Του Δημήτρη Τσίρκα
Για αυτό και μισούν τόσο τον Δεκέμβρη και προσπαθούν ακόμα να τον ξορκίσουν. Γιατί τους θύμισε, πόσο ευάλωτοι είναι μπροστά στη θεϊκή οργή του πλήθους, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να σαρώσει τη μυθική...
βία του κράτους τους.Δώδεκα χρόνια μετά και οι αναμνήσεις παραμένουν ακόμα έντονες. Σαν σήμερα μαζευτήκαμε χιλιάδες στην Πατησίων για να ανέβουμε προς τη ΓΑΔΑ. Στην Αλεξάνδρας δεν έμεινε τίποτα όρθιο, με έναν φίλο κάναμε πλάκα ότι ζούσαμε τη «δημιουργική καταστροφή», μια κεϋνσιανή παρέμβαση από τα κάτω για να κινηθεί η αγορά και να πάρει μπρος η οικονομία.
Η αστυνομία μας έπνιξε στα χημικά, κάποιοι μάλιστα είχαν τραβήξει τα περίστροφα και σημάδευαν προκλητικά τους διαδηλωτές.
Παρόμοιες καταστάσεις ζούσαμε κάθε μέρα για έναν μήνα: μαζικές διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα, σπασίματα, λεηλασίες, άγρια καταστολή. Ήμουν στο Σύνταγμα, όταν τυλίχθηκε στις φλόγες το χριστουγεννιάτικο δέντρο, με τον κόσμο να ξεσπά σε πανηγυρισμούς.
Είδα ματατζήδες να συμπεριφέρονται σαν τραμπούκοι, να πετάνε πέτρες στο πλήθος και να προκαλούν χυδαία. Δυο φορές κινδύνευσα να πάθω ασφυξία από τα δακρυγόνα, άλλες τόσες να με συλλάβουν.
Αυτό όμως που θυμάμαι πιο έντονα και με μεγαλύτερη ευχαρίστηση, είναι ο τρόμος στα μάτια των εξουσιαστών: πολιτικών, δημοσιογράφων, συστημικών διανοούμενων. Ο φόβος τους απέναντι σε αυτό που δεν μπορούσαν να κατανοήσουν, να ελέγξουν, να καταστείλουν. Ο πανικός τους μπροστά στη θέα των παιδιών τους να τους πετάνε στα μούτρα την αυθεντία και την ισχύ τους.
Για αυτό ξαμολήθηκαν να συκοφαντήσουν τον Δεκέμβρη. Και τι δεν είπαν: ανωριμότητα, τυφλή βία, παραλογισμός. Καθηγητάδες έγραψαν χιλιάδες λέξεις για να καταλήξουν στο ότι ο Δεκέμβρης ήταν… τίποτα. Ε τότε γιατί σπατάλησαν τόσο χρόνο και φαιά ουσία για ένα τίποτα; Γιατί εξακολουθούν να καταφέρονται εναντίον του με τέτοιο μένος;
Αυτές οι υστερικές αντιδράσεις μαρτυρούν και τη σημασία του Δεκέμβρη. Ο Δεκέμβρης ήταν η εισβολή των μαζών στο προσκήνιο, μια εισβολή χαοτική, στιγμιαία, καρναβαλική, αλλά εξόχως τραυματική για τους κυρίαρχους. Γιατί από-κάλυψε την καταστατική γύμνια και αυθαιρεσία της εξουσίας τους. Τους γέμισε με υπαρξιακή αγωνία, σαν αυτή που μέχρι τότε βίωναν μόνο οι υποτελείς τους.
Για αυτό και μισούν τόσο τον Δεκέμβρη και προσπαθούν ακόμα να τον ξορκίσουν. Γιατί τους θύμισε πόσο ευάλωτοι είναι μπροστά στη θεϊκή οργή του πλήθους, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να σαρώσει τη μυθική βία του κράτους τους.
Γιατί μπορεί την ιστορία να τη γράφουν οι νικητές, δηλαδή οι εξουσιαστές, τη φτιάχνουν όμως οι μάζες. Και όταν οι μάζες αποφασίζουν να πάρουν την ιστορία στα χέρια τους, τότε η εξουσία τρέμει. Αυτή είναι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη του Δεκέμβρη: ο τρόμος της εξουσίας μπροστά στο άναρχο πλήθος.
