Στέλιος Ελληνιάδης
Εχοντας σύμμαχο σχεδόν όλο το μιντιακό σύστημα (τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδες και μερικούς στοχοπροσηλωμένους ιστότοπους) παρουσιάζουν τα γεγονότα με τον στρεβλό τρόπο και τη διαβάθμιση που τους εξυπηρετεί.
Ένα παράδειγμα: τον πρώτο καιρό της διακυβέρνησής τους, οι νεοδημοκράτες πανηγύριζαν με μεγάλη δημοσιότητα για την «επιστροφή» στις αγορές. Τώρα, όμως, που οι αποδόσεις των κρατικών ομολόγων διπλασιάστηκαν, ο κομπασμός του «φτηνού δανεισμού» έχει ακυρωθεί και το δημόσιο χρέος έχει κάνει νέο άλμα, η είδηση περνάει μόνο σε κάποιες οικονομικές σελίδες, αλλά δεν γίνεται θέμα στις ειδήσεις των καναλιών. Κανείς δεν λέει, με την έμφαση που αναλογεί σε μια τόσο σημαντική πληροφορία, ότι το χρέος έφτασε στο εξωφρενικό 208,9% του ΑΕΠ, από το 126% που ήταν το 2009 και για το οποίο μας έβαλαν στα μνημόνια, με σκοπό, υποτίθεται, να μειωθεί το υπέρογκο ποσό που χρωστούσε η χώρα! Σύμφωνα με τον επίσημο Οργανισμό Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους «το χρέος της Κεντρικής Διοίκησης στις 31.12.2020 ανέρχεται σε €374 δισεκ.»!Και τι να πουν οι εθελοντές υπόδουλοι, όταν τα μεγάλα αφεντικά, η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Κριστίν Λαγκάρντ και ο πρώην Μάριο Ντράγκι, ο επίτροπος της Κομισιόν Πάολο Τζεντιλόνι και η γενική διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Κρισταλίνα Γκεοργκίεβα, απέκλεισαν κατηγορηματικά τη μείωση του δημόσιου χρέους, που πρότεινε ο διάσημος οικονομολόγος Τομά Πικετί υποστηρίζοντας ότι η διαγραφή των χρεών «θα μπορούσε να προσφέρει στα ευρωπαϊκά κράτη τα μέσα για τη φιλική προς το περιβάλλον ανοικοδόμησή τους, αλλά και για την αποκατάσταση της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτιστικής ζωής». Οι Κένταυροι της ολιγαρχίας αντέδρασαν ακαριαία και αποφασιστικά, με μια φωνή: ποτέ, ποτέ, ποτέ! Και γιατί να μην είναι τόσο απόλυτοι και κατηγορηματικοί, όταν αυτοί που έπρεπε να το απαιτούν επίμονα, δηλαδή ο Μητσοτάκης και οι υπουργοί του, δεν τολμούν ούτε να το ψιθυρίσουν, ούτε καν να το σκεφτούν, μη και θυμώσουν οι «αποπάνω»!
Λεηλασία και παραλυσία
Είναι επίσης πολύ ενδιαφέρον να δει κανείς, πώς επενεργεί η πολύμορφη και πολύτροπη «κρίση» στις συνειδήσεις των ανθρώπων και πώς τους κινητοποιεί ή ακινητοποιεί. Μετά από μια τουλάχιστον δεκαετή οικονομική αφαίμαξη, με μειώσεις μισθών και συντάξεων, κλείσιμο δεκάδων χιλιάδων επιχειρήσεων, με ένα εκατομμύριο άνεργους σε σταθερή βάση, με αυξανόμενα χρέη προς το δημόσιο τεσσάρων εκατομμυρίων οφειλετών, με κατασχέσεις ακινήτων και απαξίωση των περιουσιακών στοιχείων σε όλη τη χώρα, δηλαδή μια μαζική φτωχοποίηση του μεγαλύτερου τμήματος της κοινωνίας, πώς να εξηγήσει κανείς τη μαζική παραλυσία των παθόντων, των θυμάτων;
Πώς να εξηγήσει την παθητικότητα με την οποία αντιμετωπίζει τόσος κόσμος την καταλήστευση, ακόμα και την εξόντωσή του; Γιατί, βέβαια, τα σπίτια, τα οικόπεδα, οι καταθέσεις και όλα τα περιουσιακά στοιχεία δεν εξαϋλώνονται. Δεν γίνονται καν καπνός. Απλά μεταφέρονται. Τα παίρνουν και τα κάνουν δικά τους άλλοι: το δημόσιο, οι τράπεζες, οι επενδυτές, οι κερδοσκόποι, οι τοκογλύφοι και ένα μικρό κομμάτι του πληθυσμού που εκμεταλλεύεται την καταστροφή του μεγαλύτερου κομματιού. Όταν κάποιος χάνει ένα περιουσιακό στοιχείο, αυτό σημαίνει, ότι το έχει οικειοποιηθεί κάποιος άλλος. Ότι άλλαξε χέρια. Και το χρέος, όσο απομείνει μετά την εκποίηση της περιουσίας του πτωχευμένου, θα πάει στα παιδιά του!
Βέβαια, αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, με την έντεχνη μεταβίβαση του δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου σε οργανωμένες ομάδες που χρησιμοποιούν την πολιτική εξουσία και τους μηχανισμούς του κράτους, για να λεηλατήσουν τη χώρα και την κοινωνία, δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Αλλά αυτό που γίνεται στην Ελλάδα δεν γίνεται σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα, σε τέτοια έκταση, σε τέτοιο βάθος και με τέτοια διάρκεια. Καμία άλλη χώρα δεν έχει υποστεί μια τόσο οργανωμένη, συστηματική, παρατεταμένη και σκληρή λεηλασία όσο η Ελλάδα με ένα πολιτικό προσωπικό απολύτως εξαρτημένο και δουλικό.
Κι έχω την ίδια απορία, που διατύπωσε και η Ιωάννα Κλ. σε σχόλιο που το συμπεριλαμβάνω στο κείμενό μου μαζί με άλλα στοιχεία από το «Δρόμο». Αφού τόσος κόσμος φτωχαίνει και καταστρέφεται, πώς εξηγείται ότι αντιδράει τόσο χλιαρά και παθητικά. Κι αν είναι πιο δύσκολο για τους ηλικιωμένους να δράσουν δυναμικά, πώς εξηγείται, χιλιάδες νέοι, άνεργοι και κακοπληρωμένοι του παρόντος και του κοντινού μέλλοντος, που συγκινούνται τόσο πολύ από την υπόθεση Κουφοντίνα και κατεβαίνουν μαζικά στους δρόμους (και καλά κάνουν) για να σώσουν τον απεργό πείνας, να μην κινητοποιούνται καθόλου για τη δική τους «τύχη» και για την «τύχη» των γονιών τους και των συμπολιτών τους, που βιώνουν αργόσυρτα και βασανιστικά τη θεσμοθετημένη δυστυχία που μοιάζει με μακρόσυρτο «θάνατο»;!
Για τους άπιστους
Αλλά δεν είναι μόνο οι νέοι που δεν κινητοποιούνται για τα δικά τους ζωτικά συμφέροντα. Δεν κινούνται ούτε οι μεγαλύτεροι, που έχουν συμμετάσχει σε αγώνες κάθε μορφής, με δεδομένο ότι ζούμε σε μια χώρα με πολύ πλούσια μαχητική παράδοση. Τι απέγινε όλος αυτός ο κόσμος; Εντάξει, κάποιοι θα έχουν βολευτεί ή κουραστεί και παραιτηθεί από κάθε διεκδίκηση και κάποιοι θα έχουν αλλάξει αντιλήψεις. Αλλά κι αυτό πολύ σχετικό είναι, γιατί η συνωμοσία σε βάρος της χώρας και των κατοίκων της, δεν χαρίστηκε ούτε σε κάποιους που ήταν τακτοποιημένοι οικονομικά. Ούτε σ’ εκείνους που νόμισαν κάποια στιγμή, ότι το σύστημα μπορεί να μην είναι τόσο κακό, άδικο και βλαπτικό, όσο πίστευαν στα νιάτα τους. Εδώ πρόκειται για γνήσια συνωμοσία, όχι σαν αυτές που κατασκευάζονται στο διαδίκτυο και κυκλοφορούν αυθαίρετα και ατεκμηρίωτα, όπου ο καθένας λέει το κοντό του και το μακρύ του κι όποιον πάρει ο χάρος. Εδώ στήθηκε κι εφαρμόστηκε με σιδερένια πειθαρχία ένα σχέδιο καθυπόταξης και λεηλασίας της χώρας, που όμοιό του δεν έχει εφαρμοστεί επί ευρωπαϊκού εδάφους, παρά μόνο σε αποικίες, σε άλλες ηπείρους, που η καθυπόταξη ήταν καθολική και απόλυτη.
Για όποιον, λοιπόν, ακόμα χρειάζεται αποδείξεις, τι άλλο θέλει πέρα απ’ αυτό που προανέφερα. Δεν είναι η πιο ατράνταχτη απόδειξη, το γεγονός ότι μας βάλανε στο μνημόνιο και μας γδάρανε με τα μέτρα εξυγίανσης, επειδή το δημόσιο χρέος της χώρας είχε φτάσει στο 127% του ΑΕΠ, ενώ τώρα που εκτινάχτηκε στο 208,9%, και πάει ολοταχώς για το 215%, μας λένε ότι πάμε μια χαρά και εκθειάζουνε την καλή μας κυβέρνηση; Τι δεν καταλαβαίνεις, ρε φίλε, που νομίζεις ότι τα μνημόνια επιβλήθηκαν στην Ελλάδα για την εξυγίανσή της;
Κι εγώ τι άλλο να σου πω, που σε έχουνε ψήσει με τα ψέματα ότι τάχα μου οι μειώσεις μισθών και συντάξεων έγιναν για το καλό μας! Ότι έγιναν γιατί τάχα μου κερδίζαμε πολλά, αμειβόμασταν πλουσιοπάροχα και ζούσαμε πολυτελώς! Άμα δεις τα στατιστικά στοιχεία, η τεράστια πλειονότητα των ελληνικών οικογενειών ζει σε διαμερίσματα των δύο και τριών δωματίων. Δεν ζει ούτε σε μονοκατοικίες με κήπο στην Εκάλη, ούτε σε πεντάρι ρετιρέ στην Κηφισιά. Όποιος έχει εικόνα της πολυκατοικίας που μένει, το ξέρει αυτό χωρίς να χρειάζεται τις επίσημες στατιστικές.
Απορώ με την ευκολία που ουκ ολίγοι συμπολίτες μας, χωρίς πλούτη, πείθονται απ’ αυτή την προπαγάνδα και επαναλαμβάνουν τα επιχειρήματα αυτών που μας εξαπατούν.
Η φτώχεια φέρνει φτώχεια
Αλλά ας δούμε το ζήτημα κι από μία άλλη πλευρά. Γιατί ένα από τα επιχειρήματα των οπαδών της προσχεδιασμένης φτωχοποίησης είναι, ότι με την πτώση των μισθών και των συντάξεων θα πάρει μπρος η οικονομία. Κατ’ αρχήν, αν αυτό έπειθε κάποιους πριν από δέκα χρόνια, πώς μπορεί να πείθει σήμερα; Οι μειώσεις νομιμοποιήθηκαν και έχουν κιόλας συμπληρώσει μία δεκαετία. Γιατί η οικονομία δεν πήρε μπρος; Γιατί είμαστε σε χειρότερη θέση με το χρέος απ’ ότι πριν από δέκα χρόνια, μετά από τόσες θυσίες και κουρέματα;
Κατά τη γνώμη μου, δεν χρειάζεται να έχεις πάρει το Νόμπελ Οικονομίας, για να αντιλαμβάνεσαι μερικά βασικά πράγματα. Κι ένας πρωτοετής φοιτητής στην ΑΣΟΕΕ μπορεί να σου πει, ότι καμία οικονομία της αγοράς δεν μπορεί να ευδοκιμήσει χωρίς ισχυρή αγορά, χωρίς ζήτηση. Ζήτηση που προκαλεί και την αύξηση της προσφοράς. Που σημαίνει, απλά και κατανοητά, ότι για να παράγει μια χώρα και να κινείται η αγορά, πρέπει να έχουν την οικονομική ευχέρεια οι πολίτες να αγοράζουν, να καταναλώνουν, αλλιώς η αγορά θα είναι καχεκτική, υπανάπτυκτη, ψόφια. Δεν θα δημιουργεί πλούτο, ούτε εισοδήματα στις επιχειρήσεις, ούτε φόρους για να κινηθεί το κράτος. Το ξέρει κι η γάτα μου, ότι επάρκεια και ποιότητα υπάρχει μόνο στις χώρες που οι πολίτες αμείβονται καλά, για την εργασία που κάνουν. Όποια χώρα κι αν εξετάσεις, από τις δεκάδες που οι μισθοί και οι συντάξεις είναι της πείνας, της πείνας είναι και η παραγωγικότητα, της πείνας είναι και η ποιότητα, της πείνας είναι και η ανάπτυξη. Κι ας έχουν τεράστιο πλούτο, όπως το πετρέλαιο, το ουράνιο ή τα τρόφιμα και μεγάλες επενδύσεις στη βιομηχανία και την εξόρυξη πολύτιμων πρώτων υλών. Αν οι αμοιβές και οι συντάξεις είναι χαμηλές, όσο κι αν αξιοποιείται ο πλούτος και η εργασία, οι άνθρωποι παραμένουν φτωχοί, από τη Νιγηρία, τη Βραζιλία και την Ινδία μέχρι το Μεξικό και την Αιθιοπία ή τον Νίγηρα, το Μάλι και τη Σενεγάλη, αλλά και το Σαλβαδόρ και τον Παναμά, δηλαδή από χώρες με μεγάλο πληθυσμό όπως οι πρώτες, με μεσαίο όπως οι δεύτερες, σχετικά μικρό όπως οι τρίτες ή πολύ μικρό όπως οι τελευταίες.
Αντιθέτως οι Κινέζοι που σίγουρα ξέρουν οικονομικά και έχουν άλλη πολιτική φιλοσοφία, δεν εφησύχασαν με την τεράστια ανάπτυξη των παραγωγικών τους δυνάμεων και την χωρίς προηγούμενο επιτυχία των εξαγωγών τους, αλλά φροντίζουν, παράλληλα, να αυξάνουν δια νόμου τις αμοιβές των εργαζομένων κάθε χρόνο, και μάλιστα γενναία, κι ας είναι η κλίμακά τους πελωρίων διαστάσεων, προκειμένου να βελτιώνουν γρήγορα το επίπεδο ζωής των πολιτών, να τονώνουν την εσωτερική τους αγορά, να αυξάνουν την κατανάλωση και κατά προέκταση την προσφορά και τον παραγόμενο πλούτο. Κι αυτό είναι ένα πάρα πολύ βασικό στοιχείο της μεγάλης προόδου της Κίνας. Ισχυροποιούνται, ενώ βγάζουν από τη φτώχεια εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους μέσα σε ιστορικά πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.
Εξάλλου, γνωρίζουμε, όσοι τουλάχιστον έχουμε μια μικρή ιδέα από παγκόσμια ιστορία και οικονομία, ότι αυτό που αναφέρω, δεν είναι καμία νέα θεωρία ή εφεύρεση. Οι ΗΠΑ στα φόρτε τους, όπως και η Ευρώπη στα φόρτε της, βασίστηκαν στην αύξηση των αμοιβών των εργαζομένων και των συντάξεων των απομάχων δημιουργώντας ισχυρές οικονομίες. Και μόνο αφότου άρχισε ξανά ο παραγόμενος πλούτος να συγκεντρώνεται σε μια πολύ μικρή μειονότητα, ξεκίνησε και η επιδείνωση της κατάστασης για την οικονομία και τις κοινωνίες τους γενικότερα.
Το ότι μας φτωχαίνουν βάσει σχεδίου, για να μας κάνουν πλούσιους, όπως με θράσος και υποκρισία διαλαλούν, είναι η μεγαλύτερη και πιο καλοστημένη απάτη σε βάρος ενός ολόκληρου λαού μέσα στον 21o αιώνα.
Μαζική παράκρουση;
Μας κοπανάνε συνεχώς ότι φταίμε εμείς, οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι, για το κακό που μας βρήκε. Μ’ αυτό το τερατώδες ψέμα λύνουν τα χέρια των πολιτικών, για να ρίξουν την Ελλάδα στα βράχια, προκειμένου να τη λεηλατήσουν εκ τους ασφαλούς, με το λαό στριμωγμένο σε κατάσταση εγκλεισμού, παραλυσίας, σύγχυσης και φόβου.
Είναι ολοφάνερο, ότι όλο αυτό το κόλπο στήθηκε για να σφετεριστούν τον δημόσιο και ιδιωτικό πλούτο της Ελλάδας. Παρ’ όλες τις κατοχές, τους πολέμους και τις δικτατορίες που μας πισωγύρισαν πολλές φορές, οι Έλληνες, στις πόλεις και τα χωριά, αλλά και στα εργοτάξια των μητροπόλεων, παρήγαγαν πλούτο. Δημιούργησαν προσωπικές περιουσίες και κατασκεύασαν τεράστια δίκτυα υποδομών. Γυάλισε το μάτι της ολιγαρχίας κι έβαλε όλο αυτό το εθνικό «κομπόδεμα», δημόσιο και ιδιωτικό, στο στόχαστρο. Να το αρπάξει. Όχι μόνο τα αεροδρόμια, το «Ελληνικό», το χρυσό στη Χαλκιδική, τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, τα πετρέλαια, τα λιμάνια, τους σιδηρόδρομους κ.λπ.. Να αρπάξει και όλες τις περιουσίες που έφτιαξαν φασούλι το φασούλι οι παππούδες, οι γιαγιάδες, οι γονείς μας, κι από κοντά εμείς οι υπόλοιποι, παλεύοντας με αίμα και ιδρώτα από το 1821! Δεν είναι κάποιοι τυχοδιώκτες ή ανίκανοι που ξεκληρίζονται. Είναι η πλειονότητα των Ελλήνων, που ξεγυμνώνεται και ξεπουπουλίζεται από όσα απέκτησε σε βάθος πολλών γενεών.
Γιατί τι άλλο δείχνουν τα επίσημα στοιχεία του κράτους; Έφεραν την κοινωνία σε αδιέξοδο. Οι νέες οφειλές των Ελλήνων στο δημόσιο, το 2020, αυξήθηκαν κατά 7,12 δισεκατομμύρια ευρώ για να φτάσουν συνολικά τα χρέη στο εξωφρενικό ποσό των 108,1 δισ.! Τέσσερα (4) εκατομμύρια φορολογούμενοι οφείλουν στο δημόσιο. Κι απ’ αυτούς, σε βάρος 1.840.000 ατόμων και επιχειρήσεων έχουν ληφθεί ή επίκεινται αναγκαστικά μέτρα, από κατασχέσεις μισθών και συντάξεων μέχρι σπιτιών, αυτοκινήτων, καταστημάτων, εργοστασίων, αποθηκών, οικοπέδων, μηχανολογικού εξοπλισμού, εμπορευμάτων, μεταφορικών μέσων κ.λπ. Και παράλληλα, στον ιδιωτικό τομέα, κινούνται οι εισπρακτικές εταιρίες και τα funds που αγοράζουν πάμφθηνα τα κόκκινα δάνεια απ’ τις τράπεζες. Μιλάμε για ένα πρωτοφανές σάρωμα! Σαν να περνάει μια γιγάντια ρουφήχτρα, που μαζεύει ακόμα και τα ψίχουλα από το πάτωμα.
Δηλαδή, τι έγινε; Όλοι αυτοί οι πολίτες που επί δεκαετίες πλήρωναν τις δόσεις των δανείων τους, εξοφλούσαν την εφορία και το ΙΚΑ τους, πήγαιναν διακοπές, αγόραζαν αυτοκίνητα και σπούδαζαν τα παιδιά τους, αποφάσισαν όλοι μαζί, ξαφνικά, το 2009-2010, να κάνουν παύση πληρωμών; Έτσι από βίτσιο, από μαζικό βίτσιο; Ξύπνησαν ένα πρωί οι Έλληνες και είπαν, ότι θα κόψουμε απ’ τα παιδιά μας τα αγγλικά και το ωδείο, θα συντομεύσουμε τις διακοπές μας, θα περιορίσουμε τα ψώνια μας, δεν θα δίνουμε τις ασφαλιστικές εισφορές μας, θα αγνοήσουμε τις οφειλές μας στην εφορία και θα σταματήσουμε να καταβάλουμε τις δόσεις για το δάνειο που είχαμε πάρει για το σπίτι ή την επιχείρησή μας; Καθολική τρέλα μάς βάρεσε;
Μας τσίμπησε καμιά μύγα, όλους, εκατομμύρια Έλληνες, ταυτόχρονα, και πάθαμε ομαδική παράκρουση που εκδηλώθηκε με στάση πληρωμών; Ή μήπως είναι κι αυτός ένας άγνωστος ιός των μισθών και των συντάξεων που μας ρημάζει;
Αν, λοιπόν, κάποιος δεν βλέπει ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μια τεράστια επιχείρηση, ένα σούπερ γκραντ ρεσάλτο, για την αρπαγή της περιουσίας των Ελλήνων, δημόσιας και ιδιωτικής, ή λαμόγιο πρέπει να είναι ή χαζός!
Κι επειδή οι συνάνθρωποί μας δεν είναι ηλίθιοι στην πλειονότητα, είναι πράγματι εντυπωσιακό, που δεν έχει εκδηλωθεί ένα πελώριο κύμα ενάντια στην καθιέρωση των περικοπών στους μισθούς και τις συντάξεις και ενάντια στις κατασχέσεις σπιτιών, καταστημάτων και επιχειρήσεων, αυτές που έγιναν και αυτές που θα γίνουν.
«Οι περιουσίες όλων των Ελλήνων, μια χώρα με σχεδόν καθολική κατοχή ακίνητης περιουσίας και τεράστιο ποσοστό ιδιοκατοίκησης, μειώθηκαν σημαντικά στην κρίση, λόγω της πτώσης των τιμών στα ακίνητα. Σύμφωνα με όσα δήλωσε στο συνέδριο Fin Forum 2021 ο Πρόεδρος της doValue Greece Θ. Καλαντώνης περίπου 1.000.000 ακίνητα αποτελούν σήμερα εξασφαλίσεις σε κόκκινα δάνεια μεταξύ των διαφόρων τραπεζών. Σε περίπου 20%-25% από αυτά δεν θα είναι εφικτό, σύμφωνα με τον κ. Καλαντώνη, να βρεθεί κάποια λύση με τους δανειολήπτες, με αποτέλεσμα οι διαχειριστές κόκκινων δανείων να κληθούν τα επόμενα χρόνια μέσω των εταιρειών διαχείρισης ακινήτων να βρουν λύσεις και να διαχειριστούν ακίνητα που θα ανέλθουν περί τις 200.000. Σημειώνεται, ότι οι εταιρείες διαχείρισης έχουν ήδη “κόκκινα” δάνεια ύψους περίπου 90 δισ. ευρώ.» (Από ρεπορτάζ του Κώστα Παπαγρηγόρη στο news247.gr, 5 Μαρτίου 2021)
Σε όλο τον φιλοκυβερνητικό Τύπο, στην Καθημερινή, Τα Νέα και Το Βήμα, αναγγέλλουν με μεγάλη ικανοποίηση τις μεθοδεύσεις για την «εκκαθάριση» των ακινήτων. Δεν το κρύβουν, ότι μαγειρεύεται η νέα μεγάλη εφόρμηση στις περιουσίες των Ελλήνων, με τις ευλογίες των Ευρωπαίων και την ομπρέλα συγκάλυψης που προσφέρουν οι ιδιοκτήτες των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Ξένες εταιρίες και εντόπια αρπακτικά ακονίζουν τα μαχαίρια και τις δαγκάνες τους για ένα πιο επιθετικό γύρο στο πλιάτσικο.
Με νομοθετικές ρυθμίσεις που εξυπηρετούν τη διαπλοκή, με τη φασιστικοποίηση της αστυνομίας, την απειλή της επιδημίας που έχει ξεφύγει εξαιτίας της ανικανότητάς τους, με τα ψέματα που αραδιάζουν τα ΜΜΕ και τους παλικαρισμούς με τους οποίους τάχα μου διευθετούν τα ελληνοτουρκικά, προσπαθούν να φέρουν σε πέρας χωρίς αντιδράσεις την αρπαγή και τη λεηλασία της Ελλάδας ολόκληρης.
Κι εμείς τι κάνουμε; Φωνάζουμε; Ουρλιάζουμε; Παλεύουμε για καλύτερη ενημέρωση όλων των ενδιαφερομένων, αποκαλύπτουμε την παραπληροφόρηση, καταπολεμάμε την ηττοπάθεια, συμμετέχουμε σε συλλογικές δράσεις και επιζητούμε τις καλύτερες μορφές άμυνας και αντίστασης; Ή κολυμπάμε στις ψευδαισθήσεις περιμένοντας κάποιο θαύμα;
ΠΗΓΗ: edromos.gr
