Τον Οκτώβριο του 2009 εκλέξαµε µια κυβέρνηση που µας υποσχόταν πως θα γίνουµε η Δανία του Νότου. Αυτό δεν σηµαίνει ότι το περιµέναµε να γίνει, µπορεί και να µην το ευχόµασταν κιόλας. Στα µέρη µας τα προσδοκώµενα σπανίως σχετίζονται µε τα επόµενα.
Και Δανία γίναµε από µιαν άποψη. Μόνον που η δική µας Δανία έχει να κάνει µε τη σαιξπηρική της εκδοχή. Την... τραγική παράδοση την έχουµε στο αίµα µας, πώς να το κάνουµε;
Στην πολιτική µας σκηνή περιφέρονται διάφοροι πρίγκιπες οι οποίοι σε κάθε τους βήµα αναρωτιούνται αν θα πρέπει να ζει κανείς ή να µη ζει. Για να µην τους φάνε οι τύψεις τρώγονται µε τα ρούχα τους.
Ολόκληρες κοινωνικές οµάδες, µε αλλεπάλληλα λιποθυµικά επεισόδια, δείχνουν ως άλλες Οφηλίες να έχουν πάρει τον δρόµο της παραφροσύνης – τον είχαν πάρει προ πολλού εδώ που τα λέµε, απλώς τώρα, εκτός από τα χρήµατα µας τέλειωσαν και τα προσχήµατα.
Και όλοι µαζί εν χορώ, πρίγκιπες, Οφηλίες, ένοχοι και αθώοι, συνωµότες, ραδιούργοι και νεκροθάφτες διαπιστώνουµε ότι ναι, όντως, υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της Δανιµαρκίας......
Για να µην ξεχάσω και το φάντασµα που εµφανίζεται µέσα στα µαύρα τα µεσάνυχτα, για να µας υπενθυµίσει πως το καθήκον µας είναι να το εκδικηθούµε και να σκοτώσουµε επιτέλους τον καταχραστή. Το φάντασµα το έχουµε βαπτίσει ανάπτυξη, ανάκαµψη, ανασυγκρότηση κι άλλα παρόµοια, που υποτίθεται πως πρέπει να εµπνέουν, αλλά µέχρι τούδε κανέναν δεν εµπνέουν.
Τι να σηµαίνει άραγε αυτή η λέξη; Τι µπορεί να σηµαίνει η λέξη ανάπτυξη για την ελληνική κοινωνία το 2011; Και πόσο διαφορετική είναι η ανάπτυξη που ονειρευόµαστε το 2011, στα µαύρα µεσάνυχτα του παρόντος, απ’ αυτήν που πραγµατοποιούσαµε στη δεκαετία του ‘80, του ‘90 και το 2000, τότε που την κατακτούσαµε προχωρώντας µε όχι και τόσο ελαφριά πηδηµατάκια προς τον σηµερινό γκρεµό;
Το πρώτο που οφείλουµε να κάνουµε είναι να σκοτώσουµε το φάντασµα. Αυτό το τερατάκι που κατασκευάσαµε και το είπαµε ανάπτυξη. Ενας συνδυασµός κράτους µεγέθους και νοοτροπίας υπαρκτού σοσιαλισµού που το στήριζε, και το οποίο στήριζε µια υπερκαταναλωτική κοινωνία.
Θα πρέπει να αποφασίσουµε, ότι µπορεί να είµαστε ο εξυπνότερος λαός του κόσµου, όµως δεν χρειάζεται να παίρνουµε ό,τι χειρότερο κυκλοφορεί στη διεθνή αγορά και να το κάνουµε δικό µας.
Το περιµένουµε απ’ τους πολιτικούς κι αυτό; Ελάτε τώρα, αφού το βλέπετε ότι οι άνθρωποι δεν τα βγάζουν πέρα. Τσακώνονται για τα Μνηµόνια και δεν έχουν χρόνο για φαντάσµατα.
Τρώγονται µε τα ρούχα τους για να µην τους φάνε οι τύψεις.
Το πρώτο που οφείλουµε να κάνουµε είναι να σκοτώσουµε το φάντασµα της ανάκαµψης
ΠΗΓΗ: τα νεα
