Οκτώβρης του 2020:Η πανδημία έχει γονατίσει τον κόσμο, τρεκλίζουν πανίσχυρες κυβερνήσεις από τους θανάτους, από τα κρούσματα και τους..
κραδασμούς της οικονομικής κατάρρευσης που έρχεται.Διάβαζα άλλα κείμενά μου που έγραψα τέτοια μέρα, κείμενα των χρόνων της οικονομικής κρίσης που παλεύαμε στωικά να ορθοποδήσουμε, περιμένοντας να κατακαθίσει ο κουρνιαχτός των συνεπειών της.. Και ήλθε η επόμενη, η πιο δυνατή.. Που εκτός από τη νέα φτώχεια, έφερε και "τον χορό με την σκιά μας".
Οκτώβρης 2020:Βαδίζοντας στα χρόνια του κορωνοϊου, covid-19, με τους γιατρούς μας να ετοιμάζονται για την μάχη των μαχών, σε ένα σύστημα Υγείας εξαιρετικό μικρό μπροστά στο πελώριο που έρχεται μου θύμισε σήμερα τους Έλληνες πολεμιστές και το έπος του 1940.
Αυτή η ελληνική ψυχή των στερημένων Ελλήνων που βίωναν μια ανελέητη δικτατορία και που έφυγαν για τον πόλεμο "γυμνοί" απέναντι στον εχθρό αλλά απολύτως αποφασισμένοι να πολεμήσουν και να νικήσουν.
Νομίζω πως φέτος αυτό γιορτάζω περισσότερο από ποτέ.Το θάρρος του Έλληνα φαντάρου, που έφευγε με το χαμόγελο στα χείλη γνωρίζοντας πως το πιθανότερο ήταν να μην γυρίσει πίσω.
Εμείς, η γενιά των καλοθρεμμένων, που μας μεγάλωσε η γενιά στερημένων και γεμάτων απωθημένα Ελλήνων, που τους μεγάλωσε η άλλη πονεμένη και κατατρεγμένη γενιά των πολέμων, εύκολα κρίνουμε και απλοποιούμε το παρελθόν. Εύκολα "χλωμιάζουμε" τις μεγάλες επετείους τους έθνους. Ίσως γιατί στο ξετύλιγμα της ιστορίας μας υπάρχουν αυτές οι κραυγαλέες υπερβολές στην στροφή, που πάντα δημιουργούσαν σκοπιμότητες. Όμως τα γεγονότα - έτσι όπως τα κατέγραψαν οι δημοσιογράφοι, ο διεθνής τύπος και όχι η πολιτική και ο στρατηγικός σχεδιασμός - έδειξαν πως οι Έλληνες πολέμησαν ηρωικά. Και μοναδικά! "Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες και όχι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες" ( Ουίστον Τσώτσιλ). Η φράση ειπώθηκε και ίπταται στα βάθη των χρόνων...
Εμείς οι καλοθρεμμένοι Έλληνες, που δοκιμαστήκαμε σκληρά αυτά τα 10 χρόνια, και συνεχίζουμε να δοκιμαζόμαστε, δηλώνοντας κουρασμένοι, θαρρούσαμε πως αυτός είναι ο πόλεμος! Πόσο εύκολα φτιάχνει το μυαλό άθλους! Πόσο μικροί φαινόμαστε εμείς οι εξελιγμένοι σε αυτό το τόσο μεγάλο;
Τέτοια ημέρα θυμάμαι τον παππού μου το Νικόλα, να διηγείται συγκινημένος στην καθαρεύουσα στιγμές από το μέτωπο. Τον φόβο, τον θάνατο, τα κρυοπαγήματα, τις βόμβες, τα δάκρυα, τις φιλίες, τη νοσταλγία των αγαπημένων προσώπων. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα στα μικράτα μου, πήγαινα με τα αδέλφια μου ένα μπουκέτο λουλούδια στον παππού για να του πούμε Χρόνια Πολλά, τιμώντας στο πρόσωπό του όλους τους ανώνυμους ήρωες της Αλβανίας. Και ο παππούς να θυμάται, να αφηγείται και να δακρύζει..
Και η γιαγιά πιο πίσω.. Να θυμάται τον βομβαρδισμό του Πειραιά και των εκκωφαντικό ήχο των σειρήνων που καλούσε τον κόσμο στα καταφύγια του Προφήτη Ηλία. Την πείνα , τα πτώματα παντού.. Τα κορμάκια των μικρών παιδιών με τουμπανιασμένες τις κοιλίτσες τους από την πείνα.. Φόβος, τρόμος, θάνατος.
Ήθελα να τους είχα εδώ σήμερα..και να τους ρωτήσω εάν αυτό που ζούμε εμείς, αυτό το αλλόκοτο, έχει τα χαρακτηριστικά εκείνου του φόβου που φέρνει ρίγος στην ψυχή. Έχει την οσμή του θανάτου παντού.
Θα ήθελα να μου έδιναν τα φώτα τους για αυτόν τον ιδιότυπο πόλεμο που βιώνουμε εμείς,που γέμισε ανασφάλεια τη συχνά αυτάρεσκη προσέγγιση του σύγχρονου κόσμου. Κλόνισε την αίσθηση παντοδυναμίας της τεχνολογίας. Έκανε το απίθανο να θεωρείται πλέον πολύ πιθανό και έβαλε βίαια έναν παράγοντα αβεβαιότητας στον πυρήνα της ύπαρξής μας.
Θα ήθελα να μου πουν αυτές οι γενιές που έζησαν τον Πρώτο , τον Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, την κατοχή, τον εμφύλιο, την ανασυγκρότηση της χώρας ,πόσο μεγάλη θα τους φαινόταν η θυσία της μάσκας,και του κλεισίματος στο σπίτι.. Νομίζω πως ο παππούς μου θα με κοιτούσε απαξιωτικά, διαπιστώνοντας πως όλες οι διηγήσεις του πήγαν στον βρόντο.
Τα ξέρουμε αλλά απλώς ξεχνάμε. Πολλές φορές ξεχνάμε εγκληματικά. Διότι ο καθένας μας εγκλωβίζεται στον μικρόκοσμό του, και θεωρεί πως βιώνει ένα ανείπωτο μαρτύριο. Προφανώς είναι ασύγκριτα πιο απειλητικό και δύσκολο να είσαι στην Πίνδο τον χειμώνα του 1940 από το να βρίσκεσαι στην Κόρινθο του 2020 στο σπίτι σου, και στα πόδια ο μαλτεζάκος σκύλος σου να κοιμάται αμέριμνος. Δεν υποτιμώ τίς στιγμές μας. Τις δοκιμασίες της δικής μας γενιάς. Οι φωτογραφίες που η μάνα αποχαιρετά τον γιό της που πάει στο μέτωπο και του δίνει μια εικόνα για να τον προστατεύσει είναι η ίδια μάνα που σήμερα θα έλεγε στον γιο της απλώς να μην ξενυχτήσει το βράδυ στην πλατεία για να προστατεύσει τον εαυτό του . Δεν θα του ζητούσε να θυσιάσει τη ζωή του για το συλλογικό καλό, αλλά απλά να την προστατεύσει.
Σε αυτόν τον ιδιότυπο και σαφώς ψυχοφθόρο πόλεμο για την ζωή, το ζητούμενο είναι να προστατεύσουμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας.Γιατί και πάλι η πατρίδα δεν μπορεί,είναι και πάλι αδύναμη, και πρέπει να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας καταγράφοντας την δική μας σημαντική - ασήμαντη εποποιία.
