Κατ’ αρχάς, μπράβο στους Έλληνες που συνεχίζουν να τα ανέχονται όλα. Σταθερή αξία.
Κάθε μέρα οι κυβερνώντες βρίζουν πρυτάνεις, γιατρούς, εκπαιδευτικούς και όποιον άλλον γουστάρουν, και δεν κουνιέται φύλλο.
Βασικά, οι Έλληνες είχαν τα νεύρα τους μέσα στο τελευταίο lockdown, αλλά τους έβγαλε βολτίτσα ο Κούλης (πριν τους ξανακλείσει μέχρι το Πάσχα, αφού στην εθνική επέτειο της …ανεξαρτησίας θα είναι μονοήμερη η εκδρομή) και τους πέρασαν.
Επίσης, έχει πολλή πλάκα που η καλύτερη κυβέρνηση όλων των εποχών αλλάζει κάθε μέρα τις (προ)χθεσινές της αποφάσεις. Κάθε μέρα καινούρια επιθεώρηση· για να μην λέτε για τα κλειστά θέατρα. Μαιτρ οι Έλληνες στο θέατρο. Και πρωτοπόροι.
Βγαίνει, λοιπόν, ο Χρυσοχοίδης και αποκαλεί τους πρυτάνεις λίγο-πολύ πρεζάκια της βίας και κάθονται και τον κοιτάνε.
Για να μην αρχίσουμε (και δεν τελειώνουμε) τι έχουν ακούσει οι γιατροί, με τελευταίο χρονικά ότι εμβολιάζονται οι κυβερνητικοί, επειδή οι γιατροί δεν τα θέλουν τα εμβόλια.
Κατά τη γνώμη μου, αν κάποιος στο δρόμο σε αποκαλέσει «μ@λάκα», σίγουρα είναι αυτός. Αλλά αν σε αποκαλέσει και δεύτερος, πρέπει να αρχίζεις να αναρωτιέσαι μήπως κάτι άλλο συμβαίνει, μεγάλε.
Κάπως έτσι, και η δεύτερη χρεοκοπία σε 10 χρόνια -18 δισεκατομμύρια το έλλειμμα για το 2020, απλά ενημερωτικά, ενώ η ύφεση θα σπάσει το προηγούμενο ρεκόρ, ξεπερνώντας το 10%.
Όχι πως θα βάλουν μυαλό. Άλλο αυτό.
Οι μόνοι που αντιδρούν, αυτό τον καιρό, οι φοιτητές, θα κουραστούν και αυτοί να τρέχουν, για μια κοινωνία που αποφάσισε, ότι της αξίζει να την πατάνε καθημερινά και να τα αντιμετωπίζει όλα, ξεστομίζοντας «αποκλείεται να το δεχθούμε αυτό, δεν θα τους περάσει».
Στο μεταξύ, όχι μόνο αυτό, όλα έχουν περάσει, και συνεχίζουν να περνάνε χωρίς να ανοίγει ρουθούνι.
Θυμάμαι στην αρχή, τα πρώτα χρόνια μου στη χώρα, που άκουγα τις ιστορίες των ηρωικών Ελλήνων και πόσο λυσσασμένα αντιστέκονται οι Έλληνες σε όποιον κάνει το λάθος και τα βάλει μαζί τους.
Τους …καμάρωνε και ο γερό ξεκούτης ο Τσώρτσιλ, ειδικά όταν τους σύγκρινε με τους Ινδούς· άλλη πάστα οι Ινδοί, που δεν εξεγείρεται ποτέ (χαμός και εκεί).
Μετρ, είπαμε, οι Έλληνες στο θέατρο.
Κάπως έτσι, σήμερα, κάποιοι εκπλήσσονται, για την υπέροχη σκέψη να μπει αστυνομία στα ελληνικά πανεπιστήμια.
Και τι θα τους κάνουν τόσους αστυνομικούς που έχει η Ελλάδα, ρε παιδιά; Πρέφα θα παίζουν όλη μέρα κάτω από τον πλάτανο;
Μέχρι στα σπίτια μέσα θα τους βάλουν. Αν και όλες οι ελληνικές οικογένειες έχουν ήδη από έναν αστυνομικό.
Ειλικρινά, δυσκολεύομαι (σε σχέση με ένα, δυο ή παραπάνω χρόνια πριν) να καταλάβω τον ψυχισμό των Ελλήνων, αλλά δεν μου κάνει καμία εντύπωση πλέον.
Μου φαίνεται όλο και περισσότερο σαν κάτι το ξένο, το απόκοσμο. Ένα τρελό, τρελό θηριοτροφείο.
Οπότε, όλο αυτό που βλέπετε εδώ και δέκα χρόνια, δεν είναι αυτό που νομίζετε, είναι η άλλη Ελλάδα αυτή που αντιστέκεται.
Και απ’ τη στιγμή που οι Έλληνες δεν διαμαρτύρονται, που δεν τα κάνουν πoυτάνα όλα ρε αδερφέ, μάλλον η εξήγηση είναι απλούστατη: δεν θέλουν.
Λυπάμαι, με το ζόρι παντρειά δεν γίνεται.
Ο καθείς θα πορευτεί με τις επιλογές του. Αρκεί να μην έχει το θράσος να κατηγορεί τους άλλους για αυτές.
Στην τελική, δεν υπάρχει καμία «άλλη» Ελλάδα.
Αυτή είναι. Αυτό το απόλυτο τίποτα που βλέπετε.
Όσους παπαγάλους και να ταΐζει μαλακοπίτουρο μια κυβέρνηση (για να κρύψει το διαρκές μακελειό στην οικονομία της χώρας, αλλά και στις υποδομές) αν μη τι άλλο η σιωπή των υπολοίπων λέει πολλά περισσότερα.
Μάλιστα, όλοι αυτοί, κυβερνώντες και κυβερνημένοι, σε λιγότερο από δυο μήνες θέλουν να γιορτάσουν τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του ’21, οι μεν σαν σουλτάνοι και οι δε σαν ραγιάδες.
Αν και ο Όσκαρ Ουάιλντ είχε πει κάποτε, ότι «αν θες να πεις την αλήθεια στους ανθρώπους κάνε τους να γελάσουν, αλλιώς θα σε σκοτώσουν», αφενός οι Έλληνες είναι μαλωμένοι με την αλήθεια και αφετέρου δεν μπορούν να κοιτάξουν στο απέναντι πεζοδρόμιο, ενώ τους τα είπε πολύ εύστοχα και ο Χριστόφορος Ζαραλίκος, ότι “οι Έλληνες δεν γιορτάζουν τα 200 χρόνια από την Επανάσταση, αλλά τα 200 χρόνια χωρίς Επανάσταση”.
Πάντως και ο Ροΐδης τον είχε βρει τον τρόπο, να το περιγράψει και μάλιστα διαχρονικά: «Έκαστος τόπος έχει την πληγή του. Η Αγγλία την ομίχλη, η Αίγυπτος τας οφθαλμίας, η Βλαχία τας ακρίδας και η Ελλάς τους Έλληνες».
Πατρίς, θρησκεία και οικογένεια. Και ήρωες μέσα στα χαλάσματα της απύθμενης βλακείας που τους δέρνει.
Δεν ξέρω, πώς μπορεί κάποιος να περιγράψει με ωραίο τρόπο αυτή την τρομακτική απάθεια και την απόλυτη παραίτηση και όλο αυτό το χάλι που κατάντησε η χώρα.
Δηλαδή, καθίστε και όλα καλά θα πάνε. Γιατί αποκλείεται οι Έλληνες να τα αφήσουν όλα αυτά έτσι, εκτός ότι τα αφήνουν. Τι θα μπορούσε, άλλωστε, να συμβεί, σε έναν λαό που περιμένει παθητικά το τέλος, τ… τη συνέχεια, μωρέ, δάγκωσα τη γλώσσα μου.
Γεμάτη η Ιστορία χιλιάδες παραδείγματα λαών που θριάμβευσαν μέσα από την παθητικότητά τους σε χαλεπούς καιρούς -σοβαρά τώρα; Ούτε ένα.
Και επειδή έχουμε ξαναγράψει, ότι οι άνθρωποι μόνοι τους απελευθερώνονται, ας γράψουμε και το άλλο συμπέρασμα, που βγαίνει απ’ αυτή τη ρήση, έστω και αν ακούγεται κάπως παράδοξο και κάπως αθωωτικό για τους δυνάστες των ανθρώπων: αν οι άνθρωποι απελευθερώνονται μόνοι τους, τότε ισχύει, πιθανόν, και το αντίστροφο, ότι οι άνθρωποι μόνοι τους σκλαβώνονται.
Σίγουρα υπάρχει και μια εξουσία που κάνει τα πάντα να κρατάει τους ανθρώπους στο μαντρί, που τους φοράει πραγματικές ή νοητές αλυσίδες, αλλά, αν η Ιστορία διδάσκει κάτι στους ανθρώπους, είναι, ότι καμία εξουσία δεν μπόρεσε ποτέ, να εμποδίσει αυτόν που ήθελε να απελευθερωθεί.
Κανένας σουλτάνος, κανένας βασιλιάς, κανένας πρόεδρος, κανένας τσάρος.
Και όσο ο κόσμος προχωράει, με αυτά τα αργά και πολύ βασανιστικά βηματάκια, όλο και περισσότερο η Ελλάδα μοιάζει σαν έναν τόπο ξεχασμένο από τον χρόνο και οι κάτοικοί της σαν καρικατούρες.
Αν και είναι οφθαλμοφανές, ότι η κατάσταση δεν θα τραβήξει για πολύ έτσι (σκεφτείτε πού ήσασταν το 2008 και πού τώρα, και ίσως το πιάσετε) οπότε η Ελλάδα, ουσιαστικά, δεν συνειδητοποιεί, πόσο αδίστακτος είναι ο χρόνος.
Οι Έλληνες, βλέπετε, γουστάρουν να πάθουν, αυτό που έπαθε ένας φιλήσυχος χωρικός, όταν κατέβηκε μετά από χρόνια στους αυτοκινητόδρομους της πόλης με τον γαϊδαράκο του.
Αν και δεν φαίνεται να τους πειράζει.
Στην τελική, η Ελλάδα είναι ένα ωραιότατο χωριό. Συγγενείς, φίλοι, κουμπάροι και ομερτά.
Και στα χωριά δεν αλλάζει ποτέ τίποτα.
Και όπως και τα χωριά, θα στέκει εκεί περήφανη να σιγοσβήνει. Μέχρι να χαθεί για πάντα. Αν και η Ελλάδα ποτέ δεν …πεθαίνει.
Και στο κάτω-κάτω τι έγινε που αυτή τη στιγμή ο πλανήτης βρίσκεται σε έναν μεγάλο αναβρασμό, και όχι μόνο λόγω μιας σημαντικής πανδημίας;
Όλοι εξεγερμένοι και οι Έλληνες θα βλέπουν ανέμελοι Survivor και Master Chef, ενώ θα τσακώνονται για την ημιμαλακία που τους δέρνει. Υπέροχο;
Εντάξει, ίσως ακούγεται κάπως δεδομένο αυτό, ότι ο πλανήτης θα εξεγερθεί από γωνιά σε γωνιά· αν και μεταξύ μας, αυτό θα συμβεί.
Πάντως, οι Έλληνες δεν έχουν καμία δικαιολογία. Εδώ και χρόνια.
Οπότε, δεν ξέρω, ποιον προσπαθούν να κοροϊδέψουν με όλα αυτά τα επαναστατικά που τους πιάνουν κατά καιρούς - ή κατά …λοκντάουν.
Τα λόγια που δεν συνοδεύονται από πράξεις είναι απλά λόγια. Σαν σταγόνες στη βροχή.
Καλά να περάσετε εκεί στο 2021 που είναι το νέο 1891, μιας και το 1821 ίσως κάνει λίγο τζιζ.
Κανένα πρόβλημα, αλήθεια.
Να ‘χουμε κάποιον να πειράζουμε.
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ.1 Αντί εξήγησης για το …1891, δηλαδή τη χρεοκοπία του 1893: «Με τα πολλά, οι ξένοι δέχονται να μας δανείσουν, για να πληρώσουμε κας τους Τούρκους. Αλλά υπό τον όρο πως οι δανειστές θα έστελναν στην Ελλάδα δικούς τους ανθρώπους να εισπράττουν απ’ ευθείας τις δόσεις. Τέτοια εμπιστοσύνη μας είχαν. Και ούτω πώς προέκυψε ο περίφημος και ιστορικός Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος (ΔΟΕ), που εισέπραττε τα έσοδα από το χαρτόσημο, τα τελωνεία Αθηνών, Πατρών, και Σύρου και εν μέρει από τα προϊόντα του ελληνικού μονοπωλίου, όπως ήταν τότε το αλάτι και τα σπίρτα (…) Ο επόμενος Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος προβλέπω να κρατάει διακόσια χρόνια. Αν και δεν νομίζω, πως τότε θα υπάρχει Ελλάδα για να πληρώσει τα χρέη της. Θα την έχουν φάει οι Έλληνες μαζί με τα χρέη της». Βασίλης Ραφαηλίδης.
Υ.Γ.2 Δεν θέλω να πάρω θέση για το άλλο θέμα των τελευταίων ημερών. Απλά, χάος. Ως συνήθως. Προτιμώ τις σκέψεις μου, αυτή τη φορά, να τις κρατήσω κρυφές. Όχι για να μη χαλάσω καρδιές, αλλά πολύ απλά για να μη χαλάσω τη δικιά μου μ’ αυτό το πραγματικό μπάχαλο. Καλές η Ελλάδα και η …Ινδία, μα έχω το δράμα μου κι εγώ. Αν και όπου να ‘ναι θα έρθουν τα $2.000, να στο δρόμο είναι. Θα πω μόνο το εξής: Ότι η Ελλάδα δεν ήταν έτοιμη για το MeToo ή να συζητήσει σχετικά θέματα. Αυτό είναι παραπάνω από ξεκάθαρο. Αν και η Ελλάδα δεν είναι έτοιμη για τίποτα. Έχει κολλήσει κάπου ακανόνιστα στο παρελθόν, δεν την βρίσκει ούτε ο Doc (Back to the Future) εκεί που είναι. Και ίσως πρέπει να το θεωρήσουμε τεράστια επιτυχία, που μια χώρα μοιάζει τελείως οπισθοδρομική σε έναν ψευτομοντέρνο κόσμο.
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
