Νίνα Γεωργιάδου
Μια ζητιανιά, δηλαδή, σ’ ένα τόπο προικοδοτημένο από τη φύση, που οι λεμονιές καρπίζουν τρεις φορές το χρόνο και οι ελιές γέρνουν βαρυφορτωμένες, ακόμη κι αν η ρίζα τους χώνεται σε βράχο και πίνει...
θαλασσινό νερό και θα μπορούσε να χορταίνει γλυκό ψωμί όλο τον κόσμο κι ωστόσο χρωστά και τα τρισέγγονά της σε όλους τους λήσταρχους, γιατί αφέθηκε να κυβερνιέται από κλεφτοκοτάδες.Επαίτειος, μια ζητιανιά δηλαδή, σ’ ένα τόπο που τα παιδιά του, με τρύπια άρβυλα στο χιόνι και με τη ψείρα ως το λαιμό, πήραν τα βουνά και πάντηξαν έξι μήνες τους φασίστες, ώσπου ήρθαν οι Όστρογότθοι με πιο μηχανοκίνητα και φονικά στίφη κι έψηναν ολόκληρα χωριά κι έχωναν εκατό σκελετούς σε έναν τάφο. Και πάλι πήραν τα βουνά κι έγραψαν μιαν Αντίσταση, που όμοια της δε γνώρισεν ο κόσμος, παρά είκοσι χρόνια μετά, όταν οι Βιετκόγκ αντάρτες ανάπνεαν με καλάμι στους βάλτους των ορυζώνων.
Επαίτειος, μια ζητιανιά, σαν γύρισαν "οι ξυπόλητοι, με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες", για να βρουν το σπίτι αρπαγμένο απ’ το μαυραγορίτη και τους δοσίλογους να κάνουν πλιάτσικο στα κρατικά ταμεία και τους ταγματασφαλίτες, με το άδικο αίμα πηγμένο στη μέσα μεριά των νυχιών τους, να μοστράρουν με κουστούμια στις εξέδρες των επισήμων, βάζοντας αυτούς που στάθηκαν δίχως δάκρυ στα Σκοπευτήρια και έθαψαν δίχως κάσα τον Αντάρτη τους, να ζητιανέψουν έλεος στα ξερονήσια και τις φυλακές.
Επαίτειος, μια ζητιανιά, για να βρεις ράντσο σε νοσοκομείο, μια θέση στον ήλιο για ένα κομμάτι ψωμί, για να μη σου αρπάξει πολλά ο πολεοδόμος, να μη σε κάνει τούμπανο στο ξύλο ο αστυνόμος και να σε δει ο κομματάρχης να ανεμίζεις πλαστικό σημαιάκι στην πασαρέλα της επαιτείου.
Πού αλλού γιορτάζεται η εισβολή και όχι η Απελευθέρωση, μόνο και μόνο για να βγει με το στανιό ήρωας ένας δικτάτορας, κολαούζος του βασιλιά, για να μην ειπωθεί ποτέ, ποιοι πήραν τα βουνά και ελευθέρωσαν τον τόπο και για να εμπεδώσουμε, πως όταν λένε "όχι", θα εννοούνε "ναι" και πως έτσι θα γίνεται στα τελεσίγραφα και τα δημοψηφίσματα.
Και δεν είμαστε καν θύματα. Ερμαφρόδιτα είμαστε. Και θύματα και θύτες, στο εθνικό μας χαρακίρι.
Πού αλλού πληρώνουν στους Οστρογότθους, για τις σφαίρες που μας θέρισαν και τους ανοίγουν διάπλατα την πόρτα του εθνικού μας πλιάτσικου;
Ποια επέτειος; Επαίτειος, πατριώτη. μια ζητιανιά δηλαδή.
Πηγή: Νίνα Γεωργιάδου – f/b
