Στο Seattle ένας καραγκιόζης έσκασε με το αυτοκίνητο πάνω σε αυτοσχέδιο οδόφραγμα, βγήκε έξω, πυροβόλησε (και τραυμάτισε) έναν διαδηλωτή και...
μετά έτρεξε προς τους αστυνομικούς να προστατευθεί· μάλιστα συνελήφθη πολιτισμένα σε αντίθεση ας πούμε με έναν άοπλο διαδηλωτή. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Στην ίδια πόλη (και νοτιότερα στο Portland) η αστυνομία συνεχίζει να θερίζει, παρά τις διαβεβαιώσεις των δυο δημάρχων τους για το αντίθετο, αν και, μεταξύ μας, διακοσμητικοί είναι οι πολιτικοί.
Επίσης, η φωτογραφία που κοσμεί το κείμενο, είναι το “Black Lives Matter” που βάφτηκε σ’ έναν από τους δρόμους που οδηγεί στον Λευκό Οίκο, μετά από απόφαση της δημάρχου της Washington, Muriel Bowser.
Προχθές το βράδυ οι διαδηλωτές πρόσθεσαν μια ακόμα φράση, οπότε τώρα γράφει: “Black Lives Matter=Defund the Police”, με λίγα λόγια: «σταματήστε τη χρηματοδότηση της αστυνομίας».
Το ίδιο αίτημα διαβιβάστηκε στον Jacob Frey, τον δήμαρχο της Minneapolis, ο οποίος αρνήθηκε να δεσμευτεί γι’ αυτό, με αποτέλεσμα οι διαδηλωτές να τον διώξουν (χωρίς να του αγγίξουν τρίχα) από την πορεία και φωνάζοντας του να πάει σπίτι.
Την ίδια ώρα, πάντως, το δημοτικό συμβούλιο της πόλης αποφάσιζε, να …αποστρατεύσει το αστυνομικό τμήμα της περιοχής, με λίγα λόγια να αναθεωρήσει την ιδέα της αστυνόμευσης στην πόλη. Δεν μπορώ να πω περισσότερα, γιατί δεν ξέρω, σε τι κατεύθυνση θα κινηθεί αυτό· επίσης, τα ίδια ακριβώς είχαν αποφασιστεί σε όλες τις ταραχές του παρελθόντος.
Πάντως, ένα από τα κοινωνικά αιτήματα αυτών των ημερών είναι η αναμόρφωση της αστυνομίας ή ακόμα και η κατάργησή της, ώστε οι πόροι να διοχετευθούν αλλού.
Άλλο αίτημα είναι, να σταματήσουν οι φυλετικοί διαχωρισμοί και να στηριχθούν οι αποκλεισμένες κοινότητες, να τιμωρηθούν οι αστυνομικοί που άσκησαν βία κατά πολιτών, να μην εμπλέκεται η αστυνομία στα περισσότερα περιστατικά, να μπορεί ο πολίτης να ελέγξει, όποτε θέλει, την αστυνομία αλλά όχι το ανάποδο κ.α.
Και, σταδιακά, εμφανίζονται πρόσθετα αιτήματα, όπως κοινωνική και φυλετική δικαιοσύνη, στήριξη των πληγέντων από την κρίση, στέγαση για όλους (έχει γίνει χαμός με τα απλήρωτα ενοίκια, θα ξεσπιτωθεί πολύς κόσμος το επόμενο διάστημα), εθνικό σύστημα περίθαλψης και πολλά άλλα αιτήματα, που απασχολούν την αμερικανική κοινωνία τα τελευταία (και όχι μόνο) χρόνια, αν και το επίκεντρο σαφέστατα είναι η αστυνομική βαρβαρότητα.
Δεν θα εξετάσουμε σ’ αυτό το κείμενο τη ματαιότητα ή μη των αιτημάτων και κατά πόσο μπορεί να εξυπηρετήσει το σύστημα αυτές τις απαιτήσεις, αλλά, αν θέλετε ντε και καλά απάντηση: ναι, είναι μάταια, γιατί δεν μπορεί.
Ξέρετε, υπάρχουν και εδώ, οι τύποι που αναρωτιούνται «τι θα αλλάξει απ’ όλο αυτό;» και «έτσι δεν αλλάζει ο κόσμος», αλλά δεν μας λένε όλοι αυτοί και πώς αλλάζει. Ή, τέλος πάντων, τι συνιστά «αλλαγή» γι’ αυτούς.
Και να ‘λεγα πως κάνουν κάτι, να αλλάξουν τον κόσμο. Όχι. Απλά αναθέτουν στον επόμενο μεγάλο ηγέτη να το κάνει, αντί για αυτούς. Και όταν η αστυνομία ανοίγει κεφάλια μπροστά στα μάτια τους, σοκάρονται και λένε «δεν θα τον ξαναψηφίσω τον αλήτη». Ή τα επικροτούν, γιατί νομίζουν, ότι δεν θα έρθει ποτέ η σειρά τους.
Σκέφτηκα κιόλας να γράψω ένα εγχειρίδιο «πώς να αλλάξετε τον κόσμο», με διάφορες συμβουλές για το πώς αλλάζει ο κόσμος, μήπως τους διαφωτίσω (μπράβο, λύθηκε τώρα) αλλά μήπως καλύτερα να σοβαρευτούμε;
Και όχι τον καπιταλισμό που θέλετε εσείς, αλλά αυτόν που θέλει η ελίτ. Τέλος η ενασχόληση με την πολιτική. Τέλος και οι εκλογές, να αποφασίσουν οι αγορές, ποιον θέλουν· λες και δεν γίνεται ήδη αυτό.
Τέρμα οι γκρίνιες, τέρμα όλα. Όσα φάμε, όσα πιούμε και ότι αρπάξει ο κώλoς μας. Αλλά μην ξαναδώ μετά άνθρωπο να κλαίει για το παιδί του, για τη δουλειά του ή για τη ζωή του γενικότερα.
Δεν κουνιόμαστε ούτε έστω γι’ αυτή τη ρημάδα την ίντσα.
Γιατί όλο αυτό δεν σημαίνει κιόλας, ότι τίποτα δεν αλλάζει.
Αν δεν άλλαζε τίποτα, τότε οι μαύροι θα ήταν στις φυτείες, θα καθόντουσαν σε ειδικά διαμορφωμένες θέσεις στα λεωφορεία και το βράδυ οι λευκοί θα οργανώνανε πάρτι μασκέ με λευκές κουκούλες.
Βέβαια, το θύμα παραμένει θύμα, είτε το σκοτώνεις με στολή γονατίζοντας ή κρεμώντας το φορώντας κουκούλα.
Και ναι, έπρεπε να μπει και το 2020 για να συζητήσουμε κάπως πιο σοβαρά για τον φυλετικό και κοινωνικό ρατσισμό, που πηγάζει από τον έναν και μοναδικό ρατσισμό, τον οικονομικό.
Και ναι, έπρεπε να περάσουν 41 χρόνια, για να βρεθεί το άγαλμα του Edward Colston στον πάτο ενός ποταμού (Bristol, Αγγλία), αλλά κάλλιο αργά, παρά ποτέ.
Ωραία όλα αυτά, λοιπόν, αλλά υπάρχει πάλι ένα ερώτημα που πλανάται στον αέρα.
Γιατί στην τελική υπάρχει κάτι, που δεν λύσαμε όλα αυτά τα χρόνια, που το σύστημα παραμένει πάνω-κάτω το ίδιο και απαράλλαχτο, με τα «κινήματα» να αντιμετωπίζονται πάντα με δυσπιστία και «εισαγωγικά» από τους ακούνητους μικροαστούς.
Τι θα κάνουμε όλους αυτούς τους εκτοπισμένους;
Το έγραψα προχθές. Αργά ή γρήγορα ένα καθεστώς ή ένα σύστημα πρέπει να αποφασίσει, τι θα κάνει όλους αυτούς που απέκλεισε.
Θα τους φυλακίσει; Θα τους δείρει; Θα τους σκοτώσει; Θα τους πετάξει σε γκέτο; Κάτι πρέπει να τους κάνει. Και πώς θα εγγυηθεί, ότι θα το αποδεχθούν στην τελική; Ευγονική; Φτώχεια; Στρατόπεδα συγκέντρωσης; Πώς;
Και όχι, την απόφαση αυτή θα την πάρετε εσείς και θα την διεκπεραιώσετε εσείς.
Νομίζω, όλοι αυτοί οι οπαδοί του Trump και διάφοροι λαοί ανά την επικράτεια δεν έχουν συνειδητοποιήσει, ότι αυτοί έχουν σε κάτι να γυρίσουν. Έστω σε κάτι. Κάποιοι δεν έχουν πού να γυρίσουν και έχουν κουραστεί αφάνταστα. Κάποιοι έχουν να χάσουν μόνο τις αλυσίδες τους· ναι, φάτε και Μαρξ.
Και αυτοί οι κάποιοι, οι ξεχασμένοι, γράφουν την Ιστορία και δεν την γράφει ο μπαρμπα-Mike από το Colorado (τυχαίο παράδειγμα) που θεωρεί τον Trump, ότι καλύτερο του συνέβη στην (κατά τ’ άλλα) κοινότοπη ζωή του.
Και χωρίς αυτούς τους κάποιους δεν θα υπήρχε καν «μεσαία» τάξη. Εκτός αν κάποιοι έχουν την ηλίθια έπαρση, ότι βγάζουν πχ 4.000 δολάρια το μήνα και δεν δουλεύουν στα χωράφια, επειδή το σύστημα τους αγαπάει και τους εκτιμάει και τους έχει ανάγκη (sic) ή γιατί τα αξίζουν, οπότε πάω πάσο, γιατί ότι και να πούμε από το ένα αυτάκι μπαίνει από το άλλο βγαίνει.
Και πώς το ‘λεγες εκείνο που είχε πει μια Ρωσίδα κομπανιέρα στον Καζαντζάκη;
Οι συζητήσεις είναι για τους γέρους;
Ε, κάποιοι βαρέθηκαν τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα.
Άλλωστε, δεν είδα ποτέ μου άνθρωπο, που να σέβεται τον εαυτό του, να εναπόθεσε την σωτηρία του στους άλλους ή στο αόριστο (πάντα) μέλλον ή να έκατσε να διαπραγματεύεται με τους θύτες του.
No justice, no peace.
(Θυμήθηκα, πάλι, κάτι που διάβασα προ εβδομάδων: Να φοβάσαι όσους θέλουν να ζήσουν τη ζωή τους ήσυχα και ειρηνικά. Είναι αδίστακτοι).
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ.1 Σχετικό και άσχετο. Τις βδομάδες που “πάγωσε” η οικονομία, οι πλουσιότεροι άνθρωποι στις ΗΠΑ αύξησαν την περιουσία τους κατά μισό τρισεκατομμύριο δολλάρια, δέχθηκαν παχυλά πακέτα βοήθειας, ενώ τα χρηματιστήρια έκαναν πραγματικό ράλι μετά το αρχικό “σοκ”. Δηλαδή, την ώρα που πεθαίνανε χιλιάδες και έμεναν άνεργοι εκατομμύρια, εν μέσω της μεγαλύτερης ύφεσης από τη δεκαετία του ’30, κάποιοι κερδοφορούσαν. Κυριολεκτικά, πτωματοφάγοι. Σε καλή μεριά.
Υ.Γ.2 Ξέρετε, δεν το έχετε συνειδητοποιήσει, αλλά πολλοί από εμάς ενδέχεται, να είμαστε άρρωστοι σε 2-4 βδομάδες από τώρα. Όλα αυτά δεν γίνονται απλά στην “καπιταλιστικότερη” χώρα του κόσμου, αλλά εν μέσω πανδημίας. Πάνω από 110.000 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους εδώ. Και δεν μας φοβίζει πλέον. Και πιστεύω, πως δεν θα μας φοβίσει, ούτε όταν σκάσει το δεύτερο κύμα και θα μιλάνε για εκατομμύρια νεκρούς, αποδίδοντας μάλιστα το ξέσπασμα στον συνωστισμό των διαδηλώσεων. Νομίζω, πως καταλαβαίνουμε, ότι δεν γίνεται να είσαι υγιής σε μια άρρωστη κοινωνία. Εμείς, πάντως, τολμήσαμε. Και ας μας λείπει η …αρετή.
(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Άρη, όταν οι αλλαγές δεν γίνονται την ώρα που το λέει η λογική, θα γίνουν την ώρα που θα μιλήσουν το στομάχι και η ανάγκη. Έχουν μεγάλο ενδιαφέρον οι εξελίξεις στις ΗΠΑ. Εγώ μόνο για τις ΗΠΑ διαβάζω. Εδώ, περιμένουμε τους τουρίστες αλλά, από την άλλη, δεν θέλουμε να έρθουν. Θα προτιμούσαμε να έστελναν τα φράγκα και να μην έρχονταν. Σκέφτομαι, πως στην Ελλάδα γεννήθηκε ο Λόγος (η Λογική) αλλά είναι στην Ελλάδα, που αγνοείται εντελώς. Μου αρέσει, που οι άνθρωποι φοβούνται να μην αρρωστήσουν από τον κορωνοϊό, αλλά δεν τους πειράζει που έχουν αρρωστήσει από τον φασισμό. Άρη, από δω και πέρα, βάλε τα δυνατά σου. Σε ευχαριστώ. Την αγάπη μου.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
