Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Οι 600 πλουσιότεροι δισεκατομμυριούχοι των ΗΠΑ αύξησαν την συνολική περιουσία τους κατά 434 δισεκατομμύρια δολλάρια (καλά διαβάζετε, «δισεκατομμύρια») από τα τέλη Μαρτίου μέχρι τώρα και εμείς ασχολούμαστε με τις μάσκες και τα σχολεία.
Και όλα αυτά λίγο πριν μας ανακοινώσουν το τέλος του δυτικού τρόπου ζωής σε live μετάδοση.
Γιατί το μόνο πάρτι που δεν θα περιοριστεί ποτέ, είναι αυτό της ελίτ, κορόιδα.
Καλά τα πάμε.
Με τις μάσκες, ειδικά, θα έχουμε να λέμε για χρόνια. Αυτό δεν σημαίνει ότι η μάσκα είναι το θέμα· άλλο που δεν μπορούμε να ασχοληθούμε με τίποτε άλλο.
(Ο Μπιλ Γκέiτς δεν χρειάζεται ένα εμβόλιο για να σου βάλει μικροτσίπ. Ο Στιβ Τζομπς στο έχει ήδη πουλήσει για 1.000 δολάρια και έχεις ξετρελαθεί μαζί του. Σταματήστε να φρικάρετε)
Δηλαδή, η μάσκα δεν θα λύσει ούτε την ανυπαρξία δημόσιας περίθαλψης στις ΗΠΑ, ούτε που η δημοκρατία (αυτή που είχαμε τέλος πάντων) άρχισε να μας στέλνει φιλάκια.
Δηλαδή, η μάσκα δεν είναι ούτε σύμβολο ελευθερίας, ούτε υγείας και κουράστηκα ήδη να μιλάω γι’ αυτήν. Την φοράς, επειδή αυτό επιτάσσει η επιστήμη και η λογική, επειδή δεν υπάρχει καλύτερη εναλλακτική, για να προστατεύσεις τους ανθρώπους γύρω σου από το ενδεχόμενο να είσαι φορέας του ιού. Τόσο απλό.
Οι άλλες «μάσκες» να δω πότε θα πέσουν, αυτές που φοράμε εδώ και χρόνια και δεν μας πειράζουν στο ελάχιστο.
Από τον χρόνο που δαπανούμε στο εκάστοτε θέμα (που έχουμε μήνες να μιλάμε για μάσκες και ούτε λεπτό για το Βασικό Εισόδημα) νομίζω καταλαβαίνει κανείς, πού είναι το πρόβλημα.
Μάλλον, αυτό το σύστημα δεν θα έκανε κυριολεκτικά πάρτι, αν δεν έβρισκε τόσους …παρτάκηδες.
Για άλλη μια φορά, οι άνθρωποι ερωτευμένοι με τους συμβολισμούς, ανήμποροι να συνειδητοποιήσουν, ότι αυτό το σύστημα, το πολυαγαπημένο, δεν δίνει δεκάρα για την ανθρώπινη υγεία, την ελευθερία ή την δημοκρατία.
Όπως δεν δίνει καμία δεκάρα για τα μούλικά μας. Εκτός αν οι γονείς τους δεν πάνε για δουλειά. Εκεί μετά υπάρχει θέμα.
Γιατί αυτό που δεν θέλει η ελίτ, είναι να κάθονται τα παιδιά στο σπίτι· γιατί, αν κάθονται τα παιδιά στο σπίτι, θα κάθεται μαζί τους ή θα χάνει εργατοώρες και κάποιος ενήλικος.
(Σχολικά συμβούλια: Δεν έχουμε τη δυνατότητα να επιβάλλουμε τη χρήση μάσκας στους μαθητές. Επίσης τα σχολικά συμβούλια: Απαγορεύονται τα ράστα, τα περίτεχνα κουρέματα, τα “περίεργα” χρώματα. Όχι ορατοί ώμοι, να μην φαίνονται τα σουτιέν ή τα γόνατα. Απαγορεύονται τα παπούτσια όπου τα δάχτυλα των ποδιών είναι φανερά. Όχι μπλούζες με πολιτικά σλόγκαν. Απαγορεύονται…)
Και το να μην πηγαίνει κάποιος στη δουλειά του, είναι κόκκινη γραμμή για τον καπιταλισμό.
Εξ ου και η «απαγόρευση» της καραντίνας ως μέτρο αναχαίτισης του κορονοϊού.
Το ίδιο ισχύει και στο θέμα που δημιουργήθηκε αυτές τις μέρες με την απαξίωση του USPS (το αμερικανικό ταχυδρομείο).
Δεν γίνεται όλη αυτή η βαβούρα για την… επιστολική ψήφο (ελπίζω να το λέω σωστά), δηλαδή για την αναχαίτιση των «δημοκρατικών» ψήφων, ούτε επειδή προτιμούν να δώσουν τα χρήματα στις εκκλησίες.
Απλά, αυτές τις περίεργες βδομάδες (μέσα στην πανδημία) το ηλεκτρονικό εμπόριο απογειώθηκε κυριολεκτικά στο διάστημα και δημιούργησε νέες επιχειρηματικές ευκαιρίες.
Γι’ αυτό σιγοψιθυρίζουν ιδιωτικοποίηση και …αυτορύθμιση της αγοράς. Είναι πολλά τα λεφτά, Μάικ.
Πολύ που χέστηκαν τώρα οι δισεκατομμυριούχοι για τις εκλογές του Νοεμβρίου· ούτως ή άλλως, έχουν ποντάρει και στα δυο άλογα της κούρσας. Και αν ήταν τρία, θα πόνταραν και στα τρία. Και δεκαέξι να ήταν, πάλι αυτοί θα νικούσαν.
Και βέβαια, να το πούμε για χιλιοστή φορά, ότι δεν έχει σημασία, ποιος θα είναι κάτοικος στον Λευκό Οίκο μετά το Νοέμβριο. Δεν αποφασίζουν οι πρόεδροι και οι πρωθυπουργοί. Αποφασίζουν εδώ και πολλές δεκαετίες οι αγορές. Αυτές που τόσο αγαπάμε. Και που ποτέ σχεδόν δεν μας ρωτάνε.
Τόσο χαζοί είμαστε, που νομίζουμε, ότι η ελίτ αφήνει μια εκλογική διαδικασία στην τύχη;
Ναι, τόσο χαζοί είμαστε, ρητορική ήταν η ερώτηση.
Ακόμα να καταλάβει το 99% (δηλαδή η πλέμπα) πώς γίνεται στην κάλπη να νικάει πάντα το 1%. Ε, μικροί είμαστε ακόμα, σε 50 χρόνια θα το έχουμε πάρει πρέφα.
Οι σοφές αγορές λοιπόν θα αποφασίσουν για μια φορά ακόμα για εμάς, χωρίς εμάς.
Όλες αυτές οι φωνές που μας πιπιλάνε κάθε μέρα, κάθε ώρα τι να κάνουμε, τι να σκεφτούμε, τι να αγοράσουμε και ποιος είναι ο καλός ηγέτης για τη δεδομένη χρονική στιγμή, προωθώντας τα δικά τους συμφέροντα.
Μ’ αρέσει κιόλας που νομίζουμε, ότι έχουμε το δικαίωμα επιλογής στα θέματα της καθημερινότητας.
Πρώτα ζητάμε έναν …καλό ηγέτη, που θα αποφασίζει χωρίς να μας ρωτάει και μετά απορούμε, γιατί δεν έκανε αυτό που θέλαμε. Εντελώς αποβλακωμένοι είμαστε.
(Μια από τις μεγαλύτερες κοινωνικές διαμάχες των τελευταίων χρόνων είναι, να καταφέρεις, να αποδεχθείς τον σοκαριστικό αριθμό των συγγενών σου, οι οποίοι δεν πιστεύουν καν, ότι όλοι έχουν το δικαίωμα στη ζωή, πόσο μάλλον στην ισότητα)
Και προτιμώ να κλείσω με ένα χιλιοειπωμένο (από μένα εννοώ0 τσιτάτο με τον Διογένη και τον Πλάτωνα, αποφεύγοντας το περίφημο «κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν»:
Ο Πλάτωνας, που λέτε, βλέποντας μια μέρα τον Διογένη να κάθεται κάτω από ένα δέντρο και να τρώει ψωμί και ελιές, για τον πειράξει, του λέει: «αν πήγαινες στον Διονύσιο, τώρα δεν θα έτρωγες ψωμί και ελιές» και ο Διογένης του απαντάει: «αν έτρωγες ψωμί και ελιές, δεν θα χρειαζόταν να πας στον Διονύσιο».
Με λίγα λόγια, αυτό ζητάμε και απαιτούμε, αυτό παίρνουμε.
Οπότε, μόκο. Μέχρι τη μέρα που θα έχουμε πραγματικά κάτι να «πούμε» για την ελευθερία, την δημοκρατία και όλα τα σχετικά.
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ. Συγγνώμη για το απότομο φινάλε, αλλά το γενικότερο έλλειμμα συνείδησης των ανθρώπων πραγματικά βγάζει μάτια. Δεν εννοώ, να λένε όλοι αυτό που θέλουμε ή να σκέφτονται, όπως θέλουμε εμείς, αλλά να σκέφτονται ρε. Με το δικό τους μυαλό. Εκτιμώ χίλιες φορές έναν σκεπτόμενο …ρεπουμπλικάνο από έναν πανύβλακα δημοκρατικό. Ή, όπως έλεγε ο Ραφαηλίδης, αλίμονο σε όποιον τα βάλει με έναν βλάκα αριστερό, γιατί η βλακεία είναι σαν την πίστη, μπορεί να μετακινήσει όρη. Ε, ούτε αυτό. Περιμένουν όλοι τους μεγάλους ηγέτες να βγουν μπροστά και τον καπιταλισμό (που είναι η απόλυτη έκφραση ανισότητας) να προσφέρει δικαιότερη μοιρασιά. Τρικυμία εν κρανίω. Οπότε, προτίμησα κάτι άσχετο για το καθιερωμένο υστερόγραφο, που προσπαθώ να το γράψω εδώ και μέρες. Δεν ξέρω, αν το έχετε προσέξει, ίσως επειδή εμείς ζούμε κοντά σε δάση, να ξεγελιόμαστε. Είχα χρόνια να δω τόσα ζώα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Περιορίστηκε λίγο η ανθρώπινη παρουσία και ξαφνικά η φύση «επανήλθε». Δεν αφήσαμε σε τίποτα λίγο χώρο και δικά μας όλα. Λεφτά, λεφτά, λεφτά, λεφτά. Δεν θέλω να πω από τώρα, πού πρέπει να τα βάλουμε τα λεφτά «μας», γιατί υπάρχει και μια ενδιαφέρουσα συνέχεια, για το τι παθαίνουν εκείνοι, που έχουν μόνο λεφτά στη ζωή τους και που έχουν την έπαρση να νομίζουν, ότι ανήκουν στους …εκλεκτούς του συστήματος.
(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
