Κώστας Μαρούντας
Oι πρακτικές της πολιτικής αντιπαράθεσης του ελλαδικού χώρου στο πέρασμα του χρόνου έχουν «διευρυνθεί».
Δεν είναι υπερβολή, να...
πούμε, πως στο σύγχρονο επικοινωνιακό σκηνικό διαδραματίζει σημαντικό ρόλο πλέον ακόμα και η παραπολιτική. Αυτό αποτελεί βασική επιλογή και δεν προκύπτει κατά τύχη, ούτε εξαναγκαστικά... H λογική του «οτιδήποτε πεις ή κάνεις, θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου» και μάλιστα δίχως να έχει καμία σημασία, το πώς αποκτάει πρόσβαση μία πλευρά σε όσα λέει η αντίπαλη (ακόμα και σε ιδιωτικής υφής συνομιλίες) έχει εδραιωθεί. Αυτή η συνθήκη (πρέπει να) προκαλεί διάφορους προβληματισμούς...
Τα μέσα καταγραφής έχουν προχωρήσει πολύ, γιατί η τεχνολογία το επιτρέπει. Και αφού κάποιοι παγκοσμίως «καταλαβαίνουν έγκαιρα τις επιθυμίες των πελατών» προχωράνε με το αζημίωτο στις εξειδικεύσεις και στην παραγωγή προϊόντος... Και, πια, ο καθένας και η κάθε μία είναι στην κυριολεξία στο έλεος των προθέσεων, εκείνων που προβαίνουν συνειδητά σε παρόμοιες πρακτικές. Τα παραδείγματα είναι πολλά και δεν χρειάζεται στο συγκεκριμένο κείμενο να αναφερθούν, για να μη θεωρηθεί πως αυτό αποσκοπεί στο να «καθαρίσει τη μπουγάδα» υπέρ κάποιων και εις βάρος κάποιων άλλων. Αυτό που, κυρίως, έχει σημασία, είναι να παρατηρούμε τις τάσεις των καιρών και να αναγνωρίζουμε, πως το πολιτικό παιχνίδι λαμβάνει μορφές, που χρειάζονται κατά την προσωπική μου άποψη αναθεωρήσεις. Αν θέλουμε να κινηθούμε στο μέλλον μακριά από κάθε λογής «ανωμαλίες»...
Σε τέτοιες περιπτώσεις, το είδος των αντιμαχιών εναπόκειται στον «πατριωτισμό» των ηγεσιών. Και δεν είναι σίγουρο, πως μπορούν πάντα αυτές να σταματάνε ή να περιορίζουν εκείνους, που θέλουν να «παίξουν μπάλα αλλιώς»... Εξάλλου, μην έχουμε αυταπάτες. Θα νιώσει αδύναμος, όποιος δεν μπορεί να είναι ισχυρός σε αυτόν τον τομέα... Θα μπορούσε να πει κάποιος, πως μία λύση είναι τα όψιμα μορατόριουμ. Η «κατάπαυση του πυρός». Όμως, κάτι τέτοιο έχει αποδειχτεί, πως είναι πρόσκαιρο. Και απλά σηματοδοτεί την προετοιμασία, για αυτά που θα ακολουθήσουν.
Μπροστά σε αυτά τα δεδομένα, θα αναρωτηθεί εύλογα κάποιος, ποιος είναι ο ρόλος του λαϊκού παράγοντα, δηλαδή της πλειοψηφίας του κοινωνικού σώματος. Προσοχή: άλλο πράγμα το τι πρέπει να γίνει και άλλο το τι γίνεται... Στην εφαρμοσμένη πρακτική, λοιπόν, παρατηρούμε αποστασιοποίηση, έλλειψη εμπιστοσύνης και επικράτηση κριτηρίων επιλογής κάποιου εκλεκτού (στο πεδίο της ανάθεσης...) με όρους πολύ πιο κοντινούς σε μία αβασάνιστη επιφανειακή προσέγγιση. Πώς αλλάζει, άραγε, αυτό; Μα για να γίνει κάτι τέτοιο, ή τέλος πάντων να επιχειρηθεί σταδιακά, πρέπει να συμφωνήσουν οι περισσότεροι, πως χρειάζεται όντως μία τέτοια αλλαγή. Νομίζω, πως υπάρχει πρόβλημα σε αυτό το ζήτημα και μάλιστα ευδιάκριτο...
Προς το παρόν, αυτό που προέχει, είναι, να είναι ο καθένας όσο πιο προσεχτικός γίνεται στις καθημερινές του δραστηριότητες. Δεν χρειάζονται «εξομολογήσεις», ούτε ανοίγματα (σε αμφιλεγόμενα πρόσωπα) και επιπολαιότητες. Όλοι πρέπει να είναι υποψιασμένοι. Στην Ελλάδα, σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής, βλέπουμε πως επικρατεί, η λογική του «να γίνει η δουλειά». Αυτό από μόνο του δεν είναι κακό, όμως οι τρόποι διαφέρουν. Και αυτοί είναι που ορίζουν στο τέλος το είδος των αποτελεσμάτων, με τέτοια επιδραστικότητα, ώστε να διαμορφώνονται και οι ευρύτεροι περίγυροι σε μάκρος χρόνου. H παραπολιτική δύσκολα να φέρει κάθαρση. Συνήθως, ανοίγει το δρόμο για τη μη-πολιτική... Τότε, όσοι πέσουν στην πισίνα, απλά θα πρέπει να κολυμπήσουν μέχρι τον τερματισμό, χωρίς να έχει σημασία η γνώμη τους για το είδος του νερού...
ΠΗΓΗ: efsyn.gr
