Ράλλειος ΣΤ3 Γυμνασίου.
Ράλλειος στο παλαιό Ιστορικό κτίριο της
πλατείας Κοραή. Κάτω από τις μπλέ ποδιές άρχισαν να μπουμπουκιάζουν τα νειάτα....
Πόσο όμορφα ήταν τότε.
Πόσα ανομολόγητα όνειρα έκρυβαν αυτές οι μπλέ ποδιές μας... Πόσα χτυποκάρδια, λαχτάρες, κοπάνες, ζαβολιές, πόσα, πόσα..
Και μια μέρα που είχαμε κενό γιατί η
Ιστορικού - η φιλόλογος που μας έκανε ιστορία - είχε πάρει άδεια κυήσεως και είχαμε αλλάξει θρανία, και άλλη χτενιζόταν , άλλη την χτενίζαμε και τα καθρεφτάκια αστραποβολούσαν, σα να κάνανε σήματα μόρς από την αντανάκλαση του ήλιου, ενώ κάποιες άλλες διάβαζαν για την επόμενη ώρα, και γενικώς γινότανε ένας υπέροχος χαβαλές στην τάξη και είχαμε δημιουργήσει μια ωραία ατμόσφαιρα,... ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο Γυμνασιάρχης μας - καλά δεν μας πολυένοιαζε αυτό - μαζί με έναν νεαρό άντρα.
- Κύριε έχουμε κενή ώρα.
Ήταν η Καίτη,μια δυναμική θρασύτατη νεαρή συμμαθήτρια μας που καθότανε στο τελευταίο θρανίο της τέταρτης σειράς για να ελέγχει την κατάσταση στην τάξη και να πράττει αναλόγως...
- Κάτσε κάτω παιδί μου. Η κενή ώρα δεν είναι μάθημα. Από σήμερα,,,
Ένα Ώχ! ακούστηκε από τα θρανία πριν τελειώσει την φράση του. Και συνέχισε.
_ Από σήμερα την κενή ώρα, θα την καλύπτει ο φιλόλογος κύριος Κ.Γ. Ησυχία είπα!
Είπε κι έφυγε ο καλός μας Γυμνασιάρχης κι έμεινε στην τάξη ο νέος φιλόλογος. Νέος και ωραίος.
Ο Κ.Γ ανέβηκε στην έδρα και μας συστήθηκε.
Σεμνός αλλά με κάτι πράσινα μάτια που πιάνανε όλο το εύρος της τάξης. Ήρεμος , ας πούμε , γιατί εμείς δεν σηκώναμε και πολλά και κανείς δεν μας είχε πάρει τον αέρα τόσα χρόνια... Υπήρχε μία εκεχειρία μεταξύ των μαθητριών και των καθηγητών μας, έτσι που μας ανεχόντουσαν και τους ανεχόμαστε και μείς. Τώρα με τον καινούργιο πώς θα τα πάμε; Θα μας μάθει; Ή θα προσπαθήσει να μας
βάλει τα δύο πόδια σ' ένα παπούτσι; Η Καίτη με το αφρό μαλλί, άνοιξε κι έκλεισε δυό φορές το καθρεφτάκι, τα σήματα μόρς που σας έλεγα και που σήμαινε: συμβούλιο στο διάλειμμα...
Ο νέος καθηγητής συνέχισε να μιλάει πάνω στη έδρα του. Μίλαγε μίλαγε αλλά καμμιά μας δεν τον άκουγε. Αυτό που ακουγόταν μόνο, ήταν η φωνή του. Μια φωνή που την χρωμάτιζε σε κάθε συλλαβή του. Μια φωνή θεατρική θα έλεγα - και καλά θα έκανα - που ήθελες δεν ήθελες, σε συνέπαιρνε. Και συνέχιζε να μιλάει, να μιλάει...
Ο επιστάτης μας ο κύριος Θόδωρος χτύπησε διάλειμμα...
Σε μια γωνιά της αυλής μαζεύτηκε το τμήμα μας για να πάρουμε αποφάσεις. Τί αποφάσεις δηλαδή που δεν ξέραμε ούτε τί μάθημα θα μας κάνει.
- Ιστορία θα μας κάνει, το είπε.
- Ιστορία; Α, καλά.Δυό τρείς ώρες την βδομάδα άντε κι αντέχεται...
Την άλλη μέρα όλες στο διάλειμμα χτενιζόντουσαν .
- Ρε, κορίτσια ο ιστορικός θα έλθει;
Και σιγά τον Μάρλον Μπράντο - είπα εγώ.
Ο Μάρλον Μπράντο ήρθε, ξαναήρθε και ξαναήρθε και κατά περίεργο τρόπο καμμιά από μας, δεν είχε διάθεση για να του κάνει φασαρία. Ήταν τόσο αλοιώτικος ο τρόπος που μας μίλαγε, που μας καθήλωνε ολόκληρωτικά. Πόσα πράγματα μάθαμε από αυτόν τον εξαίρετο δάσκαλο, πόσο ξεχώριζε από τα συνηθισμένα.
Λίγο λίγο και μας έγινε απαραίτητος. Κι όταν έπρεπε να πάει και στο άλλο τμήμα έβλεπε πως στενοχωριόμαστε και τότε μας είπε κάτι που έγραψε στη μνήμη μας : αισθάνομαι σαν μαΐντανός δεσποινίδες μου , έτσι που καλύπτω τα κενά σας.
Αυτό ήταν .
Η μάνα μου ερχόταν πολύ συχνά στο σχολείο να ενημερωθεί για την προοδό μου και μια μέρα, την βλέπω να την συνοδεύει ο Κυρούλης μας και να μου λέει ότι η μαμά μου ζητάει να μιλήσει με τον καινούργιο καθηγητή τον κύριο μαϊντανό. Μα δεν έχουμε καθηγητή με τέτοιο επώνυμο, ωρυώταν ο κύριος Θόδωρος.
- Μαρίνα, που είναι ο κύριος μαϊντανός, επέμενε εκνευρισμένη η μάνα μου.
Δεν θέλω να θυμάμαι τί έγινε...
Κι έτσι, φτάσαμε στο τέλος της χρονιάς, στο τέλος των σχολείων κι ανοίξαμε πανιά ένα μπουκέτο νεαρά κορίτσια για την ζωή.
Την ΖΩΉ!
Αυτή η ζωή που ονειρευτήκαμε άρχισε να γίνεται πραγματικότητα. Άλλες από το ΣΤ3 πραγματοποίησαν τα όνειρα τους, άλλες κάπως τα προσέγγισαν κι άλλες έκαναν μια ζωή που δεν θα ήθελαν να κάνουν...
Όλες όμως παραμείναμε συμμαθήτριες στο ΣΤ3 της Ραλλείου Σχολής.
Και όλες, μα όλες έχουμε κλείσει στην καρδιά μας τον μαϊντανό μας, τον νεαρό τότε καθηγητή που μας έμαθε να αγαπάμε τους Αρχαίους Κλασσικούς, που μας μίλησε για Τραγωδία ,που γράφαμε πρόχειρο διαγώνισμα με ανοιχτά βιβλία γιατί οι ερωτήσεις που μας έβαζε ήταν ερωτήσεις Κρίσεως...
Που αντιπαθούσε την παπαγαλία και η μία ώρα μαζί του, ήταν λες πανεπιστήμιο...
Πέρασαν χρόνια...
Μεγάλη πιά και όχι μαθήτρια τον συνάντησα κάποιες φορές,και πράγμα περίεργο για μένα, έννοιωθα αμήχανη . Την τελευταία φορά που τον είδα , είχα την κόρη μου μικρούλα και της εξήγησα ότι ήταν Δάσκαλός μου. Πολύ αργότερα η κόρη μου έμαθε την ιστορία του σπουδαίου αυτού ανθρώπου...
Αναμνήσεις.... Τί με έπιασε απόψε ;
Είναι που όλο το απόγευμα το πέρασα με τις συμμαθήτριες μου. Και κουβέντα στην κουβέντα φτάσαμε .."Στον Κύριο μας, με αγάπη..."
Στον μεγάλο θεατράνθρωπο και Κριτικό θεάτρου.
Τον ζωντανό θρύλο που έχει συνδέσει το ονομά του και έχει αφιερώσει τον χρόνο του,στην φροντίδα και την αγάπη που έχει για την στην Αρχαία Τραγωδία...
Τον βλέπω συχνά στην.τηλεόραση με τα γυαλιά του, με τις χαρακτηριστικές του τιράντες, και με αυτό το ίδιο βλέμμα που αγκάλιαζε όλη την τάξη μας...
Αλλά αυτό που δεν άλλαξε καθόλου, ήταν η συνεπαρμένη κυματιστή φωνή του, όταν μας απάγγειλε στίχους από Αρχαίες τραγωδίες...
Και μια μέρα που είχαμε κενό γιατί η
Ιστορικού - η φιλόλογος που μας έκανε ιστορία - είχε πάρει άδεια κυήσεως και είχαμε αλλάξει θρανία, και άλλη χτενιζόταν , άλλη την χτενίζαμε και τα καθρεφτάκια αστραποβολούσαν, σα να κάνανε σήματα μόρς από την αντανάκλαση του ήλιου, ενώ κάποιες άλλες διάβαζαν για την επόμενη ώρα, και γενικώς γινότανε ένας υπέροχος χαβαλές στην τάξη και είχαμε δημιουργήσει μια ωραία ατμόσφαιρα,... ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο Γυμνασιάρχης μας - καλά δεν μας πολυένοιαζε αυτό - μαζί με έναν νεαρό άντρα.
- Κύριε έχουμε κενή ώρα.
Ήταν η Καίτη,μια δυναμική θρασύτατη νεαρή συμμαθήτρια μας που καθότανε στο τελευταίο θρανίο της τέταρτης σειράς για να ελέγχει την κατάσταση στην τάξη και να πράττει αναλόγως...
- Κάτσε κάτω παιδί μου. Η κενή ώρα δεν είναι μάθημα. Από σήμερα,,,
Ένα Ώχ! ακούστηκε από τα θρανία πριν τελειώσει την φράση του. Και συνέχισε.
_ Από σήμερα την κενή ώρα, θα την καλύπτει ο φιλόλογος κύριος Κ.Γ. Ησυχία είπα!
Είπε κι έφυγε ο καλός μας Γυμνασιάρχης κι έμεινε στην τάξη ο νέος φιλόλογος. Νέος και ωραίος.
Ο Κ.Γ ανέβηκε στην έδρα και μας συστήθηκε.
Σεμνός αλλά με κάτι πράσινα μάτια που πιάνανε όλο το εύρος της τάξης. Ήρεμος , ας πούμε , γιατί εμείς δεν σηκώναμε και πολλά και κανείς δεν μας είχε πάρει τον αέρα τόσα χρόνια... Υπήρχε μία εκεχειρία μεταξύ των μαθητριών και των καθηγητών μας, έτσι που μας ανεχόντουσαν και τους ανεχόμαστε και μείς. Τώρα με τον καινούργιο πώς θα τα πάμε; Θα μας μάθει; Ή θα προσπαθήσει να μας
βάλει τα δύο πόδια σ' ένα παπούτσι; Η Καίτη με το αφρό μαλλί, άνοιξε κι έκλεισε δυό φορές το καθρεφτάκι, τα σήματα μόρς που σας έλεγα και που σήμαινε: συμβούλιο στο διάλειμμα...
Ο νέος καθηγητής συνέχισε να μιλάει πάνω στη έδρα του. Μίλαγε μίλαγε αλλά καμμιά μας δεν τον άκουγε. Αυτό που ακουγόταν μόνο, ήταν η φωνή του. Μια φωνή που την χρωμάτιζε σε κάθε συλλαβή του. Μια φωνή θεατρική θα έλεγα - και καλά θα έκανα - που ήθελες δεν ήθελες, σε συνέπαιρνε. Και συνέχιζε να μιλάει, να μιλάει...
Ο επιστάτης μας ο κύριος Θόδωρος χτύπησε διάλειμμα...
Σε μια γωνιά της αυλής μαζεύτηκε το τμήμα μας για να πάρουμε αποφάσεις. Τί αποφάσεις δηλαδή που δεν ξέραμε ούτε τί μάθημα θα μας κάνει.
- Ιστορία θα μας κάνει, το είπε.
- Ιστορία; Α, καλά.Δυό τρείς ώρες την βδομάδα άντε κι αντέχεται...
Την άλλη μέρα όλες στο διάλειμμα χτενιζόντουσαν .
- Ρε, κορίτσια ο ιστορικός θα έλθει;
Και σιγά τον Μάρλον Μπράντο - είπα εγώ.
Ο Μάρλον Μπράντο ήρθε, ξαναήρθε και ξαναήρθε και κατά περίεργο τρόπο καμμιά από μας, δεν είχε διάθεση για να του κάνει φασαρία. Ήταν τόσο αλοιώτικος ο τρόπος που μας μίλαγε, που μας καθήλωνε ολόκληρωτικά. Πόσα πράγματα μάθαμε από αυτόν τον εξαίρετο δάσκαλο, πόσο ξεχώριζε από τα συνηθισμένα.
Λίγο λίγο και μας έγινε απαραίτητος. Κι όταν έπρεπε να πάει και στο άλλο τμήμα έβλεπε πως στενοχωριόμαστε και τότε μας είπε κάτι που έγραψε στη μνήμη μας : αισθάνομαι σαν μαΐντανός δεσποινίδες μου , έτσι που καλύπτω τα κενά σας.
Αυτό ήταν .
Η μάνα μου ερχόταν πολύ συχνά στο σχολείο να ενημερωθεί για την προοδό μου και μια μέρα, την βλέπω να την συνοδεύει ο Κυρούλης μας και να μου λέει ότι η μαμά μου ζητάει να μιλήσει με τον καινούργιο καθηγητή τον κύριο μαϊντανό. Μα δεν έχουμε καθηγητή με τέτοιο επώνυμο, ωρυώταν ο κύριος Θόδωρος.
- Μαρίνα, που είναι ο κύριος μαϊντανός, επέμενε εκνευρισμένη η μάνα μου.
Δεν θέλω να θυμάμαι τί έγινε...
Κι έτσι, φτάσαμε στο τέλος της χρονιάς, στο τέλος των σχολείων κι ανοίξαμε πανιά ένα μπουκέτο νεαρά κορίτσια για την ζωή.
Την ΖΩΉ!
Αυτή η ζωή που ονειρευτήκαμε άρχισε να γίνεται πραγματικότητα. Άλλες από το ΣΤ3 πραγματοποίησαν τα όνειρα τους, άλλες κάπως τα προσέγγισαν κι άλλες έκαναν μια ζωή που δεν θα ήθελαν να κάνουν...
Όλες όμως παραμείναμε συμμαθήτριες στο ΣΤ3 της Ραλλείου Σχολής.
Και όλες, μα όλες έχουμε κλείσει στην καρδιά μας τον μαϊντανό μας, τον νεαρό τότε καθηγητή που μας έμαθε να αγαπάμε τους Αρχαίους Κλασσικούς, που μας μίλησε για Τραγωδία ,που γράφαμε πρόχειρο διαγώνισμα με ανοιχτά βιβλία γιατί οι ερωτήσεις που μας έβαζε ήταν ερωτήσεις Κρίσεως...
Που αντιπαθούσε την παπαγαλία και η μία ώρα μαζί του, ήταν λες πανεπιστήμιο...
Πέρασαν χρόνια...
Μεγάλη πιά και όχι μαθήτρια τον συνάντησα κάποιες φορές,και πράγμα περίεργο για μένα, έννοιωθα αμήχανη . Την τελευταία φορά που τον είδα , είχα την κόρη μου μικρούλα και της εξήγησα ότι ήταν Δάσκαλός μου. Πολύ αργότερα η κόρη μου έμαθε την ιστορία του σπουδαίου αυτού ανθρώπου...
Αναμνήσεις.... Τί με έπιασε απόψε ;
Είναι που όλο το απόγευμα το πέρασα με τις συμμαθήτριες μου. Και κουβέντα στην κουβέντα φτάσαμε .."Στον Κύριο μας, με αγάπη..."
Στον μεγάλο θεατράνθρωπο και Κριτικό θεάτρου.
Τον ζωντανό θρύλο που έχει συνδέσει το ονομά του και έχει αφιερώσει τον χρόνο του,στην φροντίδα και την αγάπη που έχει για την στην Αρχαία Τραγωδία...
Τον βλέπω συχνά στην.τηλεόραση με τα γυαλιά του, με τις χαρακτηριστικές του τιράντες, και με αυτό το ίδιο βλέμμα που αγκάλιαζε όλη την τάξη μας...
Αλλά αυτό που δεν άλλαξε καθόλου, ήταν η συνεπαρμένη κυματιστή φωνή του, όταν μας απάγγειλε στίχους από Αρχαίες τραγωδίες...
