Στη μεταπολεμική μας ιστορία κι ειδικότερα αμέσως μετά τη μεταπολίτευση, σημειώθηκε η μεγαλύτερη επίθεση σε αγροτικό χώρο-τοπίο από οποιοδήποτε άλλη χώρα εν καιρω ειρήνης.
Η #απαξίωση ήρθε από τα πάνω κι είχαμε τη μεγαλύτερη διασπορά πανδημίας στή κοινωνία, στή κοινότητα τού "ιού τού τσιμέντου".
Επιτεύχθηκε είτε με εξαθλίωση της αγροτικής πολιτικής, (ανύπαρκτη) είτε με προπαγανδιστικούς διαφημιστικούς συμβολισμούς τριτοκλασάτης ενασχόλησης δήθεν αμόρφωτων δήθεν αποτυχημένων με κορύφωση τη δεκαετία του '90 κι έπειτα.
Τά λάθος πρότυπα που δίδαξαν τα "κλικ, στατους, μεν, κ.ά" (λειτούργησαν όπως τα καλλιστεία για τις γυναίκες),
δλδ...: το πρότυπο του άνδρα ήταν πλέον ο "τζελ'άτος" ψευτοαστός, ο απατεώνας, ο "γκαμπριοχλιδατος" τού χρηματιστηρίου.
Η επίθεση στον αγροτικό χώρο ήταν καί πολιτική και κοινωνική καί πολιτισμική.
Πρώτα πακτώθηκαν - τσιμεντώθηκαν οι αξίες ενός καλού (π.χ τυροκόμου, κρεατοπαραγωγού, φρουτοπαραγωγού)
και μετά τσιμεντώθηκε η γη, το τοπίο.
Το Πέρασμα απ'το "δίσκο του γκαρσόν" σ'ενα "κεφαλοτύρι παραγωγού" προϋποθέτει μια νεα γαστρονομική - πολιτισμική επανάσταση (στροφή).
Είναι θέμα γενικότερης άποψης κ επαναπροσέγγισης τών όρων "πλούτος", "αξίες", "κληρονομιά", τοπίο, διατροφή κ.ά.
Είναι θέμα κουλτούρας κι άποψη ζωής πώς έχει θεσμικό ρόλο η παραγωγή τροφής. Είναι ζήτημα πανεπιστημιακής προσέγγισης η επανασύνδεση τού ανθρώπου με τον αγροτικό χώρο, το αγροτικό #τοπίο.
Είναι #in να παράγεις.
Είναι #in να ζυμώνεις.
Είναι πολλά τέτοια #in !
* η φωτογραφία της Ismini Zagoreou καθώς κι λεζαντα της "η πόλη απλώνει τη κοίτη της" ήταν η αφορμή γι αυτές τις πρόχειρες σκέψεις...
