Αυτό ήταν το κείμενο που ήθελα να γράψω στο μικρό διάλειμμα (των διακοπών), αλλά το έβγαλα στην άκρη λόγω της καταστροφής στη Μόρια, που μετακόμισε λίγο δίπλα στο Καρά Τεπέ στις ίδιες ακριβώς συνθήκες, και των καταστροφών από...
τις πλημμύρες στη Δυτική και Κεντρική Ελλάδα, που κατά τη γνώμη μου είναι εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, οπότε καταλαβαίνει κανείς ότι επιτάχυναν κάποιες καταστάσεις· τι γελοίο που τις ζημιές τις μετράμε πλέον σε ευρώ και δολάρια του αέρα, αλλά το κορυφαίο το είχα δει πέρσι σε ντοκιμαντέρ για μετεωρίτες, όπου μιλούσαν για υποθετικό σενάριο πτώσης μετεωρίτη στο Manhattan και μετρούσαν το ύψος των ζημιών σε τρισεκατομμύρια δολάρια, γιατί αλλιώς δεν θα καταλάβαινε το κοινό το μέγεθος της καταστροφής, το τερματίσαμε με λίγα λόγια.
Το τονίζω, όμως, ότι το κείμενο αυτό δεν είναι για καταστροφές, Μεγάλους Περιπάτους, Μικρούς Ανθρώπους, ούτε απαντά στο φλέγον ζήτημα αν φίλησε το χέρι ή το ράσο ο Σκορδαλιάς και αν σε 30 χρόνια το επώνυμο του τότε Έλληνα πρωθυπουργού θα είναι Μητσοτάκης.
Επίσης, δεν είναι μικρό, δηλαδή δεν απευθύνεται σε όσους ξεκλέβουν χρόνο από τη δουλειά τους, μήπως ζήσουν και λίγο.
Ποιο νόημα έχει να ζεις μια ζωή βουτηγμένη στο φόβο και στα βάσανα, όταν είσαι περαστικός στη ζωή, ούτως ή άλλως, ειλικρινά δεν θα μπω στον κόπο να το φιλοσοφήσω και ο καθείς αγκαλιά με τις επιλογές του.
Αν οι Έλληνες θέλουν να περάσουν τη μοναδική τους ζωή να ασχολούνται με όλα αυτά τα …πολιτιστικά δρώμενα, αλλά και όλους αυτούς που τους …εδίκασαν να σπαταλάν’ τα χρόνια, δικαίωμά τους να ψάχνουν για …συνένοχους στο φόνο.
Αλίμονο, κιόλας, σε εκείνους που πασχίζουν και θαλασσοδέρνονται για να ανέλθουν σε αξιώματα, για να μας αφεντεύουν όλους, και στο τέλος παίρνουν και αυτοί τον 1 επί 2 λάκκο που δικαιούμαστε όλοι στο άδοξο φινάλε.
«Άτυχα ανθρώπινα μυαλά και τυφλωμένα στήθη, σε τι ζωή τρισκόταδη και σε κινδύνους πόσους, αυτός ο λίγος ο καιρός της ζήσης σας διαβαίνει» έλεγε ο Λουκρήτιος, κάποτε, για όλους αυτούς τους «ισχυρούς».
Εν πάση περιπτώσει, έμελλε το τελευταίο κείμενο που διάβασα στο blog πριν πάρω τα βουνά (κυριολεκτικά), να είναι αυτό του φίλου, Θέμη, με τα παιδιά στην κοίτη του ποταμού, που «ενοχλούσαν» την …κολεκτίβα της αθηναϊκής ταράτσας (που σιγά μην κατοικούσαν δίπλα στον ποταμό αυτοί, άλλα είχαν και άποψη).
Σκεφτόμουν κάποια στιγμή, τις τελευταίες μέρες, βλέποντας τον υπέροχο καμβά της φύσης, ότι τι ωραία που είναι αυτή η εναλλαγή ανάμεσα στις πορείες στους δρόμους της πόλης, κατά της αστυνομικής βίας και του συστήματος γενικότερα, και στις πορείες στην εξοχή, πάντοτε προς αναζήτηση της προσωπικής γαλήνης. Και πως είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και οξύμωρο που στις αναζητήσεις στη φύση δεν υπάρχει κάτι να αντιτεθείς, κάτι ενάντια στο οποίο να μπορείς να παλέψεις, σε σχέση με τις συγκρούσεις στην πόλη, αφού στη φύση εσύ είσαι η (μοναδική) αντίθεση. Εσύ είσαι κάτι το «ξένο», ο «εισβολέας», ο «παραβάτης».
Και έχει ακόμα περισσότερη φάση, που όλα όσα ψάχνουμε στις πρώτες (πορείες), εκεί μπροστά μας είναι, τόσο καιρό, στις «δευτερεύουσες» εξορμήσεις. Η γαλήνη, η ηρεμία, η ειρήνη, η ελευθερία.
Δεν εννοώ, ότι η λύση είναι να ξεχυθούμε στα βουνά (ειδικά με τα μυαλά που κουβαλάμε), αλλά μάλλον αυτό που φτιάξαμε στις πόλεις, ε δεν το λες και ακριβώς σπίτι, καθώς μάλλον μοιάζει περισσότερο με μια ωραιότατη φυλακή. Με φράχτη, εννοείται, να κρατάει μακριά τους …κλέφτες και με ένστολους δεσμοφύλακες που σκοτώνουν αβέρτα και δεν τους κάνει κανένας τίποτα.
Όπως τους 3 αστυνομικούς που γλίτωσαν από τις κατηγορίες για τη δολοφονία της Breonna Taylor, καθώς, σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης απαλλαγής τους, δεν επέδειξαν ασέβεια προς την αξία της ανθρώπινης ζωής. Απλά, την γάζωσαν από σεβασμό, αδερφάκι μου, πώς κάνετε έτσι;
Ο ένας εκ των 3 αστυνομικών θα αντιμετωπίσει μόνο μια κατηγορία για κάτι σφαίρες αστυνομικών που σφηνώθηκαν στον τοίχο ενός γείτονα της Taylor. Δηλαδή, για τις μόνες σφαίρες που δεν βρήκαν στόχο.
Είναι ολοφάνερο, πως το σύστημα αντιμετωπίζει την φθορά σε τοίχο οικίας ως σημαντικότερη από την ανθρώπινη ζωή. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στις Ηνωμένες …Εταιρείες Αμερικής. Σταματήστε να πέφτετε από τον ουρανό, αφού το ίδιο πράττουμε όλοι μας κάθε μέρα. Βλέπουμε μια σπασμένη βιτρίνα και εξοργιζόμαστε. Βλέπουμε έναν σπασμένο άνθρωπο και λέμε «τι κρίμα, αυτός δεν ζει πουθενά». Και πολλοί έχουν φτάσει στο σημείο να μην βλέπουν και πέρα από τις βιτρίνες.
Φτιάξαμε, λοιπόν, ένα τερατούργημα και προσπαθούμε μάταια να παραμείνουμε άνθρωποι, ενώ κάποιοι έχουν χαθεί οριστικά, αφού έχουν αποκτηνωθεί. Εντελώς.
Το σύστημα μας έχει επιτάξει και εμείς απόκληρα απομείναμε πουλάκια με ξεπουπουλιασμένα τα φτερά.
Και αφού παραδοθήκαμε στη σφήκα και το …κουτόχορτο, η διαμόρφωση του «τέλειου» ανθρώπου (τέλειου για το σύστημα) συνεχίζεται πυρετωδώς. Ούτε μια πανδημία δεν αφήνουν ανεκμετάλλευτη.
Όλη αυτή η τρομολαγνεία και η τρομοκρατία, δεν έχουν απαραίτητα ως σκοπό να βάλουμε το κεφάλι ανάμεσα στα πόδια μας (αφού αυτός που φοβάται, χειραγωγείται ευκολότερα, όμως δεν αρκεί αυτό), αλλά μπορεί να έχουν ως απώτερο σκοπό να συνηθίσουμε την καταστροφή, αφού το σύστημα κατέρρευσε, εδώ και χρόνια, και δεν μπορεί πια να δώσει λύσεις στα προβλήματα που το ίδιο δημιούργησε σε πολλές περιπτώσεις, δηλαδή το επιθυμητό αποτέλεσμα θα ήταν να μην στρέφουμε το βλέμμα μας να κοιτάξουμε τους άστεγους, τους πρόσφυγες τα θύματα της κλιματικής αλλαγής, τα πλημμυρισμένα σπίτια, την μαζική φτώχεια που θα γίνει μαζικότερη. Δηλαδή, προσπαθούν να μην ξαναβγάλουμε ποτέ άχνα, να αποδεχτούμε την μιζέρια του κόσμου ως κάτι το φυσιολογικό. Να συνηθίσουμε την καταστροφή μας. Για να μην αλλάξει ποτέ τίποτα στο …Happyville, ειδικότερα όσον αφορά την …φυσική τάξη των πραγμάτων.
Και μέχρι τώρα, πρέπει να το παραδεχθούμε, έχουν καταφέρει να μας πάρουν και τα σώβρακα. Ο δυτικός δεν έχει λόγο να αντισταθεί (αφού έχει τη δουλίτσα του) και οι υπόλοιποι ελπίζουν μια μέρα να γίνουν δυτικοί.
«Μην ασχολείστε με την πολιτική και όταν διαμαρτύρεστε να το κάνετε ειρηνικά». Α, και να πηγαίνετε να ψηφίζετε -αν και δεν μας νοιάζει τόσο πλέον αυτό= για να νιώθετε ότι συμμετέχετε, ρε αδερφέ.
Δεν έχει πλάκα που έπεισαν τους ανθρώπους, ότι είναι political ακόμα και να μιλάς για τη φτώχεια -ενώ οι ίδιοι έχουν πολιτικοποιήσει τα πάντα, άλλο που τα πάντα είναι πολιτική- ή που οι βιαιότεροι άνθρωποι στην Ιστορία κατηγορούν, ενώ έχουν πετάξει μέχρι ατομικές σε αμάχους, για βία τους πολίτες;
Βγαίνει τώρα ο μέτοχος μιας οπλοβιομηχανίας και χαρακτηρίζει εγκληματική μια μολότοφ κατά αστυνομικών. Τι θράσος.
Ή μάλλον είναι πανέξυπνοι. Μας κατηγορούν με όλα αυτά που τους χαρακτηρίζουν και εμείς τα χάφτουμε ως δικά μας “ελαττώματα”.
Ειλικρινά, δεν μου έρχεται άλλος δρόμος στο μυαλό από τη βίαιη ανατροπή των βίαιων θεσμών ενός βίαιου συστήματος που προάγει την βιαιότατη εκμετάλλευση όλων των πλασμάτων της Γης -συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του ανθρώπου- από τον άνθρωπο.
Μην παρεξηγηθώ, ωραία ιδέα ο πασιφισμός και τι όμορφο να βγαίνει ο πρώην πρόεδρος Οbama και ο τότε αντιπρόεδρός του, Joe Biden, που θέλει να είναι ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ, και οι οποίοι έβριζαν τους εξεγερθέντες της Βαλτιμόρης το 2015 και έστελναν πάνοπλους αστυνομικούς στο Ferguson έναν χρόνο πριν, να ξεστομίζουν, ότι η βία δεν μπορεί να τερματίσει τη βία, δηλαδή αυτά τα λένε άνθρωποι που έστελναν στρατιώτες να πετάνε τριαντάφυλλα σε ξένες χώρες για να ανατρέψουν, ειρηνικά πάντα, άλλες κυβερνήσεις, αλλά μέχρι εκεί.
Ελπίζω, ότι θα το καταλάβουμε σύντομα, πως το σύστημα δεν θα σταματήσει τη βία που ασκεί, αν και εμείς το έχουμε ήδη καταλάβει σε μεγάλο βαθμό (εμάς που κατεβαίνουμε στις ΗΠΑ εννοώ), χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν κάνουμε τα λάθη μας, καθώς το κρίσιμο σφάλμα τις τελευταίες βδομάδες και ειδικά μετά τη δολοφονία του Floyd, ήταν που αποβάλλαμε το πλιάτσικο και τις καταστροφές, αποξενώνοντας το δυναμικότερο κομμάτι της αμερικανικής κοινωνίας και οδηγώντας τις πορείες σε αναπόφευκτα αδιέξοδα και σε ανούσιες συγκρούσεις με οπαδούς του Trump, καθώς το ζήτημα δεν είναι αποκλειστικά φυλετικό· αν και αυτό, επίσης, το ξέρει ο περισσότερος κόσμος που κατεβαίνει, τουλάχιστον αυτό δείχνει η προσωπική μου εμπειρία, απλά δεν φτάνει.
Όπως και να έχει, ό,τι και αν αποφασίσουμε -ή δεν αποφασίσουμε-, η κοινωνική ειρήνη τελείωσε, δηλαδή, τελείωσε είτε κάτσουμε φρόνιμοι ή όχι.
Τα τεράστια προβλήματα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ως ανθρωπότητα, δεν επιτρέπουν στους προνομιούχους να μας αφήσουν να πάρουμε ανάσα και δεν επιτρέπουν σε μας να μείνουμε ουδέτεροι, ουσιαστικά τελείωσε αυτό το παραμυθάκι του …νομοταγή ανθρώπου, που μπορούσε να περάσει τη ζωή του χωρίς να τοποθετηθεί ποτέ για τίποτα.
Και δεδομένου ότι χιλιάδες άνθρωποι ήδη απέτυχαν να τα βάλουν με την εξουσία, τώρα τα βάζουν με τους άλλους. Η κόλαση είναι οι άλλοι, έλεγε ο Sartre, αλλά δεν ξέρουμε αν εννοούσε αυτό.
Τότε μου ήρθε στο μυαλό, αυτό που είχε πει κάποτε ο Μάνος Χατζιδάκις: «Από την ώρα που ο Φρανκεστάιν γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, ο κόσμος προχωράει μαθηματικά στη εκμηδένισή του. Γιατί δεν είναι που σταμάτησε να φοβάται, αλλά συνήθισε να φοβάται. Κι εγώ με τη σειρά μου δεν φοβάμαι τίποτα περισσότερο, απ’ το μυαλό της κότας. Απ’ το να υποχρεωθώ να συνομιλήσω με μια κότα ή μ’ ένα σκύλο, ή τέλος πάντων, μ’ ένα ζώο δυνατό που βρυχάται. Τι να τους πω και πώς να τους το πω. Και μήπως δεν είναι εξευτελισμός, αν επιχειρήσω να μεταφράσω ή να καλύψω τις σκέψεις μου, κάτω από φράσεις και ηλίθια νοήματα, για να καθησυχάσω τυχόν τη φιλυποψία μας κότας, που όμως έχει άνωθεν τοποθετηθεί για να μας ελέγχει και να μας καθοδηγεί;»
Όλη αυτή η δυστυχία στον κόσμο -τον ανθρώπινο, γιατί ο φυσικός (ο κόσμος των φυτών και των ζώων) συγκριτικά μ’ εμάς τα πάει περίφημα- είναι η πικρία εκείνων των ανθρώπων που φοβούνται το ελεύθερο, ανθρώπινο πνεύμα και την πραγματική ανθρώπινη πρόοδο και η πικρία όλων εκείνων που όχι μόνο δεν …κωλώνουν να τα βάλουν με δυο παιδάκια και έναν γεράκο, το περιστατικό που περιέγραψε ο φίλος που ανέφερα, και που τα έχουν κάνει πάνω τους όσον αφορά την εξουσία.
Οι ηττημένοι θέλουν να δουν και τους άλλους να συντρίβονται όπου συντρίφτηκαν εκείνοι, αντί να τα βάλουν με αυτούς που τους συνέτριψαν. Τραγικό.
Γεμίσαμε ανθρώπους, που έπαψαν να σκέφτονται και ξερίζωσαν την καρδιά τους, θάβοντας την βαθιά στη γη· αυτή που δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους.
Γι’ αυτό δεν με ανησυχούν τα ρομπότ. Είναι ήδη εδώ. Από καιρό.
Στερούμενοι έναν λόγο να ζουν, οι περισσότεροι άνθρωποι απλά υπάρχουν.
Σφουγγοκωλάριοι της εκάστοτε εξουσίας. Και τις πιο πολλές φορές δεν έχουν ιδέα γι’ αυτό τους το χαρακτηριστικό, οπότε εκνευρίζονται όταν τους το υπενθυμίζεις, όταν δεν προσκυνάς εκεί που τα δικά τους γόνατα πιάστηκαν.
Κάπου διάβασα, δεν θυμάμαι πού, κάποιον να λέει, ότι είναι πια πεπεισμένος ότι οι άνθρωποι παραμένουν εξίσου ηλίθιοι στα 18, τα 28, τα 38, τα 98. Με λίγα λόγια, απλά γερνάνε ηλίθιοι.
Δεν είμαι σε -χρονική- θέση να σας πω, αν αυτό όντως ισχύει.
Είναι σίγουρο, όμως, ότι τα πάντα είναι στάση ζωής και δεν περιμένω να κλείσω τα 30, τα 40, τα 50 κτλ, για να επιβεβαιώσω πράγματα που είναι ήδη αυτονόητα.
«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις, μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στις πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηγαίνοντάς την, γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την, στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινή ανοησία, ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.»
Αυτό που λέει ο Καβάφης, που κυνηγήθηκε αφόρητα από τους «κανονικούς» και τους …κριτές των πάντων, είναι στάση ζωής. Που έχω την εντύπωση, ότι δεν ήταν ούτε κατά διάνοια συμβουλή προς εμάς, αλλά η αυτοκριτική του. Ο Καβάφης φαίνεται να απευθύνεται με πικρία στον εαυτό του: γιατί εξευτέλισες τη ζωή σου;
Πιθανόν, συνειδητοποιεί, ότι πέταξε όλη του τη ζωή προσπαθώντας να γίνει αποδεκτός στους άλλους -που πάντα έβρισκαν κάτι να του προσάψουν, αφού πάντα βρίσκουν- αντί να κάνει αυτό που ένιωθε.
Δεν ξέρω, διακρίνω μια πικρία στα λεγόμενά του, αλλά αυτό έχει μικρή σημασία.
Την έκανε, πάντως, την αυτοκριτική του. Κάποιοι δεν έχουν κάνει ούτε αυτό.
Αντιθέτως, προτιμούν να εκτίθενται, παρ’ ότι έχει την ύψιστη σημασία να μην εκθέτεις τη ζωή σου, σε τοξικά περιβάλλοντα. Ένα τέτοιο τοξικό περιβάλλον είναι τα social media, αλλά ειλικρινά δεν έχω τίποτα να προσθέσω, σε όσα είπαν ο Κώστας και ο Ηλίας σε τόσα κείμενα τους και podcasts πάνω στο θέμα, αφού πραγματικά δεν άφησαν τίποτα απ’ έξω.
Το μόνο που θέλησα να πω, είναι ότι το ίντερνετ είναι μέσο έκφρασης και όχι η …φωλιά του κούκου. Ένας καθρέφτης του ανθρώπου -και της αθλιότητας του. Οι άνθρωποι λίγα χρόνια πριν, όχι πολύ μακριά από εδώ που μένω, έκαιγαν μάγισσες στην πυρά. Πολύ πριν το ίντερνετ και την τηλεόραση.
Το θέμα μας λοιπόν δεν είναι ότι υπάρχει πείνα στον κόσμο, παραβίαση προσωπικών δεδομένων ή άνθρωποι που έχουν κολλήσει μπροστά σε έναν υπολογιστή, ψάχνοντας γκόμενα ή βλέποντας όλη μέρα Netflix. Το θέμα μας είναι, ότι δώσαμε τον αποκλειστικό έλεγχο όλων αυτών των πραγμάτων -δηλαδή του φαγητού, της προστασίας της ιδιωτικής ζωής και της ψυχολογικής διαπαιδαγώγησης των ανθρώπων- σε παντοδύναμους entrepreneurs, που νοιάζονται περισσότερο για την αύξηση της δύναμής τους, παρά για την ανθρώπινη ζωή.
Και για να προλάβουμε ανόητες σκέψεις, ούτε στα δικά μας χέρια θα ήταν απαραίτητα καλύτερα τα πράγματα.
Δηλαδή, σε κάποιες περιπτώσεις, όπως τα όπλα, δεν υπάρχει καλός και κακός ιδιοκτήτης. Τα όπλα είναι που πρέπει να πάρουν πόδι.
Παράλληλα, μπορεί ο αρχικός και τελικός προορισμός του ανθρώπου να είναι ο άλλος άνθρωπος, οπότε είναι κάπως θλιβερό αυτό που θα πω, αλλά καμιά φορά είναι καλύτερο να αποφεύγεις τους ανθρώπους -είπαμε τους τοξικούς, όχι όλους.
Τώρα αν οι περισσότεροι άνθρωποι είναι τοξικοί, μάλλον αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι ζούμε σε τοξικές κοινωνίες. Το πρόβλημα δηλαδή παραμένει το ίδιο: στο …χωριό που έχει την τάση να παράγει …χωριάτες.
Και μέχρι να τα βάλουμε με αυτό, δεν είναι λάθος να κρατάς μια απόσταση από κάποια πράγματα.
Γιατί υπάρχει και κάτι πολύ χειρότερο από το να είσαι μόνος: να περιτριγυρίζεσαι από ανθρώπους, που σε κάνουν να νιώθεις μόνος, κάτι που νοιώσαμε εντονότατα στην Ελλάδα, τα δυο τελευταία χρόνια της διαμονής μας.
Και το να κρατάς μια απόσταση, ακόμα και χωρίς μια …πανδημία, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι ζεις στην απομόνωση ή ότι είσαι μισάνθρωπος.
Σημαίνει, μακριά από ανθρώπους που θέλουν να σας ορίζουν, πώς θα ζήσετε τη ζωή σας και τι θα κάνετε μ’ αυτήν.
Και να είστε υπομονετικοί με ανθρώπους που πραγματικά αξίζουν την υπομονή σας, γιατί δεν θα τους βρίσκετε εύκολα. Είχα την τύχη -γιατί η ζωή θέλει και τύχη- να βρω τους ανθρώπους «μου». Εντάξει, ίσως αυτοί με βρήκαν πρώτοι. Και από τότε που αποδέχθηκα -πριν περίπου 4 χρόνια- ότι δεν γίνεται να τα πας καλά με όλους, ησύχασα.
Πως το έλεγες πιτσιρίκο; “Ελαφριά να είναι η μαλακία που θα σας σκεπάσει»; Αν το θυμάμαι καλά.
Ε, έχουμε και μια ζωή να ζήσουμε.
Το κακό είναι, ότι καμιά φορά συμβαίνει να έχουμε τον …μαλακομαγνήτη και να έρχονται τελικά εκείνοι πάνω σου. Πλακάτ ή αγγελία να έβγαζες «ζητούνται μ@λάκες» δεν θα γνώριζε τέτοια επιτυχία. Λες και παίζει ο …Θεός μαζί μας κάποιες μέρες και τους στέλνει σε οικογενειακή συσκευασία.
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι συμβουλές ποικίλλουν και μάλλον η καλύτερη είναι να αποχωρείς. Θέλει λίγο τέχνη αυτό, πάντα θέλει τέχνη να ξέρεις πότε να αποχωρείς, αλλά είναι νομίζω το καλύτερο. Οτιδήποτε άλλο είναι ψυχοφθόρο και το κυριότερο σου στερεί χρόνο που δεν μπορείς να ξαναζήσεις.
Βλέπω, επίσης, εμάς τους δυτικούς και είναι να μας λυπάσαι. Έχουμε, υποτίθεται, όλες τις ανέσεις του σύγχρονου πολιτισμού και περνάμε «καλύτερα» από την συντριπτική πλειονότητα του πλανήτη -αφού καταναλώνουμε και κατέχουμε την πλειοψηφία των υλικών αγαθών, είμαστε το 16% που καταναλώνει το 85% των πόρων αν αναρωτιέστε- και πλακωνόμαστε όλη την ώρα στα ψυχοφάρμακα, το αλκοόλ και τα ναρκωτικά.
Μάλλον γιατί ευτυχισμένος, δεν είναι απαραίτητα αυτός που «κατέχει». Γίναμε σκλάβοι των επιθυμιών μας και της απληστίας μερικών πολύ αρρωστημένων εγκεφάλων. Και μέσα σ’ όλο αυτό ζητάμε… δικαιώματα. Μια πιο δίκαια μοιρασιά μιας άνοστης πίτας. Με αντάλλαγμα την …εργασία μας. Λες και ζούμε αποκλειστικά για να δουλεύουμε, ώστε να μπορούμε να καταναλώνουμε άχρηστες βλακείες.
Μην παρεξηγηθώ, δεν είναι απαραίτητα άσχημα τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, το ίντερνετ, η …καλοπέραση, το 8K.
Απλά, το τίμημα είναι πολλαπλάσιο. Εννοούμε το τίμημα που, για να τα έχεις όλα αυτά, πρέπει να συμπορευτείς με την απληστία μερικών δισεκατομμυριούχων και με τις εκκεντρικές απαιτήσεις τους.
Αν ο μόνος τρόπος να τα έχουμε, είναι να περάσουμε όλη μας τη ζωή σαν σκλάβοι, με το σημερινό πρότυπο ζωής, ανάμεσα σε συντρίμμια, τότε καλύτερα να μην τα έχουμε.
Αν κάποιος σου προσφέρει ένα μήλο με αντάλλαγμα το …νεφρό σου, τότε παίρνεις το μήλο; Βλάκες που είμαστε.
Και αντί να τον φυτέψουμε στο χώμα, εμείς καθόμαστε και αγωνιζόμαστε για το δικαίωμα να ρίξει την τιμή, αφού πχ τη χολή μας δεν έχουμε θέμα να τη δώσουμε.
«Το να επιδιώκεις τη δόξα, τον πλούτο και τη δύναμη χωρίς μέτρο είναι αφύσικο, μια συνεχής πηγή ταραχών και δυσφορίας. Ακόμα και όταν ο αδύνατος γίνει δυνατός, ο θνητός άνθρωπος ποτέ δε θα γίνει παντοδύναμος, ούτε θα νικήσει τους φόβους του, με πρώτο το φόβο του θανάτου. Το να είσαι αδύναμος και να θέλεις να γίνεις δυνατός είναι τουλάχιστον εξίσου οδυνηρό με το να είσαι δυνατός και να επιθυμείς την αδύνατη παντοδυναμία. Έτσι εξηγείται πιθανώς και η θρυλούμενη ελαφρά μελαγχολία των μεγάλων ανδρών και γυναικών. Αφού τα έχουν όλα, γιατί δεν αισθάνονται ευτυχισμένοι;»
Ίσως την καλύτερη απάντηση για τα «δικαιώματα», την έδωσε πάλι -δεν θέλω παράπονα, αυτός φταίει που τα είπε όλα- ο Carlin: «Δεν είναι δικαιώματα, αν μπορούν να στα πάρουν ανά πάσα στιγμή. Είναι προνόμια».
«Αν έρθει, λοιπόν, κάποιος και σας πει, ότι έχει το δικαίωμα να εκφράσει την άποψή του, τότε να του πείτε, “Α, ναι; Κι εγώ έχω την γνώμη, πως δεν έχεις το δικαίωμα να εκφράσεις την άποψή σου”, βγάλτε ένα πιστόλι και πυροβολήστε τον καριόλη στο δόξα πατρί».
Ωραία ιδέα τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν λέμε. Βέβαια, κάθε χώρα έχει τον δικό της αριθμό δικαιωμάτων και σε κάποιες χώρες δεν υπάρχουν καθόλου (δικαιώματα).
Και τι ωραίο επίσης που ακόμα δεν έχουμε απαιτήσει το δικαίωμα για ένα πιάτο φαΐ τη μέρα και ένα γαμημέvο κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας. Το «ξεχνάμε» συνέχεια αυτό, μάλλον θαρρούμε πως το έχουμε …εξασφαλίσει.
Προνόμια, λοιπόν. Αυτό ζητάμε. Λες να έχει σχέση τώρα αυτό με τα λεφτά; Με τους προνομιούχους και τους μη προνομιούχους; Μπα, αποκλείεται.
Γενικά, οι άνθρωποι αρνούνται να αποδεχθούν, αυτά που συμβαίνουν μπροστά στα μάτια τους και έχουν εφεύρει ένα κάρο τρόπους, για να βαφτίζουν την καταστροφή ως ευημερία.
Και όποιος λέει απλά αυτό που βλέπει, είναι τρελός και …αναρχικός. Χωρίς να έχει φωνάξει ποτέ του «λύκος!», αυτομάτως είναι ψεύτης, και όχι οι άλλοι ψεύτικοι.
Δυστυχώς, ζούμε στην εποχή των τεράτων και των ηλιθίων. Ζούμε ανάμεσά τους και όχι το ανάποδο.
Για παράδειγμα, όλοι έχουν άποψη για τη μάσκα. Για τα άθλια νοσοκομεία στο σύνολο των χωρών αυτού του πολύπαθου πλανήτη, όχι και τόσοι. Μούγκα στη στρούγκα. Τι …σύμπτωση που όλες, μα όλες, οι χώρες έχουν υποστελεχωμένα συστήματα περίθαλψης και ελλείψεις σε ιατροφαρμακευτικό υλικό.
Όλοι έχουν άποψη για τις ταραχές και τις σπασμένες βιτρίνες, αλλά για το μεγάλο πλιάτσικο της ελίτ «αχ δεν μπορώ τώρα, είμαι απασχολημένος».
Γενικά, όλοι έχουν άποψη. Διάθεση δεν βλέπω.
Και όλοι έχουν μια θεωρία, για το πώς θα ζήσουν οι άλλοι μια πετυχημένη ζωή. Όχι ευτυχισμένη, πετυχημένη. Το τονίζω. Είναι τόσο καλή μάλιστα η θεωρία τους, που οι ίδιοι έχουν αποτύχει πλήρως να την εφαρμόσουν. Δηλαδή, το βρίσκω κάπως γελοίο, να βγαίνει ένας τύπος με 4 διαζύγια -που πάει για 5ο- να δίνει συμβουλές για μακροχρόνιες σχέσεις. Αλλά οι άνθρωποι αυτούς ακούνε και θέλουνε. Γιατί γουστάρουν παραμύθια.
“Όταν ήμουν 5 χρονών, η μητέρα μου έλεγε συνέχεια ότι η ευτυχία είναι το κλειδί της ζωής. Όταν πήγα στο σχολείο, με ρώτησαν, τι θα γίνω όταν μεγαλώσω. Έγραψα «ευτυχισμένος». Μου είπαν, πως δεν κατάλαβα την ερώτηση και τους είπα, πως αυτοί δεν καταλαβαίνουν τη ζωή”, John Lennon.
Τις υπόλοιπες απαντήσεις τις δίνει, ούτως ή άλλως, η ίδια η ζωή, που δεν υπακούει στους ηλίθιους νόμους των ανθρώπων, οπότε ας μην πούμε άλλα, κοντεύει να ξημερώσει, άλλωστε έρχεται η στιγμή, που η ζωή θα δώσει τις απαντήσεις, που δεν θέλουμε με τίποτα να δώσουμε εμείς, παραδομένοι στον ηλίθιο ρυθμό της ηλίθιας επικαιρότητας και των ανούσιων βεβαιοτήτων μας.
Αυτό έλειπε. Να νομίζουμε, ότι θα συνεχίσουμε να τα ισοπεδώνουμε όλα, έτσι όπως τα κάναμε και συνεχίζουμε να τα κάνουμε, ειδικά τον τελευταίο αιώνα. Και να νομίζουμε πως μπορούμε να προοδεύσουμε σαν κοινωνία, βουτηγμένοι μέσα στην ηλιθιότητα και την αχόρταγη απληστία και τα …likes.
Έρχεται, όμως, η σφαλιάρα. Το πότε δεν είναι ακόμα βέβαιο, αλλά είναι αναπόφευκτη.
Και το πααααφ θα ακουστεί μέχρι τα πέρατα του γαλαξία.
Και μαντέψτε, ποιοι θα είναι οι πρώτοι, που θα χάσουν τη λαλιά τους.
Με εκτίμηση,
Άρης
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
