Του Γιάννη Πανούση
Οι πολιτικοί αυτογελειοποιούνται όταν ισχυρίζονται ότι μπορούν ν’αλλάξουν τα πράγματα δίχως ν’αλλάξουν αυτοί, και οι πολίτες αυταπατώνται όταν πιστεύουν ότι μπορούν ν’αλλάξουν τους πολιτικούς...
χωρίς ν’αλλάξουν οι ίδιοι
Ν.Γ.Μουρτζούχος, Οδοιπορικό ιδεών
Η αβεβαιότητα στην υγειονομική κρίση δεν μπορεί να είναι ευκαιρία για τους έχοντες υγεία, οι οποίοι να φοβούνται και ν’ απορρίπτουν/περιθωριοποιούν τους μη-έχοντες υγεία, και δεν επιτρέπεται τα κοινωνικά δίκτυα και οι διανθρώπινοι δεσμοί να καταστρέφονται λόγω υποχρεωτικής αποστασιοποίησης.
Η κοινωνία της ενοχής ή της ανοχής πρέπει να κατανοήσει ότι «κάθε άνθρωπος αξίζει όσο κάθε άνθρωπος» και ότι αν συνεχίσουμε να μην μοιραζόμαστε τα ίδια όνειρα και να μην πιστεύουμε στην κοινή μοίρα, τότε θα γεννηθεί μια αντικοινωνία, ένας αντικόσμος που θα ζει έξω από το δίκιο και τους δημοκρατικούς θεσμούς αναζητώντας τρόπους επιβίωσης στη βία και στην παρανομία.
Ας σταματήσουμε λοιπόν τώρα το στρουθοκαμηλισμό.
Οι παλιές [καλές;] μέρες τελείωσαν
Τότε που όλοι καταγγέλλανε βροντόφωνα τη διαπλοκή των μεγάλων συμφερόντων αλλά μιλάγανε πολύ σιγανά για τη διαπλοκή της παρέας .
Τότε που όλοι θέλανε να συλληφθούν οι καταχραστές της δημόσιας περιουσίας (λαμόγια, επίορκοι κ.α) αλλά δικαιολογούσαν και υπερασπίζονταν την παράνομη δράση «οικογενειών» και ενδιάμεσων ομάδων πίεσης (ρουσφέτια φίλων, επιρροές αναξιοκρατικού χαρακτήρα κ.α).
Η ανοχή ή και διακριτική κατά περίπτωση ηθική αξιολόγηση των πολιτών στη διαφθορά λειτούργησε για πολλά χρόνια σαν πλυντήριο συνειδήσεων.
Τα πολλαπλά και πολυεπίπεδα δίχτυα των πελατειακών σχέσεων είχαν εξαπλωθεί σε όλο το σώμα της διοίκησης και της κοινωνίας. Τα αόρατα νήματα της κάθε εξουσίας είχαν δημιουργήσει έναν παράλληλο με το πολιτικό σύστημα άτυπο μηχανισμό εξυπηρετήσεων των «δικών μας».
Αυτή ήταν επί 46 συναπτά μεταπολιτευτικά χρόνια η [γενικής αποδοχής;] κουλτούρα της διαφθοράς.
Μια στρέβλωση αξιών: δημόσιοι λειτουργοί και πολίτες είχαν αποκτήσει μια ιδιόρρυθμη «συνείδηση δικαίου» όταν διέφθειραν ή διαφθείρονταν.
Σήμερα οι προτεραιότητες[φαίνεται ότι]άλλαξαν.
Άπαντες [προσώρας;] κοιτάνε την ατομική/οικογενειακή επιβίωση μη-απασχολούμενοι ούτε με το ένοχο παρελθόν των άλλων,ούτε με το άγνωστο μέλλον των ‘δικών τους’.
Ίσως αυτή να είναι η κατάλληλη στιγμή για να προβούμε[πολιτικοί και πολίτες] σε δημόσια απολογία/αυτοκάθαρση,να ‘κλείσουμε τα βιβλία των διχασμών’ και να ορίσουμε την Επόμενη-μετά τον έλεγχο του Κορονοϊού- Μέρα ως Έτος Μηδέν της Αποθεραπευμένης Νέας Ελλάδας.
ΥΓ.’’Ερευνήσαμε τον κόσμο όπως θέλαμε
Είναι καιρός να τον ερμηνεύσουμε όπως πρέπει’’ [Ν.Γ.Μουρτζούχος]
