Γιώργος X. Παπασωτηρίου
Δεκατετράχρονα παιδιά, έφηβοι μαθητές συλλαμβάνονται και κρατούνται επί τέσσερις ημέρες στα κρατητήρια της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αθηνών. Κανείς, άραγε, λαλίστατος κατά τα άλλα αστυνομικός συντάκτης δεν το… έμαθε; Κανένα τηλεοπτικό κανάλι δεν...
το είδε; Καμία εφημερίδα δεν το ανακάλυψε; Κι όμως επί τέσσερις ημέρες κρατήθηκαν δεκατετράχρονοι μαθητές, παρά το γεγονός ότι απαγορεύεται η κράτηση παιδιών, που έχουν ηλικία κάτω των 15 χρόνων.Ποιός παραβιάζει τους νόμους και τα δικαιώματα, ποιος παράγει τον φόβο και για ποιο σκοπό; Είναι βέβαιο, ότι η κυβέρνηση των Μητσοτάκη-Χρυσοχοΐδη, όπως κάθε συντηρητική και ακροδεξιά κυβέρνηση σε ολόκληρο τον κόσμο, από την Χιλή ως το Χονγκ Κονγκ, χρησιμοποιεί την μεταπολιτική του φόβου. Εν προκειμένω ο στόχος είναι ο εκφοβισμός των μαθητών, η κατατρομοκράτηση του μαθητικού κινήματος, η "εκπαίδευση" των μαθητών στην υποταγή.
Θέλουν υποτακτικούς, θέλουν δούλους. Γιατί, όπως έλεγε ο Χέγκελ, όποιος φοβάται, συμπεριφέρεται σαν σκλάβος. Στην «Φαινομενολογία του Πνεύματος», κύριος του εαυτού του είναι εκείνος, που δεν φοβάται να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή του, που είναι πρόθυμος να πεθάνει για την ελευθερία του. Αντίθετα, ο σκλάβος τρέμει για τη ζωή του και δέχεται, προκειμένου να παραμείνει ζωντανός, το καθεστώς του δούλου. Αυτό, λοιπόν, επιδιώκουν: Μία κοινωνία δούλων, ένα συνονθύλευμα παθητικών ατόμων.
Ο εκφοβισμός είναι η κινητήρια αρχή της σύγχρονης συντηρητικής πολιτικής. Η μεταπολιτική του φόβου μεταλλάσσει τις κοινωνίες σε κοινότητες τρομοκρατημένων ατόμων. Η ιδιότυπη αυτή τρομοκρατία συνιστά πλέον την ουσία της πολιτικής τους και υπηρετείται το ίδιο καλά τόσο από τις αυθεντίες του κυνισμού όσο και από τις αυθεντίες της μανιχαϊκής ηθικής και της «καθαρότητας», τους φονταμενταλιστές, τους εθνικιστές που δημοκοπούν, κατασκευάζοντας σκιάχτρα.
Η τηλεόραση αποτελεί σημείο-κλειδί στη λειτουργία της μεταπολιτικής του φόβου. Η λειτουργία της τηλοψίας δημιουργεί όχι μόνο συναισθήματα αλλά και την ίδια την "πραγματικότητα", τον πολιτικό πολιτισμό, καθώς μεταβάλλει ριζικά τον τρόπο και το περιεχόμενο του δημόσιου διαλόγου· έναν διάλογο που απομυζούν ο καφενειακός, νηπιακός λόγος και οι συνεχείς κύκλοι ευτελούς ή και χυδαίας ψυχαγωγίας τύπου Big Brother και «Μπάτσελορ», όπου κανείς δεν ξέρει ούτε γιατί γελά, ούτε γιατί έχει σταματήσει να σκέφτεται. Εδώ είναι, που παράγεται η κοινοτοπία του κακού κι ο φασισμός.
Πως μπορούμε να αντιπαρατεθούμε στα μέσα παραγωγής του φόβου; Τι θα αντιτάξουμε στην τηλεόραση και τις υπόλοιπες πηγές του τρόμου; Πολλοί μιλούν για τα κοινωνικά δίκτυα. Αυτά όμως λειτουργούν συνήθως ως πολλαπλασιαστές ισχύος του κυρίαρχου πολιτικού μηνύματος και το ανατρέπουν μόνο όταν συνδυάζονται με τη συλλογική δράση, με τον «Δρόμο». Η απάντηση, λοιπόν, είναι η συλλογική δράση, η Πράξη, ο Δρόμος, εκεί που στήνουν τις μουσικές σκηνές τους οι νέοι, εκεί που αγκαλιάζουμε τους πρόσφυγες και τους παρέχουμε ανθρώπινη «ζεστασιά», εκεί που διαμαρτυρόμαστε για την απανθρωπιά, εκεί που διαδηλώνουμε κατά του ρατσισμού και του φασισμού, εκεί που διαλύουμε το φόβο με χορούς και τραγούδια, εκεί που ανθίζει η αγωνιστική αλληλεγγύη και η Αγάπη, εκεί, στον κοινό αγώνα των γηγενών και των προσφύγων για να σταματήσουν οι αιτίες των ξεριζωμών, για να μην υπάρχουν φυλακές αθώων ανθρώπων...
Όχι, δεν θα περάσει ο φασισμός. Ένα τραγούδι θα νικήσει ξανά το φόβο…
ΠΗΓΗ: artinews.gr
