Ευάγγελος Κωνσταντέλος
Πριν λίγες μέρες γιορτάστηκε η Θεομητορική γιορτή των Ορθόδοξων - Χριστιανικών Εκκλησιών της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, με τη γνωστή υποκριτική κατάνυξη των κυβερνώντων, συμπαραστατούντων και συμπαραταττόντων των καλοπληρωμένων εκδοτών, καναλαρχών και δημοσιογράφων.
Όσο βέβαια πληρώνονται τα εν λόγω κανάλια και εφημερίδες, τα πράγματα που απασχολούν την κοινωνία και τη χώρα βρίσκονται σχεδόν σε κατάσταση όμοια με τους χρυσούς αιώνες της ιστορίας και η κυβέρνηση με το «χρυσούν γένος».
Αντιρρήσεις είχαν όμως ορισμένοι «καθαρόαιμοι» της αριστεράς με την ευχετήρια δήλωση του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αλέξη Τσίπρα. Ομολογουμένως, ο Τσίπρας υπήρξε κάπως υπερβολικός στη χρήση των επιθέτων στην ευχή του. Οι αντιρρήσεις ωστόσο διέθεταν τη ρηχότητα, που χαρακτηρίζει μια ανέμελη παρέα, που «εξετάζει» και «ερευνά» ανώφελα και ακίνδυνα πράγματα. Είναι της ίδιας, εκ του ασφαλούς, νοοτροπίας αριστερισμοί, που στην ουσία τους δεν αφορούν κανέναν ή που στην περίπτωση του Σύριζα αφορούν τη νοοτροπία του 3%. Είναι επίσης και της ίδιας ιδιοτελούς και επαγγελματικής καθαρότητας, που χαρακτηρίζει αρκετούς «αριστερούς», οι οποίοι πουλούσαν την αριστεροσύνη τους, κάθε φορά που «απειλώντας» το σύστημα και το κεφάλαιο ζητούσαν ή εκβίαζαν συνδικαλιστικώς και επαναστατικώς διάφορα προσωπικά χατίρια. Οι αριστεροί αυτοί αρκούνταν στα βολικά και ανέξοδα ποσοστά του 3% και 5%, τα οποία επίσης δεν αφορούν κανέναν εκτός από τους ίδιους διαχρονικούς καθαρόαιμους αριστεριστές της σειράς και του αντίστοιχου ιδεολογικού παρασιτισμού.
Ας πάμε όμως στην ουσία, κυριολεκτικά, η οποία θεωρώ, ότι αφορά όλη την κοινωνία και όχι όσους ικετεύουν και προσεύχονται, να έρθει μια καταστροφή ακόμη, για να επαναεπιβεβαιώσουν τους λόγους ύπαρξής τους στη δημόσια σφαίρα και την κοινωνική ζωή. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένα δημόσιο πρόσωπο με 32% αναγνωρισμένο θεσμικό ρόλο, γεγονός που φανερώνει κυρίως τις δύο ουσίες που χαρακτηρίζουν τα πρόσωπα, τα οποία εκπροσωπούν κάτι περισσότερο από τον εαυτό τους και μια μικρή ομάδα φίλων και συντρόφων. Με εργαλείο λοιπόν την αριστοτελική λογική θα δούμε, χωρίς ιδιαίτερη εμβάθυνση, αυτές τις δύο ουσίες. Τέτοιες έχει και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με τη διαφορά ότι τη διαχείρισή τους πρώτα κατείχε η δεσποτική οικογένειά του και τώρα ο Θεοδωρικάκος και οι χρηματοδότες του. Ο Τσίπρας όμως είναι από μόνος του 32%+ και αυτό τον καθιστά αυτόνομο και υπεύθυνο της διαχείρισης των δύο ουσιών του στο δημόσιο βίο.
Αρχικά θα πρέπει να γίνει κατανοητή η διάκριση μεταξύ των ουσιών και των συμβεβηκότων. Σύμφωνα, λοιπόν, με τον Αριστοτέλη, για το Σύριζα η πρώτη ουσία θα έπρεπε να είναι το 32%, δηλαδή ο Τσίπρας. Όλα τα παραδείγματα ουσιών χαρακτηρίζονται από την αυτονομία και το διακριτό τους ρόλο ως ξεχωριστά υποκείμενα. Ταυτόχρονα, μια σειρά από ιδιότητες, όπως το γεγονός ότι είναι νέος, αριστερός, τίμιος, Έλληνας, δημόσιο πρόσωπο, πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος του Σύριζα, αποτελούν κατά κάποιο τρόπο οντικές ή οντολογικές υπάρξεις, δηλαδή υπάρχουν. Παραδείγματος χάρη, το «αριστερός» είναι μια ποιοτική ιδιότητα που ανήκει στον Τσίπρα, κάτι που τον χαρακτηρίζει. Επιπλέον, το ότι είναι στην Ελλάδα αποτελεί μια ακόμη ιδιότητα, που χαρακτηρίζει τον τόπο στον οποίο βρίσκεται ο Τσίπρας. Η διαφορά όμως των όντων, που βρίσκονται στην κατηγορία της ουσίας και των όντων που βρίσκονται στην κατηγορία των συμβεβηκότων είναι, ότι στη δεύτερη ομάδα δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν, αν δεν ανήκαν στον Τσίπρα ή με άλλα λόγια δεν θα γνωρίζαμε τι είναι αυτά τα πράγματα, αν δεν υπήρχε η πρώτη ουσία, ως ιδιότητες δηλαδή ενός υποκειμένου. Το να μιλά επομένως κάποιος στο Σύριζα για «καθαρόαιμη αριστερά», δεν αποτελεί απάντηση στο τι είδους πράγμα είναι αυτό για το οποίο μιλάμε, τι είδους κόμμα είναι και τι έρεισμα έχει στην κοινωνία. Το να προσπαθεί κάποιος, να πείσει για την πραγματική του αριστερή ιδεολογία, δε δίνει τις απαραίτητες πληροφορίες για το λόγο για τον οποίο είναι καλή μια τέτοια ιδιότητα, διότι είναι εντελώς διαφορετική η πρόσληψη περί αριστεράς από τον καθένα μας.
Με τόσες διαφορετικές αριστερές και κομμουνιστικές τάσεις και οργανώσεις δεν είναι εφικτό, να κατανοήσει ο μέσος άνθρωπος, ότι πρόκειται για μια ωφέλιμη για την κοινωνία ιδεολογία, αν δεν γνωρίζαμε, ποια ουσία ισχύει, προκειμένου να είναι ωφέλιμη. Επομένως, τα συμβεβηκότα ή οι τυχαίες ιδιότητες, που χαρακτηρίζουν μια ουσία δεν μπορούν να σταθούν από μόνα τους, καθώς είναι ατελή. Όλες αυτές οι ιδιότητες είναι απαραίτητο να συμπληρωθούν και να εμπλουτιστούν από κάτι (στην περίπτωση του Σύριζα, από τον Τσίπρα), για να αρχίσει η κοινωνία, να κατανοεί τα χαρακτηριστικά του κόμματος, το οποίο μπορεί ενδεχομένως να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Οι ουσίες επομένως έχουν μια αυτονομία υπό την έννοια της αναγνώρισης του υποκειμένου, το οποίο χαρακτηρίζουν τα συμβεβηκότα. Αν όμως δώσουμε μεγαλύτερη βαρύτητα σε ένα ή περισσότερα συμβεβηκότα και όχι στην ουσία, τότε είναι αδύνατο να γίνει σαφές, για το τι είδους κόμμα προσπαθούν να δημιουργήσουν. Αυτό φυσικά είναι έκδηλο τον τελευταίο καιρό, καθώς η αριστεροσύνη και τα αριστερόμετρα αφορούν ορισμένους, που εδώ και μήνες αδυνατούν να λύσουν τα οργανωτικά τους θέματα, πόσο μάλλον να δώσουν απαντήσεις στα προβλήματα της καθημερινότητας του λαού.
Πέρα όμως από τη διάκριση μεταξύ ουσιών και συμβεβηκότων υπάρχει και η διάκριση μεταξύ των ουσιών. Πάλι ο Αριστοτέλης θα μας πει, ότι ο Τσίπρας διαθέτει ιδιότητες και χαρακτηριστικά, τα οποία είναι σταθερά και τον κάνουν αυτό που είναι και αποτελούν την ταυτότητά του, ανεξάρτητα αν άλλες ιδιότητες ή συμβεβηκότα μεταβάλλονται. Αυτές οι σταθερές ιδιότητες τον κάνουν, να είναι η ουσία τόσο του Σύριζα όσο και η μόνη σοβαρή εναλλακτική της αστικής δημοκρατίας. Αυτή η ιδιότητα είναι η σταθερή σχέση που έχει με την κοινωνία … να είναι ένας άνθρωπος απλός, χωρίς να έχει ανάγκη τα επικοινωνιακά φτιασιδώματα των συστημικών και καλοπληρωμένων ΜΜΕ. Με άλλα λόγια, η αναγνώριση του Τσίπρα από την κοινωνία του δίνει τη δυνατότητα να είναι υποψήφιος για την κατηγορία της ουσίας, καθώς έχει μια σταθερή αυτόνομη παρουσία στη δημόσια σφαίρα. Αυτή είναι η δεύτερη ουσία που πρέπει να κατανοήσει ο Σύριζα. Μπορεί ο Τσίπρας να είναι μια ατομική και αυτόνομη ουσία, υπάρχει ωστόσο και μια απάντηση στο ερώτημα «τι κάνει τον Τσίπρα να είναι η ουσία του Σύριζα;» και αφορά τη σχέση που έχει αναπτύξει σταθερά με την κοινωνία. Αυτή η σχέση, δηλαδή, που εξηγεί, τι είναι ο Τσίπρας και γιατί δεν υπάρχει ούτε στον Μητσοτάκη και τους παράσιτούς του αλλά πολύ περισσότερο στους γνωστούς «επαγγελματίες» της αριστεράς. Αυτή είναι και η σχέση, που φανερώνει την ουσία των πολιτικών πραγμάτων.
Η αριστοτελική διάκριση των ουσιών θα αποτελέσει σημείο αναφοράς επτά αιώνες αργότερα, όταν ο Γρηγόριος Νύσσης, ο οποίος θεωρείται περισσότερο φιλόσοφος παρά θεολόγος, θα προετοιμάσει τη θεολογική σκέψη με την «υποστατική ένωση» των δύο φύσεων/ουσιών του Χριστού, εισάγοντας τους όρους «ἀσυγχύτως», «ἀτρέπτως», «ἀδιαιρέτως» και «ἀχωρίστως». Η οντολογική αναφορά του Γρηγορίου θα μεταφερθεί τον 7ο αιώνα, όταν ο επίσης πολυγραφότατος Μάξιμος ο Ομολογητής θα μεταφέρει αποφασιστικά την οντολογία του τρόπου στον χριστιανικό κόσμο. Οι τρόποι της ύπαρξης και οι τρόποι των ενεργειών λαμβάνουν ως προτεραιότητα τη σχέση, που αναπτύσσεται μεταξύ της ουσίας του προσώπου και της ουσίας των πράξεων. Σε πολιτικό επίπεδο, δηλαδή, όσο ο Τσίπρας ήταν πρωθυπουργός και κάποιοι σε κυβερνητικές θέσεις, η ουσία του προσώπου και η ουσία των πράξεων ήταν εντελώς ευθυγραμμισμένες. Μετά τις τελευταίες εκλογές έβγαλαν όλοι τα αριστερόμετρα, για να μαστιγώνουν και να αυτομαστιγώνονται, μπαίνοντας εκ νέου σε μια διχαστική περιδίνηση συγχέοντας, μεταβάλλοντας, διαιρώντας και διαχωρίζοντας τις ουσίες και τις ενέργειες του τρόπου άσκησης της πολιτικής. Ακόμη και οι πρώην υπουργοί, που τώρα «κομμουνιστολογούν», είχαν την ευκαιρία, όταν ήταν στην κυβέρνηση, να καταργήσουν τους νόμους των μνημονίων και του Βενιζέλου, οι οποίοι προσβάλλουν το λαό και τον πολιτικό πολιτισμό μας. Ο λόγος, λοιπόν, της κριτικής στον Τσίπρα δεν είναι επειδή μιλάει αναλογιζόμενος τα αισθήματα και την πίστη της πλειοψηφίας του λαού, αλλά γιατί δεν μίλησε εγκαίρως στους υποκριτές, που επιλέγουν την ακίνδυνη οδό και τη «γενναιότητα» της σιγουριάς.
Όσο οι ζηλωτές της αριστεράς και της προόδου μπέρδευαν τις ουσίες με τα οινοπνεύματα, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ κολυμπούσαν μέσα στη διαφθορά, διασπαθίζοντας δημόσιο χρήμα και συντηρώντας ένα διεφθαρμένο κράτος με βαθιές ρίζες, που καταδιώκει, ληστεύει και καταδυναστεύει το λαό. Αυτή η αριστερά αρκείται σε αυτό το καθεστώς, παίρνοντας ως αντίδωρο την πολιτική της επιβίωση με μονοψήφια ποσοστά στη Βουλή, στην τοπική αυτοδιοίκηση και στα εργατικά συνδικάτα, αδιαφορώντας για την κοινωνία. Αυτή είναι η αριστερά της υποκρισίας, είναι η αριστερά που έχει δίπλα του ο Μητσοτάκης.
ΠΗΓΗ: koutipandoras.gr
