Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Μια ερώτηση πλανιέται πάνω από την χρεοκοπημένη Ελλάδα. Γιατί απαγορεύτηκε το κολύμπι (άλλη μια ταφόπλακα, αφού δεν πάνε καρφί-καρφί πια οι ειδήσεις, στο όνειρο της φετινής τουριστικής περιόδου), έτσι απλά ρωτάω.
Για να μην κολλήσετε τα ψάρια ή να μην κολλήσετε από τα ψάρια;
Ξέρετε, μιλάμε πολλοί (ορθώς) για τον καπιταλισμό και τα σάπια πολιτικά συστήματα των χωρών μας, ίσως μάλιστα κάποιοι να κουράστηκαν να τα διαβάζουν όλα αυτά, αλλά δεν ξέρω και πότε …επιτρέπεται να τα πούμε.
Βασικά, ας πούμε κάτι πολύ απλό, που συνοψίζει αρκετά απ’ όσα ειπώθηκαν: η καραντίνα, όπου έχει επιβληθεί, θα ήταν κάπως πιο ανεκτή, αν συνοδευόταν από κάλυψη των βασικών αναγκών όλων των πολιτών χωρίς καμία επιβάρυνση. Δηλαδή, αν ζούσαμε λίγες μέρες από τη ζωή των πλουσίων.
Αλλά, όχι εφαρμόζουμε …σοσιαλισμό για τους πλούσιους και καπιταλισμό για όλους εμάς.
Βλέπω πολλούς, που προσπαθούν να συγκρίνουν, ποια χώρα έδωσε τα περισσότερα, αλλά στην πραγματικότητα καμία χώρα δεν έδωσε αρκετά. Μέχρι τώρα τουλάχιστον.
Και δεν αντιλαμβανόμαστε, ότι μας δόθηκαν, κυρίως, για να μην καταρρεύσει η συνέπεια των πολιτών απέναντι στο κράτος, για να μην βαρέσουν δηλαδή οι φορολογούμενοι κανόνι (χωρίς, παράλληλα, να υπάρχει διαγραφή κανενός είδος χρέους ή ακύρωση οικονομικών υποχρεώσεων προς το κράτος) και όχι τόσο για την κάλυψη των όποιων αναγκών μας.
Γιατί δΎο πράγματα είναι σίγουρα στη ζωή, οι φόροι και ο θάνατος (death and taxes).
Ωραία λοιπόν, τα $1.200 ή τα 800€ (άλλοι δεν θα πάρουν τίποτα), αλλά κάποιος, για παράδειγμα, που έχει κλείσει το μαγαζί του και το ενοίκιο του τρέχει (ας πούμε, ότι είναι πχ 600€, αν και συνήθως είναι πολύ περισσότερα) εφόσον διαθέτει οικονομικά αποθέματα έχει καλώς, αν δεν έχει χρεοκόπησε με το καλημέρα.
Όλοι αυτοί οι λαλίστατοι δημοσιογράφοι, που φιλιούνται όλη μέρα με το ποπουδάκι του αφεντικού τους, δεν φαίνεται να καταλαβαίνουν, τι σημαίνει «δεν μου φτάνουν για να βγάλω το μήνα» και μην περιμένετε συμπαράσταση.
Λογικό είναι, η φτώχεια γι’ αυτούς είναι, ότι τα χρώματα για τον σκύλο. Μια αφηρημένη έννοια.
Κάτι το αδιανόητο· αν και εδώ φταίμε εμείς, που περιμένουμε να μας συμπαρασταθούν, αυτοί που κατασκεύαζαν βίντεο, που απέδιδαν δολοφονίες στο ποδόσφαιρο και που φώναζαν «βάστα Γερούν».
Επιπρόσθετα, οι τιμές στα σουπερμάρκετ παραμένουν οι ίδιες και μάλιστα σε κάποια προϊόντα υπάρχουν ανατιμήσεις, χάρη στην κορυφαία οικονομική λογική της προσφοράς και της ζήτησης.
Και κάποιοι θα σου πουν, ότι είναι η μαύρη αγορά. Δεν είναι μαύρη αγορά. Είναι Η αγορά. Η ελεύθερη οικονομία των αγορών.
Ορίστε, οι αγορές που ακούγαμε όλα τα χρόνια και αναρωτιόμασταν, πώς θα συμπεριφέρονται σε κρίσιμες περιόδους.
Δεν τους καίγεται καρφί. Business as usual.
Μιλάμε, συνεπώς, για την πλήρη διάλυση του όποιου βιοτικού επιπέδου απολάμβανε ο καθένας, αν όλο αυτό κρατήσει (μην φανταστείτε ότι χρειάζεται περισσότερο) μέχρι τον Σεπτέμβριο, άντε Οκτώβριο.
Και αμέσως μόλις τελειώσει η πανδημία, πάμε για οικονομική κρίση, μπορεί καμιά κλιματική αλλαγή, μπορεί και κανέναν πόλεμο να στανιάρουμε.
Ο καπιταλισμός ξέμεινε από υποσχέσεις και το έχει ρίξει στο δόγμα “keep them busy till they die”.
Δημιουργεί συνεχώς προβλήματα, για να μπορεί να εμπορεύεται τις «λύσεις».
Όπως ανέφερε και ο Ιταλός φιλόσοφος Giorgio Agamben, σε συνέντευξη του στην Le Monde «μας λένε, ότι πρέπει να αναστείλουμε την ζωή για να την προστατέψουμε» και μάλιστα επικαλείται Foucault: «οι κυβερνήσεις ασφαλείας δεν λειτουργούν αναγκαστικά με το να παράγουν την ειδική κατάσταση, αλλά με το να την εκμεταλλεύονται και να την καθοδηγούν, όταν αυτή τελικά συμβαίνει».
Πάντως, δεν είναι καθόλου έξυπνο να μαυρίζεις συνέχεια τις ψυχές των ανθρώπων.
Και μπορεί οι σημερινοί ενήλικοι να κομπλάρουν σε όλα αυτά και να αρκούνται ν’ αναπολούν τα περασμένα χρόνια ή τα χρόνια προ κρίσης, αλλά οι αυριανοί ή μεθαυριανοί νέοι, που θα θέλουν να αγαπήσουν, να ερωτευτούν και να ονειρευτούν και δεν θα «επιτρέπεται», δεν πρόκειται να ανεχθούν την μαύρη μαυρίλα, που θα τους πλασάρουν οι δικοί τους ως …κανονικότητα. Γεμάτη η Ιστορία από τέτοια παραδείγματα.
Τώρα κάποιοι μπορεί να αναρωτιούνται πού κολλάει ο καπιταλισμός με τον κορονοϊό.
Να πούμε, τουλάχιστον, ότι ο μοναδικός ιατρικός λόγος που κλεινόμαστε σαν τα ποντίκια, είναι επειδή δεν υπάρχουν αρκετά νοσοκομεία, να μας περιθάλψουν σε περίπτωση που αρρωστήσουμε, ας πούμε, οι μισοί;
Φταίει έστω για τον μικρό αριθμό νοσοκομείων ο καπιταλισμός;
Και το γεγονός, φαντάζομαι, ότι ένα εξαιρετικά προνομιούχο κομμάτι του πληθυσμού απολαμβάνει το μέσα, χωρίς να έχει ιδέα τι σημαίνει …κοινόβιο, ένα σπίτι 70τμ όπου μπορεί και να ζουν 6 άνθρωποι (μια οικογένεια με 4 παιδιά), δείχνει για άλλη μια φορά, ότι ο καπιταλισμός απελευθερώνει. Κάποιους.
Μ’ αρέσει, κιόλας, που πολλοί λέγαμε ότι «αποκλείεται να μας φυλακίσουν όλους» ή «να δω πως θα μας χωρέσουν στη φυλακή». Πώς είπατε;
Αν και ο βασικός λόγος που δεν θέλουν να καλύψουν τις ανάγκες μας (έστω εν μέσω πανδημίας), είναι επειδή μπορεί να καταλάβουμε, ότι δουλεύουμε για το τίποτα. Κυριολεκτικά για το τίποτα.
Δουλεύουμε για τα κέρδη τους, για να συντηρούμε το γαμωσύστημά τους, όπου αυτοί θα είναι πάντα από πάνω. Και επιμένουμε πεισματικά, ότι συμβαίνει το αντίθετο. Γιατί νομίζουμε, ότι μια μέρα θα γίνουμε οι ίδιοι πλούσιοι. Και αφού αυτοί έχουν τον πλούτο, τότε γιατί μόλις σταματήσαμε εμείς να δουλεύουμε, τα πάντα παγώσανε;
Να υπενθυμίσω, ότι πριν δύο χρόνια περίπου ο κεντρικός τραπεζίτης της Αγγλίας, Carney, είχε πει, ότι, «αν αντικαταστήσουμε τις υφαντουργίες με πλατφόρμες τεχνητής νοημοσύνης, τις ατμομηχανές με αυτοδίδακτες μηχανές και το Twitter με τον τηλέγραφο, τότε έχουμε ακριβώς τις ίδιες δυναμικές που υπήρχαν πριν 150 χρόνια, όταν ο Καρλ Μαρξ έγραφε το Κομμουνιστικό Μανιφέστο».
Δηλαδή, χωρίς ανθρώπινη εργασία δεν νοείται καπιταλισμός, πλουτισμός, ανθρώπινη εκμετάλλευση.
Και υπάρχει πραγματικά καλύτερος τρόπος από την αναστολή της οικονομικής δραστηριότητας για λίγες βδομάδες ή και μήνες, ώστε να πείσεις το πόπολο, ότι το «δικαίωμα» στη δουλειά είναι ιερότερο απ’ το δικαίωμα στην τεμπελιά;
Υπάρχει κάτι αποτελεσματικότερο για τη διαιώνιση της ιεραρχίας, απ’ το να κρατάς την κοινωνία στα πρόθυρα του λιμού και της απόγνωσης;
Άλλωστε, πρέπει να υπενθυμίζεις στους κοινούς θνητούς, ότι αύριο το πρωί πρέπει να πάνε στη δουλειά, αλλιώς θα …πεθάνουν. Και αν δεν δουλεύουν, πάλι να μην βγαίνουν γιατί θα αρρωστήσουν.
Άρα,οι άνθρωποι θα δουλεύουμε μέχρι να σβήσει ο γαλαξίας.
Εργασία και χαρά.
Μένουμε στη δουλειά, πεθαίνουμε στο σπίτι, ψοφάμε υπεύθυνα.
Η κατασκευή της συναίνεσης μόλις ανέβηκε (και άλλο) επίπεδο.
Και περιττό να πω, ότι ήδη εργοδότες στις ΗΠΑ άρχισαν να εκμεταλλεύονται τις συγκυρίες και να ισοπεδώνουν τα ημερομίσθια. Οι θέσεις εργασίας μας δεν θα πάνε πουθενά. Θα επαναπροσληφθούμε με το μισό μισθό (πόσο μπροστά η Ελλάδα, πόσο).
Η νέα πραγματικότητα μας θέλει απόλυτα παραδομένους, υποτακτικούς και δούλους στην υπηρεσία της… οικονομίας.
Ξέρω, ότι αυτά ακούγονται κινέζικα. Δεν φταίω εγώ γι’ αυτό. Δεν φταίω, που η εργατική τάξη κατάφερε, αντί να αφαιρέσει την εργατιά, να αφαιρέσει την τάξη από το λεξιλόγιό της.
Δεν φταίω, που πολλοί βλέπουν τις επιδρομές στα σούπερ μάρκετ που ξεκίνησαν στην Ιταλία και τα οδοφράγματα σε φορτηγά που μεταφέρουν τρόφιμα ως «μεμονωμένα περιστατικά», ως κάτι που δεν μας απασχολεί, επειδή «αποκλείεται να συμβεί σε μας».
Το ίδιο, φαντάζομαι, σκέφτονταν όλοι οι άνθρωποι πριν τους συμβεί οτιδήποτε: «αποκλείεται».
Σε λίγες μέρες που θα αρχίσει να συμβαίνει στην πλουσιότερη χώρα του κόσμου (δεν εννοώ την Ελλάδα), θα πέσουν πολλοί από τα σύννεφα. Αν και μόλις άρχισε να συμβαίνει.
Στις food banks (που αρκετοί εδώ δεν έχουν καταλάβει, ότι δεν θα μπορέσουν να λύσουν ένα γενικευμένο πρόβλημα) τον τελευταίο μήνα παρατηρήθηκε αύξηση στη ζήτηση από 30 ως 800% κατά περίπτωση. Και είμαστε ακόμα στην αρχή.
Μόλις που ετοιμαζόμαστε να ζήσουμε την μεγαλύτερη επισιτιστική κρίση της σύγχρονης Ιστορίας, αφού θα χτυπήσει το μεγαλύτερο κομμάτι του πλανήτη.
Για έναν και μόνο λόγο είναι δεδομένη και όχι επειδή το λένε ο WTO και ο ΟΗΕ.
Γιατί μέχρι πρότινος παρήγαμε 1,5 φορά το φαγητό (μάλιστα 1/3 κατέληγε στα σκουπίδια) που έχει ανάγκη ο σημερινός πληθυσμός, αλλά πάνω από 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι πεινούσαν/υποσιτίζονταν, οπότε δεν θέλει κόπο να καταλάβει κανείς, τι θα συμβεί με την μείωση της παραγωγής τροφίμων, αφού το σύστημα διανομής δεν πρόκειται να αλλάξει από μόνο του.
Ναι, ξέρω, ακούγονται βιβλικά όλα αυτά. Όπως η …πανδημία.
Και μ’ αρέσει που κάποιοι υπόσχονται, ότι θα λογαριαστούμε μετά.
Τίποτα δεν θα γίνει.
Στα λόγια έχουν ανεβοκατέβει σαράντα κυβερνήσεις και σαράντα συστήματα.
Αυτό που επιχειρεί η ελίτ (με την γενική αργία, όχι με τον κορονοϊό, αυτός είπαμε προέκυψε), είναι να μας πείσει, ότι χωρίς αυτούς τους μεγιστάνες και τις θέσεις εργασίας τους, είμαστε τελειωμένοι.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι σε όλο τον κόσμο τα τελευταία χρόνια συζητήθηκε 500 εκατομμύρια φορές η απεργία, ως πρόβλημα, αλλά σχεδόν ούτε μία η φτώχεια.
Μ@λάκες μου, ούτε που το έχετε πάρει πρέφα (καλά, ναι, γιατί πήραμε πρέφα τις προηγούμενες), ότι τώρα είναι άλλη μια απίστευτη ευκαιρία, τώρα που έχουν σταματήσει σχεδόν όλα, γιατί άμα ξεκινήσουν πάλι, ποιος θα έχει καιρό για χάσιμο.
Στάση πληρωμών σε όλα (που θα γίνει ούτως ή άλλως, αφού ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος) και γενική απεργία διαρκείας και άστους να μυξοκλαίνε, που όλοι αυτοί οι απελπισμένοι δεν επιστρέφουν στις δουλειές τους, άστους να ουρλιάζουν «επίταξη εργαζομένων».
Και μην ποντάρετε, να λήξει το καθεστώς έκτακτης ανάγκης, για να τα κάνουμε όλα αυτά. Δεν θα σταματήσει.
Κάντε τους λίγο να ιδρώσουν και να δείτε, για πότε διαγράφονται χρέη και αυξάνονται μισθοί και πότε βρίσκουν γιατρούς και μάσκες.
Μόνο που τότε θα ήταν σωστότερο να τους βάλεις σε διαστημόπλοιο και να τους πεις «στα τσακίδια», αν και δεν μας φταίνε σε τίποτα οι άλλοι πλανήτες.
Σταματήστε να περιμένετε απ’ αυτούς που δημιουργούν το πρόβλημα, να το λύσουν.
Αλλά πάντα όλα αυτά καταλήγουν σ’ αυτό το τιμημένο «κι εγώ πως θα ζήσω;»
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ.1 Να δω έστω ποιος θα παραδεχθεί μετά, ότι είναι κάπως μ@λακία και κτηνωδία να φυλακίζουμε αβέρτα ανθρώπους. Δηλαδή, εμείς δεν αντέχουμε λίγες βδομάδες και περιμένουμε ο άλλος να αντέξει ολόκληρα χρόνια εσώκλειστος. Μόλις που παίρνουμε μια γεύση της απελπισίας εκατομμυρίων μεταναστών.
Υ.Γ.2 Και αν θέλετε να μάθετε πως γίνονται οι γενοκτονίες, ορίστε. Μπορούν να εξαφανίσουν μια ολόκληρη χώρα αυτές τις μέρες και να το αποδώσουν στον κορονοϊό. Και εμείς ως αντίδραση θα γεμίσουμε το Facebook θλιμμένα πρόσωπα. Οι άνθρωποι ζουν σε μια σκοτεινή σπηλιά, κοιτώντας προς τα μέσα και παρακολουθώντας τις σκιές που σχηματίζονται από την φωτιά πάνω στα τοιχώματα της σπηλιάς, νομίζοντας ότι βλέπουν την πραγματικότητα. Ποιο σπήλαιο του Πλάτωνα; Το τερματίσαμε.
Υ.Γ.3 Το μεγάλο μας τσίρκο. Καμπανέλλης. Έτσι για σπάσιμο. Το μόνο που άλλαξε, είναι ότι πλέον οι χωροφύλακες δεν χρειάζονται, αφού γέμισε ο κόσμος:
«Καθώς τα μαγειρέψαν και τα φτιάξαν, από ‘ξαρχής το λάκκο τους εσκάψαν κι από κοντά οι μεγάλοι μας προστάτες αγάλι-αγάλι εγίναν νεκροθάφτες.
Και ποιος πληρώνει πάλι τα σπασμένα και πώς να ξαναρχίσω πάλι απ’ την αρχή κι ας ήξερα τουλάχιστον γιατί.
Το ριζικό μου ακόμα τι μου γράφει, το μελετάνε τρεις μηχανογράφοι, θα μας το πουν γραφιάδες και παπάδες με τούμπανα, παράτες και γιορτάδες.
Το σύνταγμα βαστούν χωροφυλάκοι και στο παλάτι μέσα οι παλατιανοί, προσμένουν κάτι νέο να φανεί.
Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες, ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες, εφτά ο τόκος πέντε το φτιασίδι, σαράντα με το λάδι και το ξύδι.
Κι αυτός που πίστευε και καρτερούσε, βουβός φαρμακωμένος στέκει και θωρεί, τη λευτεριά που βγαίνει στο σφυρί.
Λαέ, μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι, μην έχεις πια την πείνα για καμάρι.
Οι αγώνες που’ χεις κάνει δεν ‘φελάνε, το αίμα το χυμένο αν δεν ξοφλάνε.
Λαέ, μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι, η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή, του σκλάβου που του μέλλει να θαφτεί».
(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Άρη, δεν χρειάστηκε καν να τους φυλακίσουν στα σπίτια τους. Το έκαναν μόνοι τους. Κλείστηκαν στα σπίτια τους και παρακαλούσαν τον Μητσοτάκη να επιβάλλει απαγόρευση της κυκλοφορίας. Άρη, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν να είναι ελεύθεροι. Θέλουν κάποιον να τους εκμεταλλεύεται. Αλλά τώρα δεν τους χρειάζονται πια τα αφεντικά. Περισσεύουν. Να ψάχνεις για αφεντικό και να μην βρίσκεις. Να είσαι πρόβατο και να μην βρίσκεις τσοπάνη. Τραγικές στιγμές για πολλούς ανθρώπους. Και πολύ γέλιο. Άρη, δεν μπορούν να το παρακάνουν χρονικά με την αναβολή της ζωής και το λουκέτο σε όλα, γιατί μπορεί τα χάπατα να αντιληφθούν, πως δεν χρειάζεται καν να δουλεύουν. Να είσαι καλά, Άρη. Την αγάπη μου.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
