1821 η γέννηση ενός έθνους», έτσι διαφημίζεται το υπό τον κ. Βερέμη νέο ιστορικό έργο για την επανάσταση του '21. Ομως...
η «γέννηση ενός έθνους» θα μπορούσε να αφορά σε μια επανάσταση όπως η Αμερικανική του 1776, η οποία όντως γέννησε ένα νέο έθνος, το Αμερικανικό.
Η επανάσταση όμως του 1821 γέννησε το (νέο) κράτος ενός έθνους. Πράγμα τελείως διαφορετικό! Και στην εποχή μας αυτές οι διαφορίτσες τυγχάνουν κρίσιμες.
Προς τη CITIBANK κι άλλες τράπεζες που εξακολουθούν να χρησιμοποιούν εταιρείες «κυνηγών χρεών» και να ενοχλούν τον κόσμο στα σπίτια του ή στη δουλειά του, ό,τι ώρα θέλουν και με ιταμόν τρόπο. Μαζευτείτε!...
«Οι διπλωμάτες έχουν το δικαίωμα να είναι ειλικρινείς» δήλωσε η κυρία Χίλλαρυ Κλίντον, αναγνωρίζοντας έτσι ότι η κατηγορία πως, φέρ' ειπείν, ο Ερντογάν έχει πλουτίσει παρανόμως είναι αληθής!!
Οταν η αμηχανία οδηγεί στην ηλιθιότητα...
Η κρίση είχε αρχίσει αρκετά χρόνια πριν από την κρίση. Ηδη από το 1995-96 ο «εκσυγχρονισμός» μιλούσε για «απασχολήσιμους» - Για «ευέλικτη εργασία».
Γράφαμε ορισμένοι από τότε ότι πάμε προς τις ατομικές συμβάσεις εργασίας - αλλά,
σε όσους φώναζαν για κάτι τέτοια, απαντούσε η σιωπή ή οι ρετσινιές: «εμπαθής», «γραφικός» και τα τοιαύτα. Μη σας πω «εθνικιστής» και «αντισημίτης»...
Ηδη από τότε ήταν φανερό, τουλάχιστον σε όσους δεν τάπωναν τα μάτια τους με χρυσά δηναροδολάρια ως άλλοι νεκροί, ότι το σύστημα με τον «εκσυγχρονισμό» στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης, σκόπευε κυρίως στην ανατροπή των εργασιακών σχέσεων.
Στην κρίση φθάσαμε με πολέμους (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν), ολοκληρωτική προπαγάνδα μέσα από την τηλεόραση, αλλά και τον κυβερνητισμό που χαρακτήρισε ευρύτερα τον Τύπο (και στην Ελλάδα). Η παθογένεια του συστήματος, διαφθορά (όχι μόνον στην Ελλάδα) και η διαπλοκή (όχι μόνον στην Ελλάδα), έγινε έξις και φύσις. Η οικονομία της φρίκης όχι μόνον κατίσχυσε της όποιας πολιτικής, αλλά, εν ευθέτω χρόνω, τα γκόλντεν μπόυς δεν θα χρειάζονται καν αυτές τις δευτεράντζες - τους πολιτικούς των κυρίαρχων κομμάτων
για τους οποίους η όλο και πιο άπελπις ου μην και ισχνή λαϊκή εντολή δεν μπορεί πλέον να αποτελεί ούτε καν φύλλο συκής, πόσω μάλλον να νομιμοποιεί την αθλιότητα και τον τρόμο που, κυβερνώντας, παράγουν.
Τώρα πλέον, μιλώντας για την Ελλάδα, τα νούμερα έχουν χάσει τον λογαριασμό: το ΑΕΠ έπεσε 4,2% το 2010 και πάει για -3,0% το 2011.
Το δημόσιο χρέος, όσο πιο πολύ το πληρώνουμε, τόσον πιο πολύ αυξάνεται. Τώρα είναι στο 140,2% του ΑΕΠ, το 2012 θα είναι 156,0% κι όταν βγούμε, αν ποτέ βγούμε απ' το μνημόνιο, θα χρωστάμε γεωμετρικώς περισσότερα!
Η ανεργία προβλέπεται για το 2011 στο 15% (με την πραγματική ανεργία πολύ μεγαλύτερη), ενώ οι «μαύρες τρύπες» αναδύονται η μία μετά την άλλη θηριώδεις.
Σε αυτό το διάστημα ο Παπανδρέου πήρε εναντίον των εργαζομένων και των παραγωγικών ανθρώπων όλα τα μέτρα που έλεγε ότι δεν θα πάρει. Ταυτοχρόνως η φοροδιαφυγή, η εισφοροδιαφυγή και η κρατικοκομματική σπατάλη συνεχίζονται αδιατάρακτες. Ετσι
οι προϋπολογισμοί που συντάσσονται είναι μαϊμούδες, είναι της πλάκας και αντέχουν τρεις μέρες (όσον τα θαύματα) κι όχι έναν χρόνο (όσον τα ψέματα).
Οταν ανέλαβε ο Παπανδρέου, το εξωτερικό χρέος ήταν στο 110% του ΑΕΠ. Το μετέτρεψε σε κρίση δανεισμού (και ιδικού του ή άνωθεν υπαγορευμένου πανικού), ατίμασε διεθνώς τους Ελληνες ως «διεφθαρμένους» και «τεμπέληδες», υπήγαγε δε τη χώρα σε καθεστώς κατοχής, το Μνημόνιο.
Τώρα η τήρηση του Μνημονίου (αντί του Συντάγματος) επαφίεται στο φιλότιμο των Ελλήνων (να φορολογούνται αγριότερα, να χάνουν τις δουλειές τους και να διασύρονται).
Η χώρα δανείζεται και θα δανείζεται με αβάσταχτα τοκογλυφικά επιτόκια, θησαυρίζοντας με το αίμα της τους τραπεζίτες, Γερμανούς, Αμερικανούς κι άλλους.
Οι δε ημερομηνίες παραμονής στον λαβύρινθο των μέτρων, της επιτήρησης και της λιτότητας προβάλλουν ανατριχιαστικές, 2021, εφιαλτικές, 2024, με μόνον αποτέλεσμα να χρωστάμε τότε περισσότερα απ' όσα τώρα.
Στο μεταξύ όμως, η εργασία, η εκπαίδευση και οι κοινωνικές απολαβές θα έχουν εξαρθρωθεί, η ζούγκλα θα έχει επικρατήσει και μια νέα καταναλωτική κοινωνία, που θα επιτρέπει την κατανάλωση μόνον στις ελίτ, θα έχει αναδυθεί, στρατιωτικοποιημένη και τυραννική.
Αυτού του ζοφερού μέλλοντος τώρα άδεται το πρελούδιο: με α) την πτώση του ΑΕΠ, β) την αύξηση του χρέους και γ) την αύξηση της ανεργίας: Η τριλογία του θανάτου μιας κοινωνίας. Κι ενός κράτους.
Διότι ο ίδιος θάνατος απειλεί ένα κράτος που η οικονομική του αδυναμία, καθώς και η κοινωνική του αποσάθρωση το περιάγουν σε συνθήκες περικύκλωσης.
Οσον ασκεί την εξουσία στη χώρα ο δικομματικός μονοκομματισμός ουκ έστιν οδός -παρά μονόδρομος. Προς την αναίρεση της χώρας και την καθαίρεση του λαού...
ΠΗΓΗ: enet.gr, ΣΤΑΘΗΣ Σ. 2.ΧΙΙ.2010 stathis@enet.gr
