“Μαμά, γιατί μας έλεγες ότι δεν είναι καλό να χρησιμοποιούμε τάμπλετς και τώρα κάνουμε μάθημα κάθε μέρα με αυτά;” με ρώτησε γεμάτη απορία η πεντάχρονη κόρη μου στην αρχή του δεύτερου lockdown. Πριν προλάβω να της δώσω μια όσο το δυνατόν πιο κατατοπιστική απάντηση, ο οκτάχρονος γιος μου συμπλήρωσε : “είναι..
σωστό αυτό που γίνεται μαμά; Και στο σχολείο τα ίδια μας έλεγαν για τα λαπ τοπς και τα τάμπλετς... Να τα αποφεύγουμε! Και τώρα είμαστε τόσες ώρες μπροστά από τον υπολογιστή...”Τα παιδιά έχουν ένα μαγικό τρόπο να σε αφοπλίζουν με τις απορίες τους που τις εκφράζουν έτσι ώστε δεν σου αφήνουν περιθώριο να μην απαντήσεις με σωστά επιχειρήματα...
“Είμαστε τυχεροί που σε αυτήν τη δύσκολη κατάσταση που βρισκόμαστε λόγω της πανδημίας, μπορούμε να κάνουμε τόσα πολλά πράγματα από τα λαπ τοπς και τα τάμπλετς...” τους είπα και γνωρίζοντας ότι δεν τα κάλυψε η επεξήγησή μου, συνέχισα :“Tα κινητά , οι υπολογιστές και γενικά η τεχνολογία, είναι πολύ χρήσιμα, αρκεί να ξέρουμε να τα χρησιμοποιούμε σωστά και όχι άσκοπα... Αυτόν τον καιρό για να προστατευτούμε αλλά και για να προστατέψουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε, δεν επιτρέπεται να πηγαίνετε σχολείο... Όμως η ζωή προχωράει και εσείς πρέπει να συνεχίσετε τα μαθήματά σας με κάποιον τρόπο... Με αυτές τις τηλεδιασκέψεις μπορείτε να βρίσκεστε έστω και από απόσταση “μέσα” στην τάξη σας, με τους δασκάλους και τους συμμαθητές σας... Δεν έχουμε άλλη επιλογή... Δεν γίνεται αλλιώς... Αυτός είναι ο μόνος τρόπος...”
Τα εκφραστικά μάτια των παιδιών μου, μαρτυρούσαν ότι στο μυαλό τους “στριμώχνονταν” ένα σωρό απορίες, όπως: “Tι θα γίνει στο μέλλον; Για πόσο καιρό θα συμβαίνει αυτό; Πότε θα γίνουν όλα όπως παλιά;”
Το χειρότερο είναι ότι δεν έχω καμία απάντηση να τους δώσω... Ούτε καν εκτίμηση για το τι θα συμβεί... Ο προβληματισμός μου όλους αυτούς τους μήνες, από την αρχή της πανδημίας και την έναρξη του πρώτου lockdown, είναι ο ίδιος... Γιατί πάντα τα λάθη των “μεγάλων” τα χρεώνονται τα παιδιά, τα οποία μάλιστα, στην προκειμένη περίπτωση, είναι πιο πειθαρχημένα από τους ενήλικες;
Κρίνοντας από το γιο μου, την κόρη μου, αλλά και από άλλα παιδάκια στο σχολείο τους, δεν δυσκολεύτηκαν, δεν παραπονέθηκαν ούτε στιγμή για τη μάσκα που έπρεπε να φορούν τόσες ώρες καθημερινά. Τήρησαν προσεκτικά τις οδηγίες για τις αποστάσεις, τη σωστή χρήση αντισηπτικών... Σε αυτό το lockdown όπου οι διαδικτυακές ώρες μαθημάτων είναι περισσότερες από το προηγούμενο, ειλικρινά θαυμάζω την ωριμότητα που δείχνουν. Τα παιδιά μου είναι οι μικροί μου ήρωες για χίλιους λόγους. Αυτόν τον καιρό, έχει προστεθεί ένας ακόμα: η διάθεσή τους να συνεργαστούν σε αυτήν την ιδιαίτερα απαιτητική διαδικασία για την ηλικία τους και με περηφάνια διαπιστώνω ότι τα πηγαίνουν περίφημα! Το ίδιο και οι υπομονετικοί δασκάλοί τους που “μάχονται” να κάνουν ένα “ζωντανό” μάθημα από μακριά και να τα “αγκαλιάσουν” με λόγια...
Από την άλλη, δεν ξέρω τι να πω για τους απείθαρχους, ανυπότακτους που σαμποτάρουν την προσπάθειά μας να δώσουμε ένα τέλος σε αυτήν την “κατάρα” του covid-19... Πόσο λυπάμαι να ακούω ότι καθημερινά φεύγουν από τη ζωή τόσοι άνθρωποι από αυτόν τον ιό... Δεν καταλαβαίνω πώς είναι δυνατόν κάποιους να μην τους αγγίζει όλο αυτό και να το αποδίδουν σε θεωρίες συνωμοσίας...
Οι μέρες κυλούν γρήγορα... Πολύ πιο γρήγορα από παλιά... Κι εγώ προσπαθώ να τα προλάβω όλα, να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ ώστε τα παιδιά μου στο τέλος της ημέρας να είναι ευχαριστημένα... Συνειδητοποίησα, δε, ότι οι full-time μαμάδες, την περίοδο του lockdown - και όχι μόνο- αποκτούμε ακόμα περισσότερες ιδιότητες... Έτσι, λοιπόν, κι εγώ αυτόν τον καιρό για χάρη των παιδιών μου, έχω γίνει εκτός από δασκάλα τους – έναν ρόλο που τον έπαιζα και πριν- γυμνάστρια, ψυχαγωγός, γραμματέας, συντονίστρια τηλεδιασκέψεων, ζωγράφος, μουσικός, “εφευρέτρια” ευφάνταστων παιχνιδιών και πολλά άλλα ακόμα...
Δεν ξέρω πόσο καλά τα καταφέρνω σε όλα τα παραπάνω. Αυτό, όμως, που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως ό,τι κάνω γίνεται με πολλή αγάπη...
Την ώρα που γράφω αυτό το κείμενο, τα μικρά μου έχουν παραδοθεί στην αγκαλιά του Μορφέα... Μες τη μέρα, άλλωστε, είναι αδύνατο να προλάβω να γράψω ή να ασχοληθώ με οτιδήποτε άλλο...
Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν κι αυτό που εύχομαι είναι να έχουμε κοντά μας τα αγαπημένα μας πρόσωπα και να είμαστε υγιείς.
Με το πέρασμα των χρόνων, πολλά αλλάζουν, εκτός ίσως από ένα... Η αγάπη... Κι αυτή εύχομαι να φωλιάσει στις καρδιές όλων...
Μανταλένα-Μαρία Διαμαντή
