Κυλούσαν οι μέρες και δεν γνώριζες
αν τα πρόσωπα που σε διακονούσαν
χαμογελούσαν,
καθώς σου πρόσφεραν
αγάπη
ή
αν βαρυγκομούσαν σε κάθε σου πόνο.
Ούτε και εκείνοι ήξεραν το μέγεθος
της προσφοράς τους
γιατί το στόμα σου δεν έδειξε
χαμόγελο ευγνωμοσύνης.
Η μόνη που συνέχιζε χωρίς να κάνει
εκπτώσεις
ήταν η ζωή.
Αδιάκοπα το έργο της εκτελούσε
και γένναγε και έκοβε το νήμα της
χωρίς να νιώθει τον οίκτο της απώλειας
μήτε και το μεγαλείο της αρχής.
Κατερίνα Ατσόγλου, Αύγουστος 2020, από την ανέκδοτη συλλογή (ΕΚ)ΠΤΩΣΕΙΣ
