Ηλίας Λέκκας...Νόμισαν ότι έπαιζε θέατρο! Η τελευταία παράσταση - Του Γιάννη Σώκου

Σάββατο βράδυ, 17 Οκτωβρίου 2020.  Ο Πολιτιστικός Σύλλογος «ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ» Διμηνιού έχει οργανώσει «Λογοτεχνική Βραδιά, με Διμηνιώτες Δημιουργούς» και ο ηθοποιός Ηλίας Λέκκας βρίσκεται στο μικρόφωνο. Μόλις έχει τελειώσει την απαγγελία ενός ποιήματος με τίτλο «Ημερολόγιο», όπου περιγράφεται... ο διαδοχικός θάνατος δέκα στρατιωτών. Ο κόσμος ξεσπά σε ενθουσιώδη χειροκροτήματα για την υπέροχη ερμηνεία του ποιήματος που τελειώνει με τα λόγια τού τελευταίου νεκρού στρατιώτη, στα χείλη του Ηλία: 

«…Του Φλεβάρη νύχτα στερνή                                                               

μα δεν έχω τώρα φωνή              

κι ούτε χέρι να γράφω                                                                                     

πως έχουμε, μάνα μου, βρεί,                                                                            

στο παγωμένο μας αμπρί                                                                               

δέκα στρατιώτες τάφο»!

Θρίαμβος. Ο ενθουσιασμός του κοινού έχει φτάσει στο αποκόρυφο. Ο Ηλίας φανερά χαρούμενος, χαμογελά και βάζει ελαφριά το χέρι λίγο κάτω από την καρδιά σαν να υποκλίνεται ευγενικά και γέρνει ελαφρά προς τα πίσω έτσι που πολλοί θεωρούν ότι κάνει πάλι μία από εκείνες τις εμπνευσμένες θεατρικές του μη αναμενόμενες κινήσεις. Τελικά, ο φίλος Ηλίας μας ξεγέλασε. Αφού εισέπραξε όλο το χειροκρότημα άλλαξε ξαφνικά ρόλο. «Έπαιξε», αλλά στ' αλήθεια, τον στρατιώτη της πρώτης στροφής,                                                                              

«…Του Φλεβάρη εικοσιμιά                                                                                   

και ελπίδα καμιά, ούτε μια                                                                                

για μιάν άλλη ημέρα.                                                                                         

Δυό μέτρα εμπρός ο εχθρός,                                                                                 

ο εχθρός δυό μέτρα εμπρός                                                                                

και στα στήθια η σφαίρα»!

Η κλίση του σώματος προς τα πίσω, τελικά, δεν ήταν θεατρικό τερτίπι. Ήταν από τη «σφαίρα» της μοίρας που τον βρήκε κατάστηθα και τον έστειλε στην ουράνια γειτονιά των καλλιτεχνών… Εκείνων των ελάχιστων καλλιτεχνών οι οποίοι έχουν την τύχη να αποχαιρετούν το κοινό ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ που η καρδιά τους δεν αντέχει άλλη αγαλλίαση και χαρά… ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ που η ψυχή φτερουγά προς την αιωνιότητα εν μέσω ενθουσιωδών χειροκροτημάτων. Αλλά και τι σύμπτωση τραγική! Την ώρα που πάγωσε ο χρόνος για τον Ηλία, στη φωτεινή οθόνη πίσω του εμφανίστηκε το εξώφυλλο της ποιητικής συλλογής με την εικόνα ενός παλιού ρολογιού σταματημένου λίγο πριν τα μεσάνυχτα και τίτλο «Εκκρεμότητες»!  Μια εκκρεμότητα που η ζωή δεν διορθώνει, αλλά ο Σύλλογος «Αναγέννηση», μπορεί να γαληνέψει, επαναλαμβάνοντας την εκδήλωση στη μνήμη του Ηλία -έστω χωρίς τη φυσική του παρουσία, καθώς η αίθουσα θα είναι γεμάτη με τα βαθιά μας αισθήματα για τον μεγάλο αυτόν φίλο.

Σ.Σ. Και μια ασήμαντη λεπτομέρεια, που δεν μπορώ όμως να παραλείψω γιατί με αφορά άμεσα. Ο αείμνηστος Ηλίας, προσκεκλημένος του Συλλόγου, είχε έρθει στο Διμηνιό για πολλοστή φορά προκειμένου να με τιμήσει με τη φιλία και την τέχνη του, είτε  υποδυόμενος τον Ηρακλή, είτε απαγγέλοντας ποιήματά μου όπως αυτό το σημαδιακό της αποφράδας ημέρας του περασμένου Σαββάτου.  

Η φωτογραφία που απαθανάτισε τον Ηλία Λέκκα τη στιγμή της τελευταίας επαγγελίας είναι του Φώτη Ντόντου.                                                       

Γιάννης Σώκος