Η επιχείρηση «καθαρά χέρια» το 1992 ήταν καίριο χτύπημα που οδήγησε στη διάλυση την 1η Ιταλική Δημοκρατία. Όλα ξεκίνησαν από μια ομάδα δικαστικών υπό τον Αντόνιο ντι Πιέτρο που άρχισε να ερευνά υποθέσεις σκανδάλων.
Στην Ελλάδα την εξουσία μετά την μεταπολίτευση τη μοιράστηκαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, η πολύχρονη....
παραμονή στην εξουσία δημιούργησε τις προϋποθέσεις διαπλοκής και διαφθοράς της πολιτικής με την οικονομική εξουσία.
Στην Ιταλία οι δικαστές αποκάλυψαν δεκάδες υποθέσεις διαφθοράς -αρχικά στο Μιλάνο και στη συνέχεια σε όλη την Ιταλία- με πρωταγωνιστές πολιτικούς και επιχειρηματίες.
Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αποκαθήλωσης πολιτικού, ήταν ο σοσιαλιστής Μπετίνο Κράξι, ο οποίος για να γλιτώσει τη φυλακή, έφυγε και τελικά πέθανε στην Τυνησία.
Από τις έρευνες δεν γλίτωσε ούτε ο Μπερλουσκόνι και οι επιχειρήσεις του. Μάλιστα, κατά μία άποψη μπήκε στην πολιτική το 1994, προκειμένου να προστατέψει την αυτοκρατορία του από τη Δικαιοσύνη.
Αυτήν την επιχείρηση εκμεταλλεύτηκε ο Μπερλουσκόνι, ο οποίος βρέθηκε στο μικροσκόπιο της έρευνας και κατάφερε να μετατρέψει τα «καθαρά χέρια» πολιτική διαμάχη με τον Ντι Πιέτρο.
Δεκάδες Ιταλοί πολιτικοί επιχειρηματίες κατέληξαν στη φυλακή αλλά δεν ήταν λίγοι εκείνοι που στο όνομα της κάθαρσης ξέπλυνα τις δικές τους «αμαρτίες» και συνέχισαν να κυριαρχούν στην πολιτική και οικονομική ζωή της Ιταλίας. Ανεξάρτητα από την εξέλιξη της, ήταν μια πρωτοφανής σε έκταση δικαστική έρευνα, η οποία προκάλεσε την πτώση ενός ολόκληρου κομματικού συστήματος.
Ο ίδιος ο Ντι Πιέτρο ασχολήθηκε και με την πολιτική χωρίς επιτυχία.
Μπορεί ο δικαστής Ντι Πιέτρο να υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το δικαστικό σώμα, μπορεί η επιχείρηση «Καθαρά Χέρια» να κληροδότησε στην Ιταλία το φαινόμενο Μπερλουσκόνι, μπορεί η κάθαρση α λα ιταλικά να έμεινε ημιτελής και μετέωρη, όμως το Σοσιαλιστικό Κόμμα και το Χριστιανοδημοκρατικό πέρασαν αμετάκλητα στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.
Στην Ελλάδα παράλληλα με το μνημόνιο ξεκίνησε μια αντίστοιχη επιχείρηση από την ανάγκη να εκτονώσουν τη οργή του Ελληνικού λαού, ο οποίος κλήθηκε να πληρώσει το λογαριασμό της μεταπολιτευτικής χρεοκοπίας των κομμάτων εξουσίας.
Η κρίση στη χώρα μας πρώτα ήταν πολιτική και μετά οικονομική.
Το αρχικό σοκ της ελληνικής κοινωνίας από την είσοδο της χώρας στο ΔΝΤ διαδέχθηκε το κίνημα των «αγανακτισμένων» που δημιούργησε συνθήκες αποσταθεροποίησης, απειλώντας την εφαρμογή των επαχθών όρων του μνημονίου. Το βασικό αίτημα ήταν να πάνε στη φυλακή όσοι έφταιξαν.
Σύμφωνα με γνώστες του παρασκηνίου μπροστά στον κίνδυνο να τιναχθούν όλα στον αέρα η Τρόικα, φέρεται, να ζήτησε αρχικά από τον πρώην Πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου ενημέρωση για υποθέσεις διαφθοράς πολιτικών προσώπων και στη συνέχεια την επιτάχυνση της διερεύνησης τους. Έτσι, λοιπόν, τα «βρώμικα» χέρια της μεταπολίτευσης ανέλαβαν να καθαρίσουν αυτές τις υποθέσεις.
Κάποιοι πήγαν φυλακή και θα ακολουθήσουν και άλλοι, οι περισσότεροι ξοφλημένοι πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες και θα ακολουθήσουν όσοι σήμερα δε βολεύουν το σύστημα ή δεν μπορούν να το βοηθήσουν στο να περάσει στην επανίδρυση του χωρίς ριζικές αλλαγές στη δομή και φυσιογνωμία του. Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτοί που βρίσκονται στη φυλακή ή θα διωχθούν, είναι αθώοι.
Οι λίστες και οι «λιστομαχίες», που περιλαμβάνουν και κλέφτες και φοροφυγάδες, χρησιμοποιούνται για την «εξυγίανση» του πολιτικού συστήματος στα μάτια του λαού. Να θεωρήσει, δηλαδή, ο λαός ότι η κρίση οφείλεται στους ανέντιμους πολιτικούς.
Η υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ και ο τρόπος, που δεν χρησιμοποιήθηκε, είναι χαρακτηριστικός για το βρώμικο παιχνίδι που παίζεται στο παρασκήνιο. Η επόμενη φάση του σχεδίου είναι η αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού με όρους «διαφθοράς». Το μεγάλο ζητούμενο είναι αν η δικαιοσύνη είναι διατεθειμένη να παίξει ένα καθοδηγούμενο παιχνίδι εξουσίας ή θα αποδείξει τη συνταγματικά κατοχυρωμένη ανεξαρτησία της.
Στη δεύτερη περίπτωση οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες με πολλές ανατροπές που θα φτάσουν και στην αναδιάταξη του πολιτικού και οικονομικού σκηνικού.
Η καταπολέμηση της διαφθοράς απαιτεί ισχυρή πολιτική βούληση είπε, πριν από λίγες ημέρες, ο πρόεδρος της Βουλής, Ευάγγελος Μεϊμαράκης παρουσία δικαστικών στο πλαίσιο ημερίδας που διοργάνωσε η γενική γραμματεία Διαφάνειας και η Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής. Άθελα του ο κ. Μεϊμαράκης αποκάλυψε τον τρόπο λειτουργίας των ανεξάρτητων εξουσιών στη χώρα μας τα χρόνια της μεταπολίτευσης. Δεν είναι θέμα πολιτικής βούλησης η κάθαρση αλλά η ανεξάρτητη λειτουργία της δικαιοσύνης όπως προβλέπει το Σύνταγμα.
Το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα εξουσίας μπαίνει σε τροχιά «σύγκρουσης» με τη δικαστική εξουσία, λένε δικαστικοί κύκλοι.
Η Ελληνική κοινωνία δεν ανέχεται, πλέον, τη διαφθορά, αλλά και δεν πρόκειται να δεχτεί εύκολα μια αποπροσανατολιστική επιχείρηση «καθαρά χέρια» με λίστες και διαρροές για έρευνες. Άλλωστε, στην Ιταλία αυτή η επιχείρηση γέννησε τον Μπερλουσκόνι, γέννησε τον Φίνι και όλο το σάπιο πολιτικό σύστημα της.
Εδώ και καιρό κύκλοι εντός και εκτός Ελλάδας επεξεργάζονται ένα σχέδιο κατακερματισμού του πολιτικού συστήματος α λά ιταλικά.
Υπάρχουν αρκετοί που προσπαθούν να γίνει με όρους ξεκαθαρίσματος λογαριασμών-οικονομικών και πολιτικών- με ορίζοντα την επόμενη μέρα.
Μάλιστα εργολάβοι και δημόσιοι προμηθευτές που με το κρατικό χρήμα γιγαντώθηκαν εμφανίζονται ως τιμητές της κάθαρσης ενώ στο παρασκήνιο στηρίζουν, προωθούν πρόσωπα αλλά και νέα σχήματα.
Ξεπαγώνουν τον Κώστα Σημίτη σε ρόλο «Νέστορα» της ανασύνθεσης της κεντροαριστεράς, ετοιμάζουν τον Λουκά Παπαδήμο ενώ προωθούν και τον Γιάννη Στουρνάρα με προκλητικά δημοσιεύματα στήριξης. Οι εφεδρείες του συστήματος είναι πολλές και ακούγονται ονόματα όπως οι Γιαννίτσης, Παπαδόπουλος, Ράπανος ακόμα και ο τέως υπηρεσιακός Πρωθυπουργός Παναγιώτης Πικραμένος.
Το πολιτικό και οικονομικό προσωπικό της χώρας είναι φθαρμένο και πολλές υποθέσεις προμηθειών βρίσκόνται στο μικροσκόπιο της δικαιοσύνης. Η κρίση άνοιξε στόματα, οι υποθέσεις δεν μπορούν πλέον να κρατηθούν και δεν αποκλείονται «ανθρωποθυσίες» ακόμη και σε πρόσωπα που θα κάνουν πάταγο.
Οι υποθέσεις διαφθοράς μπορούν να ρευστοποιήσουν βίαια το πολιτικό σκηνικό και να το αναδιατάξουν.
Θα προλάβουν τα κόμματα να επανιδρυθούν ώστε η μετεξέλιξη τους να λειτουργήσει ως ξέπλυμα του παρελθόντος ή θα ανοίξει το κουτί της Πανδώρας;
