­τι­κού πε­ριο­ρι­σμού της με­τα­δο­τι­κό­τα­της αυτής ασθέ­νειας σε μη­χα­νι­σμό οξύ­τα­της τα­ξι­κής διαί­ρε­σης της κοι­νω­νί­ας, όπου οι αδύ­να­μοι/ες, οι­κο­νο­μι­κά, φυ­λε­τι­κά, ηλι­κια­κά βρί­σκο­νται σε ακόμη χει­ρό­τε­ρη θέση από πριν, ακόμη πιο ευά­λω­τοι/ες σε πλή­θος πιέ­σε­ων και κιν­δύ­νων ακόμη και για την ίδια της επι­βί­ω­σή τους.    

Μέχρι και τα πρό­στι­μα είναι κι αυτά…. ορι­ζό­ντια! Λες και τα 300 ευρώ κο­στί­ζουν το ίδιο στον φτωχό άνερ­γο και στον πλού­σιο επι­χει­ρη­μα­τία.

Τώρα με το νέο λο­κντά­ουν εμ­φα­νί­ζο­νται πιο έντο­να οι αδυ­να­μί­ες της κυ­βέρ­νη­σης και πε­ριο­ρί­ζο­νται οι δυ­να­τό­τη­τές της για ψευδή προ­πα­γάν­δα, όπως π.χ. ότι στα σχο­λεία δεν… κολ­λού­σε ο ιός, αλλά τώρα δεν κολ­λά­ει μόνο στα Δη­μο­τι­κά (!) καθώς τα μικρά παι­διά δεν μπο­ρούν να μεί­νουν μόνα τους στο σπίτι και ως εκ τού­του απαι­τεί­ται η επέ­κτα­ση των αδειών και επι­δο­μά­των.

Είναι σαφές ότι αυτό το λο­κντά­ουν δεν ήταν ανα­πό­φευ­κτο. Η εξέ­λι­ξη της παν­δη­μί­ας στην Ελ­λά­δα εξαρ­τή­θη­κε κα­θο­ρι­στι­κά από τις κυ­βερ­νη­τι­κές επι­λο­γές σε σχέση με τον του­ρι­σμό, ενώ πα­ράλ­λη­λα εγκα­τα­λεί­φτη­κε εντε­λώς η ενί­σχυ­ση του ΕΣΥ. Τα πα­ρα­μύ­θια με τις ΜΕΘ και την δήθεν επάρ­κειά τους κρύ­βουν την τα­κτι­κή να αφή­νο­νται να πε­θαί­νουν πλή­θος ασθε­νών εκτός ΜΕΘ [4].  

Σή­με­ρα, πα­ρό­τι είναι φα­νε­ρό, ότι η «επι­τή­ρη­ση» της ασθέ­νειας έχει απο­τύ­χει εντε­λώς και η με­τά­δο­σή της πλέον είναι ανε­ξέ­λεγ­κτη , η κυ­βέρ­νη­ση πα­λεύ­ει να ισορ­ρο­πή­σει με­τα­ξύ υγειο­νο­μι­κών ημί­με­τρων και οι­κο­νο­μι­κών και ιδε­ο­λο­γι­κών εμ­μο­νών, έχο­ντας πλέον στρι­μω­χθεί σε με­γά­λα αδιέ­ξο­δα. Αυτό εντού­τοις δεν την εμπο­δί­ζει να προ­χω­ρά στη νο­μο­θέ­τη­ση σκλη­ρών αντερ­γα­τι­κών νόμων, όπως η κα­τάρ­γη­ση του 1264/82 και η θέ­σπι­ση μετά από έναν αιώνα του 10ω­ρου ερ­γα­σί­ας μαζί με 6η­με­ρο, απλή­ρω­τες υπε­ρω­ρί­ες κ.α. [5]    

Κί­νη­μα και Αρι­στε­ρά

Δεν είναι τα υγειο­νο­μι­κά μέτρα, αυτά κα­θαυ­τά, το πρό­βλη­μα για το κί­νη­μα και την ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρή πο­λι­τι­κή, αλλά το οι­κο­νο­μι­κό, τα­ξι­κό πε­ριε­χό­με­νό τους! Απαι­τεί­ται ευ­θεία και συ­νο­λι­κή αμ­φι­σβή­τη­ση της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης στρα­τη­γι­κής και των κυ­βερ­νη­τι­κών επι­λο­γών απο­κλεί­ο­ντας τις «εθνι­κές συ­ναι­νέ­σεις». Υπάρ­χουν πα­ρα­δείγ­μα­τα επι­τυ­χούς αντι­με­τώ­πι­σης της παν­δη­μί­ας. Όχι μόνον όπως της ιδιαί­τε­ρης, πλού­σιας και «εξω­τι­κής» Ται­βάν αλλά και της φτω­χής και σί­γου­ρα όχι νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης Κού­βας, με το ισχυ­ρό σύ­στη­μα Υγεί­ας που εξά­γει για­τρούς και υπη­ρε­σί­ες διε­θνώς, η οποία βρί­σκε­ται στις χα­μη­λό­τε­ρες θέσης της πα­γκό­σμιας κα­τά­τα­ξης κρου­σμά­των και θα­νά­των (λο­κντά­ουν και 6μηνο κλεί­σι­μο του του­ρι­σμού με κρα­τι­κή οι­κο­νο­μι­κή στή­ρι­ξη)[6].

Επί­σης, δεν έρ­χο­νται ανα­γκα­στι­κά σε σύ­γκρου­ση μέτρα προ­φύ­λα­ξης και κί­νη­μα! Με­λέ­τες στις ΗΠΑ έδει­ξαν, ότι το κί­νη­μα «Black lives matter» δεν συ­νέ­βα­λε στην αύ­ξη­ση των κρου­σμά­των στις ΗΠΑ, ακρι­βώς επει­δή οι δια­δη­λω­τές έπαιρ­ναν τα μέτρα που χρειά­ζο­νται, όπως να φο­ρούν όλοι/ες μά­σκες σε αντί­θε­ση με τους «ψε­κα­σμέ­νους» ακρο­δε­ξιούς αντι­πά­λους τους[7].

Σή­με­ρα τί­θε­νται νέα ζη­τή­μα­τα και πιέ­σεις προς τις κι­νη­μα­τι­κές δομές και πρώτα απ’ όλα προς τα συν­δι­κά­τα, ανά­λη­ψης πο­λι­τι­κών κα­θη­κό­ντων. Πόσο ση­μα­ντι­κό θα ήταν το συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα, ιδιαί­τε­ρα στην Υγεία αλλά και στην Παι­δεία και αλλού, να συ­γκρο­τή­σει αντι­κυ­βερ­νη­τι­κές, εναλ­λα­κτι­κές πο­λι­τι­κές/ επι­στη­μο­νι­κές επι­τρο­πές, που θα ενη­με­ρώ­νουν και ταυ­τό­χρο­να θα προ­πα­γαν­δί­ζουν μια, εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κής κα­τεύ­θυν­σης, αντι­με­τώ­πι­ση και προ­ο­πτι­κή προς την κοι­νω­νία!

Γε­νι­κά η επεί­γου­σα πο­λι­τι­κή και κοι­νω­νι­κή ανά­γκη συ­νί­στα­ται στην συ­γκρό­τη­ση αρι­στε­ρής και ρι­ζο­σπα­στι­κής εναλ­λα­κτι­κής, που θα βάζει την αν­θρώ­πι­νη ζωή πάνω από την οι­κο­νο­μία του κέρ­δους. Που, με επί­κε­ντρο την παν­δη­μία, θα ανα­δεί­ξει όλα τα αδιέ­ξο­δα της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης στρα­τη­γι­κής. Που θα ξα­να­διεκ­δι­κή­σει την έν­νοια της Αρι­στε­ράς ως άμεση λύση για τους πολ­λούς/ες και θα ξα­να­φέ­ρει στο προ­σκή­νιο την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή στρα­τη­γι­κή, απη­χώ­ντας πα­ράλ­λη­λα ένα δια­φο­ρε­τι­κό αξια­κό και ηθικό «σύ­μπαν» από το θλι­βε­ρό δεξιό, νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο παρόν.

Όλα τα ανα­γκαία μέσα (από τα απε­ριό­ρι­στα τεστ έως τις μά­σκες) πρέ­πει να πα­ρέ­χο­νται δω­ρε­άν από την Πο­λι­τεία.

Άμεση και ου­σια­στι­κή ενί­σχυ­ση του ΕΣΥ σε βάρος της ιδιω­τι­κής Υγεί­ας.

Επι­δο­μα­τι­κή πο­λι­τι­κή με τα­ξι­κό, οι­κο­νο­μι­κό κρι­τή­ριο με πα­ράλ­λη­λη ανα­στο­λή έως παύση φο­ρο­λο­γι­κών και άλλων υπο­χρε­ώ­σε­ων και «απει­λών» ένα­ντι κάθε ισχυ­ρά πε­ριο­ρι­στι­κού μέ­τρου (λο­κντά­ουν) το οποίο θα πρέ­πει να αντι­στοι­χεί στην υγειο­νο­μι­κή πρό­κλη­ση.

Γε­νι­κευ­μέ­νη στή­ρι­ξη του πλη­θυ­σμού από το κοι­νω­νι­κό κρά­τος, με γεν­ναίο, ει­δι­κό φόρο «παν­δη­μί­ας» στο με­γά­λο κε­φά­λαιο.

Απα­γό­ρευ­ση απο­λύ­σε­ων!

Τα 10 δις εξο­πλι­σμών που ανήγ­γει­λε ο πρω­θυ­πουρ­γός, απο­τε­λούν δη­μό­σια απο­δο­χή, ότι «λεφτά υπάρ­χουν», όμως για τις βιο­μη­χα­νί­ες των όπλων και την πο­λε­μι­κή προ­ο­πτι­κή (εδώ ασφα­λώς εμ­φα­νί­ζε­ται ένα ακόμη πρό­βλη­μα της ελ­λη­νι­κής Αρι­στε­ράς, αυτό του έντο­νου εθνι­κι­σμού που σή­με­ρα την εμπο­δί­ζει να αντι­δια­στεί­λει κρου­στι­κά, με όρους κε­ντρι­κού συν­θή­μα­τος, τις στρα­τιω­τι­κές δα­πά­νες με τις ανά­γκες της δη­μό­σιας υγεί­ας).

Η αρι­στε­ρή εναλ­λα­κτι­κή μοιά­ζει, να είναι ένα «εμ­βό­λιο», πιο δύ­σκο­λο να κα­τα­σκευα­στεί απ’ αυτό για τον COVID! Αναμ­φι­σβή­τη­τα, όμως, είναι το απο­λύ­τως απα­ραί­τη­το για τους «από κάτω», φτω­χούς, απο­κλει­σμέ­νους αλλά και ευ­ρύ­τε­ρα, την ίδια την κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία! 

 [1] Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή η το­πο­θέ­τη­ση του ιτα­λού φι­λο­σό­φου Τζιόρ­τζιο Αγκά­μπεν και η σχε­τι­κή συ­ζή­τη­ση που προ­κλή­θη­κε https://​www.​babylonia.​gr/​2020/​03/​06/​i-​epinoisi-​mias-​epidimias/

[2] Με την λέξη «ανά­πη­ροι/ες» ανα­φε­ρό­μα­στε στην ποι­κι­λία βλα­βών που προ­κα­λεί ο κο­ρο­νο­ϊ­ός καθώς και στα σύν­δρο­μα «μα­κρό­χρο­νης νό­ση­σης» που αφο­ρούν πλή­θος ασθε­νών πέρα από τον αριθ­μό των θυ­μά­των και ανα­δει­κνύ­ουν την πο­λυ­πλο­κό­τη­τα και την επι­κιν­δυ­νό­τη­τα της συ­γκε­κρι­μέ­νης, επί του πα­ρό­ντος σχε­τι­κά άγνω­στης, ασθέ­νειας: https:// www.​bbc.​com/​news/​health-​54296223?​fbc​lid=IwA​R1BA​usBe​0kFC​cNzO​xnVS​4uZo​zbYH​O4wL​DFn0​_​6Nh​564B​nuPY​nbN5​Keap​mU  

[3] https:// www.​sof​okle​ousi​n.​gr/​mytilinaios-​i-​krisi-​tis-​pandimias-​monadiki-​eykairia-​gia-​metarryth

[4] https://​tvxs.​gr/​news/​ellada/​apo​kaly​ptik​o-​eggrafo-​oi-​misoi-​astheneis-​pethainoyn-​ektos-​meth-​logo-​elleipsis-​klinon

[5] https://​www.​news247.​gr/​politiki/​ergasiaka-​ena-​nomoschedio-​poy-​pernaei-​monon-​me-​lockdown.9034417.​html

[6] https://​link.​springer.​com/​article/​10.​1007/​s10624-​020-​09607-​0?​fbc​lid=IwA​R1aL​x1xb​wdqN​KH2J​FJbr​djWJ​BMM6​guDG​DmI8​luQg​ROm4​KY9a-​aIleJue-​Q

[7] https:// www.​economist.​com/​graphic-​detail/​2020/​06/​30/​black-​lives-​matter-​protests-​did-​not-​cause-​an-​uptick-​in-​covid-​19-​cases?​fbc​lid=IwA​R3-​o8u​2UxD​4ex1​6aUc​RsHM​7KNs​bKfV​QcqK​puw3​72lh-​19g​qMLX​Ok5q​SsOY

ΠΗΓΗ: rproject.gr