Της ΛΙΑΝΑΣ ΚΑΝΕΛΛΗ
Η ζωή στην Ελλάδα μας βιώνεται σε δυο παράλληλους κόσμους, σύντροφοι. Το νιώθουμε όλοι. Μα όλοι!
Απ' τη μια η πλειονότητα, βυθισμένη στην ανασφάλεια και το χάος, με τη φτώχεια να θερίζει όχι πια μόνον όνειρα και δη πολυτελείας, αλλά παιδικά στομάχια και γεροντικά κόκαλα...
Γέμισαν οι δρόμοι από καλοντυμένους ζητιάνους, που δε σε κοιτάνε στα μάτια και ζητάνε μια βοήθεια για τα φάρμακά τους. Στα εργοστάσια, στα ξενοδοχεία, στα γραφεία εταιρειών, χιλιάδες απολυμένοι παλεύουν με επισχέσεις, με απεργίες, με συνελεύσεις και ιδρωμένα απ' την αγωνία χαρτιά που μοιράζουν σε πεζοδρόμια, πασχίζουν να γνωστοποιήσουν στην κοινωνία πώς βρέθηκαν στο δρόμο όλοι ή μερικοί για την ώρα, καθώς πολλαπλασιάζονται οι χαλυβουργίες. Ούτε θέλω να σκεφτώ τη ...δημοκρατία, στην οποία δίνουν εξετάσεις για την ανώτατη εκπαίδευση τα παιδιά του 2012 στο ευρωχώρο Ελλάς.
Απ' την άλλη, μια μειονότητα των εχόντων και κατεχόντων το δημόσιο λόγο και κυρίως τη δημόσια εικόνα, διεκδικητές ψήφου επανορθωτικής, επαναληπτικής, κυβερνητικής, συνεκτικής ή διαλυτικής και αντιστασιακής, παρουσιάζουν μια εικονική πραγματικότητα πιθανοτήτων, πουλώντας συμμαχικά σωσίβια, κομπογιαννίτικες συνταγές για πομάδες στα μείζονα τραύματα των πολιτών ανθρώπων, τσανακογλείφτικες ταρζανιές θαυμάτων που θα συντελεστούν την επομένη των εκλογών.
Αυτές οι εκλογές έξω απ' όλα τα άλλα, δεν έχουν σύντροφοι ούτε καν την αξιοπρέπεια μιας παρτίδας πρέφας σε συνοικιακό καφενείο. Δεν έχουν ούτε το ήθος ούτε καν το ύφος ενός ποδοσφαιρικού αγώνα ανάμεσα σε ομάδες της γειτονιάς.
Μοιάζουν ολοένα και περισσότερο, καθώς πλησιάζουμε την κάλπη, με ξεκαθαρίσματα παλιών και νέων λογαριασμών μπράβων της νύχτας που έγινε μέρα και στοίχειωσε και τις τελευταίες καλές προθέσεις να ισχύσει το ελάχιστο της κατανόησης της πραγματικότητας. Λες και γέμισε η προεκλογική αρένα σαράφηδες και τελώνες, φαρισαίους και ιερατεία, φθηνοπληρωμένους τελάληδες και μάγους των τσίρκων που δίνουν παράσταση μέρα μεσημέρι σε στρατιές άεργων και άνεργων.
Με πιάνει τις προάλλες μια γυναίκα ώριμη μετά από ομιλία σε πλατεία με μια ιδιότυπη αγωνία. «Χρόνια τώρα, όλη μου τη ζωή ψηφίζω ΚΚΕ. Ο άντρας μου κι ο γιος μου μ' έπιασαν και μου είπαν να ψηφίσω Σύριζα, έτσι για μια αλλαγή. Δεν με πιέζει ο άντρας μου, καλός είναι. Τι να του πω;».
Για μερικά δευτερόλεπτα προσπάθησα να μη δείξω, πόσο αίμα ανέβηκε στο κεφάλι μου μπροστά στην οικεία χειραγώγηση, την παντοδύναμη αναπάντητη αφέλεια της αφασικής «αλλαγής», που όμως είναι ανθρώπινη ανάγκη στην παρατεταμένη μίζερη πραγματικότητα.
Η εικόνα ήρθε μπροστά μου ξεκάθαρη και καλά καδραρισμένη.
Ανάμεσα στους δυο κόσμους των εικόνων που ζει αναγκαστικά η συντρόφισσα, ήρθε στο πιάτο η λύση, συνειδητά ή όχι δεν έχει και σημασία. Μόνο εκλογικό αποτέλεσμα μπορεί να παράξει αφήνοντας ανέγγιχτες τις θλιβερές όψεις του ίδιου νομίσματος.
Η αλήθεια είναι πάντα, ακόμα κι όταν πονάει, το καλύτερο αντίδοτο στο δηλητήριο των ψευδαισθήσεων και την παραμύθα της ναρκωμένης συνείδησης ή της λιπόθυμης απ' τα βάσανα ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Ακου να σου πω, της λέω. Να πας να πεις στον άντρα σου, πως έχουμε εκλογές και δεν χάζεψες να τις περνάς για ιπποδρόμιο. Σου λέει λοιπόν, πως αντί να ψηφίσεις, πρέπει να ποντάρεις σε ένα άλογο που μπορεί να κερδίσει. Και να του πεις, πως προτιμάς να πας να ρίξεις το κουκί σου εκεί και σ' αυτούς που επιμένουν να σε θεωρούν άνθρωπο κι όχι γαϊδούρι.
Τα ματάκια της λάμψανε. Σα να κατάλαβε, πως πίσω απ' την πρόθεση κρυβόταν εκείνο το οικείο και ζεστό μιας ψευτιάς που από δικό σου χέρι μοιάζει με χατίρι και δεν σ' αφήνει να σκεφτείς την ντροπή της επομένης απέναντι στον καθρέφτη σου.
Ισιωσε την πλάτη και είπε έτσι που να την ακούσουν και οι άλλοι γύρω.
«Δεν αλλάζω εγώ».
Αυτή η ...εκλογική πραγματικότητα δεν αναλύεται, δεν καταγράφεται παρά μόνον ολότελα προσωρινά σε δημοσκοπήσεις και θεωρητικές αναμετρήσεις.
Την επομένη σύντροφοι, θα κριθούμε όλοι. Εκεί που τα γαϊδούρια θα παλεύουν για το ψωμί τους και τα ιδρωμένα άλογα θα φοβούνται τα ποντίκια τα κρυμμένα στα θησαυροφυλάκια της εξουσίας του πλούτου. Καμιά απορία αναπάντητη, κανένα παραμύθι για μεγάλα παιδιά ανεξήγητο. Το ιπποδρόμιο είναι η αγορά.
Στα φανερά λοιπόν εμείς, όρθιοι και πεζοί, αγωνιστές εκτός εμπορίου ψυχών και ονείρων. Εκλογές. Ψηφοδέλτια. Η ανατροπή δε δημοσκοπείται. Γίνεται. Και την επομένη των εκλογών.
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΠΗΓΗ: radar-gr
