Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ
Οι εργαζόμενοι υφίστανται παντού την ίδια επίθεση με τα ίδια προσχήματα, τα ίδια ψεύδη, όπως ότι το κόστος εργασίας και το κοινωνικό κράτος ευθύνονται για την χαμηλή ανταγωνιστικότητα, για το χρέος, ακόμη και για την ιλιγγιώδη αύξηση της ανεργίας. Έτσι, παντού ακούγεται η ίδια προπαγάνδα, τα ίδια συνθήματα:
«μειώστε τους μισθούς», «καταργήστε τα επιδόματα» (ακόμα και των ανέργων) «τσακίστε το κοινωνικό κράτος» (μειώστε μέχρι εξαφάνισης την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη), μηδενίστε τις συντάξεις, φορολογείστε, τέλος, τις αποταμιεύσεις και τα ακίνητα των «κάτω» (εργαζόμενων, συνταξιούχων και μικρομεσαίων επιχειρηματιών).
Κι ενώ η εξαθλίωση γίνεται όλο και μεγαλύτερη και η ανεργία έχει φθάσει σε τεράστια ποσοστά, οι οικονομίες του ευρωπαϊκού, κυρίως, νότου όχι μόνο δεν ανακάμπτουν αλλά βυθίζονται όλο και περισσότερο στην ύφεση.
Η ύφεση, όμως, δεν πλήττει το ίδιο όλο τον πληθυσμό. Αντίθετα, οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι, όπως προκύπτει από έκθεση της εταιρείας ερευνών X-Wealth. Σύμφωνα με την έκθεση αυτή, ο αριθμός των πλουσίων με περιουσία άνω των 30 εκατ. δολαρίων, σε Γερμανία, Γαλλία και Ιταλία, αυξήθηκε κατά 6% στη διάρκεια του 2012, με το σύνολο της περιουσίας τους να αυξάνεται κατά 13%, φθάνοντας στα 3,4 τρισ. δολάρια. Η μεγαλύτερη αύξηση πλούτου παρατηρήθηκε στη Γερμανία, όπου ο αριθμός των πολυεκατομμυριούχων αυξήθηκε κατά 6%, ήτοι σε 16.734, ενώ το σύνολο των περιουσιακών τους στοιχείων υπερέβη τα 2 τρισ. δολάρια. Αυξημένες κατά 15% ήταν και οι περιουσίες των υπερπλούσιων της Ελβετίας.
Όμως, το πρόβλημα της ύφεσης διαιωνίζεται, γιατί οι πλούσιοι μπορούν μεν να συσσωρεύουν αλλά δεν καταναλώνουν. Εκείνοι που καταναλώνουν είναι οι εργαζόμενοι, που έχουν πλέον μειωμένη ή μηδενισμένη την αγοραστική τους δύναμη.
Υπ’ αυτή την οπτική καθίσταται φανερό, ότι η εργασία δεν είναι μόνο κόστος, είναι και πηγή, καθώς χωρίς αυτή δεν υπάρχει επιχείρηση, δεν υπάρχει προϊόν, δεν υπάρχει αγορά ούτε κατανάλωση. Ο μισθός, συνεπώς, ως ζήτηση είναι αυτός που κινεί την αγορά και μπορεί να δώσει την ώθηση εξόδου από την κρίση.
Κι όμως οι Γερμανοί επιμένουν στην πολιτική της λιτότητας, ενώ η ανεργία αντιμετωπίζεται κυρίως από την άποψη της διατάραξης της κοινωνικής συνοχής. Έτσι, φθάνουν στο απεχθές σημείο, να μιλούν για ανέργους κατά 30% κατά το ανάλογο του «ολίγον νεκρός»! Για να θυμηθώ τον 53χρονο υπάλληλο κεντρικού ωδείου της Θεσσαλονίκης που έθεσε, χθες, τέλος στη ζωή του για οικονομικούς λόγους, προσθέτοντας το όνομά του στον μακρύ κατάλογο των απελπισμένων αυτόχειρων αυτής της τεράστιας ανθρωπιστικής κρίσης που ζούμε.
Όμως, σχεδόν κανένα μέσο ενημέρωσης δεν θα αναφερθεί στον τραγικό αυτόχειρα. Όπως κανένα μέσο επικοινωνίας δεν αναφέρεται, ένα μήνα τώρα, στον απεργό πείνας, που είναι φυλακισμένος επί 2,5 χρόνια χωρίς δίκη (ως γνωστόν το ανώτατο όριο προφυλάκισης είναι 18 μήνες). Δεν ενδιαφέρει ποιος είναι ο προφυλακισμένος. Γιατί ο νόμος ισχύει το ίδιο για όλους, χωρίς εξαιρέσεις.
Τώρα καταλαβαίνω, γιατί έκλεισαν την ΕΡΤ. Δεν την ήλεγχαν. Παραδόξως, η δημόσια τηλεόραση ήταν πιο ευαίσθητη σε ζητήματα δημοκρατίας και κοινωνίας. Τώρα, οι ανεπιθύμητες ειδήσεις αποκρύπτονται. Γι’ αυτό θυμάμαι τον Νόρμαν Μέηλερ, όταν έλεγε, ότι «σκέφτομαι… αυτή τη λαίμαργη δημοκρατία που κατέψυξε το φαΐ της προτού το κάψει... αυτή τη σαδιστικά επαναστατημένη δημοκρατία που τις άρεσαν τα πέτσινα, τα σαδομαζοχιστικά... κάλλιστα χρειαζόταν την τηλεόραση - είμαι εδώ για να σε νεκρώσω, το χρειάζεσαι!».
Και η ιδιωτική τηλεόραση στην Ελλάδα σήμερα επιχειρεί το τεράστιο έργο της απονέκρωσης της συνείδησης και της συναίσθησης του κόσμου. Ναι, η τηλεόραση είναι εδώ, για να μας αποπροσανατολίζει, να μας τρομοκρατεί και να μας «απονεκρώνει». Γι’ αυτό θεωρήθηκε σκόπιμο να παραμένει στο ιδιότυπο ημιπαράνομο καθεστώς της.
Η τηλεόραση διχοτομεί απόλυτα τη φαντασία, που χάνει τις αποχρώσεις, παύοντας να είναι φαντασία.
Απομένει έτσι μόνο ο δαιμονισμός, που είναι «η μιλιά της βουβαμάρας»(Κίκεργκωρ), του αποβλακωμένου και χειραγωγημένου ιδιώτη, αυτού που θα βρει, τελικά, καταφύγιο στις αγκάλες του φασισμού και της Χρυσής Αυγής.
