Χρήστος Κάτσικας
Tο καλό πρέπει να το κάνεις με δόσεις για να σε θυμούνται και να σ' ευγνωμονούν. Το κακό πρέπει να το κάνεις αποφασιστικά, γρήγορα και δραστικά.
Αυτά σημειώνει ο Μακιαβέλι στο βιβλίο του «O ηγεμόνας» και είναι αλήθεια, αρκετοί ισχυροί, ακολουθώντας τις «οδηγίες» του ντύνονται τις μέρες αυτές με τη λεοντή του κοινωνικού παρηγορητή.Να, για παράδειγμα, την ώρα που έμπαινε στην «πρίζα» ο εορταστικός φωτισμός στο Σύνταγμα, στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας του δημάρχου Αθηναίων Μπακογιάνη, ο πρωθυπουργός μας πήγε επίσκεψη σε ορφανοτροφείο και λίγο αργότερα, επισκέφθηκε την ταβέρνα «Κρητικός» στο Κερατσίνι, που μοιράζει εκατοντάδες μερίδες φαγητού σε συνανθρώπους μας που το έχουν ανάγκη και βοήθησε και αυτός στη διανομή φαγητού στους φτωχούς και καταφρονεμένους αυτού του κόσμου, μέρες που είναι.
Ασχετο αν πριν από δύο μήνες ψήφισε έναν πτωχευτικό κώδικα που κάνει τον φτωχό στο πιτς φιτίλι άστεγο! Ασχετο αν ακόμη και τα μαθήματα φιλανθρωπίας και εθελοντισμού προβάλλουν την κυνική και de facto κανονικοποίηση της ανέχειας, της αστεγίας και της ανθρώπινης απόγνωσης. Ασχετο αν την ίδια ώρα δοξολογούν την κατεδάφιση του «σπάταλου» κοινωνικού κράτους και θυμιατίζουν τον «κοινωνικό κανιβαλισμό».
Προφανώς, πιστεύει, ότι με μια ποσόστωση ανθρωπισμού μπορεί να εξαγοραστούν τα μπράβο των ισαποστάκηδων, η ανοχή των τσακισμένων και η εκδικητικότητα των «φαντασμάτων». Ετσι ώστε να «μεταλλαχθεί» και πάλι μεγάλο μέρος των αφανισμένων σε «κοινή γνώμη», που χωνεύει αμάσητα την επικοινωνιακή μαεστρία αυτών που χρησιμοποιούν, χθες την κρίση, σήμερα την πανδημία ως ευκαιρία για να μετατρέψουν τη χώρα και τον λαό σε οργανωμένο ακρωτηριασμό.
Παρέλαση υποκρισίας
Παρέλαση «στιγμιότυπων» πόνου, έγχρωμα και θεαματικά, επιδιώκουν να προβάλουν, στο «γόνιμο» έδαφος των Χριστουγέννων, έναν Αγιο Βασίλη που πιστώνεται κάθε φορά να «είναι εντάξει», τις «άγιες μέρες» του Δεκεμβρίου, για να κρύψουν τον Ηρώδη της φτώχειας, της ανεργίας και της καταστολής. Οι προύχοντες και ιεροκήρυκες της λιτότητας την ίδια στιγμή που περικόπτουν τις κοινωνικές παροχές, απολύουν χιλιάδες εργάτες, βυθίζουν στην πείνα και την εξαθλίωση ολόκληρες περιοχές, «κατασκευάζουν» πολέμους για να αυξήσουν τα κέρδη τους, αυτοί οι ίδιοι επενδύουν στον ανθρώπινο πόνο ένα ψίχουλο από τα «καρβέλια της εκμετάλλευσης» χιλιάδων ανθρώπων.
Μαζί τους οι ιεραπόστολοι του ελέους που κηρύσσουν την αποδοχή της φτώχειας για τους φτωχούς μοιράζοντας απλόχερα επαίνους στους «επιχειρηματίες» της φιλανθρωπίας.
Φαρισαίοι του συστήματος
Αυτό άλλωστε γινόταν ανέκαθεν. Πάντα οι ηγεμόνες με το ένα χέρι μοίραζαν τη φτώχεια, τον θάνατο και το περιθώριο και με τ' άλλο πρόσωπο, σαν Ιανός, εμφανίζονταν να κάνουν αγαθοεργίες και να απαλύνουν τα κοινωνικά τραύματα.
Πάντα; Ιδιαίτερα από τότε που ο Τσαρλς Ντίκενς στα μέσα του 19ου αιώνα επινόησε με τη «Χριστουγεννιάτικη ιστορία» του την ηθική και συναισθηματική μεταστροφή του πάμπλουτου τσιγκούνη Εμπενίζερ Σκρουτζ μετά τη νυχτερινή επίσκεψη που δέχεται από τα φαντάσματα των Χριστουγέννων του Παρελθόντος, του Παρόντος και του Μέλλοντος.
Ισως από τότε, όπως εύστοχα επισημαίνει ο Γιάννης Κιμπουρόπουλος, οι ισχυροί έκαναν «επάγγελμα» το κοστούμι του αναγεννημένου, γενναιόδωρου και χαζοχαρούμενου Σκρουτζ, ενσωματώνοντας το πνεύμα του φιλανθρωπικού καπιταλισμού και βάζοντας στην επιχειρηματική στρατηγική τους ένα πρωτόκολλο ελάχιστου ανθρωπισμού, αμπαλαρισμένου στη συσκευασία της φιλανθρωπίας, της χορηγίας και της εμπορευματικής προσφοράς.
Ετσι οι Φαρισαίοι του συστήματος, έχοντας τις κάμερες και την τηλεοπτική δημοκρατία στο χέρι τους, μπορούν ακόμα να χαλιναγωγούν την οργή του κόσμου καθηλώνοντάς τη σε ανώδυνα κανάλια.
Αλλά και στον Μεσαίωνα, τηρουμένων των αναλογιών, δίπλα στο παλάτι των ηγεμόνων ή του βασιλιά δεν συνωστίζονταν φτωχοί, ανάπηροι, άκληροι, απόκληροι;
Σ' αυτούς πετούσε ο μονάρχης το ξεροκόμματο και η Εκκλησία την ευλογία της, ώστε «η εξωοικονομική καταπίεση να γίνεται ισχυρότερη της φορολογίας» (Μαρξ) και να μακροημερεύει η κυριαρχία τους.
Η φιλανθρωπία που... δαγκώνει!
«Δεν πιστεύω στη φιλανθρωπία, πιστεύω στην αλληλεγγύη», σημείωνε πριν από κάμποσο καιρό ο Εδουάρδο Γκαλεάνο και συνέχιζε: «Η φιλανθρωπία είναι κατακόρυφη, άρα είναι ντροπιαστική. Πηγαίνει από πάνω προς τα κάτω. Η αλληλεγγύη είναι οριζόντια. Σέβεται τον άλλο και μαθαίνεις από αυτόν. Εχω πολλά να μάθω από άλλους ανθρώπους».
«Ενα μέρος της αστικής τάξης θέλει να θεραπεύσει τις κοινωνικές πληγές, για να σταθεροποιήσει την υπόσταση της αστικής κοινωνίας. Εδώ ανήκουν: οικονομιστές, φιλάνθρωποι, ανθρωπιστές, ανορθωτές της θέσης των εργαζόμενων τάξεων, οργανωτές αγαθοεργιών, προστάτες των ζώων, ιδρυτές συλλόγων υπέρ της μετριοπάθειας, οι ψευτομεταρρυθμιστές». Αναφέρεται στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, από το 1848 ήδη. Πόσο αντικατοπτρίζουν τις σημερινές συνθήκες αυτές οι... μακρινές διαπιστώσεις!
efsyn.gr
