Oι μέρες περνούν ολόϊδιες.
Δίχως εικόνες, δίχως εξάρσεις, δίχως σχέδια.
Κατά μια έννοια, αυτό στην παρούσα φάση μπορεί και να είναι καλό.
Αλλά απο την άλλη, φαντάζομαι πως εαν συνεχιστεί να μην...
καταλαβαίνει κανείς μας τις ημέρες, την έναρξη και την αρχή της εβδομάδας,τους μήνες, οι πρώτες ψυχικές ρυτίδες θα έχουν διαγραφεί.
Πάντα ψύχραιμα, και με αρκετό αποθεματικό, περνάμε ακόμα τις ημέρες καραντίνας μας,ελπίζοντας και πείθοντας τον εαυτό μας πως θα περάσει και αυτό , θα εκτιμήσουμε την κανονικότητα μας και θα κάνουμε καιρό να γκρινιάξουμε για τις αναποδιές της.
Θα αγαπήσουμε τις γκριζάδες της ζωής μας , θα μετρήσουμε χαρούμενα τις λακκούβες που έχει ο δρόμος μας.
Στην «Πανούκλα», του Καμύ, έρχεται η στιγμή που οι εγκλωβισμένοι στο Οράν σταματάνε να γράφουν γράμματα προς τον έξω κόσμο.
Στέλνουν μόνο τηλεγραφήματα με τα οποία απλώς δηλώνουν την κατάστασή τους. «Είμαι καλά, σε αγαπάω».
Οι λέξεις έχουν χάσει τη σημασία τους.
Τρέμω στην ιδέα, να βλέπω μετά απο καιρό τον Χαρδαλιά και να μου λέει ακόμα πως οι επόμενες εβδομάδες είναι κρίσιμες.
Να μην ακούω πια τον Τσιόδρα, να μην ακούω τους αριθμούς, να μην ξέρω τι μέρα είναι και πόσα κρούσματα φτάσαμε.
Εκείνος βέβαια θα μου μιλά.
Πάντα με το ίδιο ύφος, τον ίδιο τόνο στη φωνή.
Μόνο το μαλλί του θα έχει μακρύνει αλλά πού να τολμήσει να βρει κομμώτρια να τον κουρέψει;
Θα απογοητεύσει το Πανελλήνιο!
Πατριώτη να το πάρουμε απόφαση!
Ολα δείχνουν ότι αυτή η κατάσταση θα τραβήξει, στην καλύτερη περίπτωση, κανένα δίμηνο.
Μακάρι να προλάβουμε το καλοκαίρι!
Ο Τσιόδρας θα έχει μαλλί ροκ σταρ. Αν δεν το μπορέσει, μπορεί η κρατική τηλεόραση να παίζει και επαναλήψεις χωρίς να το καταλάβει κανείς.
Κρυμμένοι στο σπίτι μας.
Στα δικά μας τετραγωνικά, στην δική μας ευτυχία υψωμένη σε τοίχους, μακαρίζοντας την τύχη μας συγκρίνοντάς την με την φρίκη των άλλων!
Κατά μία εκδοχή, συμμετέχουμε στο μεγαλύτερο ψυχιατρικό πείραμα που έγινε ποτέ.
Και όμως, οι συνέπειες της κρίσης στη ψυχική υγεία του πληθυσμού είναι ένα θέμα με το οποίο δεν ασχολείται κανείς. Θα μου πεις τέτοια ώρα τέτοια λόγια!
Εξάλλου εδώ είναι Βαλκάνια, ποιος ν ασχοληθεί με την ομαδική ψυχοθεραπεία ενός λαού που τρομάζει ο ίδιος να στηρίξει το ΕΣΥ;
Τι τα θες πατριώτη;
Είναι σκέψεις μιας έγκλειστης που γράφει μανιωδώς.
Η ζωή και η ιστορία έχουν δείξει πως οι άνθρωποι προχωρούν. Και ξεχνούν.
Πότε θα μας αφήσει όλο αυτό δεν το ξέρω.
Μπορεί και να μάθουμε να συμβιώνουμε μαζί του, ανα τακτά χρονικά διαστήματα.
Ας ελπίσουμε ότι θα το αφήσουμε πίσω.
Και η αλήθεια είναι πως η Ιστορία μας διδάσκει ότι οι άνθρωποι ξεχνούν και προχωρούν.
Ας ελπίσουμε ότι έτσι θα συμβεί και με μας.
Θα το αφήσουμε πίσω μας και ούτε θα γυρίσουμε πια να το κοιτάξουμε.
