Σήμερα θα πω μια καλημέρα στην κυρία Ντίνα ,που χθες μιλήσαμε αρκετά στο τηλέφωνο...
Μια μητέρα δυο ανήλικων παιδιών ,αγωνίστρια της ζωής ,αφού με πείσμα αντιστέκεται στις αντιξοότητες ,ανταπεξέρχεται στις απαιτήσεις της καθημερινότητας μαζί με τον σύζυγο της .
Η κυρία Ντίνα ανήκει στην "φουρνιά" των πρώτων απολυμένων της Fulgor .
Απολύθηκε πριν δυόμισι χρόνια ,τότε που η εταιρία ξεκίνησε τις απολύσεις ..Τότε έχασαν την δουλειά τους 170 άτομα ,για τα οποία ποτέ δεν έγινε ιδιαίτερη αναφορά απο το σωματείο και απο τα ΜΜΕ ,μου λέει..
"Δούλεψα στην fulgor 30 χρόνια και μέσα σε ένα λεπτό με πέταξαν στον δρόμο!Στην μία το μεσημέρι σχόλασα στη μία και πέντε μου ανακοίνωσαν πως απολύομαι..Κόντευα να πάθω ανακοπή !Καταλαβαίνεις; Δούλευα μια ολόκληρη ζωή εκεί ,απο 15 χρονών κοριτσάκι!Τόσα χρόνια δουλειάς και έπαιρνα 800 ευρώ !Δεν τους επιβάρυνα εγώ κι όμως με έδιωξαν ,μαζί με πολλές άλλες γυναίκες ..Κανείς δεν νοιάστηκε τότε για εμάς !Απευθυνθήκαμε στο σωματείο ,αλλά σιωπούσαν όλοι !Δεν είχαν καταλάβει ,δεν είχαν αντιληφθεί πως η φωτιά θα ερχόταν και στην πόρτα τους .."
Είναι το παράπονο της Ντίνας που ακόμα δεν έχει βρει δουλειά .Που οι υποχρεώσεις την πνίγουν ,στέκουν θηλειά στο λαιμό της και την πιάνει το παράπονο.
Σήμερα βλέπει το εργοστάσιο να κλείνει και τους παλιούς της συναδέλφους και συναγωνιστές (γιατί υπήρξε και στο σωματείο) να προσπαθούν να διασφαλίσουν τις θέσεις εργασίας τους ...
Τους εύχεται αύριο στην τριμερή συνάντηση στο υπουργείο εργασίας όλα να πάνε καλά .Αλλά απευθυνόμενοι στα μέλη του σωματείου εκφράζει και το παράπονο "Εκείνοι τότε που έφυγαν 170 εργαζόμενοι δεν έκαναν τίποτα!Αν τότε είχαν εξεγερθεί ,πολλά μπορεί να είχαν αποφευχθεί"
