Κλείσαμε ένα χρόνο από την πρώτη μας καραντίνα. Ρίγη συγκίνησης λίγο πριν φέρουν την τούρτα με τα κεριά. Εικόνες μπροστά μου ολοζώντανες.
Ο Τσιόδρας πάντα στις 6 να μου εξηγεί κι εγώ να τον σταυρώνω, να τον ξεματιάζω, να ξεματιάζω την τύχη μου..
που βρέθηκε στον δρόμο μου τέτοιος άνθρωπος, με το δάκρυ έτοιμο να κυλήσει όποτε αναφερόταν στην δυσκολία των στιγμών. Θαμπό το μάτι του Τσιόδρα, θαμπό και το δικό μου..Και πιο δίπλα ο Χαρδαλιάς. Τότε τον προσπερνούσα.
Η πρώτη καραντίνα ήταν για δυο εβδομάδες, που τότε ήταν κρίσιμες και μετά από αυτές ήλθαν οι πιο κρίσιμες. Δεν ξέραμε τίποτα, εκτός από τα εργαστήρια της Ουχάν και τις νυχτερίδες.
Ο Απρίλης πέρασε μαθαίνοντάς μου να πλένω τα χέρια μου καλά, να βάζω την μάσκα μου, να φτιάχνω μάσκες από φανέλες ξεχειλωμένες και να παίζω κλέφτες και αστυνόμους με τα αντισηπτικά. Να κοιτώ τους συμπολίτες μου στα χέρια και να κάνω παρατήρηση σε όποιον έπαιρνε στο σουπερ μαρκετ πάνω από 2 detol .
Ο έχων δυο χιτώνες δίδει τον έναν, έλεγα έχοντας βλέμμα Τσιόδρα, αλλά πού να με ακούσουν μάνα μου, είχαν οχυρωθεί πίσω από το ενεργό χλώριο.
Η ζωή μου περνούσε περιμένοντας να περάσουν οι κρίσιμες εβδομάδες, μέχρι που συνήθισα και δεν ρωτούσα πια. Ζύμωνα, ζύμωσα τα πάντα, μαγείρεψα όλα τα είδη, φωτογράφησα όλες τις κατσαρόλες και όλα τα ταψιά της προίκας.
Και ήλθε η ώρα να βγω, ήταν Μάιος θυμάμαι, όταν με είδε διστακτική ο Κυριάκος. Και μου είπε, βγες έξω και μείνε ασφαλής. Και η φύση είχε χρώματα και μυρωδιές και η Ελλάδα προσπαθούσε να συνέλθει, μέχρι που εκεί στην Σαντορίνη και στο ηλιοβασίλεμα φωνάξαμε πως είμαστε covid free και υποδεχτήκαμε τον τουρισμό με λύρες και νταούλια και χωρίς τεστ! Τέτοια ήταν η αυτοπεποίθηση του ξενοδόχου.
Κι εγώ κρατούσα αποστάσεις, και έπλενα τα χέρια μου, και έκανα τα μπάνια μου, και τα κρούσματα σιγά σιγά σαν τα αποδημητικά πουλιά επανήλθαν, και τότε οι νέοι έφταιγαν για τις πλατείες, οι νέοι έφταιγαν για τον συνωστισμό, οι παππούδες ταμπουρώθηκαν οργισμένοι και οι μεσήλικες διχάστηκαν.
Τα πλοία πηγαινοέρχονταν από νησί σε νησί με κάρτα δακτυλίου. Τις ζυγές μερες με πληρότητα πλήρη και τις μονές με 50%.
Κάπου εκεί ο Τσιόδρας έγινε Σωτήρης ..Και εξαφανίστηκε.
Στις ουρές των τουριστών ο κορωνοϊός μπόλιαζε τις επόμενες μεταλλάξεις,
Κι εκεί γεννήθηκε η ελπίδα των εμβολίων. Δηλαδή όχι απλώς ήλθε, τα έσπρωξε όλα μπορώ να σου πω και η ζωή κινήθηκε στους γνωστούς Βαλκάνιους ρυθμούς της. Τώρα πώς γεννήθηκε τόσο γρήγορα, δεν το χω να στο πω!
Κι εκεί που ανέμενα στο Ελ. Βενιζέλος την επιχείρηση Ελευθερία να προσγειωθεί, έρχεται το δεύτερο κύμα να με πνίξει στην μετάλλαξη. Το έλεγε ο Λεφάκης και δεν τον πίστευα. Κρόνος παιδί μου στον Υδροχόο. Ευθύνη! όχι στον πρωθυπουργό σε σένα τον άσχετο! Άσχετο!
Και μπήκα μέσα για δυο εβδομάδες για την κρισιμότητα των στιγμών. Και το κύμα χτυπούσε με μανία την συμπρωτεύουσα και το ΕΣΥ ήταν στην αρχή της κατάρρευσης ...Το ψάρεμα απαγορεύτηκε, το ψαροντούφεκο επίσης, το κυνήγι, αλλά όχι η πολυκοσμία στα Μέσα Μεταφοράς. Τα εμπορικά έκλεισαν, τα ζαχαροπλαστεία έμειναν, τα κέντρα αισθητικής άνοιξαν η εστίαση τα μάζεψε..
Ο Χαρδαλιάς μπήκε μπροστά, ο Μαγιορκίνης λίγο πιο πίσω και η Παγώνη για τα κοσμικά. Το ξεμάτιασμα κόπηκε.
Μπήκε στη ζωή μας το κόκκινο, το κίτρινο και το πορτοκαλί.
Κι εκεί που είπαμε δεν βαριέσαι, τουλάχιστον τα Χριστούγεννα θα ανταμώσουμε ελεύθερα, ο κορωνοϊός φώλιασε στα σπίτια και έκανε βουτιές στα μελομακάρονα.
Το έθνος έπεσε σε κατάθλιψη τρώγοντας κουραμπιέδες. Ο Αδωνις το παρηγορούσε, πως έρχεται η άρση μέτρων και πως, τουλάχιστον, μαλλί φτιαγμένο για να ανέβει η ψυχολογία θα έχουμε. Στην κορωνοκανονικότητα άνοιξαν τα σχολεία.
Οι γονείς έπεσαν στους καναπέδες εξαντλημένοι κάνοντας σχέδια για τις απόκριες. Αντί όμως τα σχολειά να γίνουν κυψέλες μάθησης έγιναν κυψέλες μετάδοσης. Έχασε το παιδί την μάνα και η μάνα τη δασκάλα, ενώ το αδερφάκι που έκανε μάθημα στο γυμνάσιο ήδη έφτιαχνε τη νέα εισβολή.
Οι δήμαρχοι ικέτευαν τους κατοίκους, να μην κοιτούν τους γείτονες με μισό μάτι, αλλά τα χωριά δεν έχασαν το καλό εαυτό τους.
Το τρίτο κύμα ήταν εδώ. Και είχε ξανθό μαλλί και φλεγματικό χιούμορ, ενίοτε είχε και στρογγυλούς βραζιλιάνικους γλουτούς. Μπήκαμε μέσα για δυο εβδομάδες, μέχρι να κοπάσει η μπόρα. Τουλάχιστον είχα προλάβει το κομμωτήριο.
Η μέρα τέλειωνε στις 6.
Κι αφού το τρίτο μας πήρε και μας σήκωσε πέρασε και η Αποκριά με καραντίνα διαρκείας και Καθαρά Δευτέρα σκοτεινή.
Τα εμβόλια έρχονται, ήλθαν.. Μήνας Μάρτης λίγο πριν την επέτειο των 200 ετών από το 1821 και μας πετυχαίνει και πάλι ελεύθερους πολιορκημένους.
Είμαι ακόμα σπίτι περιμένοντας άλλες δυο κρίσιμες εβδομάδες, που φαντάζομαι θα παραταθούν και άλλο, για να ζήσουμε ένα διαφορετικό Πάσχα.
Κι έτσι έκλεισα ένα χρόνο φυλακισμένη, περιμένοντας μάταια την αρρώστια να περάσει.
Διανύοντας ατέλειωτα 15ημερα εγκλεισμού προσδοκώντας την ίαση και την ελευθερία. Με τον καιρό φάνηκε, να μου αρκεί ακόμα και η μισή μου ελευθερία.
Με την μάσκα που φορώ πάντα, τώρα νοσταλγώ ακόμα και δυο ρουφηξιές από το οξυγόνο της.
Οι κρίσιμες εβδομάδες έγιναν μήνες ολόκληροι σε μια ζωή που έχει σταματήσει.
Που έχει μπει στην αναμονή διαρκείας. .
Εκεί με έχουν..στην συντήρηση, με μάσκα οξυγόνου, περιμένοντας να πάρω την ζωή μου πίσω.
Κάποιοι μου σπαταλούν τον χρόνο μου, με μπολιάζουν με τρόμο, με φόβο, με ευθύνη που δεν μου αναλογεί, με αντιφάσεις, με μισόλογα, με νομοθετήματα και ξήλωμα δικαιωμάτων χτίζοντας ερήμην μου μια νέα ζωή..
Φοβάμαι πως με μικραίνουν. Και πως, όταν βγω, θα αναζητήσω μόνη μου τον εγκλεισμό μου, φοβούμενη πως, μικροσκοπική καθώς θα αισθάνομαι, κάποιοι θα με ποδοπατήσουν!
