Σήμερα το κείμενο θα ξεκινήσει με τον κορονοϊό, του οποίου το δεύτερο κύμα δεν έχει ακόμα ξεκινήσει, γιατί απλά δεν σταμάτησε ποτέ το πρώτο.
Είναι σχεδόν ξεκάθαρο (σαφέστατα πρέπει να τεκμηριωθεί επιστημονικά, κάτι που ακόμα δεν έχει συμβεί), ότι η ζέστη δεν επηρεάζει τον ιό, όπως συμβαίνει άλλωστε με τους περισσότερους κορονοϊούς.
Το μόνο που έχει πραγματικά ξεκαθαρίσει...
είναι η πλήρης ανικανότητα (περί αυτού πρόκειται) των κέντρων εξουσίας, όχι τόσο να περιορίσουν (δεν το είχαν στόχο άλλωστε αυτό), όσο να εκμεταλλευθούν πολιτικά την τρομοκρατία που έσπειραν και σπέρνουν γύρω από την πανδημία.
Δηλαδή, δεν μπόρεσαν ούτε τα δικά τους συμφέροντα να εξυπηρετήσουν.
Πήγαν όλα στο διάολο.
Και θα μπουν στη νέα κρίση, την σοβαρότερη ίσως στην ιστορία του καπιταλισμού, με εξαντλημένους (σε υπομονή και ψυχικά αποθέματα) πολίτες, οι οποίοι δεν μάσησαν ιδιαίτερα, από την όποια προπαγάνδα προσπάθησε να στριμωχτεί ανάμεσα στις …επιστημονικές διαλέξεις και οι οποίοι βλέπουν το πραγματικό πρόσωπο της αστυνομίας, δηλαδή χάνεται πλέον οριστικά το ατού της έκπληξης, όταν η μόνη απάντηση στα πεινασμένα στόματα θα είναι σπρέϊ πιπεριού, πλαστικές σφαίρες και δακρυγόνα.
Υπάρχει κόσμος, που άρχισε να σκέφτεται και βέβαια κόσμος που είναι στην καρακοσμάρα του, άρρηκτα συνδεδεμένος και μπουκωμένος με την εξουσία.
Για πρώτη φορά στην σύγχρονη Ιστορία υπάρχει τόσο μεγάλη απόσταση ανάμεσα σ’ αυτά τα δυο «στρατόπεδα».
Μια γρήγορη παρένθεση. Στην πόλη Columbus του Ohio, αστυνομικοί επιτέθηκαν σε διαδηλωτή, τον ψέκασαν και όσο εκείνος βρισκόταν στο έδαφος, έβγαλαν και πήραν τα δυο προσθετικά του πόδια. Ακολούθησε σύγκρουση και οι υπόλοιποι διαδηλωτές κατάφεραν να τα πάρουν πίσω και να τα επιστρέψουν στον τραυματισμένο νεαρό. Προστάτες του αδύναμου, my ass. Μάλλον, προστάτες του ισχυρού. Αλλά αυτό κάποιοι το ξέρουμε από χρόνια.
Προμηνύονται εξαιρετικά ενδιαφέρουσες μέρες, όπου τίποτα δεν θα αφεθεί αναπάντητο, ενώ είναι ξεκάθαρο, πως η εξουσία φοβάται την όποια αλλαγή, αφού ακόμα και η μικρότερη θα σήμαινε μείωση της επιρροής της.
Από εκεί και πέρα, στις ΗΠΑ τίποτα δεν πάει χαμένο. Και οι εξελίξεις είναι ραγδαίες.
Ο Trump έφαγε ψυχρολουσία στην Tulsa (απ’ όπου συνέχισε, ο ανεκδιήγητος, τον προεκλογικό του αγώνα), αστυνομικοί σκότωσαν τον 18χρονο Andres Guardado στο Compton της California (προκαλώντας νέο γύρο εντάσεων στην περιοχή), διαλύονται καθημερινά μνημεία και γενικότερα ένα-ένα τα προβλήματα της αμερικανικής κοινωνίας αναδύονται, από τον βόθρο που αποκαλούσαμε Γη της Ελευθερίας.
Και είναι πραγματικά υπέροχο. Μια ολόκληρη κοινωνία κοιτάζεται στον καθρέφτη και δεν σπάει τον καθρέφτη αλλά άρχισε να σιχαίνεται τη μούρη της και να θέλει πραγματικά να αλλάξει.
Και ξέρω, ακούγεται μελό και σαχλό, αλλά δεν περιγράφεται με τέτοιο τρόπο, που να μην είναι είτε μελό ή να καταλήγει κενό περιεχομένου.
Πάντως, η αμερικανική κοινωνία έχει έρθει αντιμέτωπη με το πραγματικό της πρόσωπο, γιατί, για να αλλάξεις οτιδήποτε, πρέπει πρώτα να χρειαστεί να το αντιμετωπίσεις.
Δεν μπορείς να αλλάξεις τίποτα, αν δεν το αντιμετωπίσεις. Απολύτως τίποτα.
Και σαφέστατα υπάρχουν αντιδραστικές τάσεις, μέσα στην ίδια την κοινωνία, απέναντι σ’ όλο αυτό το κίνημα που αναδύθηκε από τις δολοφονίες των μαύρων από την αστυνομία και το οποίο δεν αναδύθηκε τώρα, ήταν πάντα εδώ.
Αλλά και αυτές οι αντιδραστικές τάσεις πάντα υπήρχαν, επίσης, γιατί πάντα υπάρχουν εκείνοι, που φοβούνται μην χάσουν την κανονικότητά τους, όπως την νοούνε.
Είτε αυτή η κανονικότητα είναι η Aunt Jemima, το NASCAR ή η μούρη ενός αγάλματος.
Το θέμα είναι μια κοινωνία (κάθε κοινωνία) να κοιτάει μπροστά, για να αλλάξει πραγματικά την ίδια τη ζωή.
Να μην ορίζεται από τις αντιδράσεις της αλλά απ’ τα όνειρά της, να κάνει δηλαδή όνειρα. Έστω και …παιδικά.
Κανένα βήμα, όσο μικρό και αν είναι, δεν είναι ανούσιο, αν είναι βήμα προς τα μπροστά.
Αλίμονο στις κοινωνίες που φοβούνται τόσο, που προτιμούν να κάνουν το βήμα προς την «σιγουριά» του παρελθόντος, με αποτέλεσμα να τρώνε τα μούτρα τους, αφού ο χρόνος είναι αδίστακτος και δεν σταμάτησε να περιμένει κανέναν και τίποτα, ούτε για ένα δευτερόλεπτο, από την απαρχή της Ιστορίας.
Δηλαδή, κανένας δεν μπορεί να επιστρέψει στο «ένδοξο» παρελθόν του και αλίμονο σε όποιον πιστεύει το αντίθετο.
Η αμερικανική κοινωνία δεν είναι μια υπέροχη (πόσο μάλλον τέλεια) κοινωνία. Είναι, όμως, μια κοινωνία που προσπαθεί αυτές τις μέρες να κινηθεί, κοιτώντας μπροστά.
Και στην τελική, δεν χρειάζεται καν, να το …διαφημίσει.
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ.1. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει, ότι δεν πρέπει να λογοδοτήσουμε. Αργά ή γρήγορα, θα λογοδοτήσουμε για όσα έχουμε πράξει ως ΗΠΑ εντός και εκτός των συνόρων μας. Οι τελευταίες βδομάδες εξελίσσονται έτσι, ακριβώς επειδή ξέρουμε, ότι πρέπει να λογοδοτήσουμε για τα αίσχη μας ως κοινωνία. Δεν μπορείς να προσποιείσαι, ότι δεν συνέβησαν και πως δεν συμβαίνουν. Κάποιοι μπορούν να προσποιούνται ότι είναι ελεύθεροι, γενναίοι και ωραίοι (γυρνώντας μέχρι και …επαναστατικά σποτάκια, γιατί αυτό έλειπε στην Ελλάδα, ειδικά μετά που σας τσάκισαν οι ολιγάρχες πριν τους … τσακίσετε, Αλέξη και σία) αλλά να ξέρουν, ότι αυτό έχει σύντομη ημερομηνία λήξεως. Και μεγάλο, πάντα, τίμημα μακροπρόθεσμα. Δεν θέλει και μεγάλη ανάλυση, τι έλειψε στην Ελλάδα επί 10 χρόνια και γιατί 10 χρόνια μετά πάει για δεύτερο φούντο, για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Αυτοκριτική, μήπως; Ότι κανένας δεν λογοδότησε για τίποτα, μήπως; Ότι κανένας δεν αναρωτήθηκε, μήπως πρέπει να αλλάξει κάτι πάνω του, μήπως; Αλλά τώρα είναι αργά και, αν κάποιος καταλάβει κάτι στη δεύτερη χρεοκοπία, δεν θα έχει και πολλή σημασία (δεν χρειάζεται να είσαι δα και διάνοια, για να συνειδητοποιήσεις γιατί βράχηκες στη βροχή) γιατί άργησε 10 ή και παραπάνω χρόνια για να το καταλάβει. Και δυστυχώς, θα το πληρώνει συνέχεια αυτό το λάθος. Και κανένας δεν μπορεί να πει με περηφάνια, ότι νίκησε, μετά από 100 διαδοχικές ήττες. Υπάρχει και μια εξαίρεση σ’ αυτόν τον κανόνα, αλλά δεν έχει σημασία, η Ελλάδα δεν είναι αυτή η εξαίρεση. Γιατί, συνήθως, ο ελεύθερος άνθρωπος (και ως συνέπεια η ελεύθερη κοινωνία) πεθαίνει και χάνεται μια φορά, αλλά ο δούλος (και ως συνέπεια η υποτακτική κοινωνία) πεθαίνει κάθε μέρα. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Υ.Γ.2. Αν αρχίσουμε να βλέπουμε εξεγέρσεις και στην αφρικανική ήπειρο, ετοιμάστε τα σφυριά και τα δρεπάνια. Εντάξει, κακόγουστο «αστειάκι», το παραδέχομαι. Είναι ο μόνος λόγος, όμως, η διαχρονική σιωπή στην Αφρική, που κρατάω μικρό καλάθι για τη συνέχεια. Αυτό δεν σημαίνει, ότι οι όποιες κοινωνικές συγκρούσεις θα συμβούν σ’ όλες τις ηπείρους ταυτόχρονα· ή οι όποιες κοσμοϊστορικές αλλαγές. Πάντως, η Ιστορία επιτάχυνε τους τελευταίους μήνες, με ότι αυτό συνεπάγεται. Και δεν το καταλαβαίνεις μόνο κοιτώντας την κλιματική αλλαγή (που ξεκινάει σοβαρότερη απ’ όσο είχαμε εκτιμήσει), τις εξεγέρσεις που ξεσπούν πλέον απ’ οτιδήποτε και οπουδήποτε ή την οικονομική κρίση, και την ακόλουθη πανδημία που ξεβράκωσαν τα πάντα. Το καταλαβαίνεις, κοιτώντας παράλληλα τις όποιες υποσχέσεις του συστήματος. Καμία, none, nada. Να πεθάνει ο Άγιος Πέτρος, να την βγάλουμε και εφέτος. Μαντέψτε, πώς σκέφτονται οι νέοι άνθρωποι (και δεν μιλάω για εκείνους, που κουβαλάνε τα μυαλά των παππούδων τους) όταν παντού γύρω τους επικρατεί πανικός, καταστροφολογία και φόβητρα.
(Σε ελεύθερη μετάφραση: «Εκπληκτική φάρσα από έφηβους του TikTok προς την καμπάνια του Trump, μέσω posts και βίντεο όπου ενθάρρυναν κόσμο να δηλώσει ψεύτικη συμμετοχή, σβήνοντας στη συνέχεια τα posts μέσα σε 24-48 ώρες για να μην φανερωθούν. Τίτλος σε άρθρο των NYT: “Αυτά τα παιδιά είναι πανέξυπνα και τα έχουν σκεφτεί όλα”». H γενιά Ζ -σημείωση: οι γεννηθέντες από το 1995 ως το 2010- μεγάλωσαν με μακελειά στα σχολεία κάθε μήνα, έναν πλανήτη που θα πεθάνει πριν απ’ αυτούς, αστυνομική βαρβαρότητα ενάντια σε μειονότητες, ειδικότερα τους μαύρους, μια δυστοπική ψαλίδα ανάμεσα στους φτωχούς και τους πλούσιους. Δεν αστειεύονται. Δεν κάνουν φάρσες. Αποτύχαμε να τους προστατεύσουμε, οπότε τώρα σώνονται μόνοι τους)
Και παρότι το παραθέτω, δεν μιλάω για το φιάσκο Trump στην Tulsa. Άλλωστε, για τη χαμηλή συμμετοχή δεν ευθύνονται αποκλειστικά οι …πλακατζήδες του TikTok. Μιλάω, λοιπόν, για τις γενιές εκείνες που δεν έχουν στην ιστορική τους μνήμη «τα παλιά, καλά χρόνια» και τις σαλιάρες των δικών τους για το τελειότερο σύστημα όλων των εποχών. Μιλάω για τους νέους που (από τη φύση τους) είναι πιο ανυπόμονοι από τους μεγαλύτερους και από τους οποίους άρχισαν από την κούνια ακόμα, να τους ζητάνε θυσίες, να περιμένουν χρόνια πριν ερωτευτούν, δεκαετίες πριν πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους. Μάλλον …δεν θα συνεχίσουν να έχουν εκτίμηση σ’ αυτή την κοινωνία για πολύ καιρό ακόμα. Μάλλον, δεν της είχαμε και ποτέ. Προσωπικό συμπέρασμα (απ’ όσα γίνονται τον τελευταίο μήνα) ότι έρχεται καταιγίδα. Ειδικά απ’ τη στιγμή που το σύστημα απαντάει μόνο με βία, ωμή βία, σε οποιοδήποτε κοινωνικό αίτημα παρουσιαστεί στο διάβα του. Απλά, πάρα πολλοί δεν έχουν συνειδητοποιήσει, ότι η καταιγίδα είναι αναπόφευκτη και μάλλον θα είναι και εξαιρετικά βίαιη, αφού δεν αφήνουν άλλες επιλογές σε όποιον θέλει να εκφράσει αντίθετη άποψη από την κυβερνητική. Οποιασδήποτε κυβέρνησης στον κόσμο, δεν μιλάμε μόνο για την αμερικάνικη, άλλωστε οι αγορές κυβερνούν, πάντα έτσι ήταν. Και τι σπουδαία που πρέπει να είναι η καταιγίδα που έρχεται. Και άμα δεν είναι, τι είχαμε, τι χάσαμε.
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
