Σπύρος Γεωργάτος
Ας το πιάσουμε απ’ αλλού.
Το ΚΚΕ είναι σίγουρα μια σταθερά. Αλλά δεν είναι ένα πολιτικά δραστικό κόμμα, δηλαδή ένα κόμμα που μπορεί να ανατρέψει καταστάσεις και να δημιουργήσει προοπτική. Δεν χαίρομαι καθόλου για αυτό. Θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Δεν είναι όμως. Εκτός πεδίου βολής (αλλά εντός...
συστήματος) δεν συνεργάζεται με κανέναν και αξιοποιείται ωραιότατα από τη Δεξιά, που τη συμφέρει να έχει απέναντί της ένα συμπαγές αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο. Αν προσέξατε, δεν λέω κάτι θεμελιωδώς διαφορετικό, από αυτό που λέει το ίδιο το ΚΚΕ· μόνο που βλέπω το «όλοι εναντίον ενός» ανεστραμμένο. Δεν άλλαξε ξαφνικά κυρτότητα ο φακός μου· η υλική πραγματικότητα υπαγορεύει αυτή τη γεωμετρία.Προλαβαίνω τα κοινότοπα του τύπου «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μνημονιακό κόμμα», «δεν είναι Αριστερά», κλπ., κλπ. Δεν βρισκόμαστε ούτε στα προεόρτια, ούτε στα μεθεόρτια της Οκτωβριανής Επανάστασης. Αυτό που βλέπουμε, είναι αυτό που υπάρχει κι αυτό που έχουμε. Με όλες τις ενστάσεις που μπορεί να έχει κανείς, ο ΣΥΡΙΖΑ πληροί τις προϋποθέσεις ενός σύγχρονου αριστερού κόμματος, λιγότερο ή περισσότερο ριζοσπαστικού, λιγότερο ή περισσότερο αντι-συστημικού, λιγότερο ή περισσότερο ανανεωτικού. Τα υπόλοιπα είναι τραβηγμένα απ’ τα μαλλιά και αρχειομαρξισμός του περασμένου αιώνα.
Δεν το λέω απαξιωτικά. Μερικά από τα πιο φωτισμένα μυαλά ήταν αρχειομαρξιστές. Ο χρόνος είναι όμως πανδαμάτωρ. Σήμερα βιώνουμε μια κατάσταση, που δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε, προτάσσοντας το ξεκαθάρισμα από τους «αναθεωρητές» και τα «ζιζάνια». Ανάμεσα στα ζιζάνια και τα αγριόχορτα θα φυτρώσει ό,τι βρώσιμο - όπως γίνεται και στα χωράφια των άλλων. Μειωμένη η συγκομιδή; Τι να γίνει. Στο όριο και στο τέλος, έριδες, μίση, πάθη και λάθη θα εξουδετερώσουν (ελπίζω) το ένα το άλλο, όπως γίνεται σε όλες τις μακρόσυρτες διαδικασίες που χαρακτηρίζουν την εξέλιξη του Είδους και του ανθρώπινου πολιτισμού. Υπό μία βασική προϋπόθεση: Ότι θα ξεγελάσουμε τον Χάρο. Τον Χάρο, που μας κοιτάει και του τρέχουνε τα σάλια.
Δεν θα μπω στον κόπο να εξηγήσω τι εστί Χάρος και Θάνατος στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Τα key words είναι οκτάωρο, ΑΣΕΠ, σκόιλ ελικικού, ξάδερφοι, ξύλο. Προχτές είδα έναν skinhead του ΔΙΑΣ, με αποκρουστικό τατουάζ στον λαιμό (σταυροί, παχιά φίδια και ακατάληπτα σύμβολα), που μιλούσε γλυκά σ’ έναν νεαρό που έπαιζε με την κιθάρα του στον πεζόδρομο. Το παράπτωμά του; Κατάληψη δημόσιου χώρου! Εάν το θέλετε πιο γλαφυρά, δεν χρειάζεται να δείτε το λαμέ της ΕΡΤ· δέστε καλύτερα το βίντεο του Μιθριδάτη.
Λέω, ότι κάτι μας χρωστάει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά ποιοι, τέλος πάντων, είμαστε «εμείς», οι απαιτητικοί, που ζητάμε τα ρέστα; Δεν είναι άκυρο και αφελές, να πιστεύουμε ότι μπορεί κανείς να κριτικάρει, να συμβουλεύσει, να διαπαιδαγωγήσει, να φρονηματίσει ακόμα-ακόμα, ένα πολιτικό κόμμα, σε μια εποχή που κυριαρχούν οι πάσης φύσεως μηχανισμοί κι οι «επαγγελματίες»; Κι όμως, υπάρχουν ακόμα ελπίδες. Όποιος πιστεύει το αντίθετο, ας προσχωρήσει στους αντιεξουσιαστές, για να σιχτιρίζουν όλοι μαζί, ότι πετάει και σέρνεται. Ή ας πάει στο μοναστήρι, για να ψέλνει σε όλους τους ήχους το ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης.
«Εμείς», για όσους κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, είμαστε εκείνοι που πιστέψαν στο εγχείρημα της κυβερνώσας Αριστεράς και συστρατεύθηκαν με τον ΣΥΡΙΖΑ, στηρίζοντας και ενισχύοντάς με ανιδιοτελή τρόπο ότι καλό και αγαθό προσπαθούσε να κάνει. Αν νομίζετε, ότι μιλάω για μια μειοψηφία ρομαντικών, κάνετε λάθος. Μιλάω για χιλιάδες. Δείτε τα αναμνηστικά με τις παρέες που μαζεύονταν στο κτίριο της ΕΡΤ, όταν έπεσε μαύρο· θυμηθείτε τις πορείες για το «ελληνικός χρυσός»· φέρτε στο νου σας τον ιερό λόχο του Μπελαβίλα, που βοηθούσε τους πρόσφυγες, όταν ήρθαν κακήν-κακώς στην Ελλάδα· και μη ξεχάσετε το πλήθος καλών ανθρώπων, που συνέρρεε στην Ομόνοια για να δώσει ρεύμα στην εξέδρα και στα όργανα. Όλοι αυτοί ήταν το άνθος μιας πληγωμένης κοινωνίας, που συνεχίζει να αιμορραγεί.
Ο Βενιζέλος κι ο Παπανδρέου μας έχουν πρήξει, ότι και καλά ο ΣΥΡΙΖΑ αδίκησε το ΠΑΣΟΚ, που προσπαθούσε να βγάλει τη χώρα από τον βάλτο. Ανοησίες. Αν είναι κάποιος που την πλήρωσε είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Έβγαλε όντως τη χώρα από τον βάλτο, την προίκισε με δισεκατομμύρια και στο τέλος έχασε τις εκλογές.
Να χάνεις τις εκλογές δεν είναι το τέλος του κόσμου. Διορθώνεις πορεία και προσπαθείς ξανά. Εδώ είναι τα χρεωστούμενα που λέγαμε. Σε μια πρώτη φάση, ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε να αλλάξει. Αλλά δεν άλλαξε. Ο καταγγελτικός λόγος, στον οποίο επιδίδεται με ζήλο, είναι μόνο ανάλυση. Αλλά κι αυτή μισή, γιατί δεν συμπεριλαμβάνει την αυτοκριτική. Από εκεί και πέρα, υπάρχει το πιο σημαντικό: Η σύνθεση.
Όσο περνάει ο καιρός, καταλαβαίνουμε ολοένα και περισσότερο, ότι ο προγραμματικός λόγος δεν μπορεί να περιορίζεται σε καταλόγους. Το πρόγραμμα είναι μόνο η αφορμή, για να συναντηθείς με τον κόσμο, ν’ ακούσεις γνώμες, να γειώσεις την πολιτική σου. Θα παρακολουθήσει και θα συμμετάσχει κανείς σ’ αυτή τη διαδικασία; Ναι, αν έχεις κάτι συγκεκριμένο και ουσιαστικό να πεις. Κι αυτό λέγεται πρόγραμμα.
Αλλά υπάρχει το πιο δύσκολο: Τι να το κάνεις το επεξεργασμένο πρόγραμμα, όταν δεν είσαι όσο χρειάζεται αξιόπιστος; Ο κόσμος είδε πολλά κι έγινε δύσπιστος. Κάτι η προπαγάνδα και κάτι τα λάθη, δεν ξεμπερδεύει ο ΣΥΡΙΖΑ έτσι εύκολα, επειδή υπόσχεται κοινωνικό κράτος και οκτάωρο. Χρειάζεται το παράδειγμα, η στάση, η συνέπεια έργων και λόγων, που θα πείσουν τελικά και τον πιο ανάποδο.
Πέρα από τις χυδαιότητες και άθλια της κυβερνητικής προπαγάνδας: Δεν έκανε κορυφαία λάθη ο ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα των τηλεοπτικών αδειών; Πώς θα έλυνε το πρόβλημα σήμερα και ποιος θα έπρεπε να εισηγηθεί ένα καινούριο σχέδιο; Δεν μίλαγαν κάποτε τα συνέδρια για χρονικό περιορισμό στις βουλευτικές θητείες; Δεν έλεγαν κάτι για την αστυνομία, τα ΜΑΤ, τους εξοπλισμούς, τις σχέσεις κράτους και εκκλησίας; Πώς, ποιος και με ποια μέσα θα μας μιλήσει για όλα αυτά σήμερα; Μπορεί να μην είναι ο πυρήνας ενός αναπτυξιακού προγράμματος, αλλά είναι σίγουρα η Λυδία Λίθος, για να σιγουρευτούμε ότι δεν κοροϊδεύει ο ένας τον άλλον.
Αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις, μονιμοποιείται μια σημαντική διαφορά ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, που προκαλεί δικαιολογημένη ανησυχία στους νοήμονες. Αν θεωρεί κανείς, ότι η μετά-Covid μελαγχολία και τα προβλήματα στην Οικονομία θα σπρώξουν τον κόσμο προς την Αριστερά, πλανάται πλάνην οικτράν. Το ΚΙΝΑΛ και ο περίγυρός του καραδοκούν, για να απορροφήσουν τους κραδασμούς και να αναδειχθούν σε συνεταιράκια στην επόμενη κυβέρνηση. Αν δεν κερδίσει ενεργητικά την εμπιστοσύνη των πολιτών ο ΣΥΡΙΖΑ και δεν θεραπεύσει ή «άλλη Αριστερά» τον αυτισμό της, θα καταλήξουμε πινγκ-πονγκ CDU-SPD, α λα Γερμανία. Η σύγχρονη φαρμακολογία φαίνεται ότι κάνει θαύματα στην Ιβηρική χερσόνησο. Ας πάρουν και οι δικοί μας της ακραιφνούς το μεγαλύτερο χάπι!
ΠΗΓΗ: tvxs.gr
* Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν τον συντάκτη τους, χωρίς να συμπίπτουν κατ' ανάγκη με την άποψη του JennysWorld
