Γ. Λακόπουλος
Συγγνώμη κύριε, ποιος είστε;...
Κακά τα ψέματα: στις μέρες μας το αρκτικόλεκτο ΓΣΕΕ είναι ανέκδοτο. Όποιος το ακούει σήμερα ρωτάει: τι είναι αυτό; Εδώ και χρόνια δεν είναι ούτε «Γενική», ούτε «Συνομοσπονδία», ούτε «Εργατών», ούτε...«Ελλάδας».
Δέκα χρόνια Μνημόνιο θα ήταν πεδίο δράσης για το συνδικαλιστικό κίνημα...
και την τριτοβάθμια οργάνωσή του. Δεν ήταν, γιατί δεν υπάρχει συνδικαλιστικό κίνημα. Επειδή δεν στάθηκε όρθια η αντιπροσωπευτική του οργάνωση. Δεν είχε αντίλογο και δράση.
Υπάρχει μόνο μια φθίνουσα γραφειοκρατία (με κομματική ταυτότητα των μελών της), που σχεδόν έχει κάνει κατάληψη στο νεοκλασικό της Πατησίων.
Θυμίζει τις μέρες Καρακίτσου επί Δεξιάς και των διορισμένων διοικήσεων του 1985-86 επί ΠΑΣΟΚ. Αυτό δεν είναι συνδικάτο. Με τη διαφορά ότι δεν είναι καν εργατοπατέρες. Είναι ανύπαρκτοι.
Για χρόνια στο χώρο της εργασίας έπεφταν κεφάλια. Κόβονταν μισθοί, συντάξεις και δικαιώματα. Αφαιρούνται βιαίως κεκτημένα και πετάγονταν άνθρωποι στην ανεργία.
Αλλά η διοίκηση της ΓΣΣΕ ήταν απούσα, αν δεν συναινούσε κιόλας. Ήταν με το μέρος όσων χρεοκόπησαν τη χώρα και έφεραν το Μνημόνιο, όχι με τους εργαζομένους που το υπέστησαν.
Στην πορεία κορυφαία στελέχη της δεν είχαν πρόβλημα να εκδηλώνουν τον καημό τους: να φύγει ο Τσίπρας και να έλθει ο Μητσοτάκης.
Συνέβαλαν όσο μπόρεσαν σ’ αυτό. Ήλθε ο Μητσοτάκης και αποδεικνύεται συνεπής: καταργεί δικαιώματα, συνθλίβει την εργασία και δίνει προνόμια στη εργοδοσία και ταυτόχρονα μαντρώνει το συνδικαλισμό.
Αλλά η ΓΣΕΕ δεν εκδηλώνει καμία αντίδραση: τον καλεί στο συνέδριό της.
Στο ποιό; Ο θεός να το κάνει. Συνέδριο μια μέρας. Νόθο λέει το ΚΚΕ. Με μοναδικό θέμα την εκλογή της νέας Διοίκησης.
Θα μιλήσουν μόνο ο πρόεδρος της λεγομένης πλέον ΓΣΕΕ και οι υψηλοί προσκεκλημένοι του: ο Κυριάκος και η Φώφη.
Αντί να στρέφει εναντίον της πολιτικής τους, τους δίνει το βήμα των εργαζομένων, για να ψηφοθηρήσουν. Αν πάει και ο Τσίπρας… δεν θα στεναχωρηθούν.
Ποτέ άλλοτε πρωθυπουργός, που διακηρύσσει αντεργατική πολιτική, δεν κλήθηκε να…χαιρετίσει σε εργατικό συνέδριο.
Ο Γιάννης Παναγόπουλος είναι ευπρεπής άνθρωπος. Συμπαθής. Έχει μάλιστα και αγωνιστικό παρελθόν. Αλλά δεν έχει καμία σχέση με το ρόλο του.
Δεν είναι καν εργάτης (όπως και οι προκάτοχοί του). Πρόεδρος του συνδικάτου των εργατοϋπάλληλων με βαθμό υποδιευθυντή Τράπεζας δεν είναι πολύ συμβατό.
Πρωτίστως, δεν είναι συμβατή με τον ρόλο του επικεφαλής της ΓΣΕΕ η αλλεργία προς τις απεργίες και τις κινητοποιήσεις.
Άλλο συνδικαλιστής, άλλο βολικός μανδαρίνος, που ρίζωσε στο τριτοβάθμιο συνδικάτο για 13 χρόνια και βλέπουμε..
Παρόλα αυτά είναι ένας άγνωστος. Είναι ερώτημα, αν η πλειοψηφία των εργαζόμενων έχουν ακούσει το όνομα του. Σίγουρα πάντως δεν έχουν ακούσει τίποτε για τη συνδικαλιστική δράση του. Δεν υπήρξε.
Πού θα έβρισκε καλύτερον ο Μητσοτάκης, να συμβολίσει τα μακάβρια σχέδιά του για την κατάργηση του συνδικαλισμού ως επιβλαβούς δραστηριότητας για την κοινωνία.
*Ο τίτλος από τραγούδι που έκανε κάποτε σουξέ στα μαγαζιά της παραλίας με την κυρία Κατερίνα Στανίση...
ΠΗΓΗ: anoixtoparathyro.gr
