Έκλεισα τα μάτια μου και είδα και φοβήθηκα.
Ότι μπορεί να ντύσεις την εικόνα του άστεγου, που κοιμάται στο παγκάκι, με ένα ψέμα περί ατομικής επιλογής, για να μην...
πληγωθεί το δικό σου παιδί.
Μπορεί να μεταφράσεις σε ισορροπισμό χωρίς δίχτυ, το σάλτο του αυτόχειρα που αγωνιά για το αύριο των άλλων, για να μην ταραχτεί το δικό σου παιδί.
Μπορεί να υψώσεις αγάλματα στις πλατείες και στα πάρκα, ώστε να κρύψουν τους πεινασμένους, που κάνουν ουρές στα συσσίτια, για να πιει ήρεμα το τοξικό του γάλα το δικό σου παιδί. Μπορεί να ζωγραφίσεις με άλλο χρώμα το αίμα και το θάνατο, που ρέουν κάθε μέρα, για να μη δει εφιάλτη το δικό σου παιδί.
Άνοιξα τα μάτια μου και είδα.
Το αυτονόητο: Διαδηλώσεις, πορείες, αναγραφή συνθημάτων, σπάσιμο παρμπρίζ (δεν είδα ακόμα γκρέμισμα κρατικών κινητών και ακινήτων) για την άρνηση υποταγής στον κατακτητή.
Το αυτονόητο: Την ανάληψη ευθύνης των δικαζομένων για τη συμμετοχή στα παραπάνω. Τη στοιχειώδη αντίσταση στον κατακτητή.
Το μη αυτονόητο: Τις κραυγές εκείνων που θέλουν οργανωμένο και διαρκή αγώνα ενάντια στη δολοφονία της παιδείας και της υγείας, της ελευθερίας να εμπαίζονται, να λοιδορούνται και να καταπνίγονται από τις παρατάξεις που νέμονται τον θεσμοθετημένο συνδικαλισμό.
Το μη αυτονόητο: Την κάθε λογής ανθρωποφαγία, το μαυραγοριτισμό, την επιλογή της κουκούλας του καταδότη και του δημίου ως μέσου χρηματισμού, με χαρακτήρα “συνετισμού των μαζών”.
Το μη αυτονόητο: Την αντιμετώπιση κάθε στρατιωτικής επέμβασης, επεκτατικής ή “ανθρωπιστικού χαρακτήρα”, με ερμηνείες διεθνούς δικαίου, δηλαδή, νομικού, οικονομικού, εμπορικού δικαίου, δηλαδή τρισχιλιετούς αθλιότητας.
Η αλληλεγγύη, η ύψωση του αναστήματος απέναντι στις όποιες αρχές, η διεκδίκηση με όποιον τρόπο του κεφαλαιώδους δικαιώματος στη ζωή απέναντι σε έναν κρατικό, ντόπιο και παγκόσμιο, μηχανισμό κυριολεκτικής σήψης και δολοφονικής μανίας (σα να λέμε: η απαίτηση για τα στοιχειώδη, για τα αυτονόητα) έφτασαν να επικηρύσσονται.
Περιμένω να έρθει η στιγμή, που θα ξεφύγουμε. Που θα δούμε το αίμα κόκκινο και τον θάνατο μαύρο.
Που θα πάμε εκεί, που σκοτώνουν 15χρονα και 20χρονα. Θα τρέξουμε πλάι στους θαλασσοπνιγμένους πρόσφυγες. Θα ανοίξουμε τα φτερά για εκεί, που 5χρονα έχουν για παιχνίδι τη σφεντόνα απέναντι σε τανκς και πυραύλους.
Να δούμε με τα μάτια μας, όσα δε θα μπορούμε πια να κρύψουμε, να τα πολεμήσουμε με πάθος, με την αυθύπαρκτη αίσθηση δικαίου που έχουν όλα τα παιδιά, πριν τα περιλάβει η κοινωνία των ενηλίκων.
Στερνόγραφο: Με την πλάτη στον τοίχο, τον εαυτό μας να βαράει διάλυση και το τοπίο να πνίγεται στο τσιμέντο, ο χρόνος κυλάει μέσα από τα χέρια μας με διαβολεμένους ρυθμούς.
Με άλλα λόγια μοιάζει να έρχεται η στιγμή, να επαναπροσδιορίσουμε τους στόχους μας, δηλαδή να διαλέξουμε τί ζωή θέλουμε.
Μην καταντάς.
Της Π. Μ
ΠΗΓΗ: vathikokkino.gr
