Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Δεν ξέρω πως να αρχίσω. Καλησπέρα παιδιά χαχαχα.
Για τον κορονοϊό (που απασχολεί εμάς λόγω των μαζικών εμβολιασμών και εσάς λόγω της θλιβερής κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει το Εθνικό Σύστημα Υγείας) δεν έχω να πω κάτι. Ούτε έχει τόση σημασία που εμβολιάζομαι σε λίγες μέρες (μία δόση να ξεμπερδεύω γρήγορα).
Είναι πλέον ξεκάθαρο (σε όποιον δεν...
θέλει να κοιμάται όρθιος), ότι οι …πλουσιότερες χώρες του πλανήτη στάθηκαν κατώτερες των περιστάσεων.Και τώρα κάνουν, το μόνο που μπορούν να κάνουν. Κλέβουν τα εμβόλια απ’ όλους τους υπόλοιπους, θεωρώντας ότι μπορούν να πατήσουν “reset” και να σβήσουν την πανδημία που άλλαξε τον κόσμο μας.
Ο βασικός λόγος που αποφεύγω, συνεχώς, να μιλήσω για τον ιό, είναι γιατί στη σκιά της πανδημίας παραμονεύουν τα συνηθισμένα τέρατα.
Και γι’ αυτά τα τέρατα δεν υπάρχουν …εμβόλια.
Βλέπετε, το μεγάλο πρόβλημα της ανθρωπότητας δεν είναι ο κορονοϊός, οι παρενέργειες από τα εμβόλια ή τα ελλιπή νοσοκομεία· αυτά όλα είναι συμπτώματα, πλην του ιού που είναι ένα φυσικό γεγονός, όπως ο σεισμός, και λέγοντας «φυσικό» εννοώ μη-ανθρωπογενές, καθώς αμφιβάλλω ότι το έσκασε από κάποιο εργαστήριο.
Τέλος πάντων, με εξαίρεση τον ιό, όλα τα υπόλοιπα προβλήματα, που δεν πηγάζουν από την πανδημία (απλά τώρα έγιναν περισσότερο ορατά) είναι «συμπτώματα» της κοινωνίας, στην οποία ζούμε.
Και όλα αυτά τα προβλήματα είναι ανθρωπογενή. Ακόμα και αυτά που έχουν να κάνουν αποκλειστικά με μια κατάσταση που δημιούργησε μια πανδημία.
Για παράδειγμα, τα εμβόλια καθυστερούν να φτάσουν (ο Τρίτος Κόσμος θα τα δει κάπου το 2023 και αν), γιατί οι πατέντες είναι υπεράνω της προστασίας της ανθρώπινης ζωής. Απ’ αυτό και μόνο, την πατήσαμε για τα καλά, γιατί μέχρι να τα παράξουν για όλους, ο ιός θα μεταλλάσσεται και φτου και πάλι από την αρχή.
Και τα ελλιπή νοσοκομεία είναι άλλο ένα πρόβλημα ανθρώπινης φύσεως. Μια πολιτική επιλογή.
Και τα όπλα επίσης.
Αναρωτιέται κανείς, γιατί δεν αντιμετωπίζουμε, μιας και τα χρησιμοποιήσαμε ας τα αναφέρουμε πάλι, την ισχνή παραγωγή εμβολίων; Γιατί δεν φτιάχνουμε νοσοκομεία;
Γιατί κάποιοι βγάζουν (ή δεν βγάζουν) δισεκατομμύρια απ’ όλα αυτά.
Βλέπετε, το κίνητρο είναι πρωτίστως οικονομικό. Όσο κάποιος πλουτίζει μέσα από την καταστροφή, τότε η μια καταστροφή θα διαδέχεται την άλλη. Και όσο κάποιος δεν πλουτίζει από την αντιμετώπιση της καταστροφής, αυτή δεν θα αντιμετωπίζεται.
Όπως οι πλούσιοι φτιάχνουν καταφύγια για την κλιματική αλλαγή, αντί να σταματούν να μολύνουν τον πλανήτη.
Μου θυμίζει το εκπληκτικό ρητό του Μητσοτάκη όλο αυτό: «κάνουμε ό,τι χρειάζεται, ώστε να μην χρειαστεί, να κάνουμε ό,τι χρειάζεται».
Οι φτωχοί, βέβαια, κάθονται και τους κοιτάνε τους πλούσιους.
Περιμένουν να υπάρξει …επιχειρηματικό ενδιαφέρον για την καταπολέμηση της φτώχειας.
Σήμερα (αλλά και τα προηγούμενα χρόνια) πολλές κοινωνίες αγωνίζονται για λίγα ατομικά δικαιώματα παραπάνω, ενώ οι υπόλοιπες ούτε καν γι’ αυτό (που μην παρεξηγηθώ, καλό είναι να έχεις περισσότερα δικαιώματα) αλλά μάλλον τα δικαιώματα στον καπιταλισμό είναι σαν να πίνεις ασπιρίνες στον καρκίνο.
Ο καρκίνος είναι η απληστία.
Γενικά, η ανθρώπινη απληστία στη θεωρία, ένα ολόκληρο σύστημα που δομήθηκε πάνω σ’ αυτήν στην πράξη.
«Ο κορονοϊός ήταν θείο δώρο για τους πλούσιους. Οι Big Five αξίζουν σήμερα σχεδόν 652 δισεκατομμύρια δολλάρια. Η μέση ετήσια ανάπτυξή τους το 2020 ήταν 56%. Για κάθε δολάριο κέρδους, έβαλαν καθαρά στην τσέπη τους 56 σεντς. Όλες μαζί, αυτές οι 5 εταιρείες, μπορούν να τερματίσουν την παγκόσμια πείνα, καθώς χρειάζονται κάπου 300 δισεκατομμύρια, δυο φορές. Στην ουσία, μπορούν να τερματίσουν την παγκόσμια πείνα, να εξαφανίσουν την ελονοσία, να στεγάσουν τους άστεγους των ΗΠΑ και να τελειώσουν τον λιμό στην Υεμένη. Και να τους περισσέψουν αρκετά ρέστα, ώστε να τα χωρίσουν στα 8 και ο καθένας να γυρίσει σπίτι με 20 δισεκατομμύρια δολλάρια. Κάποιοι θα πουν, ότι τα κέρδισαν, άρα είναι δικά τους και ότι δεν μπορούμε να τους τα πάρουμε. Διαφωνώ, ΟΚ, θεωρώ δηλαδή ότι πρέπει να τους τα πάρουμε όλα, αλλά όπως θέλετε. Θα μπορούσαν να δώσουν έστω 140 δισεκατομμύρια και απλά θα ήταν τόσο πλούσιοι όσο το 2020. Με αυτά θα μπορούσαμε να δώσουμε είτε 2.638 δολλάρια σε κάθε αμερικανική οικογένεια ή 18 δολλάρια σε κάθε ενήλικο του πλανήτη. Μπορεί να μην σας ακούγονται πολλά, αλλά 700 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν με λιγότερα από 2 δολλάρια τη μέρα. Και η περιουσία του Μπέζος θα ήταν μόνο 113 δισεκατομμύρια δολάρια και του Ζάκερμπεργκ 55. Οπότε, το ηθικό συμπέρασμα από την ιστορία είναι, να μην αφήνετε τις κυβερνήσεις σας να σας παραμυθιάζουν, ότι δεν έχουν αρκετά χρήματα για να σας ταΐσουν, να σας περιθάλψουν ή να σας στεγάζουν, χωρίς εσείς να βάλετε ούτε ένα σεντ. Είναι ψεύτες και αν είχαν/είχαμε το κουράγιο να τα βάλουν/βάλουμε με μερικούς πλούσιους, θα ζούσαμε σε έναν τρομερά καλύτερο κόσμο». Probably.”
Όλο αυτό συνοψίζεται κάλλιστα στη φράση, που χρησιμοποίησε ο Κώστας πριν λίγους μήνες σε ένα από τα υπέροχα podcasts (ή κείμενο ήταν;) του: Σκίστε τους πλούσιους.
Ή, φάτε τους. Same thing.
Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι όσο εμείς ασχολούμαστε με το χρώμα του δέρματος, το φύλο, τις θέσεις εργασίας, τα ενοίκια, τα εμβόλια και τα νοσοκομεία, οι πλούσιοι συνεχίζουν, να γίνονται πλουσιότεροι. Α, και εμείς φτωχότεροι, αλλά ποιος κρατάει σκορ;
Όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε και θα αντιμετωπίσουμε στο άμεσο μέλλον (εντάξει, όχι όλα, ένα τεράστιο ποσοστό αυτών όμως) έχουν να κάνουν με την ύπαρξη και μόνο των εκατομμυριούχων και δισεκατομμυριούχων.
47 εκατομμύρια και 2500 αντίστοιχα. Αν αναρωτιέστε για πόσους μιλάμε. Τόσοι είναι. Τόσοι «πολλοί».
Και 800 εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν καν ηλεκτρικό. Γιατί δεν «υπάρχουν» οι πόροι.
Δεν ξέρω πώς το έχουν καταφέρει, αν και αρχίζω και το καταλαβαίνω, να πείσουν δισεκατομμύρια ανθρώπους, ότι δεν είναι αυτοί (οι πλούσιοι) το πρόβλημα, αλλά τους βγάζω το καπέλο.
Ούτε η φορολόγησή τους θα αλλάξει πολλά (που φυσικά και πρέπει να την θεσμοθετήσουμε) μακροπρόθεσμα.
Γιατί θα βρουν τα …ισοδύναμα.
Αν θέλουμε να είμαστε πραγματικά αποτελεσματικοί, πρέπει να αφαιρέσουμε το δικαίωμα σε οποιονδήποτε άνθρωπο, να πλουτίσει.
Για κάτι λιγότερο από 50 εκατομμύρια ανθρώπους αρνούμαστε να καταργήσουμε αυτή την βλακεία.
Όπως κάποτε αρνούμασταν να καταργήσουμε τους βασιλιάδες. Αν και αυτό είναι άλλη πολύπλοκη συζήτηση.
Αυτό που κάνουμε σήμερα, πάντως, είναι σαν να προσπαθείς να σφουγγαρίσεις τα νερά στο πάτωμα, χωρίς να κλείσεις τη βρύση πρώτα.
Και επιπρόσθετα, είναι αντιπαραγωγικό σε έναν πλανήτη με πεπερασμένους πόρους να έχει κάποιος περισσότερα σπίτια, απ’ όσα μπορεί να ζει ταυτόχρονα. Η ιδιοκτησία είναι μια πίπα και μισή. Το μόνο που πετυχαίνει, είναι το παιδί του πλούσιου να κληρονομεί μια βίλα και το παιδί του φτωχού μια καλύβα. Ποτέ δεν έχω ακούσει μια πειστική εξήγηση, γιατί να μην έχουν όλοι οι άνθρωποι το σπίτι που καλύπτει τις ανάγκες τους και χτισμένο με τις σωστές προδιαγραφές, ώστε να μην κινδυνεύει να πέσει με το πρώτο μελτεμάκι.
Μην ανοίξω καινούριο θέμα και ας το συνοψίσω. Η θεραπεία για τους άστεγους είναι η παροχή σταθερής στέγης. Τελεία. Για τους πεινασμένους η παροχή φαγητού. Τελεία. Και ούτω καθεξής.
Οτιδήποτε λιγότερο ή περισσότερο ή διαφορετικό απ’ αυτό, είναι εκ του πονηρού.
Και περιπλέκουμε κάτι απλό. Και όταν περιπλέκεις κάτι, το κάνεις με τον σκοπό να μην λυθεί ποτέ. Σκεφτείτε, να φώναζε κάποιος την πυροσβεστική και να έπρεπε να τον ρωτήσουν, πριν προσπαθήσουν να τη σβήσουν, πώς μπήκε η φωτιά, πόσα τετραγωνικά είναι το σπίτι, ποιανού είναι το σπίτι, πόσα χρόνια ζούσε σ’ αυτό, να γράψει μια λίστα με τα πράγματά του, ποιοι εισήλθαν σ’ αυτό τις τελευταίες 30 μέρες.
Δισεκατομμύρια άνθρωποι πρέπει να εξηγούν ξανά και ξανά, γιατί είναι φτωχοί και γιατί χρειάζονται ότι πρέπει να απολαμβάνει κάθε άνθρωπος στον πλανήτη, χωρίς προϋποθέσεις; Αλήθεια τώρα;
Αλλά είπαμε, οι φτωχοί (μεγάλο κομμάτι αυτών αν όχι το μεγαλύτερο) αντί να απαιτήσουν να απολαμβάνουν όλοι ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο (αλλιώς τι νόημα έχει η ανθρώπινη πρόοδος;) θέλουν να δουλέψουν, ώστε να αποδείξουν την …αξία τους.
Γιατί αυτός και όχι εγώ; Γιατί αυτός να έχει, ότι έχω εγώ; Γιατί να μην έχω, αυτά που αξίζω;
Εγώ, εγώ, εγώ και αξία.
Αξία. Με την οικονομική έννοια.
Περιουσιακά στοιχεία των πλουσίων και οι φτωχοί.
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει, ότι θα είναι κάθε μέρα Χριστούγεννα για τους πλούσιους.
Κάτι μου λέει, ότι τα περιθώρια στενέψαν. Και άλλο. Και γι’ αυτούς και για εμάς. Βρωμάει μπαρούτι στην ατμόσφαιρα, εδώ και μήνες, απλά δεν ρίχνει και κανένας ένα σπίρτο, να γίνουν όλα μπουρλότο.
Στις ΗΠΑ υπάρχει μια κινητικότητα που δεν υπήρχε πριν. Πολλαπλάσιες οι δράσεις. Και οι κριτικές προς τον καπιταλισμό και την αμερικανική ελίτ (που είναι όλη σχεδόν η ελίτ του πλανήτη) όλο και πληθαίνουν και αυτές.
Και οι όποιες συμβολικές νίκες που μας παρέχει το σύστημα, δεν πολυπείθουν, όπως πριν.
Μου έλεγε κιόλας ένας φίλος μια ρήση, ότι αν θες ειρήνη, καλύτερα να προετοιμάζεσαι για πόλεμο. Οπότε …βουνό, χαχα.
Προσπαθούν, πάντως, να τα ρίξουν πάλι κάτω από το χαλί, όλα τα τεράστια κοινωνικά προβλήματα της χώρας, αλλά αυτή τη φορά ή το χαλί είναι μικρό ή τα προβλήματα πολλά.
Αυτά. Άκομψο φινάλε, αλλά τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Και τα λίγα. Εκτός αν είσαι …αυτοδημιούργητος.
Στα αρxίδια μου και για τον πρίγκιπα Φίλιππο. 99 χρονών μαντράχαλος και ούτε μια μέρα βασιλιάς.
Α, και σκίστε τους πλούσιους. Πριν μας σκίσουν.
Με εκτίμηση,
Άρης
(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Άρη, είναι εντυπωσιακό, το ότι έχουν βάλει δισεκατομμύρια ανθρώπους να ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο από το πραγματικό πρόβλημα. Δεν έχω πια καμία αμφιβολία για το ποιοι χρηματοδοτούν αυτούς τους υστερικούς ακτιβιστές-“δικαιωματιστές” που λυσσάνε για οτιδήποτε άλλο, εκτός από το πρόβλημα. Να είσαι καλά).
