Της Νόρας Ράλλη
Δεν γίνεται. Δεν πάει άλλο. Δεν έχει και νόημα δηλαδή. Θ' αλλάξω επάγγελμα -ως εδώ!
Θα γίνω νυχού, μπαλωματού, κοπτοραπτού, ινφλουένσερ!
Κάτι τέλος πάντων που να μη με αναγκάζει να τους ακούω και να τους αναλύω καθ' εκάστην και αργία.
Απορώ κι ενίσταμαι, ρωτάω και ξαναρωτάω, απάντηση επί ματαίω ψάχνω και έχω γαντζωθεί -τι να κάνω η έρμη- από κάτι λίγους που έχουν μείνει ακόμα αγωνιστές και οραματιστές, μπας και κρατηθώ από κάπου, γιατί αλλιώς δεν. Δεν στο τετράγωνο δηλαδή και τι να λέμε τώρα.
Τι να λέμε; Να πούμε για τον Αδωνη και τα κουνούπια του, στα ερμητικά κλειστά στρατόπεδα συγκέντρωσης που ετοιμάζει και που, μόνο που τα φαντασιώνεται, φουντώνει το βλεννοφόρο στήθος του, τεντώνονται οι καραδεξιοί μύες του, ακροδεξιά πνοή γεμίζουν τα πλεμόνια του;
Να πούμε για τους υπουργούς που θεωρούν τους πολίτες αποβράσματα; Για κάποιους (πολλούς) αστυνομικούς και εκπροσώπους αυτών που βλέπουν τους πρόσφυγες και τους μετανάστες σαν σκουπίδια (χωρίς εισαγωγικά);
Να ξαναπούμε για τον Αδωνη που, τι να πω βρε παιδί μου -να πω πως έχει ξεφύγει; Εμ, δεν έχει! Να πω, παρεκτρέπεται; Ούτε! Δημόσια τα λέει και συμμαζεμό δεν έχει.
«Εγώ σε έβγαλα δήμαρχο, θα κάνεις ό,τι σου λεω» είπε τις προάλλες στον νυν δήμαρχο Αμυνταίου, όπου πήγε να κόψει την πίτα. Στον λαιμό τού στάθηκε το φλουρί του δημάρχου από την τόση απάθεια στην ψηφοθηρική ρεμούλα. Δεν κρατάει καν τα προσχήματα πλέον. Μήτε αυτός μήτε κανένας τους. Εχω φτάσει στο σημείο να νοσταλγώ τον πατήρ Μητσοτάκη -και όλοι μας καταλαβαίνουμε πως πιο κάτω δεν έχει...
Και κει που πάει η βδομάδα να κατασταλάξει κάπως και μεις να ησυχάσουμε κομμάτι... Όστιν!
Ενας αστυνομικός έκλεβε με το υπηρεσιακό του όπλο μικρομαγαζάτορες. Και τον έπιασαν. Και βγαίνει ο συνδικαλιστής και ποιες είναι οι πρώτες του κουβέντες; «Το πρώτο που ρώτησα», λέει, «είναι αν είναι όμορφος. Και είναι. Και έχω να πω πως αν είσαι αστυνομικός και ωραίος και πας φυλακή, περνάς ωραία!»...
Ενός λεπτού σιγή για τον χαμένο ανθυπολοχαγό, που έδωσε τη ζωή του για να είμαστε ελεύθεροι και να μπορούμε να ακούμε, δημοκρατικά και ωραία, αυτά τα «ωραία».
Πέσαν πάνω του (και καλά) οι δημοσιογράφοι και άρχισαν τα «μα τι λέτε τώρα;» και «είναι σοκαριστικό αυτό που λέτε» και τα «τι εννοείτε;». Τι να εννοεί, ωρέ; Ξεκάθαρος ήταν και το επανέλαβε και δυο και τρεις φορές. Πάντα με ένα αδιάβροχο χαμόγελο ικανοποίησης.
Γι' αυτό σου λέω. Δεν γίνεται. Δεν πάει άλλο.
Θ' αλλάξω επάγγελμα. Θα γίνω... διαιτολόγος.
Οχι όποια κι όποια διαιτολόγος φυσικά.
Στη Μύκονο θα διαιτολογήσω, δίπλα στη Μονογυιού.
Περί τις 9.800 ψήφους πήρε το Κατερινιώ.
Με 24 γράμματα το αλφάβητο που συλλάβιζε τις προάλλες (μα ούτε έναν τόνο να μην πετύχει!) πάνε περίπου 400 ψήφοι προς κάθε γράμμα που τρόμαξε να διαβάσει. Το Κατερινιώ. Η διαιτολόγος της Μυκόνου.
Η Miss Beauty 2003.
Και μη γυρίσει κανείς και με πει σεξίστρια, γιατί θα φάει 400:1 φάσκελα μαζωμένα.
Την άκουγα να διαβάζει (λέμε τώρα) στη Βουλή την «πρότασή της», όπως είπε, για τις ιδιωτικοποιήσεις στα νησιά, που της έδωσαν 9.800 ψήφους (να δεις που στις επόμενες εκλογές, θα πάρει περισσότερες). Και το έκανα εικόνα: Μονογυιού και Ζουράρις στο βήμα.
Η πρώτη να συναγωνίζεται παιδί πρώτης Δημοτικού (και πολύ λέω) στην ανάγνωση και ο δεύτερος τον Ομηρο τον ίδιο (και λίγα λέω).
Ελα όμως που ο μεσιέ γίνεται κατανοητός σε όσους «έρχονται από μακριά».
Ολους τους υπόλοιπους θέλω να τους στείλω ακόμα μακρύτερα. Στη χώρα των «αρίστων». Που βγαίνεις βουλευτής αν δεν ξέρεις μήτε γραφή, μήτε ανάγνωση, δεν έχεις μήτε ιερό μήτε όσιο και ξέρεις μόνο να ουρλιάζεις φασιστικά.
Τώρα που το καλοσκέφτομαι, μάλλον εγώ πρέπει να μετακομίσω.
Εις τον αγύριστο κι ακόμα παραπέρα.
efsyn.gr
