Νικόλ Λειβαδάρη
Στην «πρώτη φορά Αριστερά» η παγίδα ήταν η αριστερή παρένθεση. Στην προοπτική (κοντινή ή πιο μακρινή) της «δεύτερης φοράς Αριστερά», η παγίδα είναι αυτή καθ’ αυτή η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ.
Είτε δια της απονομιμοποίησής του με την επαναφορά της θεωρίας των δύο άκρων, είτε δια της αποδόμησης και αμφισβήτησης του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα με όχημα την (υπαρκτή και ανεξάντλητη) εσωστρέφεια του κόμματος, είτε και με τα δύο μαζί.Η δίκη και η καταδίκη της Χρυσής Αυγής υιοθετείται ως η χρυσή πολιτική ευκαιρία σ’ αυτή τη νέα παγίδα, οι πρόθυμοι αυτόχειρες (όπως απέδειξε και η υπόθεση Κοντονή) πλεονάζουν και τα υπόλοιπα αναλαμβάνουν να τα πουν οι πρωτοσέλιδοι τίτλοι του Σαββατοκύριακου: «Στη φυλακή η πάνω πλατεία» είναι ο σημερινός τίτλος στο Πρώτο Θέμα, με την επεξήγηση: «Τέλος εποχής για Αγανακτισμένους και… Αυταπατημένους της άγριας μνημονιακής δεκαετίας. Νέο πολιτικό τοπίο με χειροπέδες στη ναζιστική Χρυσή Αυγή, στα αζήτητα τα αριστερά δεκανίκια αλά Βαρουφάκη… Σε περιδίνηση ο ΣΥΡΙΖΑ με ολοφάνερο πρόβλημα στρατηγικής και αφηγήματος».
Το Βήμα βλέπει «πολιτικό σεισμό» με «κατάρρευση του αντισυστημικού μπλοκ». «Καταλύτης εξελίξεων η δίκη της Χρυσής Αυγής», γράφει, «Κομμάτια και θρύψαλα ο ΣΥΡΙΖΑ, αμφισβητείται ο Αλέξης Τσίπρας - Καταρρέει δέκα χρόνια μετά την ανάδειξή του το αντισυστημικό μπλοκ – Τρικυμία στην Κουμουνδούρου με αλληλοκατηγορίες και συντροφικά καρφώματα μετά τις αποκαλύψεις Κοντονή».
Σε ίδιο πνεύμα κινούνται και τα ΝΕΑ του Σαββατοκύριακου, με την προσθήκη «Καζάνι που βράζει η Κουμουνδούρου – Πώς εξηγείται η «διευκόλυνση» στη Χρυσή Αυγή με τη μη αφαίρεση των πολιτικών δικαιωμάτων - Εύθραυστες ισορροπίες και με Τσακαλώτο - Περόν ή συλλογικό κόμμα το επόμενο βήμα».
Εν ολίγοις, το πολιτικό timing μάλλον κρίνεται ενδεδειγμένο για να εφαρμοστεί στην πράξη το «δόγμα Βορίδη» - «παρεμβάσεις στο κράτος και τους θεσμούς, για να μην ξαναέρθει η Αριστερά στην εξουσία». Η τριπλή κρίση (υγειονομική, οικονομική και εθνική) αρχίζει να αφήνει αποτύπωμα φθοράς στην κυβέρνηση, που όμως δεν το εισπράττει ακόμη η αντιπολίτευση. Και πριν συμβεί αυτό, μπορεί να (ξανα)δοκιμαστεί η (προληπτική πια) «στρατηγική ήττα» του ΣΥΡΙΖΑ.
Το πλαίσιο έχει ήδη χτιστεί και είναι διπλό. Βασίζεται αφενός στο «τέλος του αντισυστημισμού» και αφετέρου στο αφήγημα της αμφισβήτησης Τσίπρα – ει δυνατόν, στην μετατροπή του «αντΣΥΡΙΖΑ μετώπου» σε «αντι-Τσίπρα μέτωπο».
Το δε τελευταίο ενισχύεται και τροφοδοτείται σταθερά με την ανάδειξη του Ευκλείδη Τσακαλώτου ως δελφίνου. Ο ίδιος ο Ευκλείδης Τσακαλώτος μπορεί να δήλωσε, ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει μπροστά του δέκα χρόνια στην ηγεσία ακόμη κι εάν χάσει εκλογές, μπορεί να έστειλε εξώδικο, για δημοσίευμα που τον έφερε να έχει «μυστικό δείπνο» με φιλοκυβερνητικό επιχειρηματία, στην δημόσια και κυβερνητική σφαίρα όμως κρατήθηκε και αναδείχθηκε η δήλωσή του στο ΒΗΜΑ, πως τα αρχηγικά κόμματα βρίσκονται «στα αζήτητα της ιστορίας». Η οποία επενδύθηκε και με σενάρια μεταπήδησης του ΣΥΡΙΖΑ στην σφαίρα του περονισμού.
Στην Κουμουνδούρου, η όλη παγίδα έχει γίνει ορατή. Εξ ου και η σκληρή και ακαριαία αντίδραση στο θέμα Κοντονή. Εξ ου και η (σπάνια) ομοφωνία στο Πολιτικό Συμβούλιο, ότι δεν γίνεται κάθε φορά που «η κυβέρνηση είναι στριμωγμένη στη γωνία, εμείς να βάζουμε αυτογκόλ».
Το ερώτημα είναι, το κατά πόσο αυτό θα σημάνει και το οριστικό τέλος των αυτογκόλ. Κι εάν άπαντες στην Κουμουνδούρου (προεδρικοί, «53», κεντρογενείς και ριζοσπάστες) έχουν πλήρη αντίληψη των όσων διακυβεύονται. Και σε πολιτικό, και σε κοινωνικό επίπεδο…
ΠΗΓΗ: tvxs.gr
