Νίκος Γιαννόπουλος
Τον Μάϊο η γερμανική κυβέρνηση έκανε μεγάλο αγώνα να πείσει την Κομισιόν (κατ'ουσίαν τον εαυτό της δηλαδή), έτσι ώστε να... ανάψει πράσινο και να δοθεί κρατική...
ενίσχυση στην κραταία Lufthansa, έτσι ώστε να μην παραδώσει πνεύμα.
Οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί πράγματι έδωσαν την έγκρισή τους (κάνοντας την καρδιά τους πέτρα προφανώς) και έδωσαν στη Μέρκελ το δικαίωμα, να βγάλει από το κρατικό ταμείο 9 δις ευρώ (!) για να σωθεί ο γερμανικός αερομεταφορέας.
Προσέξτε, κανένα δάκρυ από τους απανταχού νεοφιλελεύθερους για τα χρήματα των φορολογουμένων που σκορπίστηκαν. Μόνο ευγνωμοσύνη! Να σωθούν, παιδιά, οι θέσεις εργασίας έλεγαν.
Δεν πέρασαν παρά μόνο τρεις μήνες από τότε και η Lufthansa που "μπουκώθηκε" με 9 κρατικά δισεκατομμύρια ευρώ (για να διατηρήσει, εκτός των άλλων, και τις θέσεις εργασίας) και τη Δευτέρα είπε "να μας συγχωρείτε, αλλά επειδή τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα προβλέψαμε, θα αναγκαστούμε να "κόψουμε" περισσότερες από 22.000 δουλειές, αφού μειώθηκε η κίνηση". Μπίνγκο. Και 9 δις στην μπάνκα οι τιτάνες και επιπλέον περικοπές για να βγουν, υποτίθεται, τα κουκιά.
Αμ έτσι, αγαπητοί μέτοχοι της Lufthansa, γινόμαστε και εμείς μέτοχοι/καπιταλιστές. Στους "ενάρετους" κύκλους του συστήματος, όλα μέλι γάλα. Μερισματάρες στην τράπεζα, πούρα, ταξίδια και καλή ζωή. Στους μη ενάρετους, όταν προκύπτουν κρίσεις δηλαδή (ολοένα και πιο συχνά σ' αυτόν τον καπιταλισμό-καζίνο) και πάλι κανένα πρόβλημα.
Τα κρατικά ταμεία θα ανοίξουν, η εταιρία μας θα σωθεί και, δόξα τον Πανάγαθο, το φαγοπότι θα συνεχιστεί. Μονά, δικά μου, ζυγά ΠΟΤΕ δικά σου, πάλι δικά μου. Τι καταπληκτικός είναι ο καπιταλισμός!
Πέρα από το αστείο του πράγματος, τα πράγματα είναι εξόχως σοβαρά. Για δεύτερη φορά μέσα σε 10-12 χρόνια πολύ μεγάλες εταιρίες όχι μόνο διασώζονται με κρατικό χρήμα, αλλά στη συνέχεια επιστρέφουν στις πρακτικές του παρελθόντος. Τα κράτη, με τη σειρά τους, σώζουν και ακολούθως περιορίζονται στο διακοσμητικό ρόλο τους, αφού, αλίμονο, τα πάντα τα ρυθμίζει με μαεστρία η αγορά.
Στις ΗΠΑ το 2008 κολοσσοί όπως η General Motors γέμισαν τα ταμεία τους με κρατικά δολάρια, λίγα βήματα πριν χαθούν για πάντα από το χάρτη. Ο Ομπάμα κάτι ψέλισε τότε, περί ανάγκης αλλαγών στον τρόπο που λειτουργεί η Wall Street και γενικότερα ο χρηματοπιστωτικός τομέας, μετά όμως βολεύτηκε στη θαλπωρή του Λευκού Οίκου και κάθισε στα αυγά του. Για την Ευρώπη τα ξέρετε καλύτερα. Τα βιώσατε με το ελληνικό δράμα που κορυφώθηκε το 2015, όταν ως πιο κατάλληλη λύση για το πρόβλημα του ελληνικού χρέους προκρίθηκε, το να πάρουμε και άλλα δανεικά. Με τους κατάλληλους όρους βέβαια (μαζί μ' ένα υπερταμείο που δεσμεύει τη χώρα για τρεις γενιές).
Όμως, τώρα ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι. Αν και μετά από αυτήν την παγκόσμια υγειονομική (που εξελίχθηκε σε οικονομική) κρίση επιτρέψουμε στο σύστημα, να εξακολουθεί να λειτουργεί με τον ίδιο αυτοκαστροφικό τρόπο, κατατρώγοντας τις σάρκες τις δικές μας και του πλανήτη, θα είμαστε άξιοι της τύχης μας. Ή άξιοι της μοίρας μας, όπως το δει κανείς.
Το σφάξε με αγά μου να αγιάσω δεν μπορεί να δουλέψει πια. Ούτε ο κοινωνικός αυτοματισμός, να χάσει τη δουλειά του ο γείτονας αλλά τουλάχιστον να την κρατήσω (ή να την αρπάξω) εγώ. Βουλιάζουμε όλοι μαζί, αγκαλιασμένοι, όχι γιατί ο κορονοϊός είναι τόσο ισχυρός (που είναι, ο μπαγάσας), αλλά γιατί ο κόσμος κυβερνιέται από πολιτικούς νάνους, που στην καλύτερη είναι μικρόνοες και στη χειρότερη βαθιά διεφθαρμένοι, μέχρι το μεδούλι, την ίδια ώρα που το σύστημα είναι απόλυτα ανισόρροπο και γι' αυτό έτοιμο να γκρεμοτσακιστεί.
Αναζητείται, άρα, πρώτον ένα πολιτικό θαύμα αλλά κυρίως κινητοποίηση από τις μάζες. Η εποχή της "ανάθεσης" και της "αντιπροσώπευσης" δείχνει να φτάνει σιγά-σιγά προς το τέλος της. Στο εξής ανοίγονται δύο, κατά βάση, δρόμοι για το μέλλον. Ο ένας οδηγεί στη δυστοπία του νεοφασισμού, νεοφιλεύθερου τύπου, ο οποίος θα επιχειρηθεί να εγκατασταθεί σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Αγορά μέχρι τελικής πτώσεως αναμεμειγμένη με μπόλικη καταστολή (γιατί πάντα θα υπάρχουν ανησυχούντες) και μία γαρνιτούρα δημοκρατίας για να μην μας πουν Χιλή.
Ο δεύτερος, πιο δύσβατος εκ των πραγμάτων, προβλέπει βάθεμα της δημοκρατίας από τα κάτω παντού. ΠΑΝΤΟΥ! Στη διοίκηση του κράτους, των δήμων, των υπερεθνικών οργανισμών αλλά και των επιχειρήσεων, από τις πιο μικρές μέχρι τις πιο μεγάλες. Μία, να τα πούμε λίγο διαφορετικά, επανάσταση των μαζών, χωρίς κατ' ανάγκη να χυθεί αίμα. Τούτος ο δρόμος όμως απαιτεί συνείδηση, παιδεία και συνεχές πάλεμα με εχθρούς επικίνδυνους, οικονομικά ανώτερους και ηθικά αδίστακτους.
Η επιδημία όμως αποτελεί ιστορική καμπή, όπως και να έχει. Ο κόσμος, μετά από αυτήν, όχι μόνο δεν θα είναι ο ίδιος. Θα είναι ριζικά διαφορετικός, από τη Λατινική Αμερική έως την Ιαπωνία και από την Αλάσκα έως τη Νέα Ζηλανδία. Τα υποκείμενα της ιστορίας, λοιπόν, ας ετοιμάζονται για τη μάχη των μαχών...
ΠΗΓΗ: news247.gr
