Όταν το 2011 η Λιβύη διαλύθηκε και από χώρα έγινε κουρέλι κι ένα απέραντο σκλαβοπάζαρο, όταν ο Καντάφι σερνόταν στους δρόμους της Τρίπολης άγρια βασανισμένος και...
ημιθανής, κανένας βέβαια δεν μίλησε για το νερό.
Κανένας δε συσχέτισε το κουρέλιασμα της χώρας αυτής με τις υδάτινες πηγές. Όλες οι πρόστυχες δυτικές κυβερνήσεις και τα πρόστυχα δυτικά ΜΜΕ μιλούσαν για ένα δικτάτορα, που η de facto εργολαβία τους στην «αποκατάσταση της δημοκρατίας» ανά τον κόσμο, θα αναλάμβανε να ξεκάνει. Και τον ξέκανε, μαζί και το λαό της Λιβύης και όσους δυστυχισμένους από την Υποσαχάρια Αφρική διέσχιζαν την κατασπαραγμένη χώρα.
Εκείνη τη χρονική στιγμή μπήκε και η ταφόπλακα στο μεγάλο υδάτινο όραμα για άφθονο νερό στη Λιβύη, που ξεκίνησε δειλά από το 1969. Όταν εκδιώχθηκε ο διεφθαρμενος βασιλιάς Ίντρις και εθνικοποιήθηκαν οι πετρελαιοπηγές, ένα μεγάλο μέρος από τα έσοδα που έφερνε το πετρέλαιο, διατέθηκαν στην έρευνα για νερό. Ο Καντάφι ονόμασε το πρόγραμμα υδροδότησης της Λιβύης και εκτεταμένης αγροτικής καλλιέργειας για διατροφική επάρκεια: Το Μεγαλύτερο Κατασκευασμένο Ποτάμι (The Greatest Man-made river), ενώ οι ύαινες της Δύσης το αποκάλεσαν Πρόγραμμα του Τρελού Σκύλου.Ένα δίκτυο 4000 χιλιομέτρων, με σωλήνες διαμέτρου 4 μέτρων, κάτω από την άμμο της Σαχάρας, αντλούσαν απ’ τους υπόγειους ποταμούς εκατομμύρια κυβικά, τροφοδοτούσαν τις παραλιακές πόλεις με άφθονο δωρεάν νερό και ήδη το 1996 άρδευαν τεράστιες εκτάσεις γης που, από αμμοσκεπής έρημος, έγινε μπαξέδες. Κι αυτές ήταν μόνο οι δύο από τις τρεις φάσεις του υδάτινου σχεδίου.
Η Τρίτη φάση αφορούσε στην πλήρη επάρκεια της χώρας σε αγροτικά προϊόντα. Το 2007 τα Ηνωμένα Έθνη, μ’ ένα προπέτασμα καπνού, που το ονόμασαν Περιβαλλοντική Προστασία, συναίνεσαν στις ιδιωτικοποιήσεις του νερού ανά τον κόσμο.
Το Μάρτη του 2011, οι «ανθρωπιστικοί βομβαρδισμοί» του ΝΑΤΟ, στους οποίους βέβαια συμμετείχαμε ως βάσεις του θανάτου, ανατίναξαν κτίρια, ζωές και το τεράστιο υδάτινο δίκτυο της Λιβύης.
Την ίδια περίοδο, η Παγκόσμια Τράπεζα πριμοδότησε τη μονοπώληση του νερού από μεγάλες πολυεθνικές και σήμερα το 40% του παγκόσμιου πληθυσμού δεν έχει καμία πρόσβαση σε πόσιμο νερό. Στις χώρες που το νερό ιδιωτικοποιήθηκε, όπως η Βολιβία ή η Ινδία, η τιμή του έχει εκτοξευθεί, 400% ως και 2000% πάνω.
Σήμερα, το νερό, συζητιέται στις διεθνείς λέσχες οικονομικής κατακρεούργησης χωρών και λαών και στις μεγάλες πολυεθνικές ως «προϊόν» μεγαλύτερης κερδοφορίας από την ενέργεια.
Στην Ελλάδα, η ενορχηστρωμένη από τη Διεθνή και την Ευρωπαϊκή τράπεζα μαζί με τα εγχώρια ανδρείκελά τους, που διαχειρίζονται την εξουσία, κρίση χρέους, έβαλε και το νερό στα συμβόλαια θανάτου.
Ξέρετε πώς δουλεύει η Μαφία, αν θέλει να βάλει μια επιχείρηση στο χέρι. Δρομολογεί μια πυρκαγιά και αφού γονατίσει την επιχείρηση, εμφανίζεται ο Νονός και προσφέρει μια εξευτελιστική τιμή αγοράς. Ο εξαγορασμένος οδηγείται στην εξαθλίωση κι ενίοτε στην αυτοκτονία.
Το νερό είναι η ζωή. Αν συναινέσουμε στην εκχώρησή του, θα έχουμε συνυπογράψει το πιο γελοίο και μακάβριο συμβόλαιο θανάτου, παραβλέποντας πως το θύμα είμαστε εμείς.
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ – Ο Μυστικός Πόλεμος του Νερού στην Ευρώπη from Small Planet Productions on Vimeo.
Πηγή: Νίνα Γεωργιάδου -f/b
ΠΗΓΗ: vathikokkino.gr
