Ιστορική και συμβολική στιγμή χαρακτήρισε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας την σημερινή συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του, διότι αφορά τον απολογισμό μιας μακράς και εξαιρετικά πυκνής περιόδου, στη βάση ενός κειμένου που ξεκινά από το 2012, που ανέδειξε τον ΣΥΡΙΖΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση και φτάνει ως τον Ιούλιο του 2019.
Όπως εξήγησε ο Αλέξης Τσίπρας πρόκειται «για μια ιστορική και συμβολική στιγμή, γιατί είναι η πρώτη φορά που στην Ελλάδα ένα κόμμα που κυβέρνησε τη χώρα και μάλιστα για τεσσεράμισι χρόνια, έχει το πολιτικό θάρρος, την τόλμη, την πολιτική γενναιότητα να αποτιμήσει όχι την διακυβέρνηση κάποιας άλλης πολιτικής δύναμης αλλά την δική του διακυβέρνηση.
Την δική του πολιτική πορεία. Και να το κάνει με τόλμη και με αυστηρή αυτοκριτική διάθεση. Να τονίσει τις επιτυχίες, τις νίκες, τις ορθές επιλογές αλλά και να επισημάνει τις αστοχίες, τις αδυναμίες ακόμα και τις ενδεχόμενες παρεκκλίσεις από τον στρατηγικό προσανατολισμό».
«Ο απολογισμός αυτός δεν κοιτά προς τα μέσα. Δεν είναι ούτε ενδοσκόπηση, ούτε αυτομαστίγωμα, ούτε μελαγχολική αυτοκριτική. Έχει το βλέμμα στραμμένο στον κόσμο, έχει το βλέμμα στραμμένο στην κοινωνία, στους εργαζόμενους, στους αριστερούς, στους προοδευτικούς, στους δημοκράτες πολίτες που κουράστηκαν με την αυταρέσκεια, την αυτάρκεια, την αλαζονεία των παλιών πολιτικών δυνάμεων. Που ως γνωστόν δεν τόλμησαν ποτέ να αποτιμήσουν αυτοκριτικά το παρελθόν τους» σημείωσε ο κ. Τσίπρας.
«Διότι επενδύουν στην λήθη. Έτσι δεν είδατε και δεν πρόκειται να δείτε ποτέ συλλογικές αποτιμήσεις της διακυβέρνησης Σημίτη, Καραμανλή, Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά. Ούτε βέβαια για τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη θα δείτε, όταν από ότι φαίνεται πολύ πιο σύντομα από όσο φανταζόμασταν αρχικά, θα έρθει η ώρα της. Μετά την ήττα θα επιδοθούν στην αποδόμηση του πρώην αρχηγού και η ζωή θα συνεχιστεί. Με ένα και μόνο στόχο: την διαχείριση και αναπαραγωγή της υπάρχουσας κατάστασης πραγμάτων.Τη νομή της εξουσίας και την απόλαυση των προνομίων που τους προσφέρει».
«Κόμμα εξουσίας αλλά όχι ενσωματωμένο στο δικό τους σύστημα εξουσίας»
Αντίθετα ο ΣΥΡΙΖΑ από την δική του πλευρά τολμά σε μια ανοιχτή δημόσια συζήτηση για τα σωστά και τα λάθη με στόχο να γίνει καλύτερος. Επιπλέον, όπως υπογράμμισε ο Αλ. Τσίπρας θα αποδειχθεί για άλλη μια φορά, ότι «δεν είμαστε το ίδιο με τη δεξιά και το παλιό πολιτικό σύστημα. Είμαστε κόμμα εξουσίας, αλλά όχι ενσωματωμένο στο δικό τους σύστημα εξουσίας».
«Η Αριστερή και Δημοκρατική μας παράδοση μας επιβάλει άλλη κουλτούρα, άλλο ήθος, άλλη ποιότητα εσωκομματικής δημοκρατίας. Και το διαφορετικό ήθος, η διαφορετική ποιότητα της εσωκομματικής δημοκρατίας προδικάζει και διαφορετικό όραμα για τη ποιότητα της δημοκρατίας συνολικά στον τόπο. Διαφορετικό όραμα για την αλλαγή της κοινωνίας, για την ισότητα, την αλληλεγγύη, την κοινωνική δικαιοσύνη».
«Ο κος Μητσοτάκης μάλιστα χθες επιχείρησε να ειρωνευτεί την διαδικασία του διαλόγου με τους πολίτες αλλά και με το κόμμα. Και τόλμησε να μιλήσει για απολογία του ΣΥΡΙΖΑ. Πήρε την απάντηση που του αξίζει. Γιατί πάει πολύ να μας κουνάνε το δάχτυλο, όσοι έχουν την ευθύνη της χρεοκοπίας της χώρας. Και τη βαριά ευθύνη μιας κυβερνητικής διαχείρισης που βύθισε τη χώρα στο πιο πυκνό σκοτάδι. Πήρε την απάντηση, ότι αν κάποιος όφειλε να απολογηθεί είναι εκείνος και η παράταξη του. Για τη χρεοκοπία, τα ρουσφέτια, τα μνημόνια, τις μίζες και τα δώρα, τις εξυπηρετήσεις συμφερόντων, το λαϊκισμό, την πατριδοκαπηλία, την καλλιέργεια του μίσους και του ρατσισμού».
«Ο ΣΥΡΙΖΑ δε θα απολογηθεί, αλλά θα μάθει από τα λάθη και τις παραλήψεις της πρώτης φοράς αριστερά. Και θα το κάνει αυτό, ακριβώς επειδή πρώτιστο καθήκον της περιόδου, είναι να προετοιμαστούμε κατάλληλα για τη δεύτερη φορά. Θα κοιτάξουμε λοιπόν κατάματα και τις δυσκολίες. Και δε θα διστάσουμε έναν ειλικρινή και συντροφικό διάλογο».
«Που όχι μόνο δε θα σκιάσει τα κατορθώματά μας, αλλά θα τα αναδείξει ακόμη περισσότερο. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε μια χώρα χρεοκοπημένη και κατάφερε να την οδηγήσει στην έξοδο από τα Μνημόνια και την επιτροπεία. Και αυτό είναι ιστορικό δεδομένο. Δε μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς».
Ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε αγώνα και κατάφερε να κρατήσει την κοινωνία όρθια
«Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έβαλε τέλος στο καθοδικό υφεσιακό σπιράλ και σε μια δύσκολη συνθήκη έδωσε αγώνα και κατάφερε να κρατήσει την κοινωνία όρθια. Και αυτό είναι ιστορικά αδιαμφισβήτητο. Και ακριβώς επειδή είναι αδιαμφισβήτητο, οι αντίπαλοι μας διαρκώς επιχειρούν να διαγράψουν την διακυβέρνηση 2015-2019 και εστιάζουν την κριτική τους αποκλειστικά στο πρώτο εξάμηνο της διαπραγμάτευσης».
«Όμως το έχω πει και θα το ξαναπώ: χωρίς εκείνη την σκληρή διαπραγμάτευση η χώρα θα βρισκόταν ακόμα στην μέγγενη των Μνημονίων. Διότι παρά τον συμβιβασμό ήταν εκείνη η διαπραγμάτευση και η σύγκρουση που ανέδειξε το τεράστιο δημοκρατικό έλλειμμα της ΕΕ. Και μετέτρεψε την Ελλάδα, στη διεθνή κοινή γνώμη, από το μαύρο πρόβατο στη χώρα που διεκδικεί το δίκιο της».
«Και τους Έλληνες από τους δήθεν τεμπέληδες που θέλουν να ζουν με δανεικά, σε αυτούς που άδικα πλήρωσαν το μάρμαρο της κρίσης της ευρωπαϊκής τραπεζοκρατίας. Και αυτή διαπραγμάτευση ήταν που δημιούργησε τις μεγάλες πολιτικές και ιδεολογικές ρωγμές στην Ευρώπη. Ρωγμές που έδωσαν μετά τη δυνατότητα μέσα από συμμαχίες, για παρεμβάσεις υπέρ της κοινωνίας που ανακούφισαν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες παρά τη Μνημονιακή συνθήκη. Από τις παρεμβάσεις στην υγεία με την ένταξη 2,5 εκατομμυρίων συμπολιτών μας στο σύστημα, μέχρι τις παρεμβάσεις για την οικοδόμηση μιας ισχυρής προνοιακής πολιτικής».
«Και από τα κοινωνικά μερίσματα του 2016,17 και 2018 μέχρι τις παρεμβάσεις κόντρα στην απορρύθμιση της αγοράς εργασίας καταφέραμε να κάνουμε αυτό που είχαμε δεσμευθεί τον Σεπτέμβριο του 2015: να εφαρμόσουμε στα διάκενα του Μνημονίου ένα παράλληλο πρόγραμμα που κράτησε την κοινωνία όρθια».
«Και μετά το τέλος αυτού του δύσκολου δρόμου, από τον Αύγουστο του 2018 αποκτήσαμε την πολιτική και οικονομική δυνατότητα να προχωρήσουμε σε βαθιές τομές που ακουμπούσαν πλέον στον αξιακό πολιτικό μας πυρήνα:
…Με τον πρώτο επεκτατικό προϋπολογισμό μετά από μια δεκαετία και μέτρα ελάφρυνσης και ενίσχυσης πάνω από 2 δις για το 2019, στοχευμένα σε εκείνα τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα που πλήρωσαν το μάρμαρο της κρίσης. Γιατί αυτά τα στρώματα το πλήρωσαν και όχι το ευγενές στρώμα των Τραπεζιτών, όπως μας ενημέρωσε πρόσφατα ο κος Σταικούρας» υπογράμμισε ο Αλέξης Τσίπρας.
Μπορούμε να είμαστε περήφανοι γιατί σταθήκαμε από την σωστή πλευρά της Ιστορίας
Με τη μείωση του ΕΝΦΙΑ και του ΦΠΑ, με το πρώτο βήμα για την αποκατάσταση της 13ης σύνταξης, με τις μειώσεις των ασφαλιστικών εισφορών, με το στεγαστικό επίδομα αλλά και με την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων και την αύξηση του κατώτατου μισθού. Αλλά και πέρα από την οικονομική και κοινωνική πολιτική η διακυβέρνηση μας έχει σημεία τομής για τα οποία μπορούμε να είμαστε και να δηλώνουμε περήφανοι.
Μπορούμε να είμαστε και να δηλώνουμε περήφανοι για την εμβληματική Συμφωνία των Πρεσπών, που τόσο πολέμησε ο κοντόφθαλμος κύριος Μητσοτάκης επενδύοντας στον εθνολαϊκισμό, τον οποίο τώρα ήδη πληρώνει.
Μπορούμε να είμαστε και να δηλώνουμε περήφανοι για την ανθρωπιστική διαχείριση του προσφυγικού παρά την μοναξιά μας στην Ευρώπη και παρά τις τεράστιες δυσκολίες
Μπορούμε να είμαστε και να δηλώνουμε περήφανοι για τα μέτρα για την διεύρυνση των ατομικών δικαιωμάτων: την ταυτότητα φύλου, το σύμφωνο συμβίωσης, την ιθαγένεια στα παιδιά μεταναστών.
Μπορούμε να είμαστε και να δηλώνουμε περήφανοι για την αναβάθμιση της διεθνούς θέσης της χώρας.
Μπορούμε να είμαστε και να δηλώνουμε περήφανοι, γιατί συγκρουστήκαμε με την διαπλοκή και την ολιγαρχία. Με το διαγωνισμό για τις άδειες, με τη προσπάθειά μας να βάλουμε κανόνες παντού. Και είμαστε περήφανοι για αυτό. Γιατί πολλές φορές έχει σημασία να πολεμάς ακόμη και αν δε μπορείς να κερδίσεις τη μάχη.
Το ίδιο ισχύει και για τον σκληρό αγώνα που δώσαμε για να αποδοθεί δικαιοσύνη και να έρθει στην επιφάνεια ο ηθικός εκφυλισμός του παλιού πολιτικού συστήματος.
Μπορούμε να είμαστε και να δηλώνουμε περήφανοι, γιατί δεν συγκαλύψαμε, δεν κουκουλώσαμε, δεν αποκρύψαμε τις βρόμικες πρακτικές του παλιού πολιτικού συστήματος: από τη Νοβάρτις και το ΚΕΕΛΠΝΟ μέχρι τις μικρότερες εστίες διαφθοράς του βαθέος κράτους, δεν συμβιβαστήκαμε, δεν σιωπήσαμε, δεν αδρανήσαμε. Για αυτά και για πολλά ακόμα μπορούμε να είμαστε και να δηλώνουμε περήφανοι. Γιατί βρεθήκαμε από την σωστή πλευρά της ιστορίας.
Δύο κρίσιμα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν για το αύριο
Ο Αλέξης Τσίπρας έθεσε δύο κρίσιμα ερωτήματα που θα πρέπει να συζητηθούν στην ΚΕ
Πρώτο ερώτημα: Πως θα καταφέρει, τη δεύτερη φορά η Αριστερά, κερδίζοντας τις εκλογές, να αναλάβουμε την ευθύνη και τον έλεγχο όχι μόνο των κυβερνητικών θέσεων, ή των υπουργείων, αλλά και κρίσιμων αρμών της εξουσίας;
Και δεύτερον: Πως θα μπορέσουμε να εφαρμόσουμε, με δεδομένες τις δεσμεύσεις μας την ΕΕ, αλλά τώρα που είμαστε πια εκτός μνημονίων και άρσης κυριαρχίας, ένα πρόγραμμα ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων και μεγάλων τομών, που θα αλλάξει προς το καλύτερο τη ζωή της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.
Αυτά τα ερωτήματα πρέπει να τα απαντήσουμε σύντροφοι, αν θέλουμε να έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα και πρακτικό αποτέλεσμα επωφελές για την επόμενη μέρα, όλη αυτή η σπουδαία διαδικασία του απολογισμού.
Πρώτον γιατί η αριστερά δε θέλει την εξουσία για την εξουσία. Αλλά για να αλλάξει τις συνθήκες της ζωής των πολλών. Για να προχωρήσει αναγκαίους μετασχηματισμούς στη κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Και δεύτερον γιατί τη δεύτερη φορά δε θα υπάρχει δικαιολογία, καμία. Ούτε δεν ήξερα, ούτε δεν υπολόγισα. Τώρα τα ξέρουμε όλα. Και οφείλουμε να τα υπολογίσουμε όλα.
* Μπορούμε, λοιπόν, να κυβερνήσουμε εφαρμόζοντας ένα πρόγραμμα ριζοσπαστικό, μεγάλων τομών προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας, όταν σε κρίσιμα ερωτήματα, που μας απασχολούν δεν έχουμε δώσει απαντήσεις και λύσεις;
* Τι κάνουμε με τις τράπεζες, τα κόκκινα δάνεια, τη προστασία των δανειοληπτών;
* Τι κάνουμε με την ΕτΕ, όταν συστηματικά και με σχέδιο υπονομεύει την ίδια τη κυβέρνηση;
* Τι κάνουμε με τους ελεγκτικούς μηχανισμούς όταν αποτελούν οι ίδιες εστίες διαφθοράς και κράτος εν κράτη;
* Τι κάνουμε με τη δημόσια διοίκηση και τους θύλακες δολιοφθοράς του κυβερνητικού έργου;
* Τι κάνουμε με τους εκπροσώπους της διαπλοκής και του παλιού πολιτικού συστήματος μέρα στις κρατικές δομές;
* Τι κάνουμε με τους ολιγάρχες, που κατέχουν μονοπωλιακές θέσεις στα μέσα ενημέρωσης;
Αυτά είναι κρίσιμα ερωτήματα που αφορούν όχι μόνο ένα κόμμα αλλά την ίδια τη λειτουργία της Δημοκρατίας.
Αναγκαίος ο διάλογος για να διατηρηθεί ο ριζοσπαστικός προσανατολισμός του κόμματος
Όταν για παράδειγμα εμείς απολογούμασταν για το Μάτι και σήμερα η φυσική ηγεσία (για τους χειρισμούς της οποίας τότε απολογούμασταν) δουλεύει σε θέσεις πολιτικού προϊσταμένου για τον πολιτικό μας αντίπαλο, σημαίνει ότι και τότε που κυβερνούσαμε εμείς δούλευε για το πολιτικό μας αντίπαλο. Στη δική μας πλάτη, όμως. Και σε θέση κρίσιμης ευθύνης.
Θέτω αυτό το παράδειγμα, γιατί είναι το πιο προφανές, ενώ υπάρχουν δεκάδες άλλα και πιο κρίσιμα αλλά ενδεχομένως όχι τόσο προφανή. Η απάντηση σε όλα τα παραπάνω δε μπορεί φυσικά παρά να είναι: Κανόνες, διαφάνεια, αξιοκρατία.
«Κανόνες διαφάνεια αξιοκρατία στην επιλογή των στελεχών σε κρίσιμους τομείς, αφού όμως ξηλώσεις τη σαπίλα που σε τρώει σαν το σαράκι. Αν δεν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, κι αν νομίζουμε ότι η διακυβέρνηση μιας χώρας και μάλιστα από μια δύναμη που επιδιώκει ριζοσπαστικές τομές προς όφελος των πολλών και άρα εις βάρος ισχυρών συμφερόντων, είναι εκδρομή στο δάσος, να ξέρετε ότι δε θα μπορέσουμε να κυβερνήσουμε ούτε τη δεύτερη φορά. Και τότε, επαναλαμβάνω, δε θα υπάρχει καμία δικαιολογία».
«Νομίζω, λοιπόν, ότι αυτός διάλογος, ανοιχτός, ειλικρινής και χωρίς ιδιοτέλειες είναι αναγκαίος. Είναι αναγκαίος, για να διατηρηθεί ο ριζοσπαστικός προσανατολισμός του κόμματος. Είναι αναγκαίος, για να δώσουμε απαντήσεις σε καίρια ζητήματα και να γίνουμε καλύτεροι και ισχυρότεροι. Είναι αναγκαίος, ώστε το κόμμα μας να είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμο να αναλάβει τις ευθύνες της χώρας ξανά. Με στόχο την ριζοσπαστική αλλαγή και όχι την κανονική εναλλαγή όπως κάποιοι θα ήθελαν».
Γιατί το κόμμα μας είναι ακριβώς αυτό. Όχι ένας αυτοσκοπός αλλά το όχημα της αλλαγής της κοινωνίας, το όχημα για να δημιουργηθεί ένα μεγάλο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο που θα αντιπαρατεθεί με την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Και ήδη υπάρχουν οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για αυτό:
Διότι είναι πραγματικά μοναδική η ταχύτητα με την οποία ο κ. Μητσοτάκης διέψευσε μετεκλογικά τον προεκλογικό του εαυτό. Αλλά και μοναδική η ταχύτητα που αποδεικνύεται, ότι η πολιτική του επαναλαμβάνει όλα εκείνα που έφεραν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού.
Το πολιτικό σκηνικό πολύ πιο σύντομα από ότι φανταζόμασταν, μόλις 7 μήνες μετά τις εκλογές, είναι εξαιρετικά ρευστό. Παρά το ότι αφήσαμε μια οικονομία στρωμένη, υπάρχουν σταθερές που καθιστούν κάθε αισιόδοξη πρόβλεψη μετέωρη.
Η πρώτη είναι η τυφλή πρόσδεση του κ. Μητσοτάκη προσωπικά και της ΝΔ συνολικά στον ύστερο, φθαρμένο, διαβλητό, υπό αμφισβήτηση σε όλο τον κόσμο, νεοφιλελευθερισμό.
Και η συνακόλουθη γοητεία που ασκούν στην ελληνική κυβέρνηση οι μισάνθρωπες και αντικοινωνικές ακροδεξιές απόψεις και πρακτικές.
Η δεύτερη είναι η παντελής ανικανότητα που χαρακτηρίζει την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Από το προσφυγικό μέχρι το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, κι από τις διεθνείς σχέσεις μέχρι τη διαχείριση των πιο απλών προβλημάτων. Και η ανικανότητα αυτή παράγει μόνο κινδύνους για την κοινωνία και τη χώρα. Αυτή η πολιτική κατάσταση, με τους προβλέψιμους κινδύνους, αλλά και τις απρόβλεπτες στροφές που επιφυλάσσει στη χώρα, δεν μας επιτρέπει κανένα εφησυχασμό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι και σήμερα, σε άλλες συνθήκες από ότι χτες, η μεγάλη ελπίδα κοινωνικής αντίστασης και πολιτικής αλλαγής. Χάρη στην ψήφο του ελληνικού λαού, είμαστε η κύρια δύναμη της μεγάλης αριστερής προοδευτικής, δημοκρατικής, παράταξης.
Και δεν έχουμε χρόνο. Η φθορά της κυβέρνησης διαμορφώνει αντικειμενικές συνθήκες για την δημιουργία μαζικών κοινωνικών αντιστάσεων στις πολιτικές της. Άρα οι εξελίξεις μπορούν να είναι ραγδαίες. Τα πρώτα μηνύματα που αφορούν το προσφυγικό, μεγάλες κατηγορίες εργαζομένων, τη νεολαία, τους μαθητές είναι ενθαρρυντικά. Η κοινωνία θέλει και εμείς πρέπει να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις και τις προκλήσεις.
Πορεία διεύρυνσης, ανασυγκρότησης και μετασχηματισμού
Ήδη από το καλοκαίρι και το βράδυ των εκλογών έδωσα το μήνυμα, για να ξεκινήσουμε μια μεγάλη πορεία προς το λαό. Μια πορεία ανασυγκρότησης, διεύρυνσης και μετασχηματισμού. Και υπερασπίζομαι αυτή την επιλογή. Την θεωρώ αναγκαία, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να καταφέρει να ανταποκριθεί στην αποστολή του. Να οργανώσει μια πλατιά, κοινωνική, μαχητική και παρεμβατική αντιπολίτευση. Να δώσει τη μάχη των ιδεών.
Αλλά και να διαμορφώσει ένα πρόγραμμα ριζοσπαστικών πολιτικών αλλαγών και κοινωνικού μετασχηματισμού.
Είναι μια επιλογή αναγκαία, διότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αποκτήσει βαθιές ρίζες και οργανικές σχέσεις με ευρύτερα κοινωνικά στρώματα σε όλα τα πεδία και τους θεσμούς. Να εκφράσει τις προσδοκίες και τις ανάγκες της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Αλλά και να μπορεί να τις μετασχηματίσει. Διότι η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με την κοινωνία και τον κόσμο του δεν πρέπει να παραμένει σχέση μονοσήμαντη και σχέση εξωτερικότητας.
Πρέπει ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ, ο κόσμος που εμπιστεύτηκε τον ΣΥΡΙΖΑ, που στήριξε το ΣΥΡΙΖΑ και στηρίχτηκε στο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει και ο ίδιος οργανικό μας κομμάτι. Να αναδιαμορφώσει, να συμμετάσχει, να έχει λόγο και δύναμη σε αυτό που τον αφορά. Την πορεία μας, τους στόχους μας, τον προσανατολισμό μας. Και για να φτιάξουμε ένα τέτοιο κόμμα, ένα μαζικό αριστερό, δημοκρατικό και προοδευτικό κόμμα πρέπει και να ανασυγκροτηθούμε και να διευρυνθούμε και να μετασχηματιστούμε.
Να ανασυγκροτηθούμε οργανωτικά - Να διευρυνθούμε πολιτικά - Να μετασχηματιστούμε κοινωνικά. Το τελευταίο διάστημα έχει ξεκινήσει μια συζήτηση μονοσήμαντα γύρω από οργανωτικά θέματα ή γύρω από λέξεις, που νομίζω μας αδικεί. Δεν συμφωνούμε όλοι, ότι είναι αναγκαία η οργανωτική μας ανασυγκρότηση; Συμφωνούμε. Δεν συμφωνούμε όλοι, ότι είναι αναγκαία η πολιτική διεύρυνση με δυνάμεις από την αριστερή σοσιαλδημοκρατία μέχρι την αριστερά της αριστεράς; Συμφωνούμε. Δεν συμφωνούμε όλοι, ότι είναι αναγκαίος ο μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κόμμα ανοιχτό και μαζικό με βαθιές ρίζες στον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία ; Να αντιστοιχηθεί με τον κόσμο που το στηρίζει και να γίνει το κόμμα των λαϊκών τάξεων και της νεολαίας; Πιστεύω ότι συμφωνούμε.
Δεν συμφωνούμε όλοι, ότι είναι αναγκαίος ο μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κόμμα ανοιχτό και μαζικό με βαθιές ρίζες στον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία ; Να αντιστοιχηθεί με τον κόσμο που το στηρίζει και να γίνει το κόμμα των λαϊκών τάξεων και της νεολαίας; Πιστεύω ότι συμφωνούμε.
Διότι σήμερα μπορεί να καταφέρνουμε να εκφράζουμε και να εκπροσωπούμε μεγάλα τμήματα των λαϊκών τάξεων, αλλά δεν είμαστε ακόμη το κόμμα των λαϊκών τάξεων και της νεολαίας. Γνωρίζω ότι το κομματικό φαινόμενο περνάει κρίση. Τα κόμματα δεν είναι ελκυστικά. Ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Ευρώπη. Για να γίνουμε λοιπόν ελκυστικοί, πρέπει να πειραματιστούμε, να σκεφτούμε, να ακούσουμε και να ανιχνεύσουμε τα σημεία των καιρών. Αν, όπως λένε οι αναλύσεις μας, είναι σωστό, ότι ο χώρος και ο χρόνος έχουν κατακερματιστεί, αν είναι σωστό ότι οι κοινωνίες του ύστερου καπιταλισμού έχουν υποστεί τεράστιες μεταμορφώσεις και μετασχηματισμούς σε σχέση με τις κοινωνίες των αρχών του προηγούμενου αιώνα όταν διαμορφώθηκαν τα μεγάλα, τα μαζικά κόμματα της αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας, δεν είναι σωστό, ότι πρέπει να μελετήσουμε αυτές τις μεταμορφώσεις;
Δεν είναι σωστό, ότι πρέπει να προσαρμόσουμε τη δράση και τα εργαλεία μας σε αυτούς τους μετασχηματισμούς; Δεν είναι σωστό, ότι πρέπει να αξιοποιήσουμε τα νέα εργαλεία επικοινωνίας; Ότι πρέπει να αποκεντρωθούμε, να είμαστε σε διαρκή κίνηση; Και αν αυτό το επιχειρήσουμε και το πετύχουμε, εν τέλει δεν θα είναι αυτός ένας ριζοσπαστικός μετασχηματισμός; Αυτή είναι λοιπόν η πρότασή μου και ο προσανατολισμός που εισηγούμαι: Ένα κόμμα σε διαρκή κίνηση που δεν θα είναι όμως ένα κόμμα ασπόνδυλο. Θα είναι ένα κόμμα των κοινωνικών ριζωμάτων και των ριζοσπαστικών πολιτικών αξιών και στόχων.
Μα λένε κάποιοι καλοπροαίρετα: Μήπως ανοίγοντας τις πόρτες στον κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ αναρριχηθούν σε θέσεις ευθύνης και πρόσωπα με ιδιοτελείς στόχους. Κρίσιμο ερώτημα.
Που όμως δεν αφορά μόνο αυτούς που έρχονται στο κόμμα σήμερα. Αλλά και αυτούς που είμαστε στο κόμμα πολλά χρόνια. Και το ερώτημα αυτό δε μπορεί να απαντηθεί παρά μόνο με κανόνες. Μόνο με κανόνες που θα τους τηρούμε όλοι. Και βεβαίως με βάθεμα της εσωκομματικής δημοκρατίας.
Το κόμμα πρέπει να ανοίξει πλατιά
Το Κόμμα μας πρέπει να ανοίξει πλατιά. Αυτό δεν αποτελεί πολιτική πρωτοβουλία αλλά ιστορική αναγκαιότητα και υποχρέωσή μας απέναντι στην ιστορία του αριστερού και προοδευτικού κινήματος αλλά και στις ανάγκες της κοινωνίας. Να έρθουν, λοιπόν, όλοι ανεξαιρέτως, όσοι δηλώνουν ότι συμφωνούν με τις αρχές της ιδρυτικής μας διακήρυξης, του ΣΥΡΙΖΑ και της Προοδευτικής Συμμαχίας. Να έρθουν αλλά να γνωρίζουν ότι υπάρχουν κανόνες λειτουργίας. Και εδώ, επαναλαμβάνω, το πρόβλημα δεν είναι στους νέους συντρόφους αλλά σε όλους εμάς τους παλαιότερους.
Αναφέρθηκα πριν στην διακήρυξη. Η διακήρυξη έχει δώσει απαντήσεις, νομίζω σε όλα σχεδόν τα πολιτικά ζητήματα. Και ψηφίστηκε ομόφωνα από τη ΚΕ. Και με δεδομένη τη πολιτική μας συμφωνία στα μείζονα, πιστεύω ότι μας αδικεί η γενίκευση μιας άχαρης εσωτερικής συζήτησης για θέματα οργανωτικού χαρακτήρα ή συμβολικού χαρακτήρα, χωρίς βεβαίως να τα υποτιμώ. Η συζήτηση για παράδειγμα για το όνομα του κόμματος.
Υπάρχει κανείς σήμερα, που να ισχυρίζεται ότι το μπραντ ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ισχυρό και ότι πρέπει να αλλάξει; Κανείς. Αυτό όμως που οφείλουμε όλοι να κατανοήσουμε, είναι ότι σε μια πορεία συνέχειας αλλά και τομής, η τομή αυτή πρέπει να αντικατοπτρίζεται και στον τίτλο του κόμματος.
Ας δούμε τι λέει η διακήρυξη, που ψηφίσαμε ομόφωνα: «Όλες και Όλοι εμείς, άνθρωποι με διαφορετικές παραδόσεις, αριστεροί, σοσιαλιστές, αγωνιστές και αγωνίστριες του κομμουνιστικού, του οικολογικού και του φεμινιστικού κινήματος, προοδευτικοί δημοκρατικοί πολίτες του κέντρου διακηρύσσουμε τη πρόθεση μας να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, για να οικοδομήσουμε την Αριστερά της εποχής μας. Και καλούμε όλους τους Δημοκρατικούς και προοδευτικούς πολίτες να ενταχθούν στον ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία».
Η διακήρυξη με δυο λόγια καλεί όλους τους προοδευτικούς πολίτες να ενταχθούν στις γραμμές μας. Όχι μόνο τους ριζοσπάστες της αριστεράς, αλλά ακόμη και τους προοδευτικούς και «δημοκρατικούς πολίτες του κέντρου». Το ψηφίσαμε ομόφωνα αυτό.
Και το πιστεύουμε όλοι . Εγώ μάλιστα πιστεύω και κάτι ακόμα: Ότι η ένταξη στο κόμμα αυτών των ανθρώπων όχι μόνο δε θα στρέψει το κόμμα προς τα δεξιά, όπως κάποιοι φοβούνται, αλλά αντιθέτως προς τα αριστερά θα το στρέψει. Πιο ριζοσπαστικό θα το κάνει. Ο λαϊκός κόσμος είναι πολύ πιο ριζοσπαστικός από όσο κάποιοι αναπαυμένοι στις ιδεολογικοπολιτικές μας θεωρητικές αναζητήσεις, πιστεύουμε. Αλλά εν πάση περιπτώσει αυτή είναι η δική μου γνώμη.
Προσθήκη στο όνομα του ΣΥΡΙΖΑ
Το θέμα είναι, ότι όλοι συμφωνήσαμε και συμφωνούμε και για αυτό το λέμε στη διακήρυξή μας να εντάξουμε στο κόμμα όλους τους προοδευτικούς και δημοκρατικούς πολίτες.
Μάλιστα. Η συζήτηση για το όνομά μας λοιπόν δεν πρέπει να λαμβάνει υπόψιν και αυτόν το κόσμο; Δεν πρέπει αυτός ο κόσμος να αισθανθεί, ότι ο τίτλος του κόμματος που αγαπά και ψηφίζει τόσα χρόνια, περιλαμβάνει και τις δικές του ανησυχίες; Πιστεύω, ότι δε θα υπάρξει αντίρρηση σε αυτό. Όπως άλλωστε δεν υπήρξε και παλιότερα, όταν είχε επιχειρηθεί ξανά κάτι παρόμοιο. Για αυτό και πιστεύω, ότι σήμερα πρέπει να πάρουμε μια ξεκάθαρη απόφαση από τη ΚΕ. Ότι θα υπάρξει προσθήκη δίπλα στο όνομα ΣΥΡΙΖΑ, που θα αποφασισθεί σε συνεννόηση και με τους συντρόφους μας που στη πορεία προς το συνέδριο θα ενσωματωθούν οργανικά και ισότιμα στο κόμμα μας. Και στην επόμενη ΚΕΑ, θέλω να πιστεύω με πολύ μεγάλη πλειοψηφία, να αποφασίσουμε τη πρόταση για τη προσθήκη στην ονομασία που θα επικυρωθεί στο Συνέδριο.
Θα μπορούσαμε να ζητήσουμε και τη γνώμη των μελών μας, για το ζήτημα αυτό. Αλλά αυτό θα είχε νόημα μόνο αν αποτελούσε ζήτημα μείζωνος πολιτικής διαφωνίας. Στο βαθμό που αυτή δε θα προκύψει, δεν νομίζω ότι δεν υπάρχει λόγος. Θέλω να κλείσω με ορισμένες παρατηρήσεις γύρω από τα θέματα της οργάνωσης του κόμματος. Η συμμετοχή των πολιτών στις εκδηλώσεις μας είναι πρωτοφανής για μη προεκλογική περίοδο. Πρέπει το επόμενο διάστημα και προς τη πορεία στο Συνέδριο, να εξαντλήσουμε κάθε διαθεσιμότητα για συμμετοχή του κόσμου στις διαδικασίες μας.
Πρέπει όμως να συνειδητοποιήσουμε ορισμένα πράγματα. Βρισκόμαστε σε μια διαφορετική εποχή τόσο σε ότι αφορά τη κουλτούρα κομματικής ένταξης, όσο και σε ότι αφορά τη ταχύτητα επικοινωνίας των ανθρώπων μεταξύ τους. Δεν είμαστε ούτε στην εποχή της παρανομίας ούτε στην εποχή που τα μέλη περιμένανε να μάθουν τη γραμμή από το καθοδηγητή στην οργάνωσή τους. Σήμερα αυτό που απαιτείται, είναι τα μέλη μας, να έχουν αντικείμενο δράσης και δικαίωμα συμμετοχής στις κορυφαίες αποφάσεις.
Αυτό σημαίνει, ότι πρέπει να αξιοποιήσουμε καλύτερα τη διαδικτυακή πλατφόρμα και τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας. Ας δούμε για παράδειγμα τον Μπέρνυ Σάντερς στις ΗΠΑ. Είχε όλα τα συμβατικά μέσα εναντίον του. Τι έκανε; Από πολύ νωρίς κατάφερε μέσω της αξιοποίησης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, να φέρει το κόσμο κοντά του. Να οικοδομήσει ένα κίνημα τόσο ισχυρό, που κανείς δε μπορεί τώρα να αγνοήσει.
Και έτσι έφερε στο προσκήνιο την αριστερή ατζέντα και διεκδικεί για άλλη μια φορά με αξιώσεις το χρίσμα για την Προεδρία των ΗΠΑ.
Δίδαγμα πρώτο: Αν δεν υπήρχαν τα ΜΚΔ ή αν δε τα είχε αξιοποιήσει ο Σάντερς, δε θα το πετύχαινε ποτέ αυτό.
Δίδαγμα δεύτερο: Ας μη τον φοβηθούμε τον κόσμο. Ας μη φοβηθούμε τη συμμετοχή του κόσμου. Και σε κάθε περίπτωση ας μη τη βαφτίσουμε και αριστερή τοποθέτηση τη φοβία απέναντι στα ΜΚΔ και στον κόσμο. Όσο πιο ανοιχτός, όσο πιο δημοκρατικός, τόσο πιο αριστερός θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ της νέας εποχής και το παράδειγμα του Σάντερς μας το αποδεικνύει.
Εσωκομματική δημοκρατία και τόλμη να προχωρήσουμε μπροστά
Έχω λοιπόν κάθετη διαφωνία (και θέλω με ευθύτητα να την εκφράσω στην ΚΕ) με την άποψη, ότι όσοι εγγράφονται στην πλατφόρμα και θέλουν να συμμετάσχουν στη κομματική μας ζωή (προφανώς και δια ζώσης, στις συγκεντρώσεις και στη δράση μας σε τοπικό ή κλαδικό επίπεδο), αλλά δεν έχουν το χρόνο ή τη διάθεση να παρακολουθούν τις συνεδριάσεις των οργανώσεων μας, δεν πρέπει να είναι ισότιμα μέλη, αλλά απλοί υποστηρικτές ή ακόμη χειρότερα να τους θεωρούμε υποτιμητικά followers.
Θεωρώ λάθος μεγάλο, να υποτιμούμε αυτό το σπουδαίο εργαλείο του Διαδικτύου και a priori να θεωρούμε όσους εντάσσονται μέσω αυτού στη κομματική ζωή λιγότερο μέλη από κάποια άλλα παλιά μας μέλη, που στο κάτω κάτω έχουν να πατήσουν στις διαδικασίες πολλαπλάσιο χρόνο από ότι τα διαδικτυακά μας μέλη επικοινωνούν, ενημερώνονται και καταθέτουν τη διαθεσιμότητά τους.
Και κλείνω με το πιο κρίσιμο θέμα αυτό της δημοκρατίας. Όλος αυτός ο κόσμος που μας προσεγγίζει, πιστέψτε με, δε μας προσεγγίζει, γιατί τον ενδιαφέρει να συμβάλει στη διαμόρφωση συσχετισμών στον ΣΥΡΙΖΑ της επόμενης μέρας. Αυτό αφορά μονάχα τους Κατοικούντες χρόνια την Ιερουσαλήμ. Όχι τον κόσμο. Αυτοί που έρχονται, έρχονται γιατί θέλουν με το τρόπο τους να συμμετέχουν. Να γίνουν κοινωνοί. Να δράσουν μαζί μας. Και να αναλάβουν μερίδιο της ευθύνης στις κρίσιμες αποφάσεις που θα έχουμε να πάρουμε στο μέλλον.
Με δυο λόγια αν δεν τους δώσουμε χώρο δράσης, χρεώσεις δουλειάς αλλά και συμμετοχή στις κρίσιμες αποφάσεις, τότε θα τους απογοητεύσουμε. Άρα η απάντηση σε αυτό είναι μια: Ανοιχτό μυαλό και δημοκρατία. Εσωκομματική δημοκρατία. Και τόλμη να προχωρήσουμε μπροστά. Και σήμερα, πιστεύω, κάνουμε με τη συζήτηση για τον απολογισμό αλλά και με όσα θα αποφασίσουμε για τον οδικό μας χάρτη προς το Συνέδριο, ένα πραγματικά πολύ τολμηρό βήμα προς τα εμπρός.
