Aλλα χρόνια τέτοια μέρα, θα τον έπνιγα στις αγκαλιές. Θα του ψιθύριζα στ’ αυτί «κύριε ντάντη μου, είσαι ο καλύτερος πατέρας του κόσμου».
Κι εκείνος θα χαμογελούσε πλατιά και θα με έσφιγγε συγκινημένος.
Στην πραγματικότητα, βέβαια, έπρεπε να φύγει για το μεγάλο...
ταξίδι για να αρχίσω να συνειδητοποιώ πόσα του χρωστάω και πόσο βαθιά με καθόρισε η παρουσία του.
Ως τότε, το μυαλό μου παρέμενε κλειδωμένο στο στερεότυπο που ήθελε τον έλληνα πατέρα να μετέχει στην οικογενειακή ζωή περίπου ως χαριτωμένος guest star: μια γοητευτική φιγούρα που εκτόξευε τη χαρά σε περιορισμένο αριθμό σκηνών του έργου και αποχωρούσε αφήνοντας τον θεατή με τη λαχτάρα να τον ξαναδεί γιατί δεν χόρτασε την απολαυστική του παρουσία.
Για τους μπαμπάδες μας, τω καιρώ εκείνω τουλάχιστον, πριν από καμιά 30ριά χρόνια δηλαδή, ούτε καρτούλες μάς έβαζαν να φτιάξουμε στο σχολείο, ούτε λουλουδάκια κόβαμε.
Ηταν η πρωτοκαθεδρία της μάνας που εκτόπιζε τα πάντα.
Κι εκείνη μπορούσε, ακούσια ή και εκούσια, να μας τον παρουσιάζει όπως ήθελε: στοργικό, αδιάφορο, δουλευταρά, τεμπέλη, μπαμπάκα ή τύραννο (όχι πως δεν υπήρχαν και τέτοιοι βέβαια).
Τώρα πια, μου είναι απολύτως ξεκάθαρο πως, απ’ όλους τους ρόλους του οικογενειακού θιάσου, εκείνος του πατέρα είναι με διαφορά ο πιο αδικημένος. Εκείνος που εισπράττει το μικρότερο χειροκρότημα, αν και στην πραγματικότητα με την παρουσία του, διαμορφώνει τον καμβά του έργου (και με την απουσία του αφήνει πληγές που δεν κλείνουν εύκολα).
Οι εποχές έχουν σίγουρα αλλάξει.
Ο έλληνας πατέρας έχει και εκείνος σπάσει τα δεσμά που του επέβαλε το τραχύ, ανατολιτικο και ολίγον γραφικό περίβλημα του ρόλου του — μουστάκι, κομπολόι, εφημερίδα, καφενείο και νεκρική σιγή στο σπίτι γιατί «σσσσσς! κοιμάται ο πατέρας σου».
Οι μπαμπάδες σήμερα μετέχουν όλο και περισσότερο στο μεγάλωμα των παιδιών και δεν ντρέπονται να αναλάβουν και μερίδιο των κατά παράδοση, ας πούμε, «μητρικών καθηκόντων».
Ελπίζω πως και στα σχολεία, τα παιδάκια πια τούς φτιάχνουν κάρτες. Η αδικία όμως παραμένει.
Στην Ελλάδα ο νομοθέτης, σε περίπτωση χωρισμού, αφήνει τον πατέρα μετέωρο.
Η παρουσία του στη ζωή του παιδιού του ουσιαστικά εναπόκειται στη διακριτική ευχέρεια της μάνας.
Είναι εκείνη που τελικά καθορίζει αν και σε ποιο βαθμό θα είναι παρών.
Εξαρτάται από τη δική της συναισθηματική ωριμότητα αν θα συνειδητοποιήσει τη σημασία της πατρικής φιγούρας και την ανάγκη του παιδιού να εισπράξει την αγάπη κι από τον άλλο γονέα.
Ο νόμος σήμερα μοιάζει να εξαντλείται στα περί διατροφής και στοιχειώδους επικοινωνίας. Γι’ αυτό, με μεγάλη χαρά άκουσα τον υπουργό Δικαιοσύνης να προαναγγέλλει πως τον Σεπτέμβριο θα φέρει στη Βουλή ρύθμιση για τη συνεπιμέλεια.
«Θέλουμε να αντιμετωπίσουμε προβλήματα όπως η εργαλειοποίηση των παιδιών, κατά τη διένεξη των γονέων» είπε, μεταξύ άλλων, ο κ. Τσιάρας. Για να δούμε…
Αν κρατήσει τον λόγο του, θα είναι ένα σημαντικό βήμα. Γιορτή του Πατέρα σήμερα κι εσείς οι τυχεροί που έχετε τους μπαμπάδες σας, να τους αγκαλιάσετε σφιχτά. Λίγο παραπάνω και για μας, που μόνο από τα όνειρά μας έχουμε να περιμένουμε.
Της Νίκης Λυμπεράκη
