Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ
Τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα έχουν επιβληθεί προ πολλού στην πολιτική διαδικασία.
Οι εκλογές δεν έχουν κανένα νόημα επισημαίνει ο Νόαμ Τσόμσκι, καθώς «η αντιπροσώπευση εξαντλείται (στην Ευρώπη προσφάτως ενώ στις ΗΠΑ σχεδόν εξ υπαρχής) στην εκπροσώπηση οικονομικών συμφερόντων.
Μόλις του 1/10 του 1%, στην κορυφή της κοινωνικής ιεραρχίας, καταφέρνει να παίρνει αυτό που θέλει… Έτσι η δημοκρατία μετατρέπεται σε πλουτοκρατία». Κάτι που ίσχυε μόνο στις ΗΠΑ, τώρα ισχύει και στην Ευρώπη.
Ο οικονομικός και πολιτικός νεοφιλελευθερισμός κυριαρχεί παντού. Το γεγονός έχει εντοπιστεί προ πολλού.
Ο Λέστερ Θόροου, εδώ και χρόνια, υποστηρίζει, ότι έχουμε ολιγαρχία και όχι δημοκρατία, καθώς στις εκλογές ψηφίζουν μόνο οι πλούσιοι, οι οποίοι αγοράζουν τα πακέτα των ψήφων των «κάτω».
Από την πλευρά του ο Πωλ Κρούγκμαν θεωρεί, ότι το πολιτικό σύστημα λειτουργεί συνολικά «προς όφελος λίγων μεγάλων συμφερόντων».
Ο πολιτικός ανταγωνισμός έχει καταστεί πλέον ένας ανταγωνισμός στη διαφθορά, για το ποιος, δηλαδή, θα έχει με το μέρος του το χρήμα.
Για να γίνουν όμως όλα αυτά, χρειάζονται μηχανισμοί-θεσμοί και μία κουλτούρα διακομματικής διαχείρισης της διαφθοράς. Πάνω απ’ όλα χρειάζεται η διάβρωση εκείνων των κοινωνικών κανόνων και θεσμών, στους οποίους στηρίζεται η «σχετική ισότητα». Όμως κενό θεσμών και κουλτούρας δεν μπορεί να υπάρχει.
Με τι συνεπώς αντικαταστάθηκαν οι θεσμοί και οι ιδέες της ισότητας;
Με ένα δίκτυο θεσμών με οσμή μαφίας (μέσα ενημέρωσης, πανεπιστήμια, κράτος, κόμματα) που κανοναρχούνται από λίγους ανθρώπους και μέσω των οποίων «αμείβονται οι νομιμόφρονες και τιμωρούνται οι διαφωνούντες».
Οι θεσμοί αυτοί «προμηθεύουν στους υπάκουους πολιτικούς τους απαραίτητους πόρους (σ.σ. χρήματα, πρόσβαση στα ΜΜΕ) για να κερδίζουν τις εκλογές, αλλά και ασφαλή καταφύγια στην περίπτωση αποτυχίας (σ.σ. θέσεις σε πανεπιστήμια, εταιρείες κ.ά.)». Αντιθέτως, διώκουν και υπονομεύουν τους αντιτιθέμενους, τους ανυπάκουους.
Οι ίδιοι θεσμοί συντηρούν «το μεγάλο ετοιμοπόλεμο στρατό διανοουμένων και ακτιβιστών», που θα εκλαϊκεύσουν και θα ενισχύσουν αντιλήψεις όπως περί της αχρηστίας του κράτους, του ζημιογόνου των μισθολογικών αυξήσεων ή της ελάφρυνσης της φορολόγησης των επιχειρήσεων κ.ά.
Αυτός ο κόσμος είναι αυτός του 1% των πλανητικών «μεγα-πλούσιων», των «λυκανθρώπων» που εμπλέκονται στις 1.318 πολυεθνικές (από αυτές οι 147 είναι οι πιο ισχυρές) και ελέγχουν την πραγματική οικονομία σε ολόκληρη τη Γη, σύμφωνα με το Ομοσπονδιακό Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Ζυρίχης, καθώς και στις 40 περίπου μεγα-τράπεζες, που συνιστούν την χρηματοπιστωτική ολιγαρχία του πλανήτη.
Το υπόλοιπο 99% αυτού του κόσμου θα είναι είλωτες. Οι δεύτεροι θα πρέπει να αδυνατούν να κινηθούν χωρίς εντολή. Πρέπει να πάψουν να ονειρεύονται, ή να θεωρούν ότι μπορούν να ανέρχονται, να έχουν προοπτική, βελτιώνοντας τους όρους της ζωής τους. Αντιθέτως, πρέπει να πειθαρχούν, όχι με μία συνειδητή αλλά με μία ασυνείδητη πειθαρχία, όπως αυτή του ανθρώπου που δεν σκέφτεται, του νευρόσπαστου, της μαριονέτας, του ζόμπι, ενός νέου είδους απομειωμένου, άσκεφτου ατόμου.
Συνεπώς, ο σημερινός κατακτητής είναι τα πλανητικά καρτέλ της πραγματικής και της χρηματοπιστωτικής οικονομίας. Αυτοί είναι οι αντίπαλοι του 99% των Ελλήνων, των Ιταλών, των Ισπανών, των Πορτογάλων κ.ά..
Ο οικονομικός και πολιτικός νεοφιλελευθερισμός κυριαρχεί παντού. Το γεγονός έχει εντοπιστεί προ πολλού.
Ο Λέστερ Θόροου, εδώ και χρόνια, υποστηρίζει, ότι έχουμε ολιγαρχία και όχι δημοκρατία, καθώς στις εκλογές ψηφίζουν μόνο οι πλούσιοι, οι οποίοι αγοράζουν τα πακέτα των ψήφων των «κάτω».
Από την πλευρά του ο Πωλ Κρούγκμαν θεωρεί, ότι το πολιτικό σύστημα λειτουργεί συνολικά «προς όφελος λίγων μεγάλων συμφερόντων».
Ο πολιτικός ανταγωνισμός έχει καταστεί πλέον ένας ανταγωνισμός στη διαφθορά, για το ποιος, δηλαδή, θα έχει με το μέρος του το χρήμα.
Για να γίνουν όμως όλα αυτά, χρειάζονται μηχανισμοί-θεσμοί και μία κουλτούρα διακομματικής διαχείρισης της διαφθοράς. Πάνω απ’ όλα χρειάζεται η διάβρωση εκείνων των κοινωνικών κανόνων και θεσμών, στους οποίους στηρίζεται η «σχετική ισότητα». Όμως κενό θεσμών και κουλτούρας δεν μπορεί να υπάρχει.
Με τι συνεπώς αντικαταστάθηκαν οι θεσμοί και οι ιδέες της ισότητας;
Με ένα δίκτυο θεσμών με οσμή μαφίας (μέσα ενημέρωσης, πανεπιστήμια, κράτος, κόμματα) που κανοναρχούνται από λίγους ανθρώπους και μέσω των οποίων «αμείβονται οι νομιμόφρονες και τιμωρούνται οι διαφωνούντες».
Οι θεσμοί αυτοί «προμηθεύουν στους υπάκουους πολιτικούς τους απαραίτητους πόρους (σ.σ. χρήματα, πρόσβαση στα ΜΜΕ) για να κερδίζουν τις εκλογές, αλλά και ασφαλή καταφύγια στην περίπτωση αποτυχίας (σ.σ. θέσεις σε πανεπιστήμια, εταιρείες κ.ά.)». Αντιθέτως, διώκουν και υπονομεύουν τους αντιτιθέμενους, τους ανυπάκουους.
Οι ίδιοι θεσμοί συντηρούν «το μεγάλο ετοιμοπόλεμο στρατό διανοουμένων και ακτιβιστών», που θα εκλαϊκεύσουν και θα ενισχύσουν αντιλήψεις όπως περί της αχρηστίας του κράτους, του ζημιογόνου των μισθολογικών αυξήσεων ή της ελάφρυνσης της φορολόγησης των επιχειρήσεων κ.ά.
Αυτός ο κόσμος είναι αυτός του 1% των πλανητικών «μεγα-πλούσιων», των «λυκανθρώπων» που εμπλέκονται στις 1.318 πολυεθνικές (από αυτές οι 147 είναι οι πιο ισχυρές) και ελέγχουν την πραγματική οικονομία σε ολόκληρη τη Γη, σύμφωνα με το Ομοσπονδιακό Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Ζυρίχης, καθώς και στις 40 περίπου μεγα-τράπεζες, που συνιστούν την χρηματοπιστωτική ολιγαρχία του πλανήτη.
Το υπόλοιπο 99% αυτού του κόσμου θα είναι είλωτες. Οι δεύτεροι θα πρέπει να αδυνατούν να κινηθούν χωρίς εντολή. Πρέπει να πάψουν να ονειρεύονται, ή να θεωρούν ότι μπορούν να ανέρχονται, να έχουν προοπτική, βελτιώνοντας τους όρους της ζωής τους. Αντιθέτως, πρέπει να πειθαρχούν, όχι με μία συνειδητή αλλά με μία ασυνείδητη πειθαρχία, όπως αυτή του ανθρώπου που δεν σκέφτεται, του νευρόσπαστου, της μαριονέτας, του ζόμπι, ενός νέου είδους απομειωμένου, άσκεφτου ατόμου.
Συνεπώς, ο σημερινός κατακτητής είναι τα πλανητικά καρτέλ της πραγματικής και της χρηματοπιστωτικής οικονομίας. Αυτοί είναι οι αντίπαλοι του 99% των Ελλήνων, των Ιταλών, των Ισπανών, των Πορτογάλων κ.ά..
Σ’ αυτούς και στους εγχώριους τοποτηρητές τους καθώς και στους εθελόδουλους πρέπει να απευθυνθεί το νέο ηχηρό «Όχι» των Ελλήνων, των Ισπανών, των Ιταλών και όλων όσων τους αφαιρούνται τα δικαιώματα στην αξιοπρεπή ζωή και στην ελευθερία...
