Του Γιώργου Μαλούχου
Από χθες το απόγευμα, μετά τις προσφυγές της Ισπανίας και της Κύπρου, η Ιταλία είναι πλέον η μοναδική χώρα του ευρωπαϊκού νότου εκτός μηχανισμών «διάσωσης» της ευρωζώνης.
Και, φυσικά, το ερώτημα που...
βρίσκεται πλέον στα χείλη όλων, είναι ένα: μέχρι πότε;
Η απάντηση, κάθε άλλο παρά ευοίωνη είναι, καθώς τα ιταλικά μεγέθη και η προβληματικότητά τους όπως καθίσταται εκρηκτική κάτω από τις εθνικές εμμονές της γερμανικής πολιτικής, κάνουν οτιδήποτε άλλο μέχρι σήμερα, να μοιάζει απλώς με… μικρογραφία.
Και φυσικά, μετά την προσφυγή της Ισπανίας, ουδείς έχει πλέον την αυταπάτη, ότι η Ιταλία θα καταφέρει να ξεφύγει από αυτή την πορεία. Όμως, ακόμα κι αν κάτι τέτοιο ήταν κατορθωτό, η προσφυγή τόσων χωρών ως σήμερα, είναι ήδη υπερεπαρκής για να καταστήσει σαφές, ότι το όλο οικοδόμημα του κοινού νομίσματος ασθενεί πλέον βαρύτατα.
Φυσικά ο γερμανός υπουργός Οικονομικών, έκανε χθες το αναμενόμενο από τον ίδιο: έδειξε εκ νέου την Ελλάδα ως υπεύθυνη για το σύνολο του ευρωπαϊκού προβλήματος. Από μία άποψη ευτυχώς: δείχνει πλέον ξεκάθαρα σε όλους, πόσο σοβαρά αξίζει να παίρνει κανείς τον κ. Σόιμπλε και τις ακραίες, επιθετικές απόψεις του, που έχουν σαφώς άλλα από τα προφασιζόμενα κίνητρα και οι οποίες ελάχιστη σχέση έχουν με την πραγματικότητα, αλλά πολύ μεγαλύτερη με την προσπάθεια της χώρας του να εκμεταλλευθεί την κρίση, για να επιτύχει την κυριαρχία στην ευρωζώνη. Ακόμα περισσότερο πρέπει να… καλοδεχθεί κανείς τις πρωτοφανείς για τις μεταπολεμικές αμερικανογερμανικές σχέσεις δηλώσεις του κ. Σόιμπλε για τον Αμερικανό πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα: σε περίπου ιταμό ύφος, ο γερμανός υπουργός Οικονομικών… συνέστησε δημόσια στον αμερικανό πρόεδρο να κοιτάξει να ασχοληθεί με τα δικά του ελλείμματα και όχι με το τι συμβαίνει στην Ευρώπη!... Η Γερμανία δείχνει τα δόντια της προς κάθε κατεύθυνση, κι αυτό είναι καλό: γιατί πολλοί τόσο καιρό είτε δεν μπορούσαν, είτε δεν ήθελαν να τα δουν…
Βρισκόμαστε λοιπόν σε μία Ευρώπη, στην οποία η μία μετά την άλλη οι χώρες εισέρχεται σε γερμανικής έμπνευσης και εποπτείας μηχανισμούς διάσωσης και στις οποίες οι κοινωνίες αρχίζουν να «βράζουν» η μία μετά την άλλη, σε μία Ευρώπη που η σύγκρουση μεταξύ της Γαλλίας – και όχι μόνον – και της Γερμανίας είναι πλέον κάθε μέρα που περνάει όλο περισσότερο ορατή, καθώς και σε έναν ευρωατλαντικό κόσμο στον οποίο τα ρήγματα μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας, επίσης διαρκώς βαθαίνουν, ενώ οι «αγορές», μέσα σε αυτό το χάος, επιτίθενται σε όλο και μεγαλύτερο εύρος και βάθος και οι νομισματικές ισοτιμίες και τα διεθνή χρηματιστήρια κλονίζονται σε σεισμικό βαθμό. Το «κερασάκι στην τούρτα», είναι μία ακόμα Σύνοδος Κορυφής, που η αποτυχία της θεωρείται από τους πάντες ήδη δεδομένη…
Σε αυτή την Ευρώπη λοιπόν, η Ελλάδα, ήταν, είναι και παραμένει, κατά το Βερολίνο, η μητέρα των δεινών. Δυστυχώς, από εδώ, ουδείς τολμά να του απαντήσει.
Όμως, τελικά, δεν έχει και μεγάλη σημασία: θα του απαντήσει σύντομα η πραγματικότητα, όταν η εθνικιστική, προκλητική και βαθύτατα αντιευρωπαϊκή πολιτική του Βερολίνου, οδηγήσει τελικά και την Ιταλία στην προδιαγεγραμμένη πλέον πτώση. Τότε, όλοι θα καταλάβουν κι όλοι θα μιλήσουν. Όμως, τότε, θα είναι πια πάρα πολύ αργά. Ισως, η παράλογη και εξόφθαλμα δυσανάλογη διαρκής στοχοποίηση της Ελλάδας από το Βερολίνο, να μας καταστήσει πλέον εμάς το πρώτο μεγάλο θύμα αυτής της πολιτικής, με βαρύτατες συνέπειες για τη χώρα, αλλά ουδείς τρέφει πια αμφιβολίες για το εύρος του κακού.
Αλλωστε, ανεξάρτητα από το αν, το και το πότε θα γίνει κάτι αντίστοιχο με την Ιταλία, ίσως είναι ήδη αργά: μπορεί ο κ. Σόιμπλε να δείχνει με το δάχτυλο την «κακή» Ελλάδα, αλλά, οι πάντες πλέον αντιλαμβάνονται, ότι είναι η γερμανική ηγεμονική πολιτική εκείνη που πιθανότατα έχει θέσει πλέον το ευρώ συνολικά, η εμπιστοσύνη στο οποίο έχει διαλυθεί πλήρως και σε όλα τα επίπεδα, σε πορεία αντίστροφης μέτρησης.
Κι η Ελλάδα, η οποία ασφαλώς και κάθε άλλο παρά χωρίς ευθύνες βρίσκεται σε αυτή την ιστορία, αλλά και που φυσικά, την ίδια ώρα, είναι κωμικό να λέγεται ότι πήρε την Ευρώπη στο λαιμό της, πρέπει να κάνει τώρα, ό,τι μπορεί για να σταθεί όρθια τουλάχιστον στο μεσοδιάστημα των ευρύτερων εξελίξεων και να προετοιμαστεί όσο καλύτερα μπορεί γι' αυτές.
Ισως η αντίστροφη μέτρηση να μην έχει αρχίσει, ίσως και τελικά να αποφευχθεί – το μέλλον θα δείξει. Ομως, όποιος πιστεύει, ότι το ενδεχόμενο αυτό δεν είναι απολύτως υπαρκτό, απλώς κοροϊδεύει τον εαυτό του…
ΠΗΓΗ: tovima.gr
