«Η ιδέα να μορφώνεσαι, να βρίσκεις εργασία και να παίρνεις σύνταξη είναι ίσως ήδη παρωχημένη» δήλωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αναπτύσσοντας το όραμα, τόσο το δικό του, όσο και...
της παράταξής του, για τον ελληνικό λαό.Ο πρωθυπουργός συζήτησε με τον ιστορικό και συγγραφέα Γιουβάλ Νώε Χαράρι στο πλαίσιο του Athens Democracy Forum 2020, με τον συντονισμό της συζήτησης να έχει αναλάβει η υπεύθυνη οικονομικών ειδήσεων της εφημερίδας «New York Times» στην Ευρώπη, Λιζ Άλντερμαν.
Στην συζήτηση ο Κυριάκος Μητσοτάκης «ξαναζέστανε» το μοντέλο της εκπαιδευτικής, ταξικής «ευγονικής» του «ψυκτικού από το Περιστέρι» (στον προεκλογικό Μάϊο του 2019) σημειώνοντας αυτή τη φορά: «Και πως εξηγείς στους ανθρώπους, που θα είναι οι δουλειές, όχι στο μακρινό, αλλά το εγγύς μέλλον και πως, επίσης, εξηγείς στους ανθρώπους, ότι ένα παραδοσιακό πτυχίο πανεπιστήμιου από ένα ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο, ίσως δεν είναι απαραίτητα ο τρόπος να κερδίσεις μια καλή ζωή; Τώρα τρέχουμε μια νομοθεσία, στην οποία επανασκεφτόμαστε (sic!) πλήρως την τεχνική μας εκπαίδευση. Ίσως υδραυλικοί και ηλεκτρολόγοι δεν θα αντικασταθούν από ρομπότ, πριν από άλλα επαγγέλματα».
Πρόσθεσε, πως «αντιμετωπίζουμε στην Ελλάδα μεγάλη έλλειψη σε τεχνικά καταρτισμένους ανθρώπους. Μερικές φορές μιλάμε για δουλειές από το παρελθόν, η παραδοσιακή δεξιοτεχνία επανακάμπτει, διότι υπάρχει περισσότερη ζήτηση γι' αυτή. Αλλά παρόλα αυτά δεν βλέπω πολύ ενδιαφέρον σε περιοχές στην Ελλάδα γι' αυτού του είδους τις δουλειές, οι οποίες θα μπορούσαν να είναι πραγματικά καλοπληρωμένες δουλειές και επίσης να βοηθούν στην τοπική ανάπτυξη. Έτσι, σκεπτόμενος 5, 10, 15 χρόνια μπροστά και εξασφαλίζοντας τις αλλαγές τώρα στο εκπαιδευτικό σύστημα, είναι πρόκληση».
«Συνέχεια χρησιμοποιώ το παράδειγμα, ότι τα παιδιά που ξεκινούν σήμερα στο νηπιαγωγείο, θα αποφοιτήσουν το λύκειο το 2032 και από το πανεπιστήμιο το 2036, αν έχουμε ακόμη τα τετραετή προγράμματα σπουδών. Αλλά τι είδους δεξιότητες δίνουμε στα νεότερα παιδιά μας, για να τα προετοιμάσουμε γι' αυτόν τον κόσμο; Αυτό είναι ένα δύσκολο ερώτημα. Αλλά αυτό που είναι σίγουρο, είναι ότι η ΕΕ έχει αρκετό κεφάλαιο διαθέσιμο για τέτοιου είδους προγράμματα. Αλλά μετά πρέπει να πείσουμε τους ανθρώπους, ότι είναι προς το συμφέρον τους, να πάρουν αυτού του είδους την εκπαίδευση. Δεν είναι απλώς ότι εμείς προσφέρουμε οικονομικά κίνητρα σε ανθρώπους, για να επανεκπαιδευτούν.
»Αυτό ίσως δεν είναι αρκετό από μόνο του, αν οι άνθρωποι δεν καταλάβουν, ότι η ιδέα να μορφώνεσαι, να βρίσκεις εργασία και να παίρνεις σύνταξη, είναι ίσως ήδη παρωχημένη. 'Ετσι μαθαίνουμε διαρκώς, αλλάζουμε εργασία ίσως πιο συχνά. Ξέρετε, αυξήσαμε τα όριο συνταξιοδότησης, ένα καλό με την κρίση στην Ελλάδα είναι, ότι ήδη κάναμε δύσκολες μεταρρυθμίσεις, που άλλες ευρωπαϊκές χώρες δεν έχουν κάνει καν».
