του Πέτρου Θωμαϊδη
Σε επίπεδο σκέψεων και λογισμών: Ακούω, διαβάζω, αντλώ απόψεις(άλλες σοβαρές, άλλες αφοριστικές), προβληματίζομαι, αναρωτιέμαι, μπερδεύομαι, συμφωνώ, διαφωνώ, το ξανασκέφτομαι, αναθεωρώ, αναθαρρώ και ξαναχάνομαι στο λαβύρινθο των «νομίζω» και των « όπως μου φαίνεται».
Σε επίπεδο συναισθημάτων: Στενοχωριέμαι, μουδιάζω, νοτίζομαι...
από ακηδία, αμύνομαι, θυμώνω, πιέζομαι να αισιοδοξώ, ανακαλώ αποταμιευμένες παραστάσεις και συνειρμούς αισθημάτων: πως ήταν όταν ψέλναμε στο Ναό το Μεγάλο Κανόνα και τους Χαιρετισμούς…, πως γονατίζαμε εν πλήρη σιωπή όταν περνούσαν τα Άγια στις Προηγιασμένες ….και πόσο πολύς κόσμος κοινωνούσε τις Κυριακές…. Το κατζίο να θυμιατίζει στην αρχή των Ακολουθιών της Μεγάλης Εβδομάδας κινήσεις, ιερατικές ευλογίες και χειρονομίες, οικεία ακούσματα και ψαλσίματα, εικόνες, αρώματα, δρώμενα… Δεν είναι ,το καταλαβαίνω, όλα αυτά η ουσία, ούτε πρέπει να εγκιβωτίσουμε την αλήθεια της σχέσης στη συγκινησιακή δραματουργία, αλλά δεν μπορώ παρά να παραδεχθώ ειλικρινά την ανάγκη και γι’ αυτή την εσωτερική λειτουργία εθισμών.
Σε επίπεδο επιθυμητικού: Θέλει και ρώτημα; Και για να μην παρασυρθώ σε επικίνδυνες μεγαλοστομίες και σε λήψη «δανείων» από άλλα χείλη που μπορούν να το νιώσουν και να το πούν, δεν θα μιλήσω για θείους πόθους. Για ένα απλό «θέλω» και «ήθελα» θα πώ: Θα ήθελα να είμαι στο Ναό, ειδικά αυτό τον καιρό και να ξανακούω, να ξαναβλέπω, να ξαναψηλαφώ και ξαναζώ Μεγάλη Σαρακοστή, Μεγάλη Εβδομάδα και Πάσχα. Μόνο από συνήθεια,έστω ευλαβική; Δεν θα πεταχτώ να πω όχι για να καμωθώ τον προχωρημένο της τάξης, ότι δηλαδή για μένα δεν είναι απλά συνήθεια, ούτε και με ικανοποιεί βέβαια το να συντρέχει το ενδεχόμενο αυτό. Ας το αφήσω όμως αυτό για την ώρα εδώ.
Σκέψεις, προβληματισμοί, λογισμοί, συναισθήματα, επιθυμίες, απορίες.
Ένα μπλεγμένο κουβάρι τώρα όλα αυτά. Που πάει να γίνει «καλοπροαίρετη» θηλιά και να με πνίξει!
Αλλά και διελκυνστίδα που με διχάζει συνειδησιακά και με φέρνει σε αντιπαραθέσεις μέσα στην ίδια την εκκλησιαστική κοινότητα.
Προοδευτικοί-συντηρητικοί,πατερικοί-μεταπατερικοί,φιλοσοφούντες-ορθοδοξούντες,νεοβααρλαμιστές-φονταμενταλιστές,αντιστασιακοί-προδότες και τόσες άλλες εντός εισαγωγικών ομάδες μονομάχων για να ενταχθεί κανείς…
Ένας τρόπος υπάρχει να σωθώ από μένα και να λύσω τον κόμπο που πάει να γίνει θηλιά: Ακόμη και αν δεν έχω μέχρι σήμερα μάθει την πνευματική αξία και σημασία, θα πρέπει δύο ξύλα ως σανίδα σωτηρίας να κρατήσω: Την υπακοή και την υπομονή!
Δεν θα βάλω πάνω από την Ιερά Σύνοδο τους όποιους δικούς μου λογισμούς, στοχασμούς και βολονταρισμούς.
Δεν θα παραστήσω το νομοθέτη, ούτε θα υποδυθώ τον «Πάπα» του εαυτού μου και της φαντασίας των ακολούθων και οπαδών μου.
Θα κάνω υπακοή στην Εκκλησία, έτσι όπως αυτή εκφράζεται συνοδικά και συγχρόνως θα ασκηθώ στην υπομονή, χρησιμοποιώντας και ό,τι άλλο μέσο μου παρέχει η εμπειρία του Σώματος του Χριστού για να ανοιχτώ στην ελευθερία του ήθους της χριστοκεντρικής αγάπης.
Και στο τέλος-τέλος, τόσο λίγη εμπιστοσύνη έχω σε Αυτόν πιά, που αποφάσισα να αναλάβω δράση για να σώσω(ποιος; Εγώ!) την Εκκλησία Του;
