Tου Χρήστου Κουσουλού
-Σωθήκαμε. Βρήκαμε περίπτερο που διανυκτερεύει «παράνομα»!
-Άντε βρε! Πού; Για λέγε.
-Στην παρακάτω γωνία, το πρώτο μετά το Πάρκο. Ο περιπτεράς δίνει σε όλους (αριστερούς, κεντρώους, δεξιούς, ανέντακτους κ.ά.), αρκεί να ξέρεις το σύνθημα.
Θέλει όμως προσοχή γιατί είναι πήχτρα σκοτάδι, δεν κυκλοφορεί ψυχή και μπορεί να σου την έχουν στήσει. Κι εμένα μου το είπανε και με ορκίσανε να μην το πω, αλλά για σένα… Άκου πως γίνεται:
Προχωράς αμέριμνα, περνάς θαρρετά τα μπλόκα με τους πάνοπλους Ειδικούς Φρουρούς του Χρυσοχοΐδη στη γωνία, χαμογελάς, -δεν δείχνεις τον φόβο σου - και διασχίζεις το Πάρκο. Το θρόισμα των δέντρων σου προκαλεί ανατριχίλα. Αν περάσει περιπολικό ή ακούσεις ποδοβολητό κρύβεσαι. Βγαίνεις και ξαναπροχωράς. Βλέπεις το περίπτερο στο βάθος. Πλησιάζεις αργά, αλλά σταθερά. Είναι κλειστό, θεοσκότεινο με τα ρολά κατεβασμένα. Η καρδιά σου πάει να σπάσει από την αγωνία. Από τη λεωφόρο ακούγεται σειρήνα. Εσύ όμως εκεί, στο καθήκον. Ακροπατάς επιφυλακτικά στην πίσω πλευρά και κτυπάς συνωμοτικά την πόρτα τουκ-τουκ-τουκ (3 φορές). Αφήνεις 10 δεύτερα και επαναλαμβάνεις τουκ-τουκ-τουκ (3 φορές). Η αγωνία κορυφώνεται γιατί η πόρτα που χτυπάς δεν ξέρεις εάν θα την ανοίξει ο περιπτεράς που προσδοκάς ή ένας ψυχρός ασφαλίτης του Χαρδαλιά. Ακούς από μέσα μια βραχνή φωνή: ΣΥΝΘΗΜΑ. Απαντάς καθαρά: -Η ΜΑΡΕΒΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΜΨΗ! Κρατάς την αναπνοή σου. Από μέσα ξανά η βραχνή φωνή: ΠΑΡΑΣΥΝΘΗΜΑ. Απαντάς και πάλι καθαρά: -ΚΑΙ Ο ΠΟΛΑΚΗΣ ΚΑΠΝΙΖΕΙ! Περνούν λίγα δευτερόλεπτα και η από μέσα βραχνή φωνή μαλακώνει: ΝΤΑΞ’ ΛΕΓΕ ΤΩΡΑ.
Ναι, τώρα ήρθε η στιγμή που αδημονούσες. Παραγγέλνεις ήρεμα τον καπνό, τις σοκολάτες σου ή ό,τι άλλο θέλεις, ανοίγει το πορτάκι, πληρώνεις,( αφήνεις και κάτι παραπάνω) παίρνεις σε μια σακούλα τα πράγματα και απομακρύνεσαι με βήμα καμαρωτό ως ένας άξιος νικητής και τροπαιούχος!
-ΤΙ ΖΟΥΜΕ ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ!
