Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Ένα από τα κουλά της εποχής μας είναι, που μιλάμε για το επερχόμενο τέλος της εργασίας, σε έναν κόσμο που προβληματίζεται όλη την ώρα για θέσεις εργασίας και εργασιακά.
Η εργατική τάξη το πήρε πολύ κυριολεκτικά, το σαρκαστικό επίθετο που την χαρακτηρίζει.
Τώρα τι νόημα έχει, να συζητάμε
όταν ο πλανήτης δεν αντέχει ούτε καν τους σημερινούς ρυθμούς ανάπτυξης και κατανάλωσης, ειλικρινά δεν ξέρω, ειδικά όταν οι περισσότεροι νομίζουμε, ότι φταίει ο …υπερπληθυσμός και όχι επειδή κάποιοι καταναλώνουν όσο 100.000 «συμπολίτες» τους.
(Σε ελεύθερη μετάφραση: “Δεν υπάρχει τίποτα το κακό με την αύξηση των τιμών από τις εταιρείες. Διασφαλίζει, ότι τα προϊόντα θα πουληθούν, σε εκείνους που τα χρειάζονται περισσότερο και βοηθάει στην πρόληψη τυχόν ελλείψεων”.)
Πάντως, το Ενιαίο Βασικό Εισόδημα είναι το μοναδικό χαρτί του συστήματος, ενόψει της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης, μήπως ο καπιταλισμός συνεχίσει να υπάρχει σε έναν κόσμο χωρίς ανθρώπινη εργασία, αυτόν που έρχεται νωρίτερα απ’ όσο νομίζουμε.
Αυτό, βέβαια, συζητιόταν σαν ιδέα όλο τον 18ο, 19ο και 20ο αιώνα. Και εμείς είμαστε στον 21ο και ακόμα το συζητάμε χαχαχα. Εννοείται, πως τώρα δεν υπάρχει άλλη λύση για τον καπιταλισμό, αλλά ο ίδιος ο καπιταλισμός είναι εκτός εποχής.
Από την άλλη, μπορεί το Βασικό Εισόδημα να μην λύνει το πρόβλημα των κοινωνικών ανισοτήτων (ενημερωτικά το 12% του πληθυσμού καταναλώνει πάνω από το 85% των παγκόσμια παραγόμενων πόρων) αλλά θα δώσει ένα εισόδημα, σε όσους δεν θα μπορούν πια να βρουν δουλειά, αφού δεν θα υπάρχουν καινούργιες θέσεις εργασίας όσο περνούν τα χρόνια, ενώ οι υπάρχουσες θα μειώνονται συνεχώς.
Δεν θα έρθει νωρίτερα ο σοσιαλισμός, αν μας πέσουν τα στομάχια από την πείνα.
Σκέψου, πάντως, πόσοι γονείς σκίστηκαν και σκίζονται να πάρουν τα παιδιά τους δέκα πτυχία, για να μην μείνουν ποτέ από δουλειά.
Δεν θέλει πολύ μυαλό, για να καταλάβεις, ποιος έμεινε πίσω στο μάθημα της Ιστορίας. Εμείς. Πάλι.
Εδώ φτάσαμε να ακούμε μέχρι ανθρώπους με δεκάδες προβλήματα υγείας να ζητούν να δουλέψουν σαν όλους τους άλλους (ίσες επαγγελματικές ευκαιρίες), αντί να αιτηθούν ένα αξιοπρεπές δια βίου εισόδημα και δωρεάν κάλυψη όλων των ιατροφαρμακευτικών τους αναγκών, οπότε καταλαβαίνει κανείς, ότι τα επόμενα χρόνια θα είναι αριστούργημα.
Από πού και ως πού η δουλειά έγινε η χαρά των ανθρώπων (δεν λέω “δούλων” μην παρεξηγηθούμε), δεν μπορώ να το εξηγήσω, ούτε αν υποθέσουμε, ότι μας έκαναν πλύση εγκεφάλου.
Οι άνθρωποι δουλεύαμε για να ζούμε, οπότε αν δεν χρειάζεται να δουλεύουμε για να ζούμε, μήπως κάποιος μας χοντροκοροϊδεύει;
Βλέπεις «υγιείς» επιχειρηματίες να ικετεύουν το κράτος, να τους δώσει πακέτο διάσωσης, αλλά οι πληβείοι είναι large και θέλουν να δουλέψουν. Ποιος είναι το κορόιδο, ακόμα να το βρούμε, ε;
Η δουλειά, λοιπόν, έγινε ΤΟ πρόβλημα, ενώ στην πραγματικότητα η φτώχεια είναι το πρόβλημα, άλλωστε το 80% των εργαζομένων στον πλανήτη πληρώνεται με λιγότερα από 300 δολάρια το μήνα, ενώ το υπόλοιπο 20% πιστεύει, ότι είναι πλουσιότερο, επειδή… δουλεύει.
Εξ ου και δεκάδες σύντροφοι είναι τρελαμένοι με την εργασία. Τώρα πώς γίνεται, να είσαι κομμουνιστής και δουλευταράς, δεν έχω τη διάθεση να το επεκτείνω. Άλλωστε, το είπε και ο Προυντόν, ξανά τον 19ο αιώνα, ότι αν ο πλούτος ήταν παράγωγο της εργασίας, οι εργάτες θα ήταν οι πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο.
Στις δε ΗΠΑ δουλεύουμε περισσότερο από ποτέ και είμαστε χρεωμένοι μέχρι τα μπούνια, ενώ οι μισθοί δεν έχουν αλλάξει σχεδόν καθόλου σε πραγματική αξία· δηλαδή αναλογούν περισσότεροι μισθοί για να αγοράσεις πχ σπίτι, οποτεδήποτε κοιτάξεις σε σχέση με τώρα.
Και οι εκλογικές αναμετρήσεις, όπου αυτές γίνονται τέλος πάντων, συνεχίζουν να έχουν ως κυρίαρχα πολιτικά ζητήματα την ανάπτυξη, τους μισθούς, τους φόρους, τις θέσεις εργασίας και τα χρέη.
Δηλαδή, το μοναδικό που απασχολεί την ελίτ και το πόπολο είναι κάτι μαγικά χαρτάκια και οι θέσεις εργασίας.
Οι μαύροι, την δεκαετία του ’60, διαδηλώνανε με σύνθημα «Επιδόματα για όλους, έγχρωμους ή μη» αλλά συνεχίζει σήμερα πολύς κόσμος να λέει, πως δεν θέλει επιδόματα, ότι προτιμά να του δοθεί μια ευκαιρία να δουλέψει.
Καληνύχτα, εργατικό κίνημα. Καληνύχτα, γενικά στο κίνημα.
Ήδη, ήταν πάνω από 200 εκατομμύρια οι επίσημοι άνεργοι παγκοσμίως, ενάμιση δισεκατομμύριο δούλευαν σε εποχικές ή μειωμένο ωράριο πριν τον κορονοϊό, ενώ λιγότεροι από 2 δισεκατομμύρια οι εργαζόμενοι πλήρους απασχόλησης.
Σε έναν πλανήτη σχεδόν 8 δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Και δεν χρειάζονται ούτε οι μισοί, μην πω όλοι και πάθουμε πλάκα.
Άσε που ήδη παράγεται 1,5 φορά το φαγητό που έχουμε ανάγκη (πάνω από το 1/3 κατέληγε στα σκουπίδια κάθε μέρα, ενημερωτικά), οπότε μάλλον το πρόβλημα είναι άλλο.
Επίσης, να προσθέσουμε, ότι το πλουσιότερο 1% του πληθυσμού στις ΗΠΑ καταναλώνει το 15% των παγκόσμιων πόρων, αλλά αυτά δεν ενδιαφέρουν το πόπολο, οπότε συνεχίζουμε.
Και τα έχουμε γ@μήσει όλα, έτσι;
Είναι 99,9% πιθανό, ότι δεν θα υπάρχουν ψάρια στους ωκεανούς μέχρι το 2050.
Χρησιμοποιώ συχνά αυτό το παράδειγμα, γιατί είναι crystal clear.
Θέλετε άλλο ένα; Τουλάχιστον 150-200 εκατομμύρια άνθρωποι θα αναγκαστούν να μεταναστεύσουν σε άλλες χώρες λόγω της κλιματικής αλλαγής μέχρι το 2050, χώρια τους ίσως 1 δισεκατομμύριο που θα μεταναστεύσουν στα εσωτερικά των χωρών τους.
Η αλήθεια είναι, ότι δεν ξέρουμε και μπορεί μάλιστα να το υποτιμάμε ακόμα.
Φαντάσου τι θα συμβεί αν δημιουργήσουμε (δεν θα πω πολλές) άλλες 100 εκατομμύρια καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας, διευρύνοντας ανάλογα την παραγωγή και την κατανάλωση πόρων.
Αλλά οι ίδιοι που βρίζουν τους επιστήμονες, αποθεώνουν τους Τσιόδρες. Ανάλογα ποιος λέει ή δεν λέει αυτό που θέλουν να ακούσουν.
Συγγνώμη, αλλά η λύση για τον πλανήτη και την ανθρωπότητα δεν είναι να επιταχύνει προς τον τοίχο που οδεύει.
(Σε ελεύθερη μετάφραση: Είμαστε ένα μάτσο εργαζομένων που ζουν από μισθό σε μισθό σε διαμερίσματα που κατέχουν ιδιοκτήκτες που ζουν από ενοίκιο σε ενοίκιο και δουλεύουμε για εταιρείες που ζουν από τρίμηνο σε τρίμηνο. Όλη η οικονομία είναι γεμάτη χρεοκοπημένους μ@λάκες. Ποιανού ιδέα ήταν όλο αυτό;)
Η λύση δεν είναι περισσότερη ανάπτυξη, περισσότερος καπιταλισμός.
Έτσι, να το πούμε λαϊκά, η λύση είναι δίκαιη αναδιανομή του πλούτου, κάλυψη των ανθρώπινων αναγκών, καμία εξυπηρέτηση της ανθρώπινης απληστίας (ένας οδηγός με δυο αυτοκίνητα και άλλοι περπατούν χιλιόμετρα να πιουν νερό, πώς το λέμε αυτό;), τερματισμός των ηλίθιων πολέμων και τόσα άλλα που πραγματικά σε πιάνει η καρδιά σου, τι διάολο αυτοπροσδιοριζόμαστε σαν …ενωμένη ανθρωπότητα.
Ποιο το νόημα να παράγουμε όπλα; Τι θα συμβεί, αν σταματήσουμε να τα παράγουμε; Θα σκοτωθούν οι άνθρωποι; Δηλαδή, τώρα δεν σκοτώνονται; Απ’ αυτό και μόνο (που τα όπλα είναι η πρώτη οικονομική δραστηριότητα) καταλαβαίνεις πόσο έχει αρρωστήσει ο άνθρωπος.
Αν έρχονται άγριες μέρες λέει.
Είναι ξεκάθαρο, πως οι άνθρωποι δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με τη ζωή μας. Αν ξέραμε, δεν θα συζητούσαμε τα ίδια και τα ίδια.
Και βέβαια το αδιέξοδο είναι ένα και μοναδικό. Πώς για να υπάρξει δυτικός άνθρωπος, πρέπει να στερέψουν μέχρι οι ωκεανοί.
14 πλανήτες. Τόσους θέλουμε για να ζήσουμε όλοι ζωή χαρισάμενη και πλουσιοπάροχη, ζώντας και καταναλώνοντας όσο ο μέσος Αμερικανός. 14. Και έχουμε έναν. Και το ηλιακό μας σύστημα άλλους 7. Και δεν έχουμε καταφέρει ούτε στη Σελήνη να εγκατασταθούμε, που είναι δίπλα μας.
Και ας κάτσουν επιτέλους να σκεφτούν τα εργατικά (και τα υπόλοιπα) κινήματα, έστω κάποτε, γιατί όλες οι μεγάλες αλλαγές στην Ιστορία σημειώθηκαν, όταν οι άνθρωποι αρνιόντουσαν να συμμορφωθούν ή να δουλέψουν (με λίγα λόγια πάλι όλα ανάποδα τα κάνουμε) και ποιοι είναι αυτοί, που έχουν να χάσουν τα περισσότερα, αν σταματήσουν τα πάντα.
Ναι, είχε συνέπειες και σε μας το lockdown της οικονομίας, γιατί έχουμε συνδέσει τα συμφέροντά μας με τα δικά τους (αυτό είναι κάπως τραγικό), αλλά όχι τόσες όσες νομίζουμε.
Ούτε τώρα το είδαμε ε; Ποιοι ίδρωσαν αυτές τις μέρες.
Και έτσι όπως το πάμε, δεν θα το δούμε και ποτέ.
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ.1 Στα τέλη του 19ου αιώνα κάτι που θέριζε την ανθρωπότητα ήταν ο αναλφαβητισμός. Υπάρχει ακόμα, αλλά όχι στο βαθμό εκείνης της εποχής. Τώρα έχουμε ανθρώπους που ξέρουν να γράφουν και να διαβάζουν, αλλά δεν ξέρουν να σκέφτονται ή δεν ξέρουν κάτι άλλο εκτός από το αντικείμενό των σπουδών τους. Πάρα πολλοί άνθρωποι δεν ξέρουν να αλλάξουν μια λάμπα ή να φυτέψουν ένα κρεμμυδάκι. Εντάξει, δεν χρειάζεται να ξέρεις, πώς να φτιάχνεις το αυτοκίνητό σου, αλλά αυτό που θέλω να πω, είναι ότι δημιουργήθηκαν οικονομικές σχέσεις εξάρτησης, ακριβώς επειδή οι πιο πολλοί δεν ξέρουν να κάνουν σχεδόν τίποτα, κυρίως επειδή δεν έχουμε ελεύθερο χρόνο και επειδή πείστηκαν, ότι δεν χρειάζεται να ξέρεις να αλλάζεις λάμπα, αφού αυτό το κάνει ο ηλεκτρολόγος. Από την άλλη, έβλεπα τις τελευταίες μέρες ανθρώπους να προσπαθούν να μάθουν να μαγειρεύουν (τι διάολο έτρωγαν πριν;) και μου ερχόταν να πάρω τα βουνά. Μέχρι η ίδια η γνώση έγινε υπηρεσία επί πληρωμής στην κοινωνία καταναλωτών στην οποία ζούμε. Και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ μέσα στον καπιταλισμό. Όπως το σχολείο δεν πρόκειται να παράγει τίποτε άλλο εκτός από εργαζόμενους σ’ αυτό το σύστημα. Ούτε όταν ένα ρομπότ αντικαταστήσει τους 4 εργαζόμενους που άλλος βίδωνε τη λάμπα, άλλος την έφτιαχνε, άλλος την αγόραζε και άλλος την άναβε. Το πολύ-πολύ να μετασχηματιστεί το σχολείο και να μετονομαστεί σε «πάρκινγκ παιδιών». Ή αντί για παιδιά να έχουμε ρομπότ, που θα κάνουν και καμιά δουλειά. Καλές λύσεις όλες.
Υ.Γ.2 Δεν το παραθέτω για να δείτε τι έγραφα, αλλά γιατί με γλιτώνει χρόνο όταν γράφω σχεδόν τα ίδια και κυρίως για να μην κάνω πάνω από 15-25 λεπτά να γράψω ένα κείμενο. Όσοι θέλετε να γράψετε, μην το παραφιλοσοφείτε, απλά γράψτε, ότι κατεβάζει η κούτρα χαχαχα: “Η εργασία ουσιαστικά διατηρεί ανέπαφη τη δομή της κοινωνίας, δεν είναι τόσο μέσο βιοπορισμού που νομίζουμε, όσο μέσο συναλλαγής με την εκάστοτε εξουσία, ενώ προάγει -όσο κανένας άλλος θεσμός- το ιερό και όσιο της εκμετάλλευσης: την ιεραρχία. Είναι μια συμφεροντολογική, «ανταποδοτική» σχέση ανάμεσα στον εκμεταλλευτή και στον εκμεταλλευόμενο και, συνοπτικά, είναι ο καλύτερος τρόπος να διανείμεις άνισα τον παραγόμενο πλούτο και τίποτε περισσότερο». Ή, όπως έλεγε ο Τζορτζ Μπέρναντ Σω, «ο κόσμος αποτελείται από τους τεμπέληδες, που θέλουν να έχουν λεφτά χωρίς να δουλεύουν και ηλίθιους έτοιμους να δουλεύουν χωρίς να πλουτίσουν». Οπότε, ποιον θα εκμεταλλεύονταν μετά οι μεγαλοαστοί και πώς θα είχαμε κατάστημα κάπου στη γη; Πώς θα ένοιωθε αυτοεκτίμηση ο κυρ Μέντιος, αν δεν είχε καλύτερη δουλειά από τον κυρ Παντελή; Και πώς θα υπάρχει καπιταλισμός, ή γενικά πλουτισμός, χωρίς ανθρώπινη εκμετάλλευση; Δεν είναι τυχαία τα δεκάδες άρθρα στην Washington Post, στην WSJ, στους NYT, στο Forbes και αλλού (όπως επίσης και οι προσωπικές εκτιμήσεις τραπεζιτών, οικονομολόγων, καθηγητών και δεκάδων άλλων) πως η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί και να οδηγεί στον κομμουνισμό (ή αν προτιμάτε στο τέλος του καπιταλισμού). Ο κεντρικός τραπεζίτης της Αγγλίας, είπε τον περασμένο Απρίλιο (του 2018), το εξής και δεν νομίζω, πως άφησε πολλές αμφιβολίες, τι εννοεί: «Αν αντικαταστήσουμε τις υφαντουργίες με πλατφόρμες τεχνητής νοημοσύνης, τις ατμομηχανές με αυτοδίδακτες μηχανές και το Twitter με τον τηλέγραφο, τότε έχουμε ακριβώς τις ίδιες δυναμικές που υπήρχαν πριν 150 χρόνια όταν ο Καρλ Μαρξ έγραφε το Κομμουνιστικό Μανιφέστο.»”
(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Άρη, διαβάζεις το μπλογκ και ξέρεις πόσα χρόνια γράφω για το Βασικό Εισόδημα ή Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα. Έχω γράψει τόσες φορές για το Βασικό Εισόδημα, που πια δεν μπορώ να γράψω άλλο· το ίδιο έγινε και με την ανάγκη να αποδοθεί Δικαιοσύνη, κουράστηκα πια να γράφω. Λοιπόν, χτες ένας κύριος μου έγραψε “Πιτσιρίκο, γιατί δεν γράφεις για το Βασικό Εισόδημα;”. Τι να του πω; Δεν του απάντησα καν. Άρη, οι άνθρωποι εδώ τσακώνονται, για το αν ήταν νόμιμη η διαδήλωση του ΠΑΜΕ. Αυτό είναι το πρόβλημά τους, όχι ότι αυτές οι διαδηλώσεις δεν έχουν απολύτως κανένα αποτέλεσμα. Από πότε οι κομμουνιστές νοιάζονται τόσο πολύ για τους νόμους της αστικής δημοκρατίας; Νομιμόφρονες κομμουνιστές. Αυτά συμβαίνουν, όταν ένα κομμουνιστικό κόμμα γίνεται αστικό κομμουνιστικό κόμμα. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, βέβαια, αλλά να μην στενοχωρήσουμε τους συντρόφους, που στη φαντασία τους είναι Τσε Γκεβάρες και στη ζωή τους μαζεύουν σφαλιάρες. Μου αρέσει, που καλούν σε ανυπακοή και είναι και νομιμόφρονες. Θα του ξεφύγει κανενός “κομμουνιστή” βουλευτή να γίνει στάση πληρωμών ή καμία απεργία διαρκείας και θα τον πλακώσουν στο ξύλο οι άλλοι “κομμουνιστές”. Έχει πλάκα αλλά τους έχω βαρεθεί κιόλας. Άρη, οι περισσότεροι άνθρωποι ψάχνουν για αφεντικό. Το έχουν ανάγκη. Αφεντικό, κόμμα, πατερούλη, κάτι. Θέλουν κάποιον να τους εξουσιάζει. Κατά τ’ άλλα, δεν τους αρέσουν οι εξουσίες. Άρη, οι άνθρωποι δεν ξέρουν ούτε τα δικαιώματά τους. Δεν ξέρουν ποια είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα που υπάρχουν στην Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου που έχει ψηφιστεί από τον ΟΗΕ το 1948. Πριν από 72 χρόνια. Και αφορά όλους τους ανθρώπους. Όλους. Άρη, εδώ τους έδωσαν επίδομα σε καιρό πανδημίας -όπου όλα είναι κλειστά με κρατική εντολή και οι άνθρωποι δεν δουλεύουν και δεν έχουν εισόδημα- και νομίζουν πως τους έκαναν χάρη. Και κάποιοι δεν πήραν επίδομα και δεν έχουν να φάνε τώρα. Αλλά τους άλλους δεν τους πειράζει. Καλά ο αυτισμός θερίζει. Οι άνθρωποι δεν ξέρουν, πως τα κράτη φτιάχτηκαν για να προστατεύουν τους πολίτες τους -όλους τους πολίτες τους- και να τους εξασφαλίζουν ασφάλεια και αξιοπρεπή διαβίωση. Διαφορετικά, δεν υπάρχει λόγος να υπάρχουν τα κράτη. Άρη, δεν γράφω άλλα. Δεκαπέντε χιλιάδες κείμενα έχω γράψει, φτάνει. Άρη, σε ευχαριστώ που γράφεις σαν πολυβόλο σε μια τόσο δύσκολη εποχή. Γράφε, Άρη, γράφε. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
