Όλο και ψάχνουνε να πετύχουνε τον αθώο
που θα τους κάνει κονόμι
Νίκος Τσιφόρος, Τα παιδιά της πιάτσας
Αναρωτιέμαι αν οι περισσότεροι “ανυπάκουοι”, “αντιστεκόμενοι”, “αντισυστημικοί” κ.λπ. πιστεύουν σε όσα λένε και κάνουν ή απλώς έχουν μάθει να παίζουν..
ρόλους. Να υποδύονται δηλαδή ήρωες του ιστορικού παρελθόντος, λογοτεχνικούς ήρωες, ήρωες που θυσιάστηκαν για τις ιδέες τους, και να νομίζουν ότι έχουν μπεί στο πετσί τους και [ξανα] ζουν μαζί τους “ένδοξες καταστάσεις”.Αυτός ο ιδιότυπος ψυχαναγκασμός [ή καλύτερα ιδεοκαταναγκασμός] τους οδηγεί στο να συγχέουν φαντασία και πραγματικότητα, γεγονός που τους “δαιμονίζει” ακόμα περισσότερο, καθώς αδυνατούν να καταλάβουν γιατί οι συνομιλητές τους δεν ανα-γνωρίζουν σ’εκείνους την ιστορική δικαίωση των προηγούμενων γενεών[sic], μέσω των δικών τους “ηρωικών δηλώσεων”[!!!]
Αυτο-απατώμενοι παραπλανούν τους αφελείς, οι οποίοι συχνά εκλαμβάνουν ως πρωταγωνιστές τους κομπάρσους, δήθεν “αγωνιστές του λαού”.
Σε αυτό το πανηγύρι των κούφιων λόγων και των ξύλινων αντιλόγων έχει αφαιρεθεί “ο γύρος του θανάτου” [όπου η πολιτική μπορούσε να προκαλέσει και προσωπικούς κινδύνους] κι έχει μείνει μόνο το καρουζέλ [όπου όλοι κινούνται γύρω-γύρω από την προπαγάνδα, αλλά κανείς δεν βρίσκεται στη μέση ως υπεύθυνος].
Αυτή είναι η μοίρα των αυτόκλητων νεο-κομπάρσων της μικρο-ιστορίας [τους]: να ξεχνιώνται από το σκηνοθέτη, τους πρωταγωνιστές κι εντέλει από το φιλοθεάμον κοινό, με αποτέλεσμα να κάνουν την πρόζα τους μη-ακουόμενοι.
ΥΓ: Οι τοίχοι γράφανε κάποτε Ιστορία γιατί πάνω τους πέφτανε κορμιά ηρώων κι όχι μπογιές ψευτοπαλληκαράδων.
