Σωτήρης Σιαμανδούρας
Αναπτύσσοντας κάτι σαν σύνδρομο του Μοντεχρίστου, αδυνατώ να μένω στο κελί μου, χωρίς να με απασχολεί η απόδραση, όταν είναι γνωστό, ότι δεν πρόκειται για υπόθεση...
περιορισμένου χρονικού διαστήματος, αφού η ανάπτυξη εμβολίου υπολογίζεται το λιγότερο στους 18 μήνες. Επιτέλους, όμως, διαφαίνεται τρόπος συλλογικής απόδρασης, που αν επιμείνουμε, δεν θα χρειαστεί δεκατέσσερα χρόνια, όπως για τον ήρωα του Αλέξανδρου Δουμά.
Έχουμε δώσει αρκετό χρόνο στην κυβέρνηση.
Ενώ τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης είναι αναγκαία και τα έχουμε στηρίξει σχεδόν όλοι, ασκώντας φυσικά την αναγκαία κριτική από κοινωνική και δημοκρατική σκοπιά, η καραντίνα δεν αποτελεί επαρκή τρόπο αντιμετώπισης της πανδημίας, όπως επιχειρηματολογεί συγκεκριμένα ο ΠΟΥ.
Ο χρόνος που κερδίζεται με την καραντίνα, χρόνος αναγκαίος γιατί βρεθήκαμε απροετοίμαστοι μετά από δέκα χρόνια διάλυσης του ΕΣΥ, θα έπρεπε να χρησιμοποιείται από την κυβέρνηση, για να αναπτύξει μια συνεκτική στρατηγική αντιμετώπισης, διαφανή και εύληπτη, με σαφείς στόχους και υπολογισμό του κόστους για την ελληνική κοινωνία. Αυτοί είναι στοιχειώδεις δημοκρατικοί κανόνες ανάπτυξης δημόσιων πολιτικών.
Αυτή είναι η κριτική, που ασκεί ο ίδιος ο ΠΟΥ, για το πώς να αξιοποιηθεί ο χρόνος της καραντίνας.
Αντί γι’ αυτό, βρισκόμαστε στο απόλυτο σκοτάδι, καθώς επίσημα χείλη δηλώνουν, ότι ακόμη και τα νούμερα των ασθενών είναι… συμβολικά και ανακοινώνονται με μοναδικό σκοπό της διατήρηση της ψυχραιμίας.
Όσο περνάει ο καιρός, γίνεται σαφές, ότι η αποτελεσματική στρατηγική είναι εκείνη των μαζικών τεστ, που επιτρέπουν την έγκαιρη διάγνωση και τη φαρμακευτική αντιμετώπιση στο αρχικό στάδιο και τη φροντίδα των υπόλοιπων ασθενών. Στη στρατηγική αυτή, που αναπτύχθηκε και εφαρμόστηκε αρχικά στη Ν. Κορέα, συμφωνούν κορυφαίοι επιστήμονες ανεξαρτήτως πολιτικού φάσματος, που ξεπερνούν τις ιδεοληψίες και αντιλαμβάνονται ότι η υγεία είναι δημόσιο αγαθό. Στον σημερινό Τύπο, για παράδειγμα, συγκλίνουν ο Ηλίας Μόσιαλος με τον Σπύρο Γεωργάτο.
Αυτό προϋποθέτει και μια γενναία ενίσχυση του ΕΣΥ, που σε καμία περίπτωση όμως δεν θα έχει το σημερινό κόστος εγκλεισμού μιας ολόκληρης κοινωνίας.
Προς το παρόν, αντί γι’ αυτά, αντί να ενισχύσει τις επιστημονικές και υγειονομικές υποδομές της χώρας, στέλνοντας τον λογαριασμό εκεί που πρέπει, η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να βασιστεί σε υλικό, που αγοράζεται με… δωρεές από ιδιώτες. Το αποτέλεσμα είναι, να μην υπάρχουν ούτε καν χειρουργικές μάσκες στα νοσοκομεία και οι πρωτοβουλίες από τα κάτω στη λογική των κοινών να είναι αποτελεσματικότερες από το κράτος στην παραγωγή μάσκας, ενώ η κυβέρνηση προσπαθεί να το δώσει κι αυτό σε ιδιώτες.
Κι όμως, στη Ν. Κορέα, η μαζική χρήση μάσκας θεωρείται βασικός πυλώνας της αντιμετώπισης της πανδημίας, κάτι σαν το συχνό πλύσιμο των χεριών.
Είναι ένα από τα κύρια συμπεράσματα του ΠΟΥ από την επιδημία του SARS.
Αυτό το μείγμα πολιτικών του 19ου αιώνα, αντιγραφής των μέτρων του Καποδίστρια και αναπαραγωγής του μύθου των ευεργετών, συλλογικής προσευχής και φοβέρας, πρέπει να λάβει τέλος κάποια στιγμή. Ξεκινώντας με την ικανοποίηση των αιτημάτων της ΟΕΝΓΕ.
Δεν είναι θέμα πολιτικής εκμετάλλευσης. Κριτική γίνεται ακόμη και εν καιρώ πολέμου στις δημοκρατίες και δεν βρισκόμαστε σε πόλεμο αλλά σε επιδημία, όπου είναι πολύ πιο σαφές, ότι πρέπει να μιλάμε και να αυξηθεί η πίεση στην κυβέρνηση από όλο το πολιτικό φάσμα, προκειμένου να υπάρξει αναπροσαρμογή της στρατηγικής.
Το οξυγόνο της επιστήμης είναι η δημοκρατία και το οξυγόνο της δημοκρατίας είναι η δημόσια αντιπαράθεση.
Είναι μάλιστα επείγον να πυκνώσει η κριτική, διότι όσο καθυστερούμε παραμένει και ο κίνδυνος η επιδημία να ξεφύγει από τον έλεγχο.
ΥΓ. Να υπενθυμίσω και τι κάνει ο Μοντεχρίστος όταν βγαίνει;
ΠΗΓΗ: thepressproject.gr
*H στήλη (φιλ≠) ελευθέρως παίρνει θέση σε ζητήματα επικαιρότητας από ριζοσπαστική σκοπιά. Η σύνταξη της στήλης γίνεται συλλογικά από τη συντακτική της ομάδα και είναι ανοιχτή σε κάθε ενδιαφερόμενο.
