Γεια σου φίλε Πιτσιρίκο,
Ένα από τα πράγματα που το παλαβό 2020 ανέδειξε, ήταν κι οι νέες θεωρίες συνωμοσίας.
Δεν κάθομαι να τις αραδιάζω όλες, ούτε και να αναλύσω το ποιον βολεύουν, γιατί θα ξημερωθούμε.
Προτιμώ να αναφερθώ σε κάτι, που συχνά-πυκνά ειπώθηκε ή γράφτηκε, άγνωστο πόσο σοβαρά: «Δεν υπάρχουν άρρωστοι, είναι ηθοποιοί αυτοί που βλέπετε».
Καμιά φορά μάλιστα πήγε και στο πιο μακάβριο: «Δεν υπάρχουν νεκροί, είναι όλοι ηθοποιοί».
Προσωπικά, βρίσκω έναν ελκυστικό, αν και τυχαίο παραλληλισμό με κάτι που είχε πει ο Ρολάν Μπαρτ: «οι πρώτοι ηθοποιοί ξεχώριζαν τους εαυτούς τους από την κοινωνία παίζοντας τον ρόλο των νεκρών: το να μακιγιαριστεί κανείς, ήταν το να αυτοπαρουσιαστεί ως ένα σώμα ταυτόχρονα ζωντανό και πεθαμένο».
Όπως είπα, δεν ξέρω κατά πόσο υπάρχουν άνθρωποι, που πραγματικά πιστεύουν, ότι οι εικόνες από τα νοσοκομεία είναι ψεύτικες ή απλά κάνουν πλάκα.
Η ζωή, πάντως, μου έχει δείξει, ότι ναι, υπάρχει πολλή ηλιθιότητα εκεί έξω, οπότε τίποτα δεν αποκλείω.
Μια που, όμως, αυτή η παρομοίωση είναι ιδιαίτερα συμβολική, ας σκεφτούμε κάτι άλλο.
Υπάρχει κυβέρνηση, ή μήπως είναι όλοι ηθοποιοί;
Μήπως, δηλαδή, παριστάνουν τους εκλεγμένους εκπροσώπους των πολιτών, χωρίς να είναι;
Από την άλλη, πάλι, σε όσους υποκρίνονται ότι είναι πολίτες, νομίζω αξίζει να κυβερνηθούν, από όσους υποκρίνονται ότι είναι πολιτικοί.
Υποκριτική τέχνη, κυριολεκτικά.
Καμιά φορά τους ηθοποιούς τους παίρνουν με τις ντομάτες, αλλά αυτό συμβαίνει μόνο όταν είναι κακοί ηθοποιοί.
Αυτοί που παριστάνουν την κυβέρνηση είναι επιπέδου Όσκαρ, γιατί, εδώ και δεκαετίες, αναλογικά λίγοι από τους θεατές φεύγουν από το θέατρο.
Οι περισσότεροι μάλιστα ξαναπληρώνουν, για να επιστρέψουν για την επόμενη προβολή.
Σε μια σκηνή στο «Συνέντευξη με Έναν Βρικόλακα», όπου παρακολουθούν μια θεατρική παράσταση, ο πρωταγωνιστής παρατηρεί, ότι αυτό που βλέπουν είναι βρικόλακες, που παριστάνουν ότι είναι άνθρωποι που παριστάνουν ότι είναι βρικόλακες.
Αυτό που έχουμε στην δική μας περίπτωση είναι ακόμα πιο avant-garde: ηθοποιοί που παριστάνουν ότι είναι πολιτικοί, που παριστάνουν ότι είναι ηθοποιοί, που παριστάνουν ότι είναι πολιτικοί.
Ακούγεται γελοίο, αλλά δεν φταίω εγώ· η κατάσταση είναι γελοία.
Η ειρωνεία του να έχουμε ηθοποιούς αντί για κυβέρνηση, είναι, ότι η υποκριτική τέχνη, όπως και κάθε τέχνη, σκοπό έχει, να δείξει την πραγματικότητα που αγνοούμε.
Εδώ συμβαίνει το αντίθετο: έχουμε πάψει να καταλαβαίνουμε και την πραγματικότητα που νομίζαμε ότι ξέραμε.
Δηλαδή, συγγνώμη, πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσοι άνθρωποι, που νομίζουν ότι η Ελλάδα έχει κυβέρνηση που αποφασίζει ανεξάρτητα;
Είναι όλοι τους ηθοποιοί, κι ο σκηνοθέτης είναι το Βερολίνο· άντε, με βοηθό σκηνοθέτη τις Βρυξέλλες.
Φυσικά, κάθε υπερπαραγωγή πρέπει να έχει και κάποια ανατροπή στην πλοκή.
Στην περίπτωση του έργου «Δημοκρατία στην Ευρώπη» (μια μαύρη κωμωδία) η ανατροπή είναι, ότι οι σκηνοθέτες (το Βερολίνο κι οι Βρυξέλλες) βρίσκονται οι ίδιοι σε μια ταινία, με σκηνοθέτες και παραγωγούς τις αγορές.
Κι αρχίζω να σκέφτομαι, ότι, όπως εμείς δεν καταλαβαίνουμε ότι είναι όλοι τους ηθοποιοί, το έχουν ξεχάσει κι οι ίδιοι.
«Η Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης» κατάσταση, δηλαδή.
Θα πεθάνουμε στο θέατρο, μου φαίνεται!
Να είσαι καλά
Χρήστος
Υ.Γ.1. Ήδη πεθαίνουμε στο θέατρο. Μικροί-μεγάλοι. Σύμφωνα με την Eurostat, η Ελλάδα είναι αναλογικά η 2η χώρα στην Ε.Ε. (πίσω από την Κύπρο) σε αστυνομικούς. Η Φινλανδία είναι η τελευταία. Πάντως, σε παπάδες η Ελλάδα είναι πρώτη δικαιωματικά, με 88 παπάδες ανά 100.000 κόσμου. Συγκριτικά, η Φινλανδία έχει 38 και, αξίζει να σημειωθεί, οι μισοί είναι γυναίκες.
Υ.Γ.2. Μιλώντας για πραγματικότητα και φαντασία, σε περίπου μια βδομάδα από τώρα, αν ο τεράστιος Μπιλ Χικς ζούσε, θα γιόρταζε τα 59α γενέθλιά του. Θέλω να παραθέσω κάτι, που είπε κάποτε: «Ο κόσμος είναι σαν βόλτα σε λουνα παρκ, κι όταν επιλέξεις να ανέβεις, νομίζεις ότι είναι αληθινό, γιατί τα μυαλά μας είναι πανίσχυρα. Η βόλτα πάει πάνω-κάτω, τριγύρω, έχει συγκινήσεις, είναι πολύχρωμη, και διασκεδαστική, για λίγο. Πολλοί άνθρωποι είναι στη βόλτα για πολύ καιρό, κι αρχίζουν να αναρωτιούνται: “Είναι αληθινό, ή είναι απλά μια βόλτα;” Κι άλλοι άνθρωποι θυμούνται, κι έρχονται και λένε: “Μην φοβάσαι, μην ανησυχείς, ποτέ, γιατί αυτό είναι μόνο μια βόλτα”. Κι εμείς …σκοτώνουμε αυτούς τους ανθρώπους. “Κλείστε του το στόμα! Έχω επενδύσει πολλά στη βόλτα αυτή, κλείστε του το στόμα! Κοιτάξτε τις ρυτίδες μου, κοιτάξτε τον τραπεζικό λογαριασμό μου. Αυτό πρέπει να είναι αληθινό!” Είναι μόνο μια βόλτα. Και πάντα σκοτώνουμε τους καλούς ανθρώπους που προσπαθούν να μας το πουν, το έχετε παρατηρήσει; Κι αφήνουμε τους δαίμονες να αλωνίζουν. Αλλά δεν πειράζει, γιατί είναι μόνο μια βόλτα. Και μπορούμε να την αλλάξουμε όποτε το θελήσουμε. Είναι μόνο μια επιλογή. Χωρίς προσπάθεια, χωρίς δουλειά, χωρίς λεφτά. Μια απλή επιλογή, εδώ και τώρα, ανάμεσα στον φόβο και την αγάπη. Ο φόβος σε κάνει να βάζεις μεγαλύτερες κλειδαριές, να αγοράζεις όπλα, να απομονωθείς. Η αγάπη, αντίθετα, σε κάνει να μας βλέπεις όλους μας σαν ένα. Να τι μπορούμε να κάνουμε για να αλλάξουμε τον κόσμο, εδώ και τώρα, και να έχουμε μια καλύτερη βόλτα: Ας πάρουμε όλα τα λεφτά που ξοδεύουμε σε όπλα κάθε χρόνο, κι ας τα δώσουμε για να θρέψουμε, να ντύσουμε, και να μορφώσουμε τους φτωχούς του κόσμου -και τα λεφτά θα έφταναν στο πολλαπλάσιο- χωρίς να αφήσουμε έναν άνθρωπο απ’ έξω, και θα εξερευνήσουμε το διάστημα, τόσο το εσωτερικό όσο και το εξωτερικό, για πάντα, ειρηνικά».
(Αγαπητέ Χρήστο, όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί ηθοποιοί, εκτός από μερικούς ηθοποιούς. Κι όπως είπε ο Όσκαρ Ουάιλντ: I love acting. It is so much more real than life. Χρήστο, πέρα από τους πολιτικούς, δεν παίζουν ρόλους όλοι αυτοί οι δυστυχισμένοι και όλες αυτές οι δυστυχισμένες που έχουν φτιάξει έναν δεύτερο εαυτό -πιο όμορφο, πιο έξυπνο, πιο πλούσιο, πιο γαμάτο- και τον προβάλλουν στα social media; Έχουν φτιάξει. Αν τους πεις, όμως, πως είναι για τον ψυχίατρο, θα παρεξηγηθούν. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
