Συναίνεση: Αναγκαία συνθήκη ή σκόπιμη απάτη;

Νικόλας Κολυτάς 
Ζητάνε συναίνεση, αυτοί που δε συναινούν. Αυτή είναι η παράνοια των ημερών.

Βα­σι­κά αυτή είναι η πα­ρά­νοια του κα­πι­τα­λι­σμού, κάθε φορά που βρί­σκε­ται μπρο­στά σε μια με­γά­λη κρίση. Οι πο­λι­τι­κοί του εκ­πρό­σω­ποι ζη­τούν ομο­ψυ­χία και ενό­τη­τα, οι επι­κοι­νω­νια­κοί του βρα­χί­ο­νες επεν­δύ­ουν...


στην ατο­μι­κή ευ­θύ­νη και τη συ­νερ­γα­σία και οι κα­τα­σταλ­τι­κοί τους μη­χα­νι­σμοί ξε­δι­πλώ­νουν τις αρε­τές τους στους δρό­μους. Κάπως έτσι η συ­ναί­νε­ση από ανα­γκαία συν­θή­κη με­τα­τρέ­πε­ται σε σκό­πι­μη απάτη…

Δεν αμ­φι­βάλ­λει κα­νείς, ότι βρι­σκό­μα­στε μπρο­στά σε έναν πα­γκό­σμιο κίν­δυ­νο για τη δη­μό­σια υγεία. Ότι μέσα σε συν­θή­κες παν­δη­μί­ας πρέ­πει να υπάρ­χει η ανά­λο­γη πρό­λη­ψη και προ­στα­σία. Αμ­φι­σβη­τεί­ται, όμως, η ταύ­τι­ση της προ­στα­σί­ας απέ­να­ντι στον ιό, με την προ­στα­σία ενός βρώ­μι­κου συ­στή­μα­τος που πα­ρά­γει πολ­λα­πλούς ιούς. Ιούς που όσο μέ­νου­με σε πο­λι­τι­κή κα­ρα­ντί­να, πολ­λα­πλα­σιά­ζο­νται επι­κίν­δυ­να. Γιατί το χώρο που στε­ρού­μα­στε εμείς κάτω από τις πα­ρού­σες συν­θή­κες, τον απο­λαμ­βά­νει η βία της ανά­γκης και της πο­λι­τι­κής οριο­θέ­τη­σης των νέων συν­θη­κών. Και όταν άλλοι οριο­θε­τούν αντί για εσένα, τα πράγ­μα­τα είναι πολύ δύ­σκο­λα. Όσο διά­φο­ροι πο­λι­τι­κοί, celebrities, επι­χει­ρη­μα­τί­ες και πάσης φύ­σε­ως δη­μο­σιο­σχε­τί­στες προ­τρέ­πουν από θέση ισχύ­ος, να συ­ναι­νού­με, τόσο η κυ­βέρ­νη­ση αρ­νεί­ται να συ­ναι­νέ­σει στο πα­ρα­μι­κρό.

Είναι σαφές, ότι ζη­τούν τα­ξι­κή ανα­κω­χή, για να έχουν τη μο­νο­μέ­ρεια της τα­ξι­κής επί­θε­σης. Μια ματιά στα προ­σφυ­γι­κά camps αρκεί για να αντι­λη­φθεί ο οποιοσ­δή­πο­τε την κα­τά­στα­ση. Η φρα­σε­ο­λο­γία του Τσιό­δρα χθες ήταν αφο­πλι­στι­κή: «σή­με­ρα ανα­κοι­νώ­νου­με 27 νέα κρού­σμα­τα στην χώρα μας και επι­πλέ­ον 23 στη δομή φι­λο­ξε­νί­ας προ­σφύ­γων στη Ρι­τσώ­να». Οι πρό­σφυ­γες απο­τε­λούν κάτι ξε­χω­ρι­στό. Δεν αθροί­ζο­νται στα συ­νο­λι­κά κρού­σμα­τα. Υπάρ­χει μια ξε­χω­ρι­στή συν­θή­κη γι’ αυ­τούς. Η συν­θή­κη του εγκλω­βι­σμού, της εγκα­τά­λει­ψης και της πα­ντε­λούς αδια­φο­ρί­ας από τις κρα­τι­κές αρχές. Χι­λιά­δες άν­θρω­ποι έχουν αφε­θεί κυ­ριο­λε­κτι­κά στη μοίρα τους χωρίς καμία πρό­λη­ψη. Ο αγιο­ποι­η­μέ­νος από τα ΜΜΕ Τσιό­δρας το επι­βε­βαί­ω­σε απλώς λε­κτι­κά. Πο­λι­τι­κά αυτό ήταν δια­πι­στω­μέ­νο εδώ και καιρό. Αλή­θεια, σε αυτό το έγκλη­μα μπο­ρεί να υπάρ­ξει συ­ναί­νε­ση;

Την ίδια στιγ­μή που κυ­βερ­νη­τι­κά στε­λέ­χη μι­λούν για μάχη, που πρέ­πει να δώ­σου­με «όλοι μαζί», η κυ­βέρ­νη­ση μέσω της ΔΕΗ στέλ­νει τα ΜΑΤ άγρια χα­ρά­μα­τα προ­κει­μέ­νου να κόψει το ρεύμα στη ΒΙΟΜΕ. Ίσως να ήθελε να το κάνει και πριν την παν­δη­μία, όμως τώρα τα πράγ­μα­τα γί­νο­νται πιο εύ­κο­λα. Το οξύ­μω­ρο είναι, ότι πρό­κει­ται για μια βιο­μη­χα­νι­κή μο­νά­δα που πα­ρά­γει κα­θα­ρι­στι­κά εν μέσω παν­δη­μί­ας και που πα­ράλ­λη­λα τηρεί όλα τα μέτρα προ­στα­σί­ας των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Όπως όμως κα­ταγ­γέλ­λουν οι ίδιοι οι ερ­γα­ζό­με­νοι, μάλ­λον, η βα­θύ­τε­ρη αιτία της επί­θε­σης στη ΒΙΟΜΕ είναι, ότι πα­ρά­γουν σα­πού­νια για να τα στεί­λου­νε στη Μόρια και στις φυ­λα­κές ή για να τα δια­θέ­σουν σε λαϊ­κές οι­κο­γέ­νειες, που μέσα σε συν­θή­κες παν­δη­μί­ας συ­νε­χί­ζουν να πα­ρά­γουν τα κέρδη των λίγων. Προ­κύ­πτει λοι­πόν ξανά το ερώ­τη­μα, αν και σε αυτή την πε­ρί­πτω­ση μπο­ρεί να υπάρ­ξει συ­ναί­νε­ση.

Σε αντί­θε­ση με τη ΒΙΟΜΕ όμως άλλες επι­χει­ρή­σεις απο­λαμ­βά­νουν άλλης με­τα­χεί­ρι­σης. Οι κα­να­λάρ­χες για πα­ρά­δειγ­μα απαλ­λάσ­σο­νται με Πράξη Νο­μο­θε­τι­κού Πε­ριε­χο­μέ­νου από την υπο­χρέ­ω­ση της ετή­σιας κα­τα­βο­λής των 3,5 εκα­τομ­μυ­ρί­ων ευρώ έκα­στος για τη χο­ρή­γη­ση των τη­λε­ο­πτι­κών αδειών. Αν υπο­λο­γί­σου­με, ότι μι­λά­με για έξι συ­νο­λι­κά κα­νά­λια που δε­σμεύ­ο­νται από την πα­ρού­σα υπο­χρέ­ω­ση, τότε το έλ­λειμ­μα από τα κρα­τι­κά τα­μεία αγ­γί­ζει το δυ­σθε­ώ­ρη­το ποσό των 21 εκα­τομ­μυ­ρί­ων ευρώ. Αντι­λαμ­βά­νε­ται κα­νείς, το πόσες ΜΕΘ θα μπο­ρού­σαν να πα­ρα­χθούν μόνο από το πα­ρα­πά­νω ποσό. Όμως οι κα­να­λάρ­χες αυτή τη στιγ­μή χρή­ζουν οι­κο­νο­μι­κής ασυ­λί­ας, γιατί απο­τε­λούν τον κα­θη­με­ρι­νό ντε­λά­λη των κυ­βερ­νη­τι­κών επι­λο­γών, δεν πα­ρά­γουν σα­πού­νια για «ανε­πι­θύ­μη­τους πρό­σφυ­γες». Εκεί μάλ­λον έγκει­ται η ει­δο­ποιός δια­φο­ρά ανά­με­σα στα ΜΑΤ στη ΒΙΟΜΕ από τη μία και στις οι­κο­νο­μι­κές διευ­κο­λύν­σεις των τη­λε­ο­πτι­κών σταθ­μών από την άλλη. Σε αυτή την υπο­κρι­σία μπο­ρεί άραγε να υπάρ­ξει συ­ναί­νε­ση;

Και όσο σπέρ­νε­ται φόβος, για να θε­ρι­στεί συ­ναί­νε­ση, οι κυ­βερ­νη­τι­κές πο­λι­τι­κές συ­νε­χί­ζουν, να μη συ­ναι­νούν σε κα­νέ­να αί­τη­μα των από κάτω. Οι για­τροί συ­νε­χί­ζουν να δου­λεύ­ουν χωρίς γά­ντια, μά­σκες και συ­νο­λι­κό εξο­πλι­σμό, και ο αριθ­μός των ΜΕΘ κρί­νε­ται απελ­πι­στι­κά ανε­παρ­κής. Οι κα­θα­ρί­στριες των νο­σκο­κο­μεί­ων και οι ερ­γα­ζό­με­νοι στα σού­περ μάρ­κετ φαί­νε­ται πως φτά­νουν στα όριά τους. Οι ερ­γά­τες σε ερ­γο­στά­σια, που δε δου­λεύ­ουν για τη Μόρια αλλά για την τσέπη του αφε­ντι­κού τους, συ­νε­χί­ζουν να πα­ρά­γουν πολ­λα­πλά­σια υπε­ρα­ξία. Και μέσα σε όλα αυτά ανα­διαρ­θρώ­νε­ται ξανά με Πράξη Νο­μο­θε­τι­κού Πε­ριε­χο­μέ­νου το ερ­γα­σια­κό κα­θε­στώς, καθώς προ­βλέ­πε­ται μεί­ω­ση ακόμα και 50% στις επί­ση­μες ώρες ερ­γα­σί­ας των ερ­γα­ζο­μέ­νων μιας επι­χεί­ρη­σης μαζί με 50% μεί­ω­ση του μι­σθού. Αυτό μά­λι­στα ανε­ξάρ­τη­τα από την κερ­δο­φο­ρία που έχει η κάθε επι­χεί­ρη­ση. Παρά, λοι­πόν, τις τη­λε­ο­πτι­κές δια­βε­βαιώ­σεις του Βρού­τση περί ερ­γα­σια­κής στα­θε­ρό­τη­τας προ­κύ­πτει ξανά το ερώ­τη­μα, αν μπο­ρεί να υπάρ­ξει συ­ναί­νε­ση στις θε­σπι­σμέ­νες αυτές αλ­λα­γές.

Η εμπέ­δω­ση ενός νέου κα­θε­στώ­τος πει­θάρ­χη­σης και κα­τα­στο­λής εμ­φα­νί­ζε­ται σε ποι­κί­λους το­μείς, όσο ο εγκλει­σμός ταυ­τί­ζε­ται με την πο­λι­τι­κή αδρά­νεια. Πα­ρό­τι λοι­πόν στον Έβρο και στα νησιά έχουν κα­ταγ­γελ­θεί αυ­το­δι­κί­ες που πε­ρι­λαμ­βά­νουν από βί­αιες απω­θή­σεις και βα­σα­νι­στή­ρια μέχρι θα­νά­τους προ­σφύ­γων, το κρά­τος λει­τούρ­γη­σε αντί­στρο­φα. Συ­γκε­κρι­μέ­να, μέσω μιας δυ­να­μι­κής επι­χεί­ρη­σης της αντι­τρο­μο­κρα­τι­κής συ­νέ­λα­βε 23χρο­νο Ιρανό πρό­σφυ­γα, επει­δή δή­λω­νε αναρ­χι­κός και ζη­τού­σε δια­δι­κτυα­κά τον εξο­πλι­σμό του κι­νή­μα­τος αλ­λη­λεγ­γύ­ης μπρο­στά σε αυτή την τε­ρα­τώ­δη κα­τά­στα­ση. Διώ­κε­ται εύ­κο­λα λοι­πόν ο λόγος ή η πρό­θε­ση και όχι η πράξη. Σε αυτό συμ­βάλ­λει και το γε­γο­νός, ότι μι­λά­με για κά­ποιον Ιρανό, για κά­ποιον που εξαι­ρεί­ται της κα­νο­νι­κό­τη­τας βάσει των δη­λώ­σε­ων Τσιό­δρα ή τις προ­τρο­πές του Τζή­με­ρου. Ίσως όμως αυτό να απο­τε­λεί και μια πρόβα για πε­ρε­ταί­ρω πε­ριο­ρι­σμό της σκέ­ψης και κα­τα­στο­λή του φρο­νή­μα­τος. Και σε αυτό μας ζη­τά­νε συ­ναί­νε­ση.

Μεί­νε­τε σπίτι, λοι­πόν, είναι το κυ­βερ­νη­τι­κό σλό­γκαν. Πίσω από τις λέ­ξεις όμως κρύ­βε­ται μια άλλη προ­τρο­πή. Κρύ­βε­ται το «μεί­νε­τε βου­βοί». Μόνο που κά­ποια πράγ­μα­τα δεν κρύ­βο­νται. Όπως και κά­ποιοι άν­θρω­ποι δεν κρύ­βο­νται. Οι άστε­γοι, οι το­ξι­κο­ε­ξαρ­τη­μέ­νοι, οι Ρομά. Όλοι εκεί­νοι που μέσα στη φρίκη ενός συ­στή­μα­τος, που δια­λέ­γει ποιος είναι άξιος ζωής και ποιος όχι, δη­λώ­νουν άθελά τους πα­ρό­ντες.

Κάθε φορά, λοι­πόν, που γί­νε­ται επί­κλη­ση στην ατο­μι­κή ευ­θύ­νη, δεν ζη­τά­νε συ­ναί­νε­ση, ζη­τά­νε συ­νε­νο­χή. Συ­νε­νο­χή σε ένα διαρ­κές έγκλη­μα. Και κα­νέ­να σα­πού­νι δεν μπο­ρεί να ξε­πλύ­νει αυτή τη ντρο­πή.

ΠΗΓΗ: rproject.gr