Άλλη μια Παραμονή στα χρόνια της ζωής μας..
Μια αλλαγή χρονιάς που ετοιμάζεται να δώσει την σκυτάλη στην επόμενη με βλαχομπαρόκ, τυμπανοκρουσίες, πυροτεχνήματα και υψηλή "ραπτική" στην φωταγωγία .
Ναι! Μετράμε τις Πρωτοχρονιές της μεταμνημονιακής Ελλάδας.
Πόσο απέχουν οι Πρωτοχρονιές απο εκείνες τις παιδικές μου!
Τότε που μετρούσα τον χρόνο αντίστροφα ένα μήνα πριν!
Τώρα γιατί να μετρήσω;
Τότε βεβαίως δεν αντιλαμβανόμουν σε βάθος πως κάθε χρόνος που μ’ αποχαιρετούσε, μου χάραζε για αναμνηστικό και μια ρυτίδα εμπειρίας. Ποιος νοιαζόταν άλλωστε;
Για μένα το βράδυ της Παραμονής είχε κάτι μαγικό, λαμπερό και χαρμόσυνο. Έπαιρνε διαστάσεις σχεδόν μεταφυσικές!
Τώρα τι μαγικό έλθει πατριώτη; Ο Μπακογιάννης να μετράει με στυλ αμέριμνου "γιάπη" ; Και στο τέλος ξέφρενα να μου πει Καλή Χρονιά;
Στα παιδικά τα χρόνια το μυαλό δεν κάνει απολογισμούς και δεν προβληματίζεται για το νέο που έρχεται.
Στα χρόνια που πέρασαν, αναλογίζομαι, πως όσες φορές κι αν καλόπιασα τον νέο χρόνο, όσο κι αν τον τραγούδησα το βράδυ της Παραμονής ,εκείνος δεν πτοήθηκε ποτέ!
Ό,τι ήθελε να μου δώσει ,μου το έδωσε με μέτρο… Γαλαντόμος σε μένα δεν υπήρξε, πάντως! Δεν έλαβε ποτέ υπόψη του ούτε το φλουρί της βασιλόπιτας που του έδειχνα περήφανα! Αδιαφόρησε προκλητικά ακόμα και «στα ποδαρικά» που επέλεγα με σχολαστικότητα!
Στο τέλος, κατάλαβα πως για μένα ο χρόνος είχε αποφασίσει να είναι διδακτικός.
Να δίνει ,να παίρνει και να με βάζει σε διαδικασία περίσκεψης.
Το δέχθηκα πάντως για να συνυπάρξουμε ,αλλιώς «χωριό δεν γινόταν»! Αποφάσισα να κάνω ένα βήμα πίσω .
Ξέρω πια, πως ό,τι έχει να μου δώσει ή να μου πάρει, θα το πράξει στα ίσα και χωρίς εκπτώσεις.
Οι Πρωτοχρονιές έχουν πάντα βήμα σταθερό και ποτέ δεν αργούν!
Εσύ μπορεί, εκείνες όχι! Εάν δεν μετρούσαμε τόσο πεισματικά το χρόνο, σκέφτομαι πως εκείνος δεν θα ήταν τόσο αυστηρός μαζί μας.
Μετράμε τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα ,τις ώρες ,τις ημέρες ,τους μήνες ,τα χρόνια .
Μετράμε ακατάπαυστα και ακούραστα. Μετράμε αυξητικά τα χρόνια κι αντίστροφα την έλευση του νέου έτους. Μέχρι να γράψει μηδέν !Και κατόπιν αρχίζει και πάλι «η ανάβαση».
Ματαιότητα; Τρόμος και προσπάθεια οριοθέτησης του απείρου; Ελπίδα για νέο ξεκίνημα ζωής;
Ή το ανθρώπινο ,δίχως τέλος παραμύθι μας;
Οι Πρωτοχρονιές των μεγάλων έχουν πάντα γλυκόπικρη γεύση..
Σε βάζουν σε διαδικασία απολογισμού!
Για τις Πρωτοχρονιές που πέρασαν ,για τις προσδοκίες που ξεκίνησαν μεγάλες και που στο διάβα κόντυναν στα μέτρα της ζωής σου.
Για τους ανθρώπους που πρωταγωνίστησαν κι αποδείχθηκαν μοιραίοι ..
Για τις ευκαιρίες που άδραξες και για εκείνες που προσπέρασες χωρίς να τις δεις.
Για τις ηχηρές απουσίες των λατρεμένων προσώπων που σε άφησαν στην μέση της διαδρομής.
Για τους φίλους που στέκουν στο πλάι ακέραιοι σε κάθε φουρτούνα ,αλλά και για τους άλλους που σκόρπισαν με την πρώτη καταιγίδα.
Η φετινή Παραμονή Πρωτοχρονιάς είναι αλλιώτικη απο τις άλλες..
Κάνει την κοσμική αλλά ο νέος χρόνος φαντάζει ήδη μεσήλικας και κουρασμένος..
Έχω την αίσθηση πως η Παραμονή φέτος με έχει βαθύτατη ανάγκη ..
Επειδή γνωριζόμαστε καλά ,υποπτεύομαι πως ο νέος μουσαφίρης θα είναι ιδιότροπος ,αλλά η Παραμονή δεν μου το μαρτυρά !
Μαζί θα το ζήσουμε κι αυτό!
Απτόητη θα ξεκινήσω το τελετουργικό μου! Βασιλόπιτα, ποδαρικό ασφαλές και φερέγγυο! Θα σπάσω και το ρόδι ,που έχω στις εφεδρείες! Θα πάρω κι ένα κλαδί ελιάς!
Θ απλώσω χείρα φιλίας και συνεργασίας στον αμφιλεγόμενο μουσαφίρη που έρχεται ,θα τον κοιτάξω κατάματα και θαρραλέα!
Θα του κλείσω το μάτι και θα πιω "στην υγειά του "!
Αφήστε τον χρόνο να κάνει την δουλειά του! Κρατάτε σφιχτά την ζωή και τους ανθρώπους σας και ευχηθείτε ό,τι επιθυμεί η ψυχή σας.
Δικαίωμα στο όνειρο!
Χρόνια πολλά! Καλή μας χρονιά!
